Περικλής Αλμπάνης: «Έπαθα μεγάλη κατάθλιψη, έφτασα στα όρια της παράνοιας»
10:20 - 29 Ιουνίου 2025
«O πατέρας μου έφυγε πέντε χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας μου, την ημέρα της γιορτής της. Λιγο αργότερα, έχασα τον αδελφό Μου. Ταλαιπωρήθηκε πολύ για πέντε χρόνια από τον καρκίνο. Πονούσε»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Περικλής Αλμπάνης στην εφημερίδα #OnTime Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου.
Μέσα σε όλα, μάλιστα, ο ηθοποιός μίλησε για τις απώλειες που τον στιγμάτισαν καθώς και για τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη στο παρελθόν η οποία και, όπως αποκαλύπτει για πρώτη φορά, τον οδήγησε στα όρια της παράνοιας.
Ειδικότερα, ο Περικλής Αλμπάνης εκμυστηρεύτηκε αρχικά πως «ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους ανθρώπους της Μεσσήνης. Ήταν ήρεμος και καλός σαν προβατάκι. Έφυγε πέντε χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας μου, την ημέρα της γιορτής της, 15 Αυγούστου. Την αγαπούσε πάρα πολύ τη μητέρα μου και πήγαινε κάθε μέρα στο μνήμα της και της μιλούσε. Ήθελε να πάει κοντά της. Δεν άντεξε η καρδούλα του και σταμάτησε στον ύπνο του».
Και αργότερα, το 2011, είχες κι άλλη μια απώλεια. Έχασες τον αδελφό σου.
Ναι, άλλη μεγάλη στενοχώρια. Ο αδελφός μου ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ για πέντε χρόνια από τον καρκίνο. Πονούσε πάρα πολύ.
Πέρασες και πολλή φτώχεια. Έκανες αρκετές δουλειές.
Στα 14 μου δούλευα στις οικοδομές. Πρώτα μπογιατζής, μετά έβαζα πλακάκια. Και στη δραματική σχολή αργότερα στην Αθήνα δούλευα μέχρι που πήγα, το 1982, στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καλαμάτας. Όλα αυτά όμως μου έδωσαν πολλή δύναμη. Ήθελα να ξεφύγω από τη φτώχεια. Ήθελα να σπουδάσω, γι’ αυτό και πήγα νυχτερινό γυμνάσιο και το πρωί δούλευα. Ήθελα να κάνω το όνειρο που είχα από παιδί πραγματικότητα. Από πιτσιρικάς είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.
Όλη αυτή η φοβία του θανάτου σού δημιούργησε ψυχολογικό πρόβλημα;
Τεράστιο. Ξαφνικά το 1991 σηκώθηκα από το κρεβάτι και δεν είχα τη δύναμη να περπατήσω. Ένιωθα μια βοή στο κεφάλι μου και ότι δεν μπορούσα να ανασάνω. Η μητέρα μου δεν το έμαθε ποτέ, αλλά πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Έπαθα μεγάλη κατάθλιψη, έφτασα στα όρια της παράνοιας. Τότε ήμουν παντρεμένος και είχαμε και το δεύτερο παιδί μας. Το πέρασα όλο αυτό με τη βοήθεια της συζύγου μου, Ειρήνης με την οποία είμαστε 45 χρόνια μαζί και είναι βράχος δίπλα μου.
