Κώστας Καζάκας: «Μου έδωσαν κάτι πιο δυνατό, βγήκα στους δρόμους γυμνός»

Mεταξύ άλλων μίλησε για την περίοδο που συμμετείχε σε βιντεοταινίες και τις υψηλές οικονομικές απολαβές από αυτές ενώ περιέγραψε και ένα περιστατικό κατά το οποίο βγήκε γυμνός στους δρόμους.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Ο Κώστας Καζάκας παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα #OnTime και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου

Ήταν καλά τα λεφτά από τις βιντεοταινίες;

Ναι. Τις έκανα όταν ήμουν στη δραματική σχολή γιατί είχα ανάγκη τα χρήματα. Ήταν 7.000 δραχμές το μεροκάματα. Και τι βιντεοταινίες! Από τους τίτλους θα καταλάβεις: «Η Παρθένα και η Πινέζα» με τον Νίκο Ρίζο, «Η Μαντόνα από τη Δραπετσώνα» με τη Ρένα Παγκράτη, «Ο Φερετράκιας» με τον Πάνο Σουπιάδη, «Κύριε καθηγητά, που κοιμηθήκατε χθες;» με τον Γιώργο Κωνσταντίνου κ.α.

Μικρά ρολάκια, αλλά έβγαζα μεροκάματο και είχα πει πως, όταν βγω στο θέατρο, θα σταματήσω. Κάποια στιγμή μού πρότειναν και μια με πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί είχε γυμνό μέσα και δεν δέχονταν οι σταρ εκείνης της εποχής να το κάνουν. Η βιντεοταινία είχε τίτλο «Τα ναρκωτικά».

Ήταν με τον Σπύρο Μισθό, τον Κώστα Καραγιώργη και άλλους, είχε άλφα και βήτα μέρος. Τότε είχα πάρει 97.000 δραχμές. Όταν πλήρωνα 5.000 δραχμές το νοίκι μου και 2.6000 δραχμές τη σχολή μου, ήταν πολλά λεφτά για μένα. Σώθηκα με αυτές τις δύο ταινίες τότε. Αυτό ήταν στην ουσία το πρωταγωνιστικό μου ντεμπούτο. Γυμνός στην οθόνη!

Στην τελευταία σκηνή που έπαιζα τον ναρκομανή, κι επειδή ήθελαν να με ξεκάνουν, μου δίνουν κάτι πιο δυνατό, το παίρνω και βγαίνω στους δρόμους, πετάω ένα ένα τα ρούχα μου, μένω γυμνός και στο τέλος σκοτώνομαι. Θυμάμαι τότε, είπε τη φοβερή ατάκα η μανούλα μου, που πήρε τη βιντεοταινία από το βιντεοκλάμπ και την είδε: «Ωραίο εργάκι, Κωστάκη μου, αλλά στο τέλος ένα βρακάκι χάθηκε, να το φοράς;».

Ο γνωστός κωμικός ηθοποιός μίλησε από καρδιά, ανάμεσα σε άλλα, για τις φοβίες που αντιμετώπισε στο πρόσφατο παρελθόν και τις κρίσεις πανικού που κλήθηκε να διαχειριστεί επί σκηνής.

Μου είπατε ότι η μητέρα σας σας είχε δημιουργήσει κάποιες φοβίες. Υπήρξε κάτι στη ζωή σας που σας έφερε αντιμέτωπο με πανικούς και χρειαστήκατε βοήθεια από ψυχολόγο για να τους αντιμετωπίσετε;

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που το έφερε αλλά, ναι, πέρασα μια περίοδο που είχα πανικούς. Ήρθα στην Ελλάδα το 2008 και μέχρι το 2012 έπαιξα στους «Συμπέθερους από τα Τίρανα» στο θέατρο, αλλά επειδή προέκυψε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αποφάσισα να γυρίσω στην Κύπρο. Έκανα πρεμιέρα με το έργο «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» – ρόλο που θεωρητικά τον είχα στο τσεπάκι μου -, βγήκα να παίξω στη σκηνή, είπα τα λόγια αλλά είχα φόβο, με έπιασε πανικός, ότι δεν θα τα καταφέρω. Ένιωθα ότι κουραζόμουν να θυμηθώ τα λόγια κι αυτό μου δημιουργούσε πανικό.

Αυτό το πάθαινα μόνο όταν ήμουν πάνω στη σκηνή. Έμεινα σε αυτόν το θίασο ένα χρόνο, από το 2012 έως το 2013, κι έκανα τέσσερα έργα. Κι έλεγα στον εαυτό μου: «Τόσο κακό είναι να σταματήσω και να πω στον κόσμο, συγγνώμη δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο;». Σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Όμως, φεύγοντας από αυτό τον θίασο, μου έγινε μια πρόταση να παίξω σε ένα αριστουργηματικό έργο, το «Μπαμ». Όταν συνειδητοποίησα ότι θα είμαι συνεχώς στη σκηνή, σκεφτόμουν πως να φύγω από το σχήμα. Τότε είπα στον εαυτό μου: «Κώστα, αν φύγεις τώρα, δεν θα ξαναπαίξεις στο θέατρο. Τελείωσες! Άρα, θέλεις από τα 52 σου χρόνια να σταματήσεις;». Τόσο ήμουν τότε.

Είχα πολύ άγχος, έκανα πρεμιέρα τρέμοντας, δεν είχα σάλιο, ζήτησα νερό από το συνάδελφο, γιατί το πίναμε αργότερα, αλλά εγώ ήπια πριν την ώρα του, για να μπορέσω να συνεχίσω. Ευτυχώς που το έκανα, γιατί αυτή η παράσταση ήταν η αιτία να συνεχίσω να κάνω θέατρο. Επίσης, ζήτησα τη βοήθεια ψυχολόγου και συνήλθα.