Γιώργος Καραμίχος: «Συνεχίζω τη θεραπεία μου για τον καρκίνο για λίγο ακόμα»

«Δεν είμαι άθεος. Σέβομαι την πίστη, δεν εκτιμώ πια την θρησκεία. Εκτιμώ κάποιους Πατεράδες. Σέβομαι την πίστη όλων των ανθρώπων, όπου πάω θα προσκυνήσω όλους τους Θεούς»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Ο Γιώργος Καραμίχος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή,  #ΚαλύτεραΑργά και μεταξύ άλλων μίλησε για την περιπέτεια υγείας του, αλλά και την θρησκεία.

Αρχικά ανέφερε ο ηθοποιός: «Μου αρέσει να βλέπω τα παλιά και να ανακαλύψω τα καινούργια. Μέχρι κάποια ηλικία είναι κυρίως τα εσωτερικά “ταξίδια”. Μεγαλώνοντας και με διάφορα που μας συμβαίνουν αρχίζεις να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Το χειρότερο σκοτάδι θεωρώ ότι είναι η άγνοια και το βλέπουμε καθημερινά. Όχι με την έννοια της γραμματειακής γνώσης αλλά της συνείδησης. Η άγνοια των ανθρώπων σε σχέση με τον πόνο. Το να μην θέλεις να μάθεις να ακούσεις τον πόνο του αλλουνού. Ζούμε σε μια χώρα που η ενσυναίσθηση υποφέρει. Έχω μεγαλώσει σε χωριό που δεν είχαν πολλά. Υπήρχαν αυτοί με ενσυναίσθηση και οι άλλοι που κουτσομπολεύουν. Οι Έλληνες ήμασταν ανέκαθεν παρτάκηδες. Έχουμε την εικόνα της φιλοξενίας αλλά υπάρχει ο φόβος. Υπάρχουν λαοί που φαινομενικά δεν είναι φιλόξενοι, ενώ επί της ουσίας είναι περισσότερο».

Και σε άλλο σημείο τόνισε: «Ήταν πολύ πρόσφατο όταν το ανακοίνωσα. Είχαμε κλείσει μια εκδήλωση ώστε να μιλήσουν οι άντρες για τον καρκίνο του μαστού, το πώς το αντιμετωπίζουν. Έχουμε την εκδήλωση και την ώρα που φτάνω, είναι αρκετές γυναίκες και μου έλεγαν “πείτε το με το όνομά του”. Όσοι ώρα μιλούν οι άλλοι δύο ομιλητές και βλέπω αυτές τις γυναίκες να με κοιτούν με μάτια σαν puppy, να το απενεχοποιήσουμε. Μου είπαν περιπτώσεις ρατσισμού στη δουλειά, μια αμήχανη διαδικασία. Δεν ήξερα ότι στο ενδιάμεσο θα διαγνωσθώ με καρκίνο στον πνεύμονα.

Εκείνη τη μέρα βγήκε η βιοψία. Δεν είχα κανένα σύμπτωμα. Κάναμε πρόσφατα ένα συνέδριο στην Εθνική Πινακοθήκη και είδα πράγματα που δεν ήξερα ποτέ. Το 65% που το ανακαλύπτουν είναι ήδη αργά. Οπότε πρέπει να κάνουμε τακτές εξετάσεις, ιδίως οι καπνιστές, όσοι ζουν στην πόλη λόγω του καυσαερίου. Όλοι πρέπει να κάνουν την εξέταση ιδίως μετά τον κόβιντ. Το θεωρώ πολύ ωραίο σύμπτωμα. Συνεχίζω τη θεραπεία μου για λίγο ακόμα αλλά οι τελευταίες εξετάσεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει κάτι. Δεν λέω ποτέ μεγάλη κουβέντα. Μέσα μου νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για την κόρη μου που με αφορμή εκείνη έκανα τις εξετάσεις και για τους γιατρούς μου. Εμένα με έπιασε η “βλακίτιδα” όταν μου είπε ο γιατρός να κάνω την αξονική.

Για την θρησκεία, την πίστη και την εκκλησία μίλησε ο Γιώργος Καραμίχος

Δεν είμαι άθεος. Σέβομαι την πίστη, δεν εκτιμώ πια την θρησκεία αποδεδειγμένα πια με τα πρόσφατα γεγονότα που έγιναν. Εκτιμώ κάποιους Πατεράδες που προσεύχονται! Σέβομαι την πίστη όλων των ανθρώπων, όπου πάω θα προσκυνήσω όλους τους Θεούς. Στο δωμάτιό μου έχω τον Άγιο Γεώργιο, την Παναγία, τον Χριστό, τον Βούδα, τα κομποσκοίνια. Έχω κάτι πυραμίδες από το Μεξικό, κάτι από Ιαπωνία, από Αφρική. Έχω και το Κοράνι γιατί το διάβασα, διάφορες προσευχές. Δεν έχουν “τσακωθεί” ποτέ. Έχω διάφορες προσευχές. Μου αρέσει η προσευχή του Κυπριανού γιατί είναι κατά της βασκανίας».

Για το ενδεχόμενο ενός γάμου μίλησε ο Γιώργος Καραμίχος αλλά και για τους συμβιβασμούς που γίνονται ανάμεσα σε ζευγάρια.

«Εύκολο δεν είναι να βρω ταίρι αλλιώς θα το είχα βρει. Έκανα την κόρη μου στα 24 μου. Ο γιος μου είναι 10 ετών τώρα. Έχω την επιθυμία το να παντρευτώ με την ευρεία έννοια. Αλλά μόνος μου θα παντρευτώ; Ξέρω λίγα ζευγάρια που ήθελαν να είναι μαζί και έμειναν μαζί. Οι περισσότεροι ήθελαν τον γάμο και όχι τη συντροφικότητα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να είναι μαζί. Είναι μαζί γιατί συμβιβάζονται έως ένα βαθμό. Αν το για πάντα εμπεριέχει την ποιότητα του “σ’ αγαπώ” φέρεις εν δυνάμει κάτι που έχω αγαπήσει.

Η δυσκολία είναι το γνωστός γιατί δεν ξέρεις την πρόθεση που σε πλησιάζει ο άλλος. Βλέπω πολύ συχνά και είμαι άνθρωπος που θέλω να εμπιστευθώ και να αφεθώ, δεν είναι φόβος είναι πείρα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε πλησιάζουν από την καλή τους την καρδιά και άνθρωποι που θέλουν κάτι κι αυτό είναι λίγο περίεργο. Θεωρώ ότι αντί να προσπαθεί να βρει αυτό το κάτι μέσα του, βρίσκει απέξω του. Έχω πέσει σε αυτή την παγίδα πολλές φορές. Είχα ανθρώπους γύρω μου που προκειμένου να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, θα έπρεπε να καταπιέσω τη δική του ανάγκη. Πάρα πολλοί γνωστοί, φίλες μου, φίλοι μου και μου λένε με απαιτητικό τρόπο “που είσαι;”. Συνήθως οι άνθρωποι που μας ξέρουν και μας αποδέχονται δεν θα κάνουν συχνά τέτοια σκηνή. Οι άνθρωποι που θα κάνουν αυτές τις υστερίες είναι κάτι που δεν έχουν λύσει μέσα τους. Είναι ανασφάλεια!».