Τέχνη από παλιές βίδες και στυλό
07:28 - 08 Φεβρουαρίου 2017
Ο Σταύρος Λοϊζου Πάου βλέπει τέχνη σε όλα τα αντικείμενα, που υπό άλλες συνθήκες θα κατέληγαν σε κάδους ανακύκλωσης ή σε χωματερές. Θέλει σε αυτά τα αντικείμενα να δώσει άλλη μορφή, σχήμα και χρησιμότητα. Χρησιμοποιεί παλιές βίδες, παλιά πλαστικά, όπως ένα στυλό, κάθε είδους ανακυκλώσιμο υλικό, γυαλί, παλιά παιδικά παιχνίδια, το κάθε τι στα χέρια του αλλάζει μορφή.
“Βλέπω παντού τέχνη. Με ρωτάνε αν είμαι ένας πράσινος καλλιτέχνης ή αν θέλω κάτι να δηλώσω μέσα από αυτή μου την καλλιτεχνική δημιουργία και αναζήτηση για την καταναλωτική μας κοινωνία. Απλώς δεν κατακρίνω κανένα, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι, δεν έχουμε τα ίδια βιώματα. Προσπαθώ να αξιοποιήσω στο έπακρο μερικά πράγματα/αντικείμενα που θα είχαν ημερομηνία λήξης, θα πήγαιναν για ανακύκλωση, παραμόρφωση και τέλος ξανά σε πρώτη ύλη, χάνοντας το αρχικό τους σχήμα. Απλά βλέπω τέχνη σε όλα και θέλω αυτή την τέχνη να την κάνω πιο τέχνη, αν αυτό με κάνει πράσινο καλλιτέχνη, τότε ναι είμαι’’, αναφέρει στο ΚΥΠΕ.
Ο Σταύρος, τα έργα του οποίου φιλοξενήθηκαν στο παρελθόν σε εκθέσεις, μας αναφέρει σε πολλά σημεία σε αυτή την συνέντευξη ότι βλέπει και νοιώθει τέχνη στα πάντα, είτε πρόκειται για ένα παλιό κομμάτι από μέταλλο, ένα εργαλείο, ένα ξύλο ή ένα παλιό παιχνίδι. “Συνήθως πέφτουν στα χέρια μου διάφορα πράγματα, δεν πετάω τίποτε, τα αποθηκεύω και όταν έρθει η ώρα της έμπνευσης θα τα χρησιμοποιήσω για να φτιάξω κάτι που εμπνεύστηκα, για να φτιάξω τέχνη”, μας αναφέρει. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ένα ανάποδο κίτρινο κράνος το οποίο σε έκθεσή του, παρουσιάστηκε με το όνομα “Ακούσια’’.
‘Όπως μας εξηγεί, είχε το κράνος αυτό για 25 τόσα χρόνια και ανέμενε την έμπνευση για να του δώσει ζωή και πάλι και να το μετατρέψει σε ένα κομμάτι τέχνης. Σε μια άλλη κατασκευή ο Σταύρος χρησιμοποίησε παιδικά παιχνίδια, τα οποία φύλαγε για χρόνια και μέσα από το νέο του δημιούργημα θέλησε να κρατήσει ζωντανές τις μνήμες από την ενηλικίωση των δικών του παιδιών.
Τον ρωτάμε αν επιλέγει με συγκεκριμένο κριτήριο τα υλικά του και μας απαντά αφοπλιστικά ότι η τέχνη δεν έχει όρια, δεν καλουπώνεται και πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη ελευθερία και άρα και ο ίδιος δεν βάζει όρια και παραμέτρους. Να αναφέρουμε ότι ο Σταύρος, γεννημένος το 1970, σπούδασε οικονομικά και κατέχει MBΑ, όμως όπως ο ίδιος παραδέχεται, από μικρή ηλικία αντιλήφθηκε την κλίση του στο να δημιουργεί ‘περαιτέρω’ τέχνη και τα τελευταία χρόνια κατάφερε να ικανοποιήσει αυτό του το πάθος στο δικό του χώρο, το εργαστήρι του Recycle & Steel Art.
