H εξομολόγηση της Δέσποινας Μπεμπεδέλη για την Τούρκικη εισβολή συγκλονίζει!
12:13 - 03 Οκτωβρίου 2018
Μια συνέντευξη εφόλης της ύλης έδωσε η αγαπημένη ηθοποιός Δέσποινα Μπερπεδέλη στο ΒήμαΜagazino.
Αφού εξιστόρησε αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια και τις σπουδές της στο θέατρο, μίλησε για την γνωριμία της με το σύζυγο της Στέλιο Καυκαρίδη και τις συγκλονιστικές της αναμνήσεις από την Τούρκικη εισβολή.
Τι θυμάστε πιο έντονα από τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα στη Νέα Σμύρνη, παιδί της Κατοχής. Κάθε Κυριακή πήγαινα με τον πατέρα μου στην εκκλησία, ήταν εξαίσιος ψάλτης. Όταν είσαι παιδί, το μυαλό σου ρουφάει σαν στυπόχαρτο. Γνώριζα απέξω το τυπικό της κυριακάτικης λειτουργίας, των βαπτίσεων, των γάμων. Και έτσι έμαθα την ελληνική γλώσσα. Ήμουν καλή μαθήτρια. Στο δημοτικό κέρδισα υποτροφία και γράφτηκα στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Πίστευα ότι θα γινόμουν καθηγήτρια γαλλικών.
και το θέατρο;
Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι. Δεν χάναμε πρεμιέρα στο Εθνικό. Δεκαέξι ετών είδα τους "Βρικόλακες" του Ιψεν με την Παξινού και τον Μινιωτή. Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος και ζήτησα να τους δω. Ως εκ θαύματος, ένας ταξιθέτης με πήρε από το χέρι και με πήγε. Την Παξινού δεν την είδα. Ο Μινωτής όμως με δέχτηκε. "Γιατί θέλεις να γίνεις ηθοποιός;" ρώτησε. "Γιατί αγαπώ το θέατρο" είπα. "Άκου να σου πω. Να τελειώσεις το σχολείο. Να μορφωθείς. Και έπειτα βλέπεις. Γιατί το θέατρο θέλει μόρφωση και καλλιέργεια". Αυτές ήταν οι "προίκες" μου από τον Μινωτή.
Έπειτα;
Βρέθηκα στη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Περίφημος δάσκαλος. Τον πρώτο χρόνο κάναμε δημοτικό τραγούδι. Επέμενε στο ρυθμό του δεκαπεντασύλλαβου. Ο Πέτρος Λοχαίτης μας ξεθέωνε στην ορθοφωνία. Όταν μπήκα στη σχολή είχα μια φωνή σαν γατάκι, λεπτή. Ο Κατσέλης με σκηνοθέτησε και στην πρώτη μου παράσταση στο "Τραγούδι του νεκρού αδελφού" με τον Μάνο Κατράκη. Και ύστερα έκανα ακρόαση στο Θέατρο Τέχνης.
Στο Θέατρο Τέχνης γνωριστήκαμε με τον σύζυγο μου, τον Στέλιο Καυκαρίδη. Είχε έρθει με μια ομάδα Κύπριων ηθοποιών. Ερωτευτήκαμε. Ο έρωτας δεν ρωτάει. Αλλά το πήραν είδηση και εκεί μέσα αυτό ήταν απαγορευτικό. Δεν πειράζει. Όταν παντρευτήκαμε, ο Κουν ήρθε στο γάμο και μας έφερε ένα πανάκριβο δώρο, το οποίο ακόμη κρατώ ως κόρην οφθαλμού.
Από την μέρα της εισβολής τι θυμάστε;
Ημέρα Σάββατο. Ο άνδρας μου στις 6:30 έφυγε. Επιστράτευση. Έμεινα με τα παιδιά πίσω. Δεν είχα νέα. Αποδεκατίστηκαν, έτρεχαν σαν τα αρνιά να γλιτώσουν. Χτύπησε το τηλέφωνο. Μια άγνωστη φωνή