Χουν Αδάμογλου:Ο πρώτος Κύπριος που εκθέτει στη βρετανική Εταιρεία Ζωγράφων Πορτρέτων

Για πρώτη φορά η ετήσια έκθεση της Βασιλικής Εταιρείας Ζωγράφων Πορτρέτων, που πραγματοποιείται στο Λονδίνο, φιλοξενεί έργο Κύπριου καλλιτέχνη. Πρόκειται για τον τουρκοκυπριακής καταγωγής Χουν Αδάμογλου, με καταγωγή από το Ξερό και τη Λευκωσία, ο οποίος συμμετέχει με τον πίνακα που φέρει τον τίτλο «Ένας υπνάκος» (`A Nap`).
 
Το Royal Society of Portrait Painters, όπως είναι η αγγλική ονομασία του βρετανικού οργανισμού, θεωρείται από τους σπουδαιότερους καλλιτεχνικούς φορείς στη Βρετανία έχοντας ιδρυθεί το 1891.

 «Μπορώ να πω ότι νιώθω ακόμα λίγο μουδιασμένος, ότι σχεδόν δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τη συμμετοχή μου σε αυτή την έκθεση. Ακόμα μου φαίνεται λίγο σουρεαλιστικό. Είναι ακόμα πιο έντονα τα συναισθήματα απ’ όσο περίμενα», λέει στο ΚΥΠΕ από το χώρο της έκθεσης στο Mall Galleries του κεντρικού Λονδίνου ο 41χρονος καλλιτέχνης.
 
Ο πίνακας απεικονίζει τη σύντροφο του Χουν Αδάμογλου, Νατάλια, ξαπλωμένη στον καναπέ του σπιτιού τους μαζί με την κόρη της Κριστίνα. Αυτό που αμέσως ξεχωρίζει πέρα από τα ζωντανά χρώματα είναι οι μάλλον έντονες εκφράσεις των δύο προσώπων σε μία σκηνή που θα έπρεπε λογικά να αποπνέει απόλυτη ηρεμία.
 
«Προσπάθησα πολύ σκληρά να απεικονίσω το μείγμα των συναισθημάτων που συνοδεύει τη σχέση γονιού και παιδιού», εξηγεί ο κ. Αδάμογλου. «Η Νατάλια είναι πολύ προστατευτική με την κόρη της, είναι πολύ στοργική και η Κριστίνα ήταν στα πρόθυρα της εφηβείας όταν τις ζωγράφισα, είχε αρχίσει να πειραματίζεται με τα όρια της ανεξαρτησίας της. Προσπάθησα λοιπόν να το απεικονίσω αυτό στην έκφραση του προσώπου της. Σε αυτή την ηλικία όταν η μητέρα ή ο πατέρας πάνε να φιλήσουν το παιδί η τυπική αντίδρασή του είναι ‘όχι δεν θέλω’. Κάπως έτσι ήταν η αντίδρασή της, αλλά την ίδια στιγμή αισθάνεται άνετα και ασφαλής στην αγκαλιά της μητέρας της. Αρκετοί έχουν σχολιάσει επίσης έχοντας δει από κοντά την Νατάλια ότι το πρόσωπό της στον πίνακα μοιάζει διαφορετικό. Έχει συσπάσεις και βγάζει μία εξάντληση το πρόσωπο και αυτό επειδή ήθελα να δείξω τη σκληρή δουλειά του γονιού».
 
Το σχέδιο αυτού του πίνακα έγινε επί τόπου, χωρίς ο Χουν Αδάμογλου να πειράξει τίποτα στο σκηνικό που αντίκριζε. «Ξέρω ότι όταν βλέπω κάτι που με εμπνέει πρέπει να το ζωγραφίσω. Με ελκύουν άνθρωποι που η ζωή τους είναι χαραγμένη στο πρόσωπό τους. Είναι κάτι ορατό, είναι εκεί, είναι σαν δακτυλικό αποτύπωμα. Άνθρωποι που έχουν χαρακτήρα».
 
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που πολλά από τα πορτρέτα του απεικονίζουν άνδρες και γυναίκες της Κύπρου. «Η Κύπρος είναι πάντα πηγή έμπνευσης για μένα. Δεν έχω επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκα στην Κύπρο, στα κατεχόμενα, αλλά επισκέπτομαι την ελεύθερη Κύπρο και είναι ένα μέρος που πάντα λαχταρώ, υπάρχει μια νοσταλγία μέσα μου», λέει συγκινημένος.
 
