Γιώργος Κιμούλης: «Αν αδίκησα το έκανα χωρίς να το ξέρω, έχω ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου»

«Ποτέ δεν θα προβάλω την αδυναμία του θύματος δημόσια, δεν μου αρέσει η θυματοποίηση» - «Μας έχουν μάθει πως η συνύπαρξη με τον άλλο σχεδόν βιάζει τον ατομικό μας χώρο» - «Όταν είσαι ανοιχτός να σε πλησιάσουν, μερικές φορές φαίνεται σαν να τους προκαλείς»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Με αφορμή τον «Φιλοκτήτη» με τον οποίο και θα περιοδεύσει αυτό το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα, ο Γιώργος Κιμούλης έδωσε συνέντευξη αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό #ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ροδόπουλο.

Μάλιστα, μεταξύ άλλων, ο έμπειρος θεατράνθρωπος αναφέρθηκε στο κεφάλαιο των ανθρωπίνων σχέσεων και τις ρωγμές τις οποίες και συνέδεσε με τις αμφιβολίες.

Δεν έχεις ρωγμές;

Οι ρωγμές δεν έχουν σχέση τόσο με τον φόβο, όσο με τις αμφιβολίες. Μεγαλώνοντας, συμφιλιώνεσαι με τις αμφιβολίες που μπορεί να έχεις. Προσπαθείς να τις λύσεις, όταν μπορείς. Αν δεν μπορείς, απλώς τις αποδέχεσαι. Κανείς δεν είναι μια απόλυτα συγκροτημένη προσωπικότητα που λειτουργεί λες και φοράει πανοπλία. Βέβαια, όταν είσαι ανοιχτός στο να σε πλησιάσουν οι άλλοι, ίσως μερικές φορές να φαίνεται σαν να τους προκαλείς. Αν έχουν κακές προθέσεις και σου επιτεθούν, τότε αυτοπροστατεύεσαι.

Πως;

Με όλα τα μέσα, εξαρτάται τον τρόπο επίθεσης.

Συμφωνείς ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν εξελιχθεί σε μια τεράστια σπαζοκεφαλιά;

Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, αλλά πρέπει να σου πω ότι είναι ένας ακόμη λόγος που έχω σταματήσει να φοβάμαι τους ανθρώπους. Ζούμε σε μια εποχή όπου πλέον ο ένας, όχι απλώς απομακρύνεται από τον άλλον, αλλά κλείνεται μέσα σε ένα δικό του μικρό κάστρο. Και αυτό για μένα είναι τραγικό.

Είναι όμως στην ατομική ευθύνη του καθενός μας.

Όχι, δεν ευθύνεται μόνο το άτομο. Ο κοινωνικός χώρος λειτουργεί πλέον τόσο επιθετικά εναντίον του ανθρώπου, ώστε νιώθει κάθε μέρα πως κονιορτοποιείται. Είναι συνέχεια σε μια διαρκή άμυνα και γι’ αυτό κλείνεται. Ήρθε και η τεχνητή νοημοσύνη, η οποία δείχνει ότι τώρα αναπτύσσεται και μέσα στο σπίτι μας, οπότε όλο αυτό που μας περιβάλλει τρέχει με απίθανες ταχύτητες και ο άνθρωπος νιώθει όλο και πιο πολύ μικρός.

Ο Γιώργος Κιμούλης μίλησε και για τις διαφορές της έπαρσης και του ναρκισσισμού που ενδεχομένως διακρίνουν ορισμένους συναδέλφους του.

Χρειάζεται να έχει έπαρση κάποιος για να γίνει ηθοποιός;

Όχι, η έπαρση εμπεριέχει το στοιχείο του είμαι καλύτερος από έναν άλλο. Το θέατρο στην πράξη δεν είναι αθλητισμός. Στην προετοιμασία, ίσως, είναι. Στην παράσταση, όχι. Ας μην μπερδεύουμε τον ναρκισσισμό με την έπαρση. Άλλωστε η έπαρση έχει ως αντικείμενο τον άλλο, ενώ ο ναρκισσισμός τον εαυτό σου. Στο θέατρο ο ναρκισσισμός ίσως να είναι αναγκαίος, αλλά μόνο ως εργαλείο της τέχνης μας. Στη δική μας εργασία μέσο παραγωγής, εργάτης και προϊόν ταυτίζονται στο ίδιο σώμα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση απόλυτης ταύτισης με το προϊόν μας. Εκεί που οι άλλοι εργαζόμενοι έχουν απόσταση από το προϊόν τους, εμείς νιώθουμε ότι το προϊόν που παράγουμε και ίσως έχει αξία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κι εκεί δημιουργείται αυτή η υπολανθάνουσα έπαρση.

Όταν λοιπόν πηγαίνουμε να συναντηθούμε με άλλους ανθρώπους για να δημιουργηθεί μια παράσταση και ο καθένας λειτουργεί επηρμένα, τότε οι εγωισμοί που αρχίζουν να αναδύονται και να τυφλώνουν ο ένας τον άλλο είναι τεράστιοι. Εκεί απαιτείται μια εξαιρετικά καλή διαχείριση από αυτόν ο οποίος, καλώς ή κακώς, άρχει μιας δουλειάς, είτε είναι σκηνοθέτης είτε θιασάρχης. Οφείλει, σεβόμενος τον άλλο, να τον πείσει ότι υπάρχουν δύο είδη εγωισμού: το ανώριμο παιδικό ή εφηβικό «εγώ» και το δημιουργικό «εγώ». Δυστυχώς είναι τόσο κολλημένα το ένα με το άλλο που είναι πάρα πολύ δύσκολη η απόξεση του πρώτου για να εμφανιστεί το δεύτερο.

