Έφυγε από τη ζωή ο «βασιλιάς της βάτας», Claude Montana σε ηλικία 76 ετών

Ο Γάλλος σχεδιαστής μόδας, Claude Montana έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, όπως επιβεβαίωσε η Fédération de la Haute Couture et de la Mode.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Την είδηση μετέδωσε πρώτο το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων AFP. Έγινε δημοφιλής κυρίως για τα εκκεντρικά πατρόν στα ρούχα του, που τον έκαναν γνωστό ως τον «βασιλιά της βάτας».

Υπήρξε ένας από τους διασημότερους σχεδιαστές και ξεχώρισε για την υψηλή ραπτική του, τη δεξιοτεχνία του στις τεχνικές με δέρμα, καθώς και για την αριστοτεχνική χρήση του χρώματος.

Γεννημένος στο Παρίσι στις 29 Ιουνίου 1947 από Ισπανό πατέρα και Γερμανίδα μητέρα, ο Montana ξεκίνησε την καριέρα του σχεδιάζοντας κοσμήματα από papier-mâché καλυμμένα με στρας.

Αργότερα, ανακάλυψε το δέρμα και τις περίπλοκες τεχνικές που συνδέονται με αυτό, και τελικά έγινε ηγετική δύναμη στο δέρμα.

Η πρώτη του επίδειξη μόδας πραγματοποιήθηκε το 1976. Τράβηξε την προσοχή την επόμενη χρονιά για τα δερμάτινα παλτό του και το 1978 ήταν από τους πιο ακραίους στην παρουσίαση των φαρδιών ώμων που παρουσιάστηκαν για το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, ενώ ο Thierry Mugler εμφανίστηκε με μαζικούς ώμους.

Η ρετρό εμφάνιση επιστημονικής φαντασίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970, και οι δύο σχεδιαστές χρησιμοποιούν επίσης τον πιο επιδραστικό σχεδιαστή υποδημάτων της εποχής, Maud Frizon, για τα παπούτσια στις συλλογές τους.

Όπως ο Mugler και ο Azzedine Alaïa και μερικοί άλλοι αυτής της περιόδου, τα σχέδια της Montana έδειχναν μια λαχτάρα για στυλ της δεκαετίας του 1940 και του '50.

Ήταν άπληστος χρωματιστής και προτιμούσε τους μπλε, κόκκινους, μεταλλικούς και ουδέτερους τόνους, σε πολυτελή υλικά όπως το κασμίρ, το δέρμα και το μετάξι. Ξεκίνησε τη δική του εταιρεία, The House of Montana, το 1979, και γρήγορα έγινε αγαπημένος της υψηλής μόδας της δεκαετίας του 1980 μαζί με τον Thierry Mugler, ο οποίος επίσης προτιμούσε τα επιθετικά σχήματα και τα έντονα χρώματα.

Μέχρι το 1986, θα συνέχιζε να συνδέεται με τα υπερβολικά επιθέματα ώμου, δηλώνοντας ακόμη και το 1985, «Shoulders forever», αλλά το 1987 άρχισε να απαλύνει το στυλ του, με κάποιες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση ήδη από το 1984, και το 1988 παρουσίασε πολύ μειωμένοι ώμοι και ακόμη και μπλουζάκια χωρίς ώμους, αλλά απαλή ανοιξιάτικη κολεξιόν που επικεντρωνόταν στη μέση, τους γιακά και τα μπροστινά μπουφάν, οι γραμμές που θυμίζουν στον ιστορικό μόδας Bill Cunningham το γλυπτό του Jean Arp.

Μέχρι το φθινόπωρο του 1988, είχε μετακομίσει με τα περισσότερα ρούχα του σε έναν εντελώς φυσικό ώμο, ενώ διατηρούσε ακόμα μια επιβλητική γραμμή, που τώρα δίνεται σε ένα σχήμα γεωμετρικού τραπεζιού που εκτείνεται ακόμη και σε παντελόνια με φαρδύ στρίφωμα, μια σιλουέτα στην οποία θα επικεντρωνόταν στην πρώτη το μισό του 1989.

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, μαζί με τον Romeo Gigli, συνέβαλαν σε μια τάση για δραματικές περιποιήσεις γιακά στους πλέον φυσικούς ώμους των ενδυμάτων του.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, o Μontana επέστρεψε κάπως στη φουτουριστική εμφάνιση, αυτή τη φορά εντάσσοντας την τάση προς την αναβίωση της Διαστημικής Εποχής της δεκαετίας του '60, με κοστούμια με έντονα προσαρμοσμένα χρώματα, έντονα φερμουάρ, ελαστικά υφάσματα και γωνιακούς αλλά στενούς ώμους.

Σταδιακά, ο σχεδιαστής εξαφανίστηκε από τα φώτα της δημοσιότητας, αφού διοργάνωσε την τελευταία του πασαρέλα στο Παρίσι το 2002.

Ο Bruno Pavlovsky, πρόεδρος του γαλλικού οργανισμού μόδας δήλωσε στη Vogue: «Το έργο του Claude Montana ενσάρκωνε τη δεξιοτεχνία. Οι τολμηρές δημιουργίες του επηρέασαν μια ολόκληρη γενιά σχεδιαστών. Το ξεχωριστό του στυλ, που συνδυάζει την εκλέπτυνση και τον μοντερνισμό, παραμένει σταθερά ριζωμένο στη φαντασία της σύγχρονης μόδας, μαρτυρώντας τον ανεξίτηλο αντίκτυπό του στον κλάδο και στις επόμενες γενιές».

Από την άλλη μεριά, ο Pascal Morand, εκτελεστικός πρόεδρος της ομοσπονδίας δήλωσε για εκείνον: «Οραματιστής. Έσπρωχνε συνεχώς τα όρια της μόδας πιο μακριά, ξεπερνώντας την εποχή του για να επαναπροσδιορίσει τα πρότυπα του στυλ και του σχεδιασμού. Προκάλεσε και άνοιξε νέους δρόμους για τη δημιουργική έκφραση».