Κάτια Ζυγούλη: «Αισθάνομαι τυχερή που ο πατέρας μου σώθηκε από τις φλόγες»
16:33 - 30 Ιουλίου 2018
Πέρασε μια εβδομάδα από τη μέρα που ξέσπασε η πυρκαγιά στην ανατολική Αττική.
Ο Νέος Βουτζάς ήταν μία από τις περιοχές που τύλιξαν οι φλόγες και το σπίτι της Κάτιας Ζυγούλη και του Σάκη Ρουβά ένα από αυτά που κινδύνευσαν. Την ώρα που ξεκίνησε ο πύρινος εφιάλτης η μισή οικογένεια έλειπε στην Κέρκυρα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του κορυφαίου Έλληνα σταρ. Στο σπίτι στην Αθήνα είχε μείνει ο μικρός Απόλλωνας μαζί με τον παππού του, μπαμπά της Κάτιας.
Με αφορμή όλα όσα έγιναν, η Κάτια Ζυγούλη μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους τα συναισθήματά της:
«Βλέπω τώρα τον γιο μου να παίζει με το νερό, γιατί ειδοποιήθηκα εγκαίρως από την Στέλλα για την φωτιά και θα την ευγνωμονώ για πάντα. Και αισθάνομαι τυχερή που ο πατέρας μου σώθηκε από της φλόγες μέσα σε ένα φρεάτιο με νερό την τελευταία στιγμή και μπορώ πάλι να τον αγκαλιάσω. Και αισθάνομαι τυχερή που σε λίγες ημέρες θα μπορώ να επιστρέψω στο σπίτι μου που θα είναι και πάλι λειτουργικό. Μα αυτό που με κάνει πιο τυχερή είναι πως δεν θα ξεχάσω τι έγινε. Κάθε πρωί θα κοιτάω από το παράθυρο μου όλες τις μάνες που έμειναν με άδειες αγκαλιές, όλα τα παιδιά που έχασαν τις μητέρες τους, όλους τους ανθρώπους που χάσανε τους δικούς τους, όλους μου τους φίλους που χάσανε τα σπίτια τους. Όλους τους γείτονες μου που χάσανε την ζωή τους. Θα τους θυμάμαι κάθε μέρα, με θλίψη αλλά και ότι δώρο μπορεί να σημαίνει αυτό…»
Με αφορμή όλα όσα έγιναν, η Κάτια Ζυγούλη μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους τα συναισθήματά της:
«Βλέπω τώρα τον γιο μου να παίζει με το νερό, γιατί ειδοποιήθηκα εγκαίρως από την Στέλλα για την φωτιά και θα την ευγνωμονώ για πάντα. Και αισθάνομαι τυχερή που ο πατέρας μου σώθηκε από της φλόγες μέσα σε ένα φρεάτιο με νερό την τελευταία στιγμή και μπορώ πάλι να τον αγκαλιάσω. Και αισθάνομαι τυχερή που σε λίγες ημέρες θα μπορώ να επιστρέψω στο σπίτι μου που θα είναι και πάλι λειτουργικό. Μα αυτό που με κάνει πιο τυχερή είναι πως δεν θα ξεχάσω τι έγινε. Κάθε πρωί θα κοιτάω από το παράθυρο μου όλες τις μάνες που έμειναν με άδειες αγκαλιές, όλα τα παιδιά που έχασαν τις μητέρες τους, όλους τους ανθρώπους που χάσανε τους δικούς τους, όλους μου τους φίλους που χάσανε τα σπίτια τους. Όλους τους γείτονες μου που χάσανε την ζωή τους. Θα τους θυμάμαι κάθε μέρα, με θλίψη αλλά και ότι δώρο μπορεί να σημαίνει αυτό…»