Μόνο όμως τότε ένας ηθοποιός μπορεί να μπει στον κόσμο του άλλου ηθοποιού. Το αναγκαίο δημιουργικό «εγώ» είναι αυτό που οδηγεί στη συνύπαρξη. Το ανώριμο «εγώ» οδηγεί στην απομάκρυνση. Βέβαια μας έχουν μάθει, δυστυχώς, πως η συνύπαρξη με τον άλλο σχεδόν βιάζει τον ατομικό μας χώρο, γι’ αυτό τη φοβόμαστε και αυτοπροστατευόμαστε από τον άλλο με μανία. Αλλά είναι ψέμα. Ούτως ή άλλως, ο καθένας μας είναι μια αυτόνομη, αυθύπαρκτη και αυτοπροσδιοριζόμενη προσωπικότητα που δεν μπορεί να τη διαλύσει ο απέναντι.

Μέσα σε όλα, ο Γιώργος Κιμούλης αναφέρθηκε στο απαραίτητο, κατά τον ίδιο, τρίπτυχο του ηθοποιού αλλά και στη θυματοποίηση την οποία και ουδέποτε αγκάλιασε δημόσια.

Συνηθίζεις να λες ότι ένας ηθοποιός χρειάζεται να διαθέτει τρία στοιχεία: Ταλέντο, τύχη και αντοχή στη χυδαιότητα των άλλων.

Ισοζυγή όμως. Όχι να είναι το ένα λιγότερο ή περισσότερο από το άλλο. Η τέχνη του θεάτρου είναι πληθυντικού αριθμού. Δηλαδή παράγεις μαζί με άλλους. Αν οι άλλοι κουβαλούν μια ανεπτυγμένη συμπεριφορά χυδαιότητας, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Η έκφραση αυτής της χυδαιότητας, μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους. Σε φθόνο, σε ανόητο ανταγωνισμό ή σε άγνωστα συμπλέγματα.

Επίσης, η ίδια η παρουσία κάποιου πολλές φορές λειτουργεί σαν καθρέφτης του πόσο πιο λίγοι είναι εκείνοι. Αυτοί δεν το αντέχουν και τότε εκφράζουν μια επιθετική χυδαιότητα.

Έχεις πέσει θύμα χυδαιότητας;

Όπως αντιδρώ στη λέξη «θύτης», έτσι αντιδρώ και στη λέξη «θύμα». Όλοι μας υπήρξαμε στη ζωή μας θύματα, αλλά αυτό που δεν μου αρέσει είναι να κάνω μια περιφορά θυματικού επιταφίου. Δεν με ενδιαφέρει αυτό, ιδίως σε δημόσιο χώρο. Μπορεί δηλαδή σε μια στιγμή αδυναμίας μου να ζητήσω μια αγκαλιά από έναν άνθρωπο δικό μου, αλλά ποτέ δεν θα προβάλω την αδυναμία του θύματος δημόσια. Δεν μου αρέσει η θυματοποίηση, δεν τη θεωρώ αξιοπρεπή στάση.

Ποιον φοβάται τελικά ο Γιώργος Κιμούλης;

Στη ζωή μας υπάρχει ένας φόβος, εκτός του φόβου του θανάτου από όπου πηγάζουν όλοι οι άλλοι φόβοι. Είναι ο φόβος προς τους άλλους ανθρώπους. Εγώ δεν φοβάμαι τους ανθρώπους. Στην τέχνη με την οποία ασχολούμαι, υπάρχει ένα διαρκές «πάμε από την αρχή», σαν να ξεκινάς από το απόλυτο μηδέν. Κάθε αρχή έχει και ένα άγνωστο «μετά». Για να μπορείς να κάνεις το πρώτο βήμα, πρέπει να μπορείς να ρισκάρεις. Και το ρίσκο εμπεριέχει κίνδυνο. Αν επιτρέψεις να κυριαρχήσει ένας φόβος, έστω και απροσδιόριστος, επαναπαύεσαι σε ό,τι έχεις κάνει στον παρελθόντα χρόνο και παραμένεις στάσιμος.

Αισθάνεσαι ότι έχεις αδικήσει στη ζωή σου;

Αν έχει συμβεί, το έκανα χωρίς να το ξέρω. Έχω ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου, όπως σου είπα πριν, ασχέτως αν πολλές φορές μπορεί και να μην τα έχω καταφέρει καλά. Έχω ζητήσει πολλές φορές «συγγνώμη» αν κάνω ένα λάθος στη συμπεριφορά μου με έναν άνθρωπο. Αλλά δεν μου φτάνει η λεκτική συγγνώμη, προχωράω σε πράξεις. Η συγγνώμη είναι ένα είδος εγωιστικής μετάνοιας που δεν με αφορά. Ζητάς μια «συγγνώμη» και νομίζεις ότι έχεις καθαρίσει. Δεν φτάνει αυτό. Στο λάθος που έχεις κάνει, κάποια πράξη έκανες και αυτό τον έχει πληγώσει. Πρέπει λοιπόν με κάποια πράξη να του το ανταποδώσεις και όχι απλώς με μια λέξη.