Εμείς, οι Νέοι ή …τη γενιά μας!
11:44 - 12 Φεβρουαρίου 2016
Μια κωμωδία του Κένεθ Λόνεργκαν
σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Ευριπίδη Δίκαιου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Νεκτάριος Θεοδώρου,
Άντρια Ζένιου
και Ανδρέας Παπαμιχαλόπουλος
Μετάφραση και σκηνοθεσία : Ευριπίδης Δίκαιος.
Σκηνικά - κοστούμια : Χάρης Καυκαρίδης, Άντρια Ευαγόρου
Μουσική επιμέλεια: Άντρια Ζένιου
Φωτισμοί : Βικέντιος Χριστιανίδης
Κατασκευή σκηνικού : Μιχάλης Μανελίδης
Πρεμιέρα:
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 8.30 μ.μ.
Τακτικές παραστάσεις:
Παρασκευή και Σαββατο στις 8.30 μ.μ.
Κυριακή στις 6.30 μ.μ. στην Πάνω Σκηνή.
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία τη δεκαετία του 90 και επικεντρώνεται σε δύο φίλους, τον εικοσιδυάχρονο Χριστόδουλο ή άλλως «Κάττο», ο πατέρας του οποίου πληρώνει το ενοίκιο του διαμερίσματός του, και του δεκαεννιάχρονου Οδυσσέα, ο οποίος μόλις έχει κλέψει δεκαπέντε χιλιάδες λίρες από τον επιχειρηματία πατέρα του, για να κερδίσει την φιλία του Κάττου. Και οι δύο έχουν εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο και έχουν παγιδευτεί στις υπερβολές της δεκαετίας του ‘90.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Αμερική, 1982. Τρεις άβγαλτοι νέοι επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητα
τους όταν μπλέκουν με κλεμμένα λεφτά, ναρκωτικά, το σεξ και το θάνατο. Ανακαλύπτουν τι σημαίνει ευθύνη και πως αυτή αφορά πρωτίστως τους εαυτούς τους, πως επηρεάζει τους ανθρώπους γύρω τους.
Κύπρος, 1993. Το σκληρό (και υποκριτικά απαιτητικό) αυτό έργο του Kenneth Lonergan φαντάζει μακρυνό και ξένο στο πλαίσιο της Νέας Υόρκης. Στην Κύπρο τη δεκαετία του ‘90 ζούσαμε μια περίοδο όπου τα “βρώμικα” της κοινωνίας ήταν κρυμμένα κάτω από το χαλί –τα ναρκωτικά, η βία και το έγκλημα συμβαίναν σε άλλους. Δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η αναγνώριση πως το χόρτο ήταν προσβάσιμο, πως ο υπόκοσμος στόχευε σε νέους ανεξαρτήτως κοινωνικής τοποθέτησης, πως οι έφηβοι έκαναν σεξ στις υπόγειες διαβάσεις. Οι οικογένειες με “εσωτερικά θέματα” κατά κανόνα ακολουθούσαν το ρητό τα εν οικω μη εν δημω, ή απλά κάναν τα στραβά μάτια. Η μαύρη μαγεία, το χέβι μέταλ, τα ανεξέλεγκτα βράδια και η σεξουαλική επαφή ήταν της εφημερίδας. Η ανησυχία εκφραζόταν με το ναρκωτικό στο ποτό(!), το προφυλακτικό ήταν ακόμα βρώμικη λέξη.
Ο συγγραφέας του έργου εντοπίζει διαπεραστικά τις στιγμές που ένας νέος στιγματίζεται εφ όρου ζωής. Μια εφαπτομένη επαφή με το θάνατο, η αποκόλληση από την παιδική νοσταλγία χάρην του έρωτα, η στιγμή που χάνεται η παρθενιά: φαντάζουν στους ενήλικες, πλέον, περαστικά συμβάντα. Σκιαγραφόντας γλαφυρά τις στιγμές που η ταυτότητα των χαρακτήρων αποκτά αληθινή υπόσταση ανεξάρτητα από τον περίγυρό τους και που γεννιέται ο άνθρωπος που τόσο καιρό έβραζε κάτω από την επιφάνεια, ο Lonergan γραπώνει μια διαχρονική έννοια στην διαδικασία της ωρίμανσης.
Σχηματιστήκαμε την δεκαετία του ’90 μέσα στην ροκ κουλτούρα της Ευρώπης και της Αμερικής. Ωριμάσαμε εν δημω, παρά τα δρακόντια μέτρα των γονιών μας. Να επισκεφτούμε ξανά τις στιγμές αυτές με μια εκ των έσσω ματιά, προσωπική και με συναισθηματική εμπλοκή. Έχει αλλάξει η χροιά των συνθηκών αλλά η βασική αλήθεια παραμένει η ίδια: το παιδί σπάζει και θα σπάζει αλυσίδες για να γίνει ο εαυτός του.
σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Ευριπίδη Δίκαιου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Νεκτάριος Θεοδώρου,
Άντρια Ζένιου
και Ανδρέας Παπαμιχαλόπουλος
Μετάφραση και σκηνοθεσία : Ευριπίδης Δίκαιος.
Σκηνικά - κοστούμια : Χάρης Καυκαρίδης, Άντρια Ευαγόρου
Μουσική επιμέλεια: Άντρια Ζένιου
Φωτισμοί : Βικέντιος Χριστιανίδης
Κατασκευή σκηνικού : Μιχάλης Μανελίδης
Πρεμιέρα:
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 8.30 μ.μ.
Τακτικές παραστάσεις:
Παρασκευή και Σαββατο στις 8.30 μ.μ.
Κυριακή στις 6.30 μ.μ. στην Πάνω Σκηνή.
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία τη δεκαετία του 90 και επικεντρώνεται σε δύο φίλους, τον εικοσιδυάχρονο Χριστόδουλο ή άλλως «Κάττο», ο πατέρας του οποίου πληρώνει το ενοίκιο του διαμερίσματός του, και του δεκαεννιάχρονου Οδυσσέα, ο οποίος μόλις έχει κλέψει δεκαπέντε χιλιάδες λίρες από τον επιχειρηματία πατέρα του, για να κερδίσει την φιλία του Κάττου. Και οι δύο έχουν εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο και έχουν παγιδευτεί στις υπερβολές της δεκαετίας του ‘90.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Αμερική, 1982. Τρεις άβγαλτοι νέοι επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητα
τους όταν μπλέκουν με κλεμμένα λεφτά, ναρκωτικά, το σεξ και το θάνατο. Ανακαλύπτουν τι σημαίνει ευθύνη και πως αυτή αφορά πρωτίστως τους εαυτούς τους, πως επηρεάζει τους ανθρώπους γύρω τους.
Κύπρος, 1993. Το σκληρό (και υποκριτικά απαιτητικό) αυτό έργο του Kenneth Lonergan φαντάζει μακρυνό και ξένο στο πλαίσιο της Νέας Υόρκης. Στην Κύπρο τη δεκαετία του ‘90 ζούσαμε μια περίοδο όπου τα “βρώμικα” της κοινωνίας ήταν κρυμμένα κάτω από το χαλί –τα ναρκωτικά, η βία και το έγκλημα συμβαίναν σε άλλους. Δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η αναγνώριση πως το χόρτο ήταν προσβάσιμο, πως ο υπόκοσμος στόχευε σε νέους ανεξαρτήτως κοινωνικής τοποθέτησης, πως οι έφηβοι έκαναν σεξ στις υπόγειες διαβάσεις. Οι οικογένειες με “εσωτερικά θέματα” κατά κανόνα ακολουθούσαν το ρητό τα εν οικω μη εν δημω, ή απλά κάναν τα στραβά μάτια. Η μαύρη μαγεία, το χέβι μέταλ, τα ανεξέλεγκτα βράδια και η σεξουαλική επαφή ήταν της εφημερίδας. Η ανησυχία εκφραζόταν με το ναρκωτικό στο ποτό(!), το προφυλακτικό ήταν ακόμα βρώμικη λέξη.
Ο συγγραφέας του έργου εντοπίζει διαπεραστικά τις στιγμές που ένας νέος στιγματίζεται εφ όρου ζωής. Μια εφαπτομένη επαφή με το θάνατο, η αποκόλληση από την παιδική νοσταλγία χάρην του έρωτα, η στιγμή που χάνεται η παρθενιά: φαντάζουν στους ενήλικες, πλέον, περαστικά συμβάντα. Σκιαγραφόντας γλαφυρά τις στιγμές που η ταυτότητα των χαρακτήρων αποκτά αληθινή υπόσταση ανεξάρτητα από τον περίγυρό τους και που γεννιέται ο άνθρωπος που τόσο καιρό έβραζε κάτω από την επιφάνεια, ο Lonergan γραπώνει μια διαχρονική έννοια στην διαδικασία της ωρίμανσης.
Σχηματιστήκαμε την δεκαετία του ’90 μέσα στην ροκ κουλτούρα της Ευρώπης και της Αμερικής. Ωριμάσαμε εν δημω, παρά τα δρακόντια μέτρα των γονιών μας. Να επισκεφτούμε ξανά τις στιγμές αυτές με μια εκ των έσσω ματιά, προσωπική και με συναισθηματική εμπλοκή. Έχει αλλάξει η χροιά των συνθηκών αλλά η βασική αλήθεια παραμένει η ίδια: το παιδί σπάζει και θα σπάζει αλυσίδες για να γίνει ο εαυτός του.
