Κόλαφος ο Θοδωρής Κατσαφάδος-«Γελοία πράγματα, πόση έπαρση πια; Όλα ξέφραγο αμπέλι;»

Με αφορμή την «Μήδεια» που περιοδεύει ανά την Ελλάδα, ο Θοδωρής Κατσαφάδος παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο Enjoy και την δημοσιογράφο Μαρία Ανδρέου.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής μίλησε, μεταξύ άλλων, για τις αλλαγές που έχει φέρει η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα και ο… αριθμός των ακολούθων στο θέατρο.

Πως βλέπετε τα πράγματα στο θέατρο; Βγαίνουν σε αυτό οι άξιοι ή οι όμορφοι;

Υπάρχει και στο θέατρο υποβάθμιση. Δεν πληρούν οι περισσότεροι ηθοποιοί τα προσόντα. Δεν μπορείς να δημιουργείς θιάσους αρχαίας τραγωδίας με τηλεοπτικούς αστέρες ή ινφλουένσερ που έχουν ακολούθους. Δεν θα έρθουν οι ακόλουθοι να δουν αρχαία τραγωδία. Είναι άλλο το κοινό. Θα δοθεί η Επίδαυρος, που απαιτεί εμπειρία, δύναμη στη φωνή, γνώση των κλασικών, σε ποιους; Θα είναι μια παράσταση καταδικασμένη σε αποτυχία. Ακόμη και αν οι ηθοποιοί έχουν πάνω τους μικρόφωνο. Δηλαδή, θα έρθουν οι ακόλουθοι και οπαδοί στην Επίδαυρο; Αυτά είναι γελοία πράγματα.

Για να πας να δεις αρχαία τραγωδία χρειάζεσαι ένα πνευματικό υπόβαθρο, να έχεις ασχοληθεί, να έχεις παιδεία. Βλέπετε σήμερα μεταφραστές, θεατρικούς συγγραφείς, σκηνοθέτες, που δεν σέβονται τον λόγο του Αισχύλου, του Ευριπίδη, τον αποδομούν και φτιάχνουν ένα άλλο έργο. Μα αυτό δεν είναι η «Ηλέκτρα», η «Μήδεια». Χάνουμε το νόημα, τα μηνύματα του Ευριπίδη. Πας να δεις «Άμλετ», «Ρωμαίο και Ιουλιέτα», «Ιππόλυτο» και βλέπεις στο τέλος άλλη παράσταση. Κανένας σεβασμός. Ας γράψουν, λοιπόν, ένα δικό τους έργο. Μην βάζουν ως ταμπέλα και κράχτη τον Σαίξπηρ, και στο τέλος μόνο «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» δεν βλέπεις.

Πόση έπαρση πια; Όλα ξέφραγο αμπέλι; Για μένα δεν μπορεί να είναι η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα το διαβατήριο για το θέατρο ή τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Άλλοι κόσμοι! Τελεία και παύλα. Το διαβατήριο πρέπει να είναι το ταλέντο και η μόρφωση του ηθοποιού. Όχι το ότι είναι γνωστός. Βάζουν ως πόλο έλξης γνωστούς τηλεοπτικούς ηθοποιούς οι παραγωγοί για να κοπούν εισιτήρια, αλλά το αποτέλεσμα είναι κατώτερο του μεγέθους των κλασικών μας. Να γεμίσουμε το θέατρο και από ποιότητα τι; Είναι κριτήριο για το αρχαίο δράμα η συμμετοχή ενός ηθοποιού σε ένα σίριαλ; Είναι αυτή λογική αλυσίδα;

Αυτό είναι καμπανάκι για όλους μας. Χρειάζεται σεβασμός στα αρχαία κείμενα. Με θλίβει η κατακρεούργηση τους. Βλέπεις τη Μαρία Κίτσου ως Μήδεια και βλέπεις το μέγεθος της – ένα καλλιτεχνικό ηφαίστειο που βγάζει. Αυτή είναι τέχνη. Έχει γίνει η Μαρία πλέον εξαίρεση και όχι κανόνας. Δεν έχουμε ηθοποιούς σαν την Μαρία. Κρίμα. Εγώ, όταν ήμουν στη σκηνή με τον Μάνο Κατράκη, ένιωθα φόβο, δέος, τρόμο, σεβασμό. Με τη Λυδία Κονιόρδου στην τραγωδία, το ίδιο και με την Λυδία Φωτοπούλου. παλαιότερα γυρίζαμε από Τόκιο, Μελβούρνη, όλη τη γη με την αρχαία τραγωδία. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο καλύτερος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Τίμιος, ντόμπρος, αγαπούσε το θέατρο, το ταξίδεψε παντού. Χαρισματικός. Δεν έχει βγει άλλος Κούρκουλος για το Εθνικό θέατρο.