Πώς σκέφτεται ένας παιδεραστής, κατά συρροή δολοφόνος; Τι τον οδήγησε στις πράξεις του;
08:57 - 16 Οκτωβρίου 2020
Ο Στέλιος Καλλιστράτης για τον νέο του ρόλο-πρόκληση, για την παράσταση που κάνει πρεμιέρα αύριο και τα επόμενα του βήματα: «Ελάχιστες φορές στην πορεία του ένας ηθοποιός έρχεται αντιμέτωπος με τέτοιους ρόλους»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο Celebrity News Cyprus
Πώς σκέφτεται ένας παιδεραστής, κατά συρροή δολοφόνος; Τι τον οδήγησε να προβεί σε αυτές τις πράξεις; Τι σχέση έχει με μία πονεμένη μητέρα και μία ψυχίατρος; Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει ο Στέλιος Καλλιστράτης, μέσα από τον νέο του ρόλο, αυτόν του Ralph Wantage στο έργο «Frozen. Κάτω από τον πάγο», που ανεβαίνει στο θέατρο Σκάλα.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά στο Celebrity News του REPORTER και σημειώνει πως ο συγκεκριμένος ρόλος τον έκανε να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που μπορεί να μην είναι ποτέ πραγματικά αυτός που φαίνεται και για τα όσα πραγματεύεται το έργο. Αναφέρεται επίσης στην παράσταση της ΣΚΗΝΗΣ 0-18 του ΘΟΚ που συμμετέχει, τα επόμενα βήματα της «Minimis Εταιρεία Θεάτρου», αλλά και στην ομάδα που σκηνοθετεί τα τελευταία δύο χρόνια.
-Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για το ρόλο σας και πόσο μεγάλη πρόκληση είναι;
Είναι σίγουρα πολύ απαιτητικός και την ίδια στιγμή πολύ ενδιαφέρον ρόλος και είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα, δεδομένου ότι, ίσως ελάχιστες φορές, στην πορεία του ένας ηθοποιός, μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τέτοιους ρόλους. Δεδομένου ότι το κείμενο στηρίζεται σε πραγματική έρευνα και σε πραγματικά γεγονότα, πολλές φορές δε μπορεί καν να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους, να συλλάβει και να κατανοήσει τις σκέψεις και τις πράξεις των ατόμων αυτώνs, πόσο μάλλον να τα μεταφέρουμε στη σκηνή. Έκανα πάρα πολλή έρευνα για να μπορέσω να πλησιάσω το ρόλο, όσο μπορείς να πλησιάσεις αυτά τα μυαλά. Έψαχνα πληροφορίες για τον τρόπο που σκέφτονται, για τον τρόπο που ζουν, τα κίνητρά τους, εάν υπάρχουν, αν γίνονται εκούσια ή ακούσια οι πράξεις τους. Μπορώ να πω ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα και σίγουρα δε θα καταλήξω, ακόμη και υποδυόμενος τον χαρακτήρα μου. Μιλάμε λοιπόν για τον Ralph Wantage, έναν παιδεραστή-κατά συρροή δολοφόνο, που κακοποιεί σεξουαλικά και σκοτώνει κοριτσάκια. Προφανώς και είναι πολύ μακριά από εμένα. Στην διαδικασία της πρόβας, το ερώτημα είναι πώς σωματοποιείς έναν τέτοιο χαρακτήρα. Μπορείς να του φορτώσεις ένα σωρό κουσούρια για να δικαιολογήσεις εν είδει οίκτου, την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του αλλά μπορείς να φτιάξεις και έναν χαρακτήρα πιο «φυσιολογικό» που κατά την άποψή μου είναι και πιο ενδιαφέρον και πιο επικίνδυνο σκηνικά γιατί αυτόματα η αντίθεση του πώς είναι με το τι πράττει, προσδίδει άλλη δυναμική και σίγουρα θέτει διλήμματα. Βλέπεις ένα άνθρωπο της διπλανής πόρτας και ξαφνικά μαθαίνεις ότι είναι ο χειρότερος εγκληματίας. Δεν είναι πάντα πιο σοκαριστικό;
