Δέσποινα Μοιραράκη: «Αφού είδα τον σύζυγο μου να λιώνει σαν κερί & δεν πέθανα, όλα τα αντέχω»

«Έφευγε πάνω στα δυο μου χέρια. Υπέφερε τρία χρόνια, είχε μεταστάσεις και έκανε το ένα χειρουργείο μετά το άλλο. Πιστεύω ότι αν έκανα ένα έργο στη ζωή μου, είναι ότι συμπαραστάθηκα ηθικά στον άντρα μου. Ήμουν συνέχεια μαζί του με όλο μου το είναι»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Με αφορμή τον νέο κύκλο επεισοδίων του #CashΟrΤrash, η Δέσποινα Μοιραράκη παραχώρησε συνέντευξη στο ελληνικό περιοδικό #ΟΚ! και στον Αστέρη Κασιμάτη και μίλησε για την απώλεια του συζύγου της και τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.

Η απουσία του συζύγου σου δεν σου δημιούργησε την ανάγκη να μετακομίσεις;

Όχι. Αφού μπόρεσα να δεχτώ και να αντιμετωπίσω τον θάνατό του την ώρα που «έφευγε» πάνω στα δυο μου χέρια και να τον βλέπω σιγά σιγά να λιώνει σαν κερί και δεν πέθανα πριν εκείνος «φύγει», όλα μπορώ να τα αντέξω. Ακολουθώ την επιθυμία του να είμαι δυνατή. Έχω και τα παιδιά μου πλάι μου. Η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού και πρέπει να την προστατεύουμε και να την εκτιμάμε. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαι πάρα πολύ τυχερή και ευλογημένη που υπάρχω και που έζησα αυτή την τέλεια σχέση. Γιατί ήταν σχέση ζωής. Οι συναισθηματικές στιγμές που ζήσαμε με τον Γιάννη ήταν μοναδικές. Αγάπη, έρωτας, στήριξη, σεβασμός, αφοσίωση, αυτά κρατάω ως φυλαχτό από εκείνον και προχωράω…

Ο Γιάννης είχε μάθει ότι έπασχε από καρκίνο;

Ήταν Νοέμβριος του 2019. Είχα μια μεγάλη έκθεση στο Hilton και ο Γιάννης έμαθε ότι είχε καρκίνο δύο μέρες πριν από την έναρξή της. Αλλά δεν μου το είπε γιατί δεν ήθελε να μου δημιουργήσει πρόβλημα στη δουλειά μου. Αυτό ήταν το μεγαλείο του Γιάννη – ποιος άλλος θα το έκανε αυτό; Μου το αποκάλυψε έπειτα από είκοσι μέρες, όταν επιστρέψαμε σπίτι μας, γιατί μέναμε τότε στο ξενοδοχείο. Από εκείνη τη στιγμή και οι δύο πιστέψαμε ότι θα το νικήσουμε και ότι θα ζήσει. Τότε δεν το είπαμε σε κανέναν. «Δεσποινούλα, δεν θέλω να αποτελούμε θέμα συζήτησης. Δεν θέλω να μας λυπούνται» μου έλεγε συνέχεια. Καταφέραμε να το διαφυλάξουμε τότε, γιατί ακολούθησε και η πανδημία του κορονοϊού και ήμασταν όλοι κλεισμένοι στο σπίτι.

Ύστερα από έναν χρόνο όμως τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Υπέφερε τρία χρόνια, είχε μεταστάσεις και έκανε το ένα χειρουργείο μετά το άλλο. Αλλά ήταν πολύ δυνατός και ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε. Πίστευα σε ένα θαύμα της Παναγίας. «Μην ανησυχείς. Δεν θα σε αφήσω μόνη σου. Θα είμαστε για πάντα μαζί» μου έλεγε.

Το τελευταίο εξάμηνο όμως άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μπορεί να τον χάσω. Μου το είχαν πει και οι γιατροί αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Στον ίδιο όμως δεν είπα τίποτα και προσπαθούσα να δρομολογώ σχέδια για το κοινό μας μέλλον, χωρίς αυτό να υπάρχει. Πιστεύω ότι αν έκανα ένα έργο στη ζωή μου, είναι ότι συμπαραστάθηκα ηθικά στον άντρα μου. Ήμουν η αποκλειστική νοσοκόμα του, χωρίς να φέρω άλλο άνθρωπο για βοήθεια. Μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα στη ζωή μου ήταν να είσαι η νοσοκόμα μου». Ήμουν συνέχεια μαζί του με όλο μου το είναι.