Αιμιλία Υψηλάντη: «Δεν υπάρχει βάλσαμο στην απώλεια του παιδιού σου. Η καθημερινότητα είναι σανίδα σωτηρίας»

Αιμιλία Υψηλάντη: Η απώλεια του παιδιού της, το #metoo, η δικαστική απόφαση για τον Πέτρο Φιλιππίδη και την δική της αποκάλυψη για τον Γιώργο Κιμούλη: «Δεν μου φέρθηκε σωστά. Ήταν υποχρέωσή μου να το πω, η σιωπή είναι συνενοχή»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Η Αιμιλία Υψηλάντη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο ελληνικό περιοδικό #Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου με αφορμή τη νέα παράσταση που ανεβάζει στο θέατρο Αργώ. Μεταξύ άλλων, δε, η δημοφιλής πρωταγωνίστρια αναφέρθηκε τόσο στο κίνημα #metoo και την δικαστική απόφαση για τον Πέτρο Φιλιππίδη όσο και την δική της αποκάλυψη για τον Γιώργο Κιμούλη. Μέσα σε όλα, δε, η δημοφιλής πρωταγωνίστρια αναφέρθηκε στην δύσκολη διαχείριση της απώλειας του παιδιού της αλλά και τον ρόλο της γιαγιάς

Πιστεύετε ότι το #metoo έκανε καλό στο θέατρο;

Όταν λέμε την αλήθεια, με ότι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει αυτό, προφανώς είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει. Ακόμη και αν η αλήθεια αφορά που κάτι που έγινε 500 χρόνια πριν. Μόνο η γνώση του τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, θα μας βοηθήσει να πάμε μπροστά, όσο και αν αυτό είναι επώδυνο. Πάντα συνέβαιναν τέτοια πράγματα, απλά τώρα τα λέμε. Από την αλήθεια δεν έχει ζημιωθεί ποτέ κανένας, όσο επώδυνη και αν είναι.

Ήταν μια μορφή ανακούφισης να πείτε ότι είχατε βιώσει κακοποιητική συμπεριφορά από τον Γιώργο Κιμούλη;

Το έκανα για να υποστηρίξω αυτές τις κυρίες του θεάτρου και είπα αυτά που είχα βιώσει. Ήταν υποχρέωσή μου να το πω. Η σιωπή είναι συνενοχή. Καταλαβαίνω τους ενδοιασμούς των ανθρώπων να μιλήσουν ανοιχτά, απόλυτα, αλλά δεν τους αποδέχομαι. Μιλάμε για έναν ηθοποιό που όπως είπα και στην τηλεόραση και σε κάποιους κακοφάνηκε, μπορώ να καθίσω και να μιλήσω, να πιώ καφέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να πω ότι τότε δεν φέρθηκε σωστά και εξακολουθούσε να το κάνει και σε άλλους ανθρώπους. Από ό,τι λένε οι ίδιες οι κυρίες.

Τώρα που ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι εκτός φυλακής, το θέατρο είναι ανοιχτό για εκείνον;

Το θέμα του δεν έχει ακόμη τελεσιδικήσει. Δεν ξέρω ποιος θα συνεργαζόταν μαζί του, είναι θέμα προσωπικής κρίσης πια. Μπορεί στο Εφετείο να αθωωθεί, όμως υπάρχει μια καταδίκη. Έστω και πρωτόδικα αυτό είναι ένα ζήτημα. Το θέατρο είναι ανοιχτό και δεν μπορώ να πω ούτε στον εχθρό μου σχεδόν ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει μια παράσταση. Είμαστε δημόσιο θέαμα. Βλέπετε ότι στην περίπτωση του Γιώργου Κιμούλη έπαιξαν συνάδελφοι μαζί του, το κοινό πήγε και τον είδε, διότι δεν ήταν ποινικό το αδίκημά του. Μιλούσαμε για συμπεριφορά που κάποιοι την χαρακτήρισαν με πολύ αρνητικό τρόπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε να δουλέψει. Να διαχωρίσουμε τα ποινικά αδικήματα από τις συμπεριφορές.

Το θέατρο λειτουργεί σαν βάλσαμο σχετικά με την απώλεια της κόρης σας;

Βάλσαμο στην απώλεια του παιδιού δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η ανάγκη της ενεργοποίησης. Η καθημερινότητα και η υποχρέωση να βρίσκεσαι κάπου στις πολύ δύσκολες στιγμές αποτελεί μια σανίδα σωτηρίας. Μπορεί λοιπόν κανείς μέσα στην καθημερινότητα να μπορέσει να οργανώσει κάπως τη ζωή του για να αντιμετωπίσει τον πόνο και να ξεχαστεί έστω λίγες στιγμές.

Πώς είστε ως γιαγιά;

Πάρα πολύ ευτυχισμένη που έχω μια εγγονή.

Την συμβουλεύετε;

Και να προσπαθήσω να την συμβουλέψω, δεν νομίζω ότι τα παιδιά δέχονται πολύ εύκολα. Κάπου τα ακούει, αλλά προσπαθώ μερικές φορές, χωρίς να παρέμβω πολύ, να πω κάποια πράγματα, μήπως στείλω με αυτόν τον τρόπο κάποιο σήμα.

Μόλις επτά μήνες μετά, η σπουδαία ηθοποιός δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τον χαμό της 55χρονης Μαρίνας της και της μιλάει συνέχεια, όπως παραδέχεται και στη Ρενέ Σαραντινού και στην εφημερίδα #OnTime.

Τον περασμένο Νοέμβρη έφυγε από την ζωή η μοναχοκόρη σας, η Μαρίνα Υψηλάντη.

Ήταν ένα χαρισματικό παιδί και χάνονται πολύ εύκολα τα χαρισματικά άτομα.

Η φυσική παρουσία είναι κάτι που σας λείπει αρκετούς μήνες…

Είναι πολύ σημαντικό το πώς τη σκέφτομαι… τη σκέφτομαι με χαμόγελο… της μιλάω συνέχεια της Μαρίνας… πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους που έχουν «φύγει», προφανώς, γιατί να μη μιλάμε; Τους έχουμε μέσα μας. Τι είμαστε; Οι γονείς μας, τα παιδιά μας, δεν είμαστε ένα πράγμα με αυτούς;

Η απώλειά της έχει αφήσει μεγάλο κενό…

Είναι όλο αυτό που είπα, αλλά και το «αχ, δεν μπορώ να της τηλεφωνήσω, να την αγγίξω, δεν μπορώ να την δω, δεν μπορώ να ξέρω ότι τώρα είναι εκεί…». Βλέπω ένα ωραίο έργο, μια ωραία εικόνα, πάω ένα ταξίδι και λέω: «Γιατί δεν το βλέπει εκείνη αυτήν την ώρα;» Η παρηγοριά είναι ότι ο θάνατος είναι για όλους μας, όταν το σκέφτομαι αυτό…