Γιώργος Νταλάρας: «Η ζωή της μητέρας μου ήταν τραγωδία. Έστειλε το μεγάλο της παιδί στο ορφανοτροφείο»

Συγκινήθηκε ο Γιώργος Νταλάρας περιγράφοντας το πώς αποχωρίστηκε τον αδερφό του: «Έφυγε η ζωή μου»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Ο Γιώργος Νταλάρας ήταν καλεσμένος στην εκπομπή #MEGAStories η οποία θα προβληθεί απόψε και παραχώρησε μια συνέντευξη για τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, μέχρι σήμερα.

Η εκπομπή #Ελένη έδειξε ένα απόσπασμα από το επεισόδιο της εκπομπής, με τον τραγουδιστή να περιγράφει τη στιγμή που αποχωρίστηκε τον αδερφό του, Χρήστο, όταν ήταν 8 ετών.

Ο Γιώργος Νταλάρας μιλούσε για την οικογένειά του και δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του.

Αρχικά, αναφέρθηκε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσε, με την άρρωστη μητέρα του. Όπως είπε ο τραγουδιστής: «Η μητέρα μου έζησε μια άσχημη ζωή, όντας ανάπηρη και μη μπορώντας να με παρακολουθήσει. Πήγαινα σπίτι και μου έλεγε "έλα εδώ τώρα να σε μαλώσω, πού ήσουν, άργησες". Πήγαινα κοντά της γιατί δεν μπορούσε να σηκωθεί, έτσι μεγάλωσα».

Ο Γιώργος Νταλάρας συνέχισε την περιγραφή του και είπε: «Έπρεπε να αποχωριστεί το ένα από τα δύο της παιδιά, γιατί εκείνον τον καιρό μετά τον πόλεμο, υπήρχαν κάποια ιδρύματα στο εξωτερικό, ορφανοτροφεία θα έλεγα, τα οποία όμως είχαν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα μαζί. Ένα από αυτά ήταν του Ερρίκου Ντυνάν στο Πεσταλότσι κοντά στη Ζυρίχη. Εκεί έπρεπε να πάω και εγώ, ήμουν όμως σχεδόν 8 χρονών, ο Χρήστος πλησίαζε τα 10. Η μητέρα μου, δεν ξέρω πως σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή, είπε "πώς θα πάει το μικρό 7 χρονών παιδί, θα στείλω το μεγάλο". Από τότε, η ζωή της ήταν μια τραγωδία, ένα κλάμα, ένας πόνος. Άκουγε τα τραγούδια του Τσιτσάνη και έκλαιγε».

Τέλος, ο Γιώργος Νταλάρας είπε: «Όταν έφυγε ο Χρήστος έφυγε και εμένα η ζωή μου. Τον έβλεπα μετά από χρόνια. Κάθε 2 χρόνια ερχόταν με μια ντακότα με καμιά εικοσαριά παιδιά απόρων οικογενειών ή οικογενειών που είχαν θύματα στον πόλεμο, τα θυμάμαι ακόμα αυτά τα παιδιά, τη Σταυρούλα, τον Γιάννη... Όταν ερχόταν, άλλαζε για μένα η ζωή κι ο κόσμος».

Ο πετυχημένος ερμηνευτής αναφέρεται σε άγνωστες πτυχές της ζωής του, τα παιδικά του χρόνια και τις δυσκολίες που βίωσε η μητέρα του.

«H μητέρα μου έζησε μια άσχημη ζωή, ήταν ανάπηρη και με φώναζε κοντά της για να με μαλώσει, δεν μπορούσε να σηκωθεί. Η μητέρα μου μετά τον πόλεμο έπρεπε να αποχωριστεί ένα από τα δύο της παιδιά. Υπήρχαν ορφανοτροφεία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα στο εξωτερικό κι εκεί έπρεπε να πάω εγώ», αναφέρει αρχικά ο Γιώργος Νταλάρας.

Ενώ στη συνέχεια αποκαλύπτει πως ο αδελφός του ήταν το παιδί που οδηγήθηκε στο ορφανοτροφείο.

«Ήμουν 8 ετών αλλά ο αδερφός μου πλησίαζε τα 10, κι έτσι η μητέρα μου έστειλε το μεγάλο παιδί της – από τότε η ζωή της μητέρας μου ήταν μια τραγωδία, άκουγε τραγούδια του Τσιτσάνη κι έκλαιγε.

Όταν έφυγε ο Χρήστος, έφυγε η ζωή μου. Τον έβλεπα κάθε δύο χρόνια μαζί με άλλα παιδιά που ερχόταν και για εμένα άλλαζε η ζωή και ο κόσμος», αναφέρει η Γιώργος Νταλάρας στη συνέντευξη που θα προβληθεί απόψε στο Mega. 

Ο Γιώργος Νταλάρας θυμάται τα χρόνια του στο μεροκάματο, στην οικοδομή και το μηχανουργείο, αλλά και την ευκαιρία που του έδωσε στα τέλη των 60’s ο Μάκης Μάτσας για την πρώτη του ηχογράφηση, εκείνη που έγινε τελικά το εισιτήριο για μια σπουδαία καριέρα η οποία αποτιμάται σήμερα σε 89 άλμπουμ και 18 εκατομμύρια πωλήσεων.

