Aπό τη Κισσόνεργα στη Λευκωσία ο νέος εκθεσιακός κύκλος του Χρ. Φουκαρά “Bαθιές Μνήμες”
16:55 - 25 Φεβρουαρίου 2018
Μετά τους εκθεσιακούς κύκλους, "Ο κόσμος των προγόνων" και η "Φυγή των προγόνων", ο γνωστός ζωγράφος Χρίστος Φουκαράς επιστρέφει για να αποτίσει, ένα εικαστικό φόρο τιμής σ’ ένα κόσμο που χάνεται για πάντα, με ένα έργα.
Αυτό το πράττει, είπε μιλώντας στο ΚΥΠΕ μέσα από την νέα του συλλογή υπό τον τίτλο «Βαθιές Μνήμες», έργα που εκθέτει στην Γκαλερί Γκλόρια στη Λευκωσία και τα εγκαίνια της οποίας τελέστηκαν το βράδυ της Παρασκευής .
Σε χαιρετισμό του ο ζωγράφος είπε πως στα 60 σχεδόν χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας, απέφυγε να μιλήσει ο ίδιος για τη δουλειά του πιστεύοντας όπως ανέφερε, “ότι αν το έργο χρειάζεται κάτι περισσότερο από την εικαστική γλώσσα για να μιλήσει στον θεατή, τότε τίποτε δε το υποβοηθεί”. Τυχόν επεξηγηματική παρέμβαση του ίδιου του δημιουργού, μπορεί να κάνει το έργο πιο κατανοητό, αλλά ομολογεί και την αδυναμία του να επικοινωνήσει με το κοινό, συμπλήρωσε.
Στα εγκαίνια τις έκθεσης του “Βαθιές Μνήμες” είπε ο ζωγράφος, κάνει μια εξαίρεση σημειώνοντας πως μετά τον « Κόσμο των Προγόνων» και τη «Φυγή των προγόνων» επιστρέφει εκθεσιακά στο ίδιο θέμα, που ποτέ δεν εγκατάλειψε στα τόσα χρόνια εικαστικής δημιουργίας.
Ενδεικτικά ανέφερε πως η αίσθηση χρέους του επιβάλλει να καταθέσει και λεκτικά ένα φόρο τιμής και να μοιραστεί μαζί με το κοινό, αυτό το προσκύνημα στον κόσμο των προγόνων, τον κόσμο του.
Ο κ. Φουκαράς είπε πως μέσα από τα έργα της τελευταίας έκθεσης του υποκλίνεται στους ανθρώπους του χθες που κληροδότησαν σε εμάς αληθινές αξίες μιας έντιμης ζωής. Αυτοί πρόσφεραν συνέχισε, με το δικό τους χειρωνακτικό τρόπο το υπόβαθρο για την ανάπτυξη του δικού μας βιομηχανικού πολιτισμού
“Η επιμονή και η αφιέρωση μεγάλου χρόνου στη θεματική ενότητα των ξεχασμένων προγόνων υπήρξε για μένα συνειδητή προσωπική ανάγκη για εμβάθυνση και ενδοσκόπηση στην ουσία της βασανιστικής τους πορείας, μακριά από φολκλορικές και ψευδολαογραφικές απεικονίσεις”, ανέφερε ο ζωγράφος, προσθέτοντας,” πως είναι οι γενιές που αναγιώθηκαν μέσα στο λιοπύρι και τους ανέμους, αναπνέοντας όμως κατά το πρωινό το άρωμα των λεμονανθών και του χρυσομήλου”.
Αυτοί που μάθαιναν σημείωσε, “ από πάππο σε πάππο πώς οργώνεται η γη, μεστώνει το σιτάρι και ζυμώνεται το ψωμί”.
Για την δημιουργία των έργων του ο ζωγράφος ανέφερε στο ΚΥΠΕ πως στάθηκε στη δουλειά του περισσότερο σε «μαγικές» ρεαλιστικές εικόνες της καθημερινότητας, προσπαθώντας μάλιστα να φτιάξει μορφές που ξεπερνούν το χρόνο και τον τόπο.
Πρόσθεσε πως τα «Παιχνίδια της Λαμπράς» αποτελούν μια εφτάπτυχη σύνθεση που μπορεί να ιδωθεί σαν σύνολο, αλλά και σαν επιμέρους πίνακες ξεχωριστά. Νέες με πολύχρωμα κλαδωτά φουστάνια, νέοι με μονόχρωμα πασχαλινά κοστούμια, με φαρδιά παντελόνια, ριγωτές γραβάτες και ηλικιωμένοι με σκουρόχρωμες ενδυμασίες, τη βράκα και το τσεμπέρι, να φαντάζουν σαν σκηνικό αρχαίας τραγωδίας.
Μια πανάρχαια κληρονομιά με την κίνηση των παιχτών, την αυστηρή ακινησία των θεατών, μαζί με τη λιτή αρχιτεκτονική του χώρου, συνθέτουν ένα εικαστικό μαγικό σύνολο, συμπλήρωσε αναφερόμενος παράλληλα και στην στατική εικόνα και την υποβάλλουσα σιωπηλή ατμόσφαιρα των έργων του που ανατρέπεται από τα γέλια, τα πειράγματα και τις δειλές κρυφές ερωτικές ματιές.
Στα έργα του, τα ριζά του Πενταδακτύλου, που πηγαίνοντας το χρόνο αρκετά πίσω, θα συναντήσεις ανθρώπους σημείωσε, " να συνυπάρχουν και να χαίρονται μαζί την ιεροτελεστία του γάμου και το ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής αλλά και την εφιαλτική πραγματικότητα των τραγικών γεγονότων του 74 που καταχωρείται μέσα από τη βαριά ατμόσφαιρα του τοπίου και την τραυματισμένη μεγαλειώδη μνημειακή μορφή του βουνού".
Η σπορά, το θέρος και το αλώνισμα είναι ετήσιες πράξεις ζωής που καταλαμβάνουν εξέχουσα θέση στη διάρκεια του ανθρώπινου βίου και στα έργα του ζωγράφου αλλά και οι ψηλοί ορίζοντες που θέλει να δείξει τη μεγάλη διάσταση του χώρου, μια ελεύθερη και επίπεδη προοπτική για αυτό – όπως ανέφερε- αφαίρεσε την αίσθηση της φωτογραφικής, νατουραλιστικής διάστασης.
Η πρώτη νύχτα του γάμου, με τις δικές της χαρές και αλήθειες, αποκαλύπτει ιερές στιγμές τρυφερότητας, εγκράτειας και αγάπης ανθρώπων μιας άλλης ηθικής αξίας. Ακόμη τα μεγάλα κοπάδια που αποτελούν, σύμφωνα με τον κ. Φουκαρά, το επιστέγασμα μακροχρόνιων εικαστικών αναζητήσεων αυτής της θεματικής ενότητας.
Ο κ. Φουκαράς ανέφερε πως οι συνθέσεις με παστέλ είναι λιγοστές, αλλά ενδεικτικές ως προς την καλλιτεχνική τους αξία και ζωγραφική τους ποιότητα.
Στα έργα του απεικονίζεται και η μεσημεριανή ξεκούραση που αποτελεί αναγκαία συνήθεια για ενίσχυση της ανθρώπινης αντοχής έτσι που να αντεπεξέλθει στη βασανιστική και εξοντωτική καθημερινή εργασία.
Καταλήγοντας ο ζωγράφος είπε πως ο κόσμος των προγόνων αλλά και ο δικός του είναι μαγικός, δύσκολος, τραχύς και γεμάτος αναποδιές, που όμως, φαίνεται να δίνει θέση στο όνειρο και την ελπίδα, ανοίγοντας νέους ορίζοντες και προοπτική στη μέλλουσα γενιά, κατέληξε.
Αυτό το πράττει, είπε μιλώντας στο ΚΥΠΕ μέσα από την νέα του συλλογή υπό τον τίτλο «Βαθιές Μνήμες», έργα που εκθέτει στην Γκαλερί Γκλόρια στη Λευκωσία και τα εγκαίνια της οποίας τελέστηκαν το βράδυ της Παρασκευής .
Σε χαιρετισμό του ο ζωγράφος είπε πως στα 60 σχεδόν χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας, απέφυγε να μιλήσει ο ίδιος για τη δουλειά του πιστεύοντας όπως ανέφερε, “ότι αν το έργο χρειάζεται κάτι περισσότερο από την εικαστική γλώσσα για να μιλήσει στον θεατή, τότε τίποτε δε το υποβοηθεί”. Τυχόν επεξηγηματική παρέμβαση του ίδιου του δημιουργού, μπορεί να κάνει το έργο πιο κατανοητό, αλλά ομολογεί και την αδυναμία του να επικοινωνήσει με το κοινό, συμπλήρωσε.
Στα εγκαίνια τις έκθεσης του “Βαθιές Μνήμες” είπε ο ζωγράφος, κάνει μια εξαίρεση σημειώνοντας πως μετά τον « Κόσμο των Προγόνων» και τη «Φυγή των προγόνων» επιστρέφει εκθεσιακά στο ίδιο θέμα, που ποτέ δεν εγκατάλειψε στα τόσα χρόνια εικαστικής δημιουργίας.
Ενδεικτικά ανέφερε πως η αίσθηση χρέους του επιβάλλει να καταθέσει και λεκτικά ένα φόρο τιμής και να μοιραστεί μαζί με το κοινό, αυτό το προσκύνημα στον κόσμο των προγόνων, τον κόσμο του.
Ο κ. Φουκαράς είπε πως μέσα από τα έργα της τελευταίας έκθεσης του υποκλίνεται στους ανθρώπους του χθες που κληροδότησαν σε εμάς αληθινές αξίες μιας έντιμης ζωής. Αυτοί πρόσφεραν συνέχισε, με το δικό τους χειρωνακτικό τρόπο το υπόβαθρο για την ανάπτυξη του δικού μας βιομηχανικού πολιτισμού
“Η επιμονή και η αφιέρωση μεγάλου χρόνου στη θεματική ενότητα των ξεχασμένων προγόνων υπήρξε για μένα συνειδητή προσωπική ανάγκη για εμβάθυνση και ενδοσκόπηση στην ουσία της βασανιστικής τους πορείας, μακριά από φολκλορικές και ψευδολαογραφικές απεικονίσεις”, ανέφερε ο ζωγράφος, προσθέτοντας,” πως είναι οι γενιές που αναγιώθηκαν μέσα στο λιοπύρι και τους ανέμους, αναπνέοντας όμως κατά το πρωινό το άρωμα των λεμονανθών και του χρυσομήλου”.
Αυτοί που μάθαιναν σημείωσε, “ από πάππο σε πάππο πώς οργώνεται η γη, μεστώνει το σιτάρι και ζυμώνεται το ψωμί”.
Για την δημιουργία των έργων του ο ζωγράφος ανέφερε στο ΚΥΠΕ πως στάθηκε στη δουλειά του περισσότερο σε «μαγικές» ρεαλιστικές εικόνες της καθημερινότητας, προσπαθώντας μάλιστα να φτιάξει μορφές που ξεπερνούν το χρόνο και τον τόπο.
Πρόσθεσε πως τα «Παιχνίδια της Λαμπράς» αποτελούν μια εφτάπτυχη σύνθεση που μπορεί να ιδωθεί σαν σύνολο, αλλά και σαν επιμέρους πίνακες ξεχωριστά. Νέες με πολύχρωμα κλαδωτά φουστάνια, νέοι με μονόχρωμα πασχαλινά κοστούμια, με φαρδιά παντελόνια, ριγωτές γραβάτες και ηλικιωμένοι με σκουρόχρωμες ενδυμασίες, τη βράκα και το τσεμπέρι, να φαντάζουν σαν σκηνικό αρχαίας τραγωδίας.
Μια πανάρχαια κληρονομιά με την κίνηση των παιχτών, την αυστηρή ακινησία των θεατών, μαζί με τη λιτή αρχιτεκτονική του χώρου, συνθέτουν ένα εικαστικό μαγικό σύνολο, συμπλήρωσε αναφερόμενος παράλληλα και στην στατική εικόνα και την υποβάλλουσα σιωπηλή ατμόσφαιρα των έργων του που ανατρέπεται από τα γέλια, τα πειράγματα και τις δειλές κρυφές ερωτικές ματιές.
Στα έργα του, τα ριζά του Πενταδακτύλου, που πηγαίνοντας το χρόνο αρκετά πίσω, θα συναντήσεις ανθρώπους σημείωσε, " να συνυπάρχουν και να χαίρονται μαζί την ιεροτελεστία του γάμου και το ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής αλλά και την εφιαλτική πραγματικότητα των τραγικών γεγονότων του 74 που καταχωρείται μέσα από τη βαριά ατμόσφαιρα του τοπίου και την τραυματισμένη μεγαλειώδη μνημειακή μορφή του βουνού".
Η σπορά, το θέρος και το αλώνισμα είναι ετήσιες πράξεις ζωής που καταλαμβάνουν εξέχουσα θέση στη διάρκεια του ανθρώπινου βίου και στα έργα του ζωγράφου αλλά και οι ψηλοί ορίζοντες που θέλει να δείξει τη μεγάλη διάσταση του χώρου, μια ελεύθερη και επίπεδη προοπτική για αυτό – όπως ανέφερε- αφαίρεσε την αίσθηση της φωτογραφικής, νατουραλιστικής διάστασης.
Η πρώτη νύχτα του γάμου, με τις δικές της χαρές και αλήθειες, αποκαλύπτει ιερές στιγμές τρυφερότητας, εγκράτειας και αγάπης ανθρώπων μιας άλλης ηθικής αξίας. Ακόμη τα μεγάλα κοπάδια που αποτελούν, σύμφωνα με τον κ. Φουκαρά, το επιστέγασμα μακροχρόνιων εικαστικών αναζητήσεων αυτής της θεματικής ενότητας.
Ο κ. Φουκαράς ανέφερε πως οι συνθέσεις με παστέλ είναι λιγοστές, αλλά ενδεικτικές ως προς την καλλιτεχνική τους αξία και ζωγραφική τους ποιότητα.
Στα έργα του απεικονίζεται και η μεσημεριανή ξεκούραση που αποτελεί αναγκαία συνήθεια για ενίσχυση της ανθρώπινης αντοχής έτσι που να αντεπεξέλθει στη βασανιστική και εξοντωτική καθημερινή εργασία.
Καταλήγοντας ο ζωγράφος είπε πως ο κόσμος των προγόνων αλλά και ο δικός του είναι μαγικός, δύσκολος, τραχύς και γεμάτος αναποδιές, που όμως, φαίνεται να δίνει θέση στο όνειρο και την ελπίδα, ανοίγοντας νέους ορίζοντες και προοπτική στη μέλλουσα γενιά, κατέληξε.
