«Και το χειρότερο ήταν ότι δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία του. Δεν μπορούσαμε να ακυρώσουμε παράσταση γιατί ήμασταν σε περιοδεία. Δεν προλάβαινα να πάω στην Καβάλα»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Αλέξανδρος Καλπακίδης, στην εφημερίδα #OnTime και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου. Ανάμεσα σε άλλα, μάλιστα, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε στην ευρεία αναγνωρισιμότητα που ήρθε με τις #ΆγριεςΜέλισσες αλλά και στη διαχείριση του θανάτου ενός πολύ στενού του φίλου.
Αν και είσαι πολλά χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο, ο ρόλος που απογείωσε τη δημοτικότητα σου ήταν αυτός του «Παναγιώτη, του καφετζή στο Διαφάνι», στις #Άγριες Μέλισσες.
Έτσι είναι. Ο πολύς κόσμος με γνώρισε από αυτή την πολύ πετυχημένη σειρά, που άλλαξε όλο το τηλεοπτικό τοπίο. Η δημοσιότητα ήρθε για μένα σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία και όχι στα 25 – 20 χρόνια μου, που ίσως θα μπορούσε να έχει πάρει το μυαλό μου αέρα. Ήμουν 49 χρονών, όταν ήρθε, οπότε το βίωσα προσγειωμένα και πολύ όμορφα. Το να σε αναγνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο και αν σου λέει πόσο καλός είσαι σε αυτό που κάνεις είναι μια επιβράβευση και τη νιώθεις την αγάπη του κόσμους.
Υπήρξε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή που, ενώ ήταν η καρδιά σου κομμάτια, έπρεπε να βγεις και να παίξεις στο θέατρο ή ήσουν σε γυρίσματα;
Ναι, μια φορά έχει συμβεί αυτό και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Παίζαμε τους «12 Ενόρκους» και θυμάμαι ότι είχαμε δώσει δυο παραστάσεις στην Κέκρυκα και στη συνέχεια πήγαμε στα Γιάννενα. Εκεί, λίγες ώρες πριν ανέβω στη σκηνή, μου τηλεφώνησε ένας φίλος μου από το χωριό και μου είπε «σκοτώθηκε ο κολλητός μας». Ήταν παιδικός μου φίλος από το νηπιαγωγείο, ήμασταν πολύ δεμένοι. Έπαθα σοκ.
Και το χειρότερο ήταν ότι δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία του, γιατί μου το είπε το μεσημέρι και το βράδυ έπαιζα, ενώ αμέσως μετά φεύγαμε για παραστάσεις την Αθήνα. Δεν μπορούσαμε να ακυρώσουμε παράσταση γιατί ήμασταν σε περιοδεία. Σκέφτηκα να φύγω, αλλά δεν προλάβαινα να πάω στην Καβάλα για την κηδεία. Αυτό με τσάκισε περισσότερο, γιατί δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω, έστω κι έτσι, τον κολλητό μου φίλο.