«Ποτέ δε νιώθω την πλήρη ικανοποίηση αυτής της λαχτάρας. Με ελκύει το νησί, είναι πάντα στο μυαλό μου και αυτό που μου δίνει κάποια αίσθηση ανακούφισης είναι η μελέτη της κυπριακής κουλτούρας, της κυπριακής τέχνης καθ’ όλη την ύπαρξη του κυπριακού πολιτισμού εδώ και 8.500 χρόνια. Όποτε ταξιδεύω οπουδήποτε στον κόσμο, όπου και αν είναι αυτό και ξέρω ότι υπάρχει κάποια κυπριακή συλλογή σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί πηγαίνω και τη βλέπω. Μπορεί να είμαι χιλιάδες μίλια μακριά από την πατρίδα μου  αλλά πάντα όταν τα βλέπω αυτά αισθάνομαι ότι είμαι εκεί», συνεχίζει.
 
Ο Χουν Αδάμογλου άρχισε να σχεδιάζει από παιδί, από εννέα ετών, μεγαλώνοντας στο Λονδίνο όπου είχε έρθει με την οικογένειά του λίγο μετά από την τουρκική εισβολή. Αφού σπούδασε ζωγραφική ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές καλλιτεχνικής φύσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ελβετία και στις ΗΠΑ έως το 2012, όταν και αποφάσισε να δώσει μεγαλύτερη προτεραιότητα στη ζωγραφική και το σχέδιο. «Ήταν δύσκολο μονοπάτι αλλά δεν το έχω μετανιώσει καθόλου», λέει χαμογελώντας.
 
Η συζήτηση επιστρέφει στην Κύπρο, καθώς οι διοργανωτές της έκθεσης έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι για πρώτη φορά επελέγη Κύπριος καλλιτέχνης για αυτή την ετήσια έκθεση που συνιστά κορυφαίο καλλιτεχνικό θεσμό στη Βρετανία.
 
«Είναι εξαιρετικά τιμητικό για μένα και νιώθω πολύ περήφανος που τονίζουν ότι είμαι από την Κύπρο. Μεγάλωσα στη χώρα κάποιου άλλου, ποτέ δεν ένιωσα πραγματικά ότι είμαι σπίτι μου, αλλά ανατράφηκα σε κυπριακό σπίτι, με την κουλτούρα και τις παραδόσεις της Κύπρου και πάντα ένιωθα Κύπριος. Δεν θυμάμαι ποτέ κάποια στιγμή στα 41 χρόνια ζωής μου να αισθάνθηκα ότι είμαι κάτι άλλο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο που θα μπορούσα να λάβω από αυτή την έκθεση, να λένε ότι εκπροσωπώ την Κύπρο».
 
Ο κ. Αδάμογλου είπε επίσης ότι θα ήθελε να είναι σε επαφή με άλλους Κύπριους καλλιτέχνες είτε στο Λονδίνο είτε στην Κύπρο. «Η Κύπρος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα με την τέχνη και δεν μπορεί να τα κάνει ο καθένας μόνος του», σημειώνει. Στα μελλοντικά του σχέδια είναι και μία έκθεση στην αγαπημένη του πατρίδα. «Πρέπει να το κάνω. Δεν μπορεί να ζωγραφίζεις κυπριακούς πίνακες και να μην τους εκθέσεις στην Κύπρο. Θα μπορούσε να είναι είτε ατομική είτε ομαδική έκθεση».
 
Η τελευταία ερώτηση αφορά το κατά πόσο ως καλλιτέχνης επιδιώκει ή αναμένει από το κοινό κάποια συγκεκριμένη αντίδραση κάθε φορά. «Όταν δίνεις έναν πίνακα στο κοινό δεν έχεις πλέον στην ουσία κανέναν έλεγχο για το πώς θα τον δεχθούν. Ωστόσο αυτό που περιμένω να κάνει η δουλειά μου είναι να τους κάνει να νιώσουν συμπάθεια, να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του συγκεκριμένου απεικονιζόμενου ατόμου. Θέλω βλέποντας τα έργα μου να στρέψουν την προσοχή τους στον εαυτό τους και να αναρωτηθούν για το δικό τους ρόλο στον κόσμο. Όταν για παράδειγμα ζωγραφίζω έναν ανάπηρο ζητιάνο θέλω να αναρωτηθούν: ‘γιατί ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο;’».
 
ΠΗΓΗ:ΚΥΠΕ