-Μέσα από αυτό το έργο και αυτό το ρόλο, άλλαξε ο τρόπος που βλέπεις την κοινωνία; Αναθεώρησες κάποια πράγματα;
Με έκανε να θέσω ερωτήματα στον εαυτό μου για το αν είναι εφικτό τελικά να συγχωρήσουμε αυτούς τους ανθρώπους και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, που είναι φυσικά και η θεματική του έργου. Οι έρευνες θέτουν το ερώτημα εάν είναι εκ γενετής το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων ή εάν διαμορφώνεται στην πορεία λόγω κάποιων καταστάσεων που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι, όπως είναι η κακοποίηση που βίωσαν όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά και μεγαλώνοντας αποκτούν μία παραβατική συμπεριφορά, που μπορεί να οδηγήσει και σε αυτές τις ακραίες πράξεις. Σίγουρα οι πράξεις αυτές είναι κατακριτέες, απλά πολλές φορές μένουμε στο πρώτο επίπεδο, χωρίς να έχουμε αναλογιστεί ότι κάποιοι άνθρωποι δεν ξυπνούν ένα πρωί και γίνονται σχιζοφρενείς δολοφόνοι. Σίγουρα υπάρχει κάποια προδιάθεση, που είτε είναι γενετική, είτε προκύπτει στην πορεία της ζωής τους, μέσα από κάποιες τραυματικές εμπειρίες. Νομίζω, με άλλαξε σε σχέση με αυτό. Μπορεί πλέον να μπω πιο εύκολα στη διαδικασία να πω “α, ο τάδε είναι δολοφόνος, γιατί όμως;”.
-Πιστεύεις πως η χρονική περίοδος που ανεβάζετε αυτό το έργο είναι η κατάλληλη; Πριν ένα χρόνο είχαμε τον κατά συρροή δολοφόνο..
Δε θεωρώ πως εφαλτήριο και αυτοσκοπός, αυτής της παράστασης είναι αυτό το περιστατικό. Σίγουρα ο θεατής θα το σκεφτεί, θα κάνει την αναγωγή. Δεν εφορμάται όμως από το δικό μας περιστατικό. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει να είναι επίκαιρο. Καθημερινά είναι πολλές οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Μπορεί στην Κύπρο, να μην έχουμε αντίστοιχο ιστορικό με δολοφονίες παιδιών, συναντούμε όμως περιστατικά παιδικής κακοποίησης, που ίσως είναι και αυτό που θέλει να θίξει τη χρονική στιγμή που ανεβαίνει το έργο. Η απαγωγή των παιδιών από το σχολείο στη Λάρνακα, πρόσφατα το κοριτσάκι στη Θεσσαλονίκη. Με κάποιο τρόπο, πλέον, είναι στην καθημερινότητά μας αυτά τα περιστατικά. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές απλά δε φτάνουν στ’ αυτιά μας και η άγνοια δεν εξυπηρετεί την πρόληψη. Μπορεί να μην το ξέρουμε πολλές φορές, αλλά να γίνεται δίπλα από το σπίτι μας.
-Είναι ένας τριμελής θίασος. Εσύ, η Λέα Μαλένη και η Μόνικα Μελέκκη. Πώς είναι η συνύπαρξη στη σκηνή;
Προσωπικά, σε κάθε δουλειά και σε κάθε πρόβα πάντα κάτι μαθαίνω και πάντα κάτι παίρνω μαζί μου στο τέλος κάθε συνεργασίας. Δέχθηκα κατ’ ευθείαν την πρόταση της Αύρας Σιδηροπούλου, της σκηνοθέτιδος και για το έργο, αλλά και επειδή ήθελα να συνυπάρξω με αυτούς τους ανθρώπους. Με την Αύρα είχαμε ξανασυνεργαστεί σε δύο θεατρικά αναλόγια πέρυσι στο ΘΟΚ, με τη Λέα και τη Μόνικα είναι η πρώτη φορά και ανυπομονούσα. Νομίζω ότι είμαστε μία πάρα πολύ ωραία ομάδα, συμπεριλαμβανομένων και των υπόλοιπων συντελεστών φυσικά. Κλέβω διάφορα από την εμπειρία τους αλλά μην τους το πείτε!
