Συγκίνησε η Ευρυδίκη: «Για μένα ο χρόνος σταμάτησε στο 1974, επιστρέφω στα μέρη που αγάπησα»

«Το μικρό σπίτι του παππού Δημήτρη και της γιαγιάς Μαρούλλας έγινε το καταφύγιο όλης της οικογένειας του πατέρα μου που έφταναν από την Κερύνεια και τη Λάπηθο, αφότου ξεκίνησε η Τουρκική Εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Για μένα ο χρόνος σταμάτησε στο 1974, φεύγω και επιστρέφω ξανά στα μέρη που αγάπησα, που δεν θυμάμαι ότι έζησα, αλλά έρχονται συχνά στα όνειρά μου», ήταν τα λόγια της Ευρυδίκης, περιγράφοντας πώς έζησε την εισβολή.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Η Κύπρια τραγουδίστρια, Ευρυδίκη, συμμετείχε αφιλοκερδώς στην εκδήλωση που πραγματοποίησε το Γραφείο της Επικεφαλής για ανθρωπιστικά θέματα αγνοουμένων και εγκλωβισμένων, Άννας Αριστοτέλους, σε συνεργασία με την ΟΕΛΜΕΚ, με τίτλο «Κανένας δεν ξεχνά, κανένας δεν ξεχνιέται», κατά την οποία τιμήθηκαν δεκαπέντε ΕΛΔΥΚάριοι, που έπεσαν το μαύρο καλοκαίρι του 1974, αλλά και στις ταραχές του 1963-1964, καθώς και οκτώ ήρωες καθηγητές του 1974.

Η Ευρυδίκη άνοιξε την εκδήλωση με ένα τραγούδι και στη συνέχεια αναφέρθηκε στην προσωπική της εμπειρία, από εκείνα τα χρόνια. Όπως είπε «γεννήθηκα το 1968 στη Λεμεσό, την πόλη της μητέρας μου, μεγάλωσα στη Λευκωσία και είμαι Λαπηθκιώτισσα από πατέρα και παππού. Μέχρι και το 1974 μοιράζαμε το χρόνο μας τα καλοκαίρια, ανάμεσα στη Λεμεσό και την Κερύνεια».

Αναφέρθηκε στη συνέχεια, στην εμπειρία που της έμεινε χαραγμένη στο μυαλό, στη διαδρομή προς τη Λάπηθο. «Καταλάβαινα ότι κάτι κακό υπήρχε όταν στη διαδρομή από τη Λεμεσό προς την Κερύνεια, πηγαίναν κομβόι, όπως μας εξηγούσε ο πατέρας μου, με τη συνοδεία κυανόκρανων. Αυτό δημιουργούσε σε εμένα και τον αδελφό μου ένα αίσθημα φόβου και μία ανασφάλεια. Μας εξηγούσαν οι γονείς μας ότι αυτό συνέβαινε επειδή διασχίζαμε τουρκοκυπριακούς θύλακες και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Όμως, νιώθαμε τον κίνδυνο, υπήρχε στον αέρα, υπήρχε στα μάτια των μεγάλων».

Τα γεγονότα του μαύρου καλοκαιριού του 1974

Όσον αφορά στο μαύρο καλοκαίρι του 1974, η Ευρυδίκη άρχισε την περιγραφή των δικών της βιωμάτων, από τις 15 Ιουλίου 1974, την ημέρα του προδοτικού πραξικοπήματος, που είχε ως συνέπεια τη βάρβαρη Τουρκική Εισβολή.

«Το σπίτι μας ήταν στον Στρόβολο, πολύ κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο και στις 15 Ιουλίου 1974 ακούσαμε πρώτοι τα πολυβόλα των πραξικοπηματιών. Πήγαμε στη Λεμεσό, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και μείναμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Το μικρό σπίτι του παππού Δημήτρη και της γιαγιάς Μαρούλλας έγινε το καταφύγιο όλης της οικογένειας του πατέρα μου που έφταναν από την Κερύνεια και τη Λάπηθο, αφότου ξεκίνησε η Τουρκική Εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Η αδελφή του πατέρα μου, η θεία Έλενα, με το σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά, ο αδελφός του πατέρα μου, θείος Κοκλής μαζί με τη θεία Άννα και τα τρία τους παιδιά».

Η αγαπημένη τραγουδίστρια αναφέρθηκε και στους δικούς της συγγενείς που έζησαν την αιχμαλωσία, αλλά και στον ήρωα της οικογένειας, που δεν κατάφερε να σωθεί και έμεινε για πάντα στη Λάπηθο.

«Ο παππούς Χριστάκης, ο πατέρας του μπαμπά μου, η γιαγιά Δέσποινα και η θεία Λουλού μάθαμε ότι ήταν αιχμάλωτοι στο Μπέλαπαϊς. Και ο θείος Κώστας, έμεινε για πάντα εκεί, στην αγαπημένη του Λάπηθο. Τον πρόλαβε η βόμβα που έπεσε στην αυλή του σπιτιού του».

«Για μένα ο χρόνος σταμάτησε στο 1974»

Καταλήγοντας, η Ευρυδίκη θέλησε να στείλει ένα μήνυμα προς τους συγγενείς των ΕΛΔΥΚάριων και των καθηγητών που έπεσαν το 1974, καθώς και στις γυναίκες σύμβολα, που συνέδεσαν το όνομά τους με την ιστορία της Κύπρου, τη Χαρίτα Μάντολες και την Ελένη Φωκά.

«Για μένα ο χρόνος σταμάτησε στο 1974. Φεύγω και επιστρέφω ξανά στα μέρη που αγάπησα. Που δεν θυμάμαι ότι έζησα, αλλά έρχονται συχνά στα όνειρά μου. Και αν εγώ αισθάνομαι έτσι, δεν μπορώ να διανοηθώ πώς αισθάνεστε εσείς, Χαρίτα Μάντολες, Ελένη Φωκά, γυναίκες της Κύπρου μας, δυνατές, αλύγιστες, όρθιες, πιστές στην πατρίδα και την ιστορία μας. Ο δικός σας αγώνας κρατά τις μνήμες ζωντανές και εσείς, μητέρες, πατέρες, αδέλφια, παιδιά των ηρώων μας, που ήρθατε με πόνο ψυχής να παραλάβετε ό,τι απέμεινε από τους δικούς σας ανθρώπους. Οι δικοί σας άνθρωποι, είναι οι δικοί μας ήρωες. Ζουν πάντα στις καρδιές μας, ως αυτοί που κρατάνε περήφανα τη μνήμη αναμμένη, ώστε να παραμένει ζωντανή η πίστη και η ελπίδα για απελευθέρωση, επανένωση του νησιού μας και επιστροφή στα σπίτια μας. Οι δικοί σας άνθρωποι είναι οι δικοί μας ήρωες. Έχουν γίνει άσπροι γερανοί».