O Τάσος Κωστής για τη μάχη που δίνουν εκείνος & η σύζυγος του με τον καρκίνο: «Το έχουμε ακόμη στο σπίτι μας»
07:48 - 13 Απριλίου 2023
Τάσος Κωστής: «Έπαιζα με 32 αιματοκρίτη, δεν μπορούσα να ανέβω δυο σκαλοπατάκια. Έλεγα: ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
O Τάσος Κωστής έδωσε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο ελληνικό περιοδικό #Λοιπόν κι αρχικά, εξήγησε πως και οι δυο τους προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την αρρώστιά τους με υπομονή και αισιοδοξία.
«Το έχουμε ακόμη στο σπίτι και το αντιμετωπίζουμε με υπομονή και αισιοδοξία. Από τη στιγμή που σου δίνει το δικαίωμα ο καρκίνος να παλέψεις, παρότι έχει πολλές δυσκολίες, κλάμα, κούραση και πόνο, δεν σηκώνεις τα χέρια ψηλά και φεύγεις. Κι εγώ δεν λέω ότι έχω νικήσει, λέω ότι είμαστε ισοπαλία. Με αφήνει λίγο ήσυχο, δεν πάει πουθενά κι είμαστε μια χαρά», είπε χαρακτηριστικά.
Όσο για τη σύζυγό του, που βιώνει κι εκείνη τις ίδιες δυσκολίες, ανέφερε: «Μαζί το ζήσαμε και τα δύο από διαφορετικές πλευρές. Όταν κάνεις χειρουργείο, κάνεις έναν ύπνος και ξυπνάς μια χαρά, δεν πονάς. Ο άλλος όμως που μένει έξω και περιμένει 6-8 ώρες, πεθαίνει από την αγωνία. Έχουμε περάσει και οι δύο κι από τις δύο πλευρές. Ο ένας λοιπόν, έχει μάθει από τον άλλο».
Ο ηθοποιός μίλησε επίσης, για τη στιγμή που πληροφορήθηκε ότι έχει καρκίνο. «Όταν πρωτομαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο, φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου, γιατί δεν ξέρεις τίποτα. Σε άνθρωπο που ήταν πολύ κοντά μου, όταν το ανακάλυψε, ο γιατρός του έδωσε τρεις μέρες περιθώριο για να ζήσει, αν δεν χειρουργηθεί. Τον χειρούργησε και τελικά, έζησε έξι μήνες. Όταν όμως, ο καρκίνος σου δίνει το δικαίωμα, πρέπει να παλεύεις. Έχει πόνο βέβαια, πέφτεις πολλές φορές κάτω, αλλά πρέπει να σηκώνεσαι», σημείωσε.
Τέλος, δήλωσε: «Ήμουν καταβεβλημένος. Έπαιζα με 32 αιματοκρίτη και δεν μπορούσα να ανέβω δυο σκαλοπατάκια στο θέατρο. Είχα όμως, την στήριξη της Κάτιας Δανδουλάκη που παίζαμε μαζί και με περίμενε, μετά τα δυο μεγάλα χειρουργεία και έκανα πρόβες με τα σωληνάκια. Έλεγα "ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου". Δεν θα κάτσω να κλαίω δίπλα στα σωληνάκια μου. Έλεγα πως θα πεθάνω αισιοδοξώντας».