-Η συνεργασία με την Αύρα Σιδηροπούλου;
Η Αύρα, είναι όνομα και πράμα. Έχει πολύ θετική αύρα και είναι ένας πολύ ευγενής άνθρωπος. Επί της διαδικασίας, οι πληροφορίες που μπορεί να αντλήσει ένας ηθοποιός από το κείμενο, δουλεύοντας μαζί της και ο δρόμος που θα σε οδηγήσει να σκεφτείς συνολικά και να καταφέρεις στο τέλος να ενσαρκώσεις έναν χαρακτήρα, είναι πολύ χρήσιμες και πολύτιμες.
-Εκτός από το συγκεκριμένο έργο, είσαι και στο παιδικό του ΘΟΚ. Τι μπορούμε να πούμε για εκείνη την παράσταση;
Έχω την τύχη να είμαι σε μία παράσταση που έγινε με πάρα πολλή αγάπη, με μια υπέροχη ομάδα, που έφτιαξε ο Κώστας Σιλβέστρος. Το έργο “Αριστοφάνης τόσος δα!” είναι μια πετυχημένη συγγραφική προσπάθεια του Κώστα να διασκευάσει τον Αριστοφάνη για παιδιά. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, ξέροντας τα έργα του Αριστοφάνη. Είναι δύσκολο να μεταφερθεί, να φιλτραριστεί για παιδιά. Νομίζω ότι ο Κώστας τα κατάφερε εξαιρετικά. Είναι μια παράσταση με ζωντανή μουσική επί σκηνής από εμάς, με χορό, χρώμα, όμορφη αισθητική και σίγουρα πάρα πολύ χιούμορ. Και στο τέλος της ημέρας, είναι σίγουρα μια παράσταση για όλη την οικογένεια. Κάναμε πρεμιέρα την Κυριακή, 11 του μήνα και θα παίζουμε κάθε Κυριακή, στις 10:30 το πρωί, στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ και από τις 24 Οκτωβρίου θα παίζουμε και κάθε Σάββατο στις 3:00 το μεσημέρι. Θεωρώ ότι είναι μία ωραία συγκυρία που επιστρέφουμε, μετά τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώσαμε με την πανδημία, με την αβεβαιότητα της δουλειάς μας και σίγουρα το άγνωστο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε μέρα με την πανδημία και πιστεύω ότι πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού το θέατρο και τις εργασιακές συνθήκες. Όλα λειτουργούν άψογα, τα υγειονομικά πρωτόκολλα τηρούνται, οι διαδικασίες τηρούνται, οπότε καλό θα ήταν να το προσέξουμε, επειδή έχουμε ανάγκη τον πολιτισμό. Αν σταματήσει ο πολιτισμός, η επόμενη μέρα θα είναι από γκρίζα έως και μαύρη.
-Υπάρχει και η Minimis εταιρεία θεάτρου. Τι να περιμένουμε από εκεί;
Από τη Minimis μέχρι το Δεκέμβριο δε θα δούμε κάτι, λόγω των άλλων παραγωγών που συμμετέχω και δεν υπάρχει χρόνος. Μετά τον Ιανουάριο, υπάρχει ένας προγραμματισμός, δε μπορώ να ανακοινώσω με σιγουριά κάτι τώρα. Υπάρχουν κάποιες ιδέες, κάποιες σκέψεις και νομίζω ότι αν μας το επιτρέψει και η κατάσταση με την πανδημία, θα υλοποιηθούν.
-Τα τελευταία δύο χρόνια σκηνοθετείς και στη Θεατρική Ομάδα Περιστερώνας..
Έχω την χαρά να συνεργάζομαι τα τελευταία δύο χρόνια με τη Θεατρική Ομάδα Περιστερώνας. Είναι μία διαδικασία που παιδαγωγικά με αφορά πάρα πολύ, η λειτουργία της ομάδας, του να συνυπάρχουμε, να συνεργαζόμαστε, να δημιουργούμε μαζί. Είναι μεγάλη τύχη που μοιραζόμαστε αυτή την εμπειρία με την αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφο Μυρσίνη Χριστοδούλου. Για εμάς κάθε συνάντηση είναι ένα μάθημα. Καταφέραμε πέρσι και δώσαμε μία παράσταση στο Φεστιβάλ του Ερασιτεχνικού Θεάτρου του ΘΟΚ, που θεωρώ ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά για την πρώτη μας συνεργασία, που φτάσαμε μέχρι τους επαίνους. Φέτος, θα συμμετέχουμε με το έργο “Ράφτης Κυριών” του Ζωρζ Φεντό, στις 24 Νοεμβρίου. Πιστεύω πολύ στην ομάδα, πιστεύω πολύ στους ανθρώπους, στο δόσιμο που υπάρχει κάθε φορά στην πρόβα-συνάντηση. Πιστεύω στο μαζί.
Είναι σίγουρα πολύ απαιτητικός και την ίδια στιγμή πολύ ενδιαφέρον ρόλος και είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα, δεδομένου ότι, ίσως ελάχιστες φορές, στην πορεία του ένας ηθοποιός, μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τέτοιους ρόλους. Δεδομένου ότι το κείμενο στηρίζεται σε πραγματική έρευνα και σε πραγματικά γεγονότα, πολλές φορές δε μπορεί καν να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους, να συλλάβει και να κατανοήσει τις σκέψεις και τις πράξεις των ατόμων αυτώνs, πόσο μάλλον να τα μεταφέρουμε στη σκηνή. Έκανα πάρα πολλή έρευνα για να μπορέσω να πλησιάσω το ρόλο, όσο μπορείς να πλησιάσεις αυτά τα μυαλά. Έψαχνα πληροφορίες για τον τρόπο που σκέφτονται, για τον τρόπο που ζουν, τα κίνητρά τους, εάν υπάρχουν, αν γίνονται εκούσια ή ακούσια οι πράξεις τους. Μπορώ να πω ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα και σίγουρα δε θα καταλήξω, ακόμη και υποδυόμενος τον χαρακτήρα μου. Μιλάμε λοιπόν για τον Ralph Wantage, έναν παιδεραστή-κατά συρροή δολοφόνο, που κακοποιεί σεξουαλικά και σκοτώνει κοριτσάκια. Προφανώς και είναι πολύ μακριά από εμένα. Στην διαδικασία της πρόβας, το ερώτημα είναι πώς σωματοποιείς έναν τέτοιο χαρακτήρα. Μπορείς να του φορτώσεις ένα σωρό κουσούρια για να δικαιολογήσεις εν είδει οίκτου, την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του αλλά μπορείς να φτιάξεις και έναν χαρακτήρα πιο «φυσιολογικό» που κατά την άποψή μου είναι και πιο ενδιαφέρον και πιο επικίνδυνο σκηνικά γιατί αυτόματα η αντίθεση του πώς είναι με το τι πράττει, προσδίδει άλλη δυναμική και σίγουρα θέτει διλήμματα. Βλέπεις ένα άνθρωπο της διπλανής πόρτας και ξαφνικά μαθαίνεις ότι είναι ο χειρότερος εγκληματίας. Δεν είναι πάντα πιο σοκαριστικό;
-Μέσα από αυτό το έργο και αυτό το ρόλο, άλλαξε ο τρόπος που βλέπεις την κοινωνία; Αναθεώρησες κάποια πράγματα;
Με έκανε να θέσω ερωτήματα στον εαυτό μου για το αν είναι εφικτό τελικά να συγχωρήσουμε αυτούς τους ανθρώπους και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, που είναι φυσικά και η θεματική του έργου. Οι έρευνες θέτουν το ερώτημα εάν είναι εκ γενετής το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων ή εάν διαμορφώνεται στην πορεία λόγω κάποιων καταστάσεων που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι, όπως είναι η κακοποίηση που βίωσαν όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά και μεγαλώνοντας αποκτούν μία παραβατική συμπεριφορά, που μπορεί να οδηγήσει και σε αυτές τις ακραίες πράξεις. Σίγουρα οι πράξεις αυτές είναι κατακριτέες, απλά πολλές φορές μένουμε στο πρώτο επίπεδο, χωρίς να έχουμε αναλογιστεί ότι κάποιοι άνθρωποι δεν ξυπνούν ένα πρωί και γίνονται σχιζοφρενείς δολοφόνοι. Σίγουρα υπάρχει κάποια προδιάθεση, που είτε είναι γενετική, είτε προκύπτει στην πορεία της ζωής τους, μέσα από κάποιες τραυματικές εμπειρίες. Νομίζω, με άλλαξε σε σχέση με αυτό. Μπορεί πλέον να μπω πιο εύκολα στη διαδικασία να πω “α, ο τάδε είναι δολοφόνος, γιατί όμως;”.
-Πιστεύεις πως η χρονική περίοδος που ανεβάζετε αυτό το έργο είναι η κατάλληλη; Πριν ένα χρόνο είχαμε τον κατά συρροή δολοφόνο..
Δε θεωρώ πως εφαλτήριο και αυτοσκοπός, αυτής της παράστασης είναι αυτό το περιστατικό. Σίγουρα ο θεατής θα το σκεφτεί, θα κάνει την αναγωγή. Δεν εφορμάται όμως από το δικό μας περιστατικό. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει να είναι επίκαιρο. Καθημερινά είναι πολλές οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Μπορεί στην Κύπρο, να μην έχουμε αντίστοιχο ιστορικό με δολοφονίες παιδιών, συναντούμε όμως περιστατικά παιδικής κακοποίησης, που ίσως είναι και αυτό που θέλει να θίξει τη χρονική στιγμή που ανεβαίνει το έργο. Η απαγωγή των παιδιών από το σχολείο στη Λάρνακα, πρόσφατα το κοριτσάκι στη Θεσσαλονίκη. Με κάποιο τρόπο, πλέον, είναι στην καθημερινότητά μας αυτά τα περιστατικά. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές απλά δε φτάνουν στ’ αυτιά μας και η άγνοια δεν εξυπηρετεί την πρόληψη. Μπορεί να μην το ξέρουμε πολλές φορές, αλλά να γίνεται δίπλα από το σπίτι μας.
-Είναι ένας τριμελής θίασος. Εσύ, η Λέα Μαλένη και η Μόνικα Μελέκκη. Πώς είναι η συνύπαρξη στη σκηνή;
Προσωπικά, σε κάθε δουλειά και σε κάθε πρόβα πάντα κάτι μαθαίνω και πάντα κάτι παίρνω μαζί μου στο τέλος κάθε συνεργασίας. Δέχθηκα κατ’ ευθείαν την πρόταση της Αύρας Σιδηροπούλου, της σκηνοθέτιδος και για το έργο, αλλά και επειδή ήθελα να συνυπάρξω με αυτούς τους ανθρώπους. Με την Αύρα είχαμε ξανασυνεργαστεί σε δύο θεατρικά αναλόγια πέρυσι στο ΘΟΚ, με τη Λέα και τη Μόνικα είναι η πρώτη φορά και ανυπομονούσα. Νομίζω ότι είμαστε μία πάρα πολύ ωραία ομάδα, συμπεριλαμβανομένων και των υπόλοιπων συντελεστών φυσικά. Κλέβω διάφορα από την εμπειρία τους αλλά μην τους το πείτε!
-Η συνεργασία με την Αύρα Σιδηροπούλου;
Η Αύρα, είναι όνομα και πράμα. Έχει πολύ θετική αύρα και είναι ένας πολύ ευγενής άνθρωπος. Επί της διαδικασίας, οι πληροφορίες που μπορεί να αντλήσει ένας ηθοποιός από το κείμενο, δουλεύοντας μαζί της και ο δρόμος που θα σε οδηγήσει να σκεφτείς συνολικά και να καταφέρεις στο τέλος να ενσαρκώσεις έναν χαρακτήρα, είναι πολύ χρήσιμες και πολύτιμες.
-Εκτός από το συγκεκριμένο έργο, είσαι και στο παιδικό του ΘΟΚ. Τι μπορούμε να πούμε για εκείνη την παράσταση;
Έχω την τύχη να είμαι σε μία παράσταση που έγινε με πάρα πολλή αγάπη, με μια υπέροχη ομάδα, που έφτιαξε ο Κώστας Σιλβέστρος. Το έργο “Αριστοφάνης τόσος δα!” είναι μια πετυχημένη συγγραφική προσπάθεια του Κώστα να διασκευάσει τον Αριστοφάνη για παιδιά. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, ξέροντας τα έργα του Αριστοφάνη. Είναι δύσκολο να μεταφερθεί, να φιλτραριστεί για παιδιά. Νομίζω ότι ο Κώστας τα κατάφερε εξαιρετικά. Είναι μια παράσταση με ζωντανή μουσική επί σκηνής από εμάς, με χορό, χρώμα, όμορφη αισθητική και σίγουρα πάρα πολύ χιούμορ. Και στο τέλος της ημέρας, είναι σίγουρα μια παράσταση για όλη την οικογένεια. Κάναμε πρεμιέρα την Κυριακή, 11 του μήνα και θα παίζουμε κάθε Κυριακή, στις 10:30 το πρωί, στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ και από τις 24 Οκτωβρίου θα παίζουμε και κάθε Σάββατο στις 3:00 το μεσημέρι. Θεωρώ ότι είναι μία ωραία συγκυρία που επιστρέφουμε, μετά τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώσαμε με την πανδημία, με την αβεβαιότητα της δουλειάς μας και σίγουρα το άγνωστο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε μέρα με την πανδημία και πιστεύω ότι πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού το θέατρο και τις εργασιακές συνθήκες. Όλα λειτουργούν άψογα, τα υγειονομικά πρωτόκολλα τηρούνται, οι διαδικασίες τηρούνται, οπότε καλό θα ήταν να το προσέξουμε, επειδή έχουμε ανάγκη τον πολιτισμό. Αν σταματήσει ο πολιτισμός, η επόμενη μέρα θα είναι από γκρίζα έως και μαύρη.
-Υπάρχει και η Minimis εταιρεία θεάτρου. Τι να περιμένουμε από εκεί;
Από τη Minimis μέχρι το Δεκέμβριο δε θα δούμε κάτι, λόγω των άλλων παραγωγών που συμμετέχω και δεν υπάρχει χρόνος. Μετά τον Ιανουάριο, υπάρχει ένας προγραμματισμός, δε μπορώ να ανακοινώσω με σιγουριά κάτι τώρα. Υπάρχουν κάποιες ιδέες, κάποιες σκέψεις και νομίζω ότι αν μας το επιτρέψει και η κατάσταση με την πανδημία, θα υλοποιηθούν.
-Τα τελευταία δύο χρόνια σκηνοθετείς και στη Θεατρική Ομάδα Περιστερώνας..
Έχω την χαρά να συνεργάζομαι τα τελευταία δύο χρόνια με τη Θεατρική Ομάδα Περιστερώνας. Είναι μία διαδικασία που παιδαγωγικά με αφορά πάρα πολύ, η λειτουργία της ομάδας, του να συνυπάρχουμε, να συνεργαζόμαστε, να δημιουργούμε μαζί. Είναι μεγάλη τύχη που μοιραζόμαστε αυτή την εμπειρία με την αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφο Μυρσίνη Χριστοδούλου. Για εμάς κάθε συνάντηση είναι ένα μάθημα. Καταφέραμε πέρσι και δώσαμε μία παράσταση στο Φεστιβάλ του Ερασιτεχνικού Θεάτρου του ΘΟΚ, που θεωρώ ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά για την πρώτη μας συνεργασία, που φτάσαμε μέχρι τους επαίνους. Φέτος, θα συμμετέχουμε με το έργο “Ράφτης Κυριών” του Ζωρζ Φεντό, στις 24 Νοεμβρίου. Πιστεύω πολύ στην ομάδα, πιστεύω πολύ στους ανθρώπους, στο δόσιμο που υπάρχει κάθε φορά στην πρόβα-συνάντηση. Πιστεύω στο μαζί.