«Δεν αισθάνομαι διάσημος. Μισώ την διασημότητα. δεν την θέλω», θα πει ο ερμηνευτής στην Δώρα Αναγνωστοπούλου.

«Ο διάσημος των καιρών μας είναι ένας άνθρωπος που θεοποιείται και ο κουτός το δέχεται αυτό λόγω της θεοποίησης και της μοντελοποίησης. Εμένα αν με ρωτήσεις «ποιος ήθελες να είσαι;» θα σου έλεγα ο «Γιώργος». Ο «Νταλάρας» μου είναι αδιάφορος».

«Έκανα αγώνα να φύγω από τα νυχτερινά κέντρα. Ερχόντουσαν λεφτάδες, ματσωμένοι από τα Μέγαρα, την Ελευσίνα, είχαν τα πιστόλια τους και το καθεστώς ήταν να πάρουμε μουσικούς και κοπέλες για κονσομασιόν και να έχει παρέα πεινασμένος σεξουαλικά. Αυτό δεν μπορεί να αρέσει σε ένα παιδί 16 χρονών» εξομολογήθηκε αρχικά.

Ο Γιώργος Νταλάρας επιμένει στην Ελλάδα που ονειρεύτηκε από έφηβος ακόμα. Ο ίδιος μάλιστα, λύγισε αποκαλύπτοντας τους ήρωές του, ήρωες της καθημερινότητας που κάνουν με τις πράξεις τους τον τόπο φωτεινότερο.

«Πριν από 6 χρόνια είμαι στον δρόμο και γίνεται πανζουρλισμός, κόρνες. Και ψάχνω να δω τι είναι και βλέπω ένα νεαρό παιδί 20 χρονών και παίρνει ένα σκυλάκι μέσα από τη λεωφόρο που αν περνούσε από την άλλη μεριά θα το σκότωναν. Το πήρε στα χέρια του και λυπήθηκα που δεν ήμουν εγώ αυτός. Το πήρε και οι άλλοι κάφροι φώναζαν. Φύγε ρε μ@λ@κα από τη μέση. Αυτή δεν είναι άνθρωποι και είμαστε γεμάτοι από τέτοιους», είπε με δάκρυα στα μάτια ο τραγουδιστής.

«Ο Κωνσταντίνος Βαρουχάκης, ένας νεαρός πήγε στην Ουκρανία… Ρωσία και έτρεξε τρίαθλο. Ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε γιατί το έκανε και είπε “στη Γραμβούσα τα σχολεία μας θα πέσουν. Πρέπει κάποιος να κάνει κάτι”» συνέχισε με τρεμάμενη φωνή ο Γιώργος Νταλάρας.

«Και ο άλλος ήρωάς μου είναι ο Γιάννης Μπεχράκης, αυτός που έδωσε τη ζωή του όλα αυτά τα χρόνια να μαζεύει πρόσφυγες. Αυτή την Ελλάδα ονειρεύτηκα, όχι την άλλη Ελλάδα. Είναι άλλη Ελλάδα, με άλλους Έλληνες, δεν την θέλω αυτή την Ελλάδα, δεν είναι χώρα αυτή έτσι όπως πάμε», κατέληξε ο Γιώργος Νταλάρας.

Μεταξύ άλλων ο Γιώργος Νταλάρας μιλά για το αποτύπωμα που άφησαν βαθιά μέσα του ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γρηγότης Μπιθικώτσης, αλλά και για την ιερότητα με την οποία ο ίδιος επέλεξε να αντιλαμβάνεται, να προσεγγίζει και να περιβάλλει την τέχνη του.

Παράλληλα, εξηγεί γιατί ένας καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει θέση απέναντι στα κοινωνικά αιτήματα, θυμάται τις ιστορικές συναυλίες του για την Κύπρο και σχολιάζει τη μουσική δημιουργία στην Ελλάδα σήμερα. Περνά, όμως, και σε πιο προσωπικές εξιστορήσεις, όπως για τη σχέση του με τη γυναίκα της ζωής του, την Άννα, χωρίς την οποία, λέει, θα ήταν ένας άλλος.

Ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε για τις εμφανίσεις τραγουδιστών σε «αραβικές βραδιές» που διοργανώνονται σε ελληνικά νησιά και το… «κυνήγι» της εφήμερης αναγνωρισιμότητας.

Για το ελληνικό τραγούδι μίλησε ο Γιώργος Νταλάρας.

«Το ελληνικό τραγούδι δεν είναι να πηγαίνεις σε βραδιές αραβικές στη Μύκονο και στη Σαντορίνη. Δεν είναι αξιοθαύμαστο να γεμίζεις τέσσερα ελληνάδικα και να χτυπιέσαι μεθυσμένος σαν παλαβός και να μη ξέρεις τι σου γίνεται. Όλοι αυτοί με τα εξώφυλλα εκτός από το τραγούδι, υπηρετούν και κάτι άλλο που είναι πιο δυνατό σαν οπλοπολυβόλο κι άλλοι πάνε με τη σφεντόνα», είπε μεταξύ άλλων.

Και συμπλήρωσε: «δεν αισθάνομαι διάσημος, μισώ τη διασημότητα, δεν τη θέλω. Εμένα αν με ρωτήσεις «ποιος ήθελες να είσαι;» θα σου έλεγα «ο Γιώργος». Ο «Νταλάρας» μου είναι αδιάφορος».