Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών - Αναμένοντας το Χρυσό Φοίνικα

Ημέρα Ρόμαν Πολάνσκι η σημερινή, με τον Πολωνό σκηνοθέτη να παρουσιάζει την εκτός συναγωνισμού ταινία του, «Based on a True Story» («Βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία»), θρίλερ μυστηρίου με φανταστικά στοιχεία και με πρωταγωνίστρια την Εμανουέλ Σενιέ στο ρόλο μιας γυναίκας συγγραφέα που η συνάντησή της και φιλία με μια μυστηριώδη γυναίκα (Εύα Γκριν) θα την οδηγήσει σε απρόσμενες καταστάσεις.
 
Τελευταία μέρα σήμερα και του διαγωνιστικού, με την προβολή της αγγλικής ταινίας «You Were Never Really Here» («Στην πραγματικότητα δεν ήσουν ποτέ εδώ») της Λιν Ράμσεϊ, με πρωταγωνιστή τον Γιοακίν Φίνιξ, και με τη διεθνή κριτική επιτροπή να αποσύρεται, μακριά από τις Κάνες, για να αποφασίσει για την απονομή των βραβείων.

Δύο φαίνεται να είναι οι πιο φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ, η ρωσική «Loveless» του Σεργκέι Ζβιαγκίντσεβ και η σουηδική «Το τετράγωνο» του Ρούμπεν Οστλουντ, ενώ ακολουθούν για ένα από τα υπόλοιπα σημαντικά βραβεία (Μέγα Βραβείο, Σκηνοθεσίας, Ειδικό Βραβείο της επιτροπής και βραβείο σεναρίου) οι ταινίες «120 χτυπήματα της καρδιάς το λεπτό» του Γάλλου Ρομπέν Καμπίλο, «Η επόμενη μέρα» του Νοτιοκορεάτη Χονγκ Σανγκ-Σου, «Happy Day» του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε, «Wonderstruck» του Τοντ Χέινς και «You Were Never Really Here» της Λιν Ράμσεϊ.
 
Στα φαβορί για κάποιο βραβείο, παρόλο που στο μεγαλύτερο τμήμα της κριτικής δεν άρεσε, φαίνεται να προστέθηκε και η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Η σφαγή του ιερού ελαφιού» μια και όπως κυκλοφορεί, αυτή άρεσε ιδιαίτερα στον πρόεδρο της επιτροπής, Πέδρο Αλμοδόβαρ (ο οποίος, όπως λέγεται, τη χειροκροτούσε για πέντε ολόκληρα λεπτά). Οσο για τα βραβεία ερμηνείας, από πλευράς ανδρικού ρόλου φαβορί είναι οι Βενσάν Λεντόν («Ροντέν»), Λουί Γκαρέλ («Redoutable») και Κόλιν Φαρέλ («The Beguiled»), ενώ, από γυναικείας πλευράς οι Αγιάμε Μισάκι («Radiance»), Μαριάνα Σπίβακ («Loveless») και Νικόλ Κίντμαν («The Beguiled», ίσως και για το «Ιερό ελάφι»).     
 
Σκηνοθέτρια που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το 1999 με την πρώτη της ταινία, «Ratcatcher» στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» των Κανών και που συνέχισε με ταινίες όπως «Το ταξίδι του Μόρβεν Κάλαρ» και «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν», η Σκοτσέζα Λιν Ράμσεϊ στρέφεται τη φορά αυτή σε ένα θρίλερ ωμότητας, βουτηγμένο στην ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ, με πρωταγωνιστή έναν επαγγελματία εκτελεστή, υπεύθυνο για την προστασία ενός έφηβου κοριτσιού, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με γκάνγκστερ αλλά και πανίσχυρους πολιτικούς, όταν το κορίτσι απάγεται. Αυτό που κατάφερε η Ράμσεϊ είναι να δώσει μίαν ασυνήθιστη, εικαστικά συναρπαστική, μορφή στο είδος, αποφεύγοντας να καταγράψει απευθείας τις σκηνές ωμότητας (με τις οποίες είναι γεμάτη η ταινία), επιλέγοντας να παρουσιάζει το εξίσου φριχτό αποτέλεσμα με σκορπισμένα παντού πτώματα, βουτηγμένα στο αίμα). Ακόμη, στο λιγότερο από 90 λεπτά διάρκειας θρίλερ της, η Ράμσεϊ έδωσε ένα ξέφρενο ρυθμό, με το σασπένς αλλά και τις ανατροπές να θυμίζουν τον Χίτσκοκ και τη θεωρία του με το «Μαγκάφιν» (κάποιο στοιχείο που αποδεικνύεται τελικά ψεύτικο αλλά που δίνει ώθηση στο σασπένς και το ρυθμό). Με τον Γιοακίν Φίνιξ εξαιρετικό στο ρόλο του ιδιότυπου εκτελεστή που «κανονίζει» τους κακούς οπλισμένος μόνο με ένα τσεκούρι.
 
Η ταινία του Πολάνσκι αρχίζει με μια διάσημη συγγραφέα, τη Ντελφίν (Εμανουέλ Σενιέ), να υπογράφει για τους φαν της το νέο της βιβλίο. Σημείο καμπής στην καριέρα της, με την Ντελφίν να περνάει κρίση δημιουργίας, όταν ξαφνικά γνωρίζει μια παράξενη γυναίκα, την Ελ (Εύα Γκριν), η οποία δείχνει να την καταλαβαίνει όσο κανένας άλλος και με την οποία αρχίζει μια παράξενη φιλία με επικίνδυνα αποτελέσματα. Στο νου έρχονται όχι μόνο παλιότερες ταινίες του Πολάνσκι (από τη «Νύχτα των δολοφόνων» και την «Αποστροφή» μέχρι «Το μωρό της Ροζμαρί») αλλά και του Χίτσκοκ (ιδιαίτερα το «Νοτόριους»), ιδιαίτερα όταν η Ντελφίν αρχίζει να γίνεται υποχείριο της Ελ και να κινδυνεύει η ζωή της. Ο Πολάνσκι δημιουργεί μίαν ατμόσφαιρα μυστηρίου, που σταδιακά γίνεται απειλητική, μπλέκοντας με μαεστρία την πραγματικότητα με τη φαντασία, κάνοντας τον θεατή να μην είναι ποτέ σίγουρος αν η Ελ είναι πράγματι αληθινή ή πρόσωπο της φαντασίας της Ντελφίν. Συνολικά μια ταινία που θυμίζει τον παλιό Πολάνσκι, αναμφισβήτητα καλύτερο από τις πρόσφατες, όχι τόσο συναρπαστικές, ταινίες του («Ο θεός της σφαγής», «Αόρατος συγγραφέας»).