Το συγκλονιστικό μήνυμα της Ρούλας στον πατέρα της ανήμερα του θανάτου

Διαβάστε την πραγματικά συντακτική κατάθεση ψυχής της:

 

Πατέρα.
Περίμενα και απόψε να περάσουν τα μεσάνυχτα πατέρα μου. Πολλά τα αξημέρωτα βράδυα μου τελευταία.
Σαν σήμερα 2 Μαίου άρχισες μετά τα μεσάνυχτα στην Αροδαφνούσα να βυθίζεσαι στην αιώνια λήθη σου.
Θυμάμαι έλειπα γαι δουλειά στην Αιγινα για ενα ρεπορτάζ της Vernikos γιώτς που μόλις άρχιζε τις ενοικιάσεις ταχύπλοων σκαφών, και ιστιοφόρων καταμαράν για διακοπές στα Ελληνικά νησιά. Στην Αιγινα γινώνταν χαμός με τα 7 μποφόρια. Ειχε απαγορευτικό ο απόπλους και ο καπετάνιος μας είπε οτι θα γυρίζαμε για την μαρίνα της Γλυφάδας τα χαραματα που θα είχε μπουνάτσα.
Κάτι με έτρωγε εκείνο το βράδυ. Οι υπόλοιποι 4 είχαν κιόλας κοιμηθεί στις καμπίνες του καταμαράν και γλυκοκοιμόντουσαν με τον ήχο της βροχής στα κατάρτια. Φόρεσα τη νυτσεράδα μου με τη κουκούλα και κάθησα έξω στη κουπαστή να καπνίσω ένα τσιγάρο. Ο καπετάνιος με είδε όταν μια αστραπή έσκισε τον ουρανό. "Τί κάνεις κοπέλα μου εδώ, μες τη βροχή, περασμενα μεσάνυχτα; γιατί δεν κοιμάσαι"; (με είπε κοπελα πατερα γιατί ήμουν δεν ήμουν 35 χρονών).
Εβγαλα μια αναίδεια που δεν με χαρακτήριζε γιατί ειχα τα νευρα μου. Σου είχα υποσχεθεί οτι σε 2 μέρες θα γύριζα, και θα πήγαινα για 3η μέρα για την επιστροφή.
"Εσύ τί κάνεις εδώ καπετάνιε; του αντιγύρισα.
"Προσεχω το σκάφος εγώ κοπελιά με τετοιο καιρό και φουρτούνα ίσως μετακινηθούν τα μπαλόνια και κτυπήσουμε με άλλο διπλανό δεμένο στο κάβο σκάφος!!!
Ντράπηκα που μίλησα άσχημα στον άνθρωπο. Ηρθε με δυο φλυντζάνια καφε καραβίσιο όπως τον έλεγε και έκατσε δίπλα μου στη βροχή. Δεν μίλησε καθόλου. Κόντευε 4 τα χαράματα, όταν μου φάνηκε πως τ αστερια (όσα έβλεπα) και το φεγγαρι επίσης κατέβασαν διακόπτες.Μια σκοτεινιασούρα απλώθηκε στη βουβή νύχτα.
Μου φάνηκε σάν να είδα μια διάφανη οπτασία να μου κουνά σαν χαιρετισμό το χέρι στη πλώρη. Ανατριχιασα. Τρόμαξα ξαφνικά χωρίς λόγο. Ξαφνικά το κινητό άρχισε να δονείται στην τζέπη μου. Σίγουρα στις 3 το πρωί δεν ήταν για καλό. Ηταν η τρεμάμενη φωνή της αδελφής μου.
"Ρούλα πότε έρχεσαι; ο πατέρας μας φεύγει".
Δεν ξέρω πως αλλά ήξερα ότι είχες ήδη φύγει. Μετά όλα κύλησαν πολύ γρήγορα. Ο καπετάνιος κανόνισε και εφυγα με ενα άλλο ταχύπλοο στις 5 το πρωί και ευτυχώς τότε το Διεθνές αεροδρόμιο Αθηνών ήταν πολύ κοντά στη μαρίνα της Γλυφάδας. Πρόλαβα τη πτήση των 8 για Λάρνακα και γύρισα. Παρόλο που ήξερα, το ένοιωθα ότι ήδη μου έφυγες. Στο σπίτι σου μόλις μπήκα κατάλαβα. Η αδελφή μου κρατούσε το μπλέ κοστούμι σου, τη γαλάζια γραβάτα και το αχνογάλανο πουκάμισό σου...
Αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε με αναφυλητά. "Τί ώρα έφυγε" τη ρώτησα. Ξημερώματα στις 3 περίπου. Ναι πατέρα την ίδια ώρα που νόμισα ότι είδα την διάφανη οπτασία να με χαιρετά στη πλώρη. Πέτασαν 25 χρόνια και ακόμη δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου που έφυγα δυό μέρες μόνο και δεν ήμουν εκεί.
Απόψε θα εχεις επισκέψεις πατέρα. Ερχεται η Λητώ η φίλη σας και ο Μίλτος ο γείτονας σου. Σου έστειλα τα φιλιά μου μαζί τους. Να τους καλοδεχτείς Φρίξο μου. Μου λείπεις φοβερά παπά μου.....