76ο Φεστιβάλ Βενετίας: Μια φθινοπωρινή σονάτα από τον Ιάπωνα Χιροκάζου Κόρε-έντα
18:49 - 28 Αυγούστου 2019
Με τη γαλλικής παραγωγής ταινία «Η αλήθεια», πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε εκτός Ιαπωνίας ο διάσημος σκηνοθέτης Χιροκάζου Κόρε-έντα (βραβευμένος πέρσι με το Χρυσό Φοίνικα των Κανών για την ταινία του «Κλέφτες καταστημάτων»), κάνει σήμερα το βράδυ έναρξη η 76η Μόστρα του Κινηματογράφου.
Έναρξη επίσημη με το κόκκινο χαλί να στρώνεται όχι μόνο για τον σκηνοθέτη και τους διάσημους ηθοποιούς του (Κατρίν Ντενέβ, Ζιλιέτ Μπινός και Ίθαν Χοκ) αλλά και για τα μέλη της διεθνούς κριτικής επιτροπής, με πρόεδρο την Αργεντινή σκηνοθέτρια Λουκρέσια Μαρτέλ (γνωστή μας από την ταινία «Ζάμα»), τον Σέρβο σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα, πρόεδρο της επιτροπής για το βραβείο «Λουίτζι Ντε Λαουρέντις» για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, και διάφορους άλλους διάσημους καλεσμένους.
Η φετινή Μόστρα πάντως έκανε προ-έναρξη χτες το βράδυ με την προβολή της κλασικής ταινίας «Έκσταση» (1932, Extase) του Τσέχου σκηνοθέτη Γκούσταβ Μαχάτι, που πρωτοπροβλήθηκε στο δεύτερο φεστιβάλ της Βενετίας, το 1934, προκαλώντας σκάνδαλο, με την ολόγυμνη εμφάνιση της πρωταγωνίστριας Χέντι Λαμάρ, η οποία, αξίζει να αναφέρω, πως, εκτός από ηθοποιός (με μεγάλη καριέρα, αργότερα στο Χόλιγουντ) ήταν και επιστήμονας και εφευρέτης του FHSS, στο οποίο στηρίζονται τα smart phones!
Με αρκετές ταινίες που ίσως προκαλέσουν συζητήσεις και πολεμική αποτελείται το φετινό φεστιβάλ της Βενετίας. «Υπάρχει μια υπερβολική ευαισθησία πάνω στα θέματα που επιλέξαμε», ανάφερε ο διευθυντής του φεστιβάλ, Αλμπέρτο Μπαρέρα, «ιδιαίτερα μετά το «//MeToo» και τα διάφορα κινήματα που ακολούθησαν. Δεν με ενδιαφέρουν οι διαμάχες εκτός και αν συζητάμε την ίδια την ταινία. Αν συζητάμε, αν συμμεριζόμαστε το ίδιο όραμα, τα προτερήματά του. Οι διαμάχες γύρω από ένα φεστιβάλ μπορεί να το καταστρέψουν. Βρισκόμαστε εδώ για να παρουσιάσουμε τα έργα και να τα υπερασπιστούμε».
«Η αλήθεια», η επιλογή με την οποία κάνει σήμερα έναρξη το φεστιβάλ, δεν είναι ταινία που θα προκαλέσει κάποια διαμάχη αλλά μια ταινία γύρω από τις σχέσεις και συγκεκριμένα για τις σχέσεις ανάμεσα σε μια μητέρα και την κόρη της. Σχέσεις ανάμεσα σε μια διάσημη ηθοποιό που η καριέρα βρίσκεται τώρα στην κατιούσα, και την κόρη της, που επιστρέφει ύστερα από χρόνια, μαζί με τον Αμερικανό ηθοποιό σε τηλεοπτικές σειρές άντρα της και τη μικρή τους κόρη, για να παραστεί στην έκδοση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της μητέρας της, και με τρεις διάσημους ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους: Κατρίν Ντενέβ (Φαμπιέν, η μητέρα), Ζιλιέτ Μπινός (Λιμίρ, η κόρη) και ΄Ιθαν Χοκ (Χανκ, ο σύζυγος).
Όταν η Λιμίρ με την οικογένειά της, φτάνει στο Παρίσι, η μητέρα της ετοιμάζεται να αρχίζει τα γυρίσματα μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, όπου η πρωταγωνίστρια ζει, παράλληλα, τρεις διαφορετικές ηλικίες, με τη Ντενέβ να ερμηνεύει τη γυναίκα σε προχωρημένη ηλικία. Τα γυρίσματα που αρχίζουν παραμερίζουν την έκδοση του βιβλίου, έκδοση στην οποία η Λιμίρ ανακαλύπτει αναφορές στην ίδια που δεν έχουν καμιά σχέση με την αληθινή της, αρκετά τρικυμιώδη, σχέση με τη μητέρα της. Η συνάντησή τους θα οδηγήσει σε συγκρούσεις, αποκαλύψεις, μνησικακίες αλλά και αλήθειες που οι δυο γυναίκες δεν θέλουν να παραδεχτούν. Αλήθειες που βγαίνουν σταδιακά στην επιφάνεια, φιλτραρισμένες μέσα από απωθημένες ενοχές της Φαμπιέν για μια νεκρή φίλη ηθοποιό, τη Σάρα, τον πιο σημαντικό ρόλο της οποίας η Φαμπιέν είχε κλέψει.
Οι σχέσεις της οικογένειας, όπου πάντα υπάρχει και κάποιο παιδί, είναι τακτικό θέμα στις ταινίες του Κόρε-έντα («Πατέρας και γιος», «Η μικρή μας αδερφή», «Κλέφτες καταστημάτων»). Στη νέα του αυτή ταινία, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το θέμα τουθ για να φτιάξει, ταυτόχρονα, και ένα είδος μπεργκμανικής Φθινοπωρινής Σονάτας, μέσα από τη σύγκρουση μάνας-κόρης, και με τη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα, που εισάγει από τα πρώτα πλάνα της ταινίας του, να χρησιμοποιείται στη συνέχεια και σαν έμμεσο σχόλιο πάνω στην ίδια τη ζωή της ηλικιωμένης ηθοποιού της ταινίας.
«Δεν υπάρχει ποίηση στις ταινίες», λέει σε κάποια στιγμή η Φαμπιέν, εκφράζοντας την άποψη του ίδιου του Κόρε-έντα για το μεγαλύτερο μέρος του σύγχρονου κινηματογράφου. Δεν είναι η μόνη φορά που ο Ιάπωνας σκηνοθέτης «παρεμβαίνει» για να σχολιάσει την κατάσταση του σύγχρονου κινηματογράφου. Σε μια άλλη σκηνή, στο δεύτερο μέρος της ταινίας, μετά από μια εξαιρετική σε απόδοση σκηνή που η Φαμπιέν γυρίζει στο στούντιο για την ταινία επιστημονικής φαντασίας, σκηνή που έχει το δικό της, ράθυμο ρυθμό, ο σκηνοθέτης της ταινίας μέσα στην ταινία, της ζητά να τη ξαναγυρίσουν, και όταν η Φαμπιέν ρωτάει για ποιο λόγο, εκείνος της λέει, ο ρυθμός να είναι 20% πιο γρήγορος, με τη Φαμπιέν να διερωτάται μήπως γυρίζουν κάποιο διαφημιστικό αντί της ταινίας...
Η ταινία βέβαια του Κόρε-έντα και σωστό κινηματογραφικό ρυθμό έχει (το ρυθμό εκείνο που απαιτεί η κάθε σκηνή) και την ποίηση εκείνη που δίνει μιαν άλλη διάσταση στην όλη ταινία. Ποίηση που δεν περιορίζεται στις σκηνές των εξωτερικών χώρων (με την κάμερα του Ερίκ Γκοτιέ να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα – άλλοτε φθινοπωρινή και άλλοτε χειμερινή), αλλά και αναδίνεται μέσα από διάφορες σκηνές, ιδιαίτερα εκείνες ανάμεσα στις δυο γυναίκες – φτάνει να αναφέρω τόσο εκείνη με την Λιμίρ να παρακολουθεί τη μητέρα της να γυρίζει τη συγκεκριμένη σκηνή που της ζητά η Φαμπιέν, έχοντας αντικαταστήσει κατά κάποιο τρόπο τη νεκρή Σάρα, όσο κι εκείνη όπου οι δυο γυναίκες παραδέχονται τελικά τους φόβους και τα λάθη τους και αγκαλιάζονται, με την τελευταία αυτή σκηνή να επιβεβαιώνει και το μέγεθος των εκπληκτικών ερμηνειών τόσο της Ντενέβ όσο και της Μπινός. Που, αν και, έχουμε ακόμη να δούμε πολλές ταινίες, σίγουρα θα είναι φαβορί για τα βραβεία ερμηνείας.
Πηγή: ΚΥΠΕ
Έναρξη επίσημη με το κόκκινο χαλί να στρώνεται όχι μόνο για τον σκηνοθέτη και τους διάσημους ηθοποιούς του (Κατρίν Ντενέβ, Ζιλιέτ Μπινός και Ίθαν Χοκ) αλλά και για τα μέλη της διεθνούς κριτικής επιτροπής, με πρόεδρο την Αργεντινή σκηνοθέτρια Λουκρέσια Μαρτέλ (γνωστή μας από την ταινία «Ζάμα»), τον Σέρβο σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα, πρόεδρο της επιτροπής για το βραβείο «Λουίτζι Ντε Λαουρέντις» για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, και διάφορους άλλους διάσημους καλεσμένους.
Η φετινή Μόστρα πάντως έκανε προ-έναρξη χτες το βράδυ με την προβολή της κλασικής ταινίας «Έκσταση» (1932, Extase) του Τσέχου σκηνοθέτη Γκούσταβ Μαχάτι, που πρωτοπροβλήθηκε στο δεύτερο φεστιβάλ της Βενετίας, το 1934, προκαλώντας σκάνδαλο, με την ολόγυμνη εμφάνιση της πρωταγωνίστριας Χέντι Λαμάρ, η οποία, αξίζει να αναφέρω, πως, εκτός από ηθοποιός (με μεγάλη καριέρα, αργότερα στο Χόλιγουντ) ήταν και επιστήμονας και εφευρέτης του FHSS, στο οποίο στηρίζονται τα smart phones!
Με αρκετές ταινίες που ίσως προκαλέσουν συζητήσεις και πολεμική αποτελείται το φετινό φεστιβάλ της Βενετίας. «Υπάρχει μια υπερβολική ευαισθησία πάνω στα θέματα που επιλέξαμε», ανάφερε ο διευθυντής του φεστιβάλ, Αλμπέρτο Μπαρέρα, «ιδιαίτερα μετά το «//MeToo» και τα διάφορα κινήματα που ακολούθησαν. Δεν με ενδιαφέρουν οι διαμάχες εκτός και αν συζητάμε την ίδια την ταινία. Αν συζητάμε, αν συμμεριζόμαστε το ίδιο όραμα, τα προτερήματά του. Οι διαμάχες γύρω από ένα φεστιβάλ μπορεί να το καταστρέψουν. Βρισκόμαστε εδώ για να παρουσιάσουμε τα έργα και να τα υπερασπιστούμε».
«Η αλήθεια», η επιλογή με την οποία κάνει σήμερα έναρξη το φεστιβάλ, δεν είναι ταινία που θα προκαλέσει κάποια διαμάχη αλλά μια ταινία γύρω από τις σχέσεις και συγκεκριμένα για τις σχέσεις ανάμεσα σε μια μητέρα και την κόρη της. Σχέσεις ανάμεσα σε μια διάσημη ηθοποιό που η καριέρα βρίσκεται τώρα στην κατιούσα, και την κόρη της, που επιστρέφει ύστερα από χρόνια, μαζί με τον Αμερικανό ηθοποιό σε τηλεοπτικές σειρές άντρα της και τη μικρή τους κόρη, για να παραστεί στην έκδοση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της μητέρας της, και με τρεις διάσημους ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους βασικούς ρόλους: Κατρίν Ντενέβ (Φαμπιέν, η μητέρα), Ζιλιέτ Μπινός (Λιμίρ, η κόρη) και ΄Ιθαν Χοκ (Χανκ, ο σύζυγος).
Όταν η Λιμίρ με την οικογένειά της, φτάνει στο Παρίσι, η μητέρα της ετοιμάζεται να αρχίζει τα γυρίσματα μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, όπου η πρωταγωνίστρια ζει, παράλληλα, τρεις διαφορετικές ηλικίες, με τη Ντενέβ να ερμηνεύει τη γυναίκα σε προχωρημένη ηλικία. Τα γυρίσματα που αρχίζουν παραμερίζουν την έκδοση του βιβλίου, έκδοση στην οποία η Λιμίρ ανακαλύπτει αναφορές στην ίδια που δεν έχουν καμιά σχέση με την αληθινή της, αρκετά τρικυμιώδη, σχέση με τη μητέρα της. Η συνάντησή τους θα οδηγήσει σε συγκρούσεις, αποκαλύψεις, μνησικακίες αλλά και αλήθειες που οι δυο γυναίκες δεν θέλουν να παραδεχτούν. Αλήθειες που βγαίνουν σταδιακά στην επιφάνεια, φιλτραρισμένες μέσα από απωθημένες ενοχές της Φαμπιέν για μια νεκρή φίλη ηθοποιό, τη Σάρα, τον πιο σημαντικό ρόλο της οποίας η Φαμπιέν είχε κλέψει.
Οι σχέσεις της οικογένειας, όπου πάντα υπάρχει και κάποιο παιδί, είναι τακτικό θέμα στις ταινίες του Κόρε-έντα («Πατέρας και γιος», «Η μικρή μας αδερφή», «Κλέφτες καταστημάτων»). Στη νέα του αυτή ταινία, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το θέμα τουθ για να φτιάξει, ταυτόχρονα, και ένα είδος μπεργκμανικής Φθινοπωρινής Σονάτας, μέσα από τη σύγκρουση μάνας-κόρης, και με τη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα, που εισάγει από τα πρώτα πλάνα της ταινίας του, να χρησιμοποιείται στη συνέχεια και σαν έμμεσο σχόλιο πάνω στην ίδια τη ζωή της ηλικιωμένης ηθοποιού της ταινίας.
«Δεν υπάρχει ποίηση στις ταινίες», λέει σε κάποια στιγμή η Φαμπιέν, εκφράζοντας την άποψη του ίδιου του Κόρε-έντα για το μεγαλύτερο μέρος του σύγχρονου κινηματογράφου. Δεν είναι η μόνη φορά που ο Ιάπωνας σκηνοθέτης «παρεμβαίνει» για να σχολιάσει την κατάσταση του σύγχρονου κινηματογράφου. Σε μια άλλη σκηνή, στο δεύτερο μέρος της ταινίας, μετά από μια εξαιρετική σε απόδοση σκηνή που η Φαμπιέν γυρίζει στο στούντιο για την ταινία επιστημονικής φαντασίας, σκηνή που έχει το δικό της, ράθυμο ρυθμό, ο σκηνοθέτης της ταινίας μέσα στην ταινία, της ζητά να τη ξαναγυρίσουν, και όταν η Φαμπιέν ρωτάει για ποιο λόγο, εκείνος της λέει, ο ρυθμός να είναι 20% πιο γρήγορος, με τη Φαμπιέν να διερωτάται μήπως γυρίζουν κάποιο διαφημιστικό αντί της ταινίας...
Η ταινία βέβαια του Κόρε-έντα και σωστό κινηματογραφικό ρυθμό έχει (το ρυθμό εκείνο που απαιτεί η κάθε σκηνή) και την ποίηση εκείνη που δίνει μιαν άλλη διάσταση στην όλη ταινία. Ποίηση που δεν περιορίζεται στις σκηνές των εξωτερικών χώρων (με την κάμερα του Ερίκ Γκοτιέ να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα – άλλοτε φθινοπωρινή και άλλοτε χειμερινή), αλλά και αναδίνεται μέσα από διάφορες σκηνές, ιδιαίτερα εκείνες ανάμεσα στις δυο γυναίκες – φτάνει να αναφέρω τόσο εκείνη με την Λιμίρ να παρακολουθεί τη μητέρα της να γυρίζει τη συγκεκριμένη σκηνή που της ζητά η Φαμπιέν, έχοντας αντικαταστήσει κατά κάποιο τρόπο τη νεκρή Σάρα, όσο κι εκείνη όπου οι δυο γυναίκες παραδέχονται τελικά τους φόβους και τα λάθη τους και αγκαλιάζονται, με την τελευταία αυτή σκηνή να επιβεβαιώνει και το μέγεθος των εκπληκτικών ερμηνειών τόσο της Ντενέβ όσο και της Μπινός. Που, αν και, έχουμε ακόμη να δούμε πολλές ταινίες, σίγουρα θα είναι φαβορί για τα βραβεία ερμηνείας.
Πηγή: ΚΥΠΕ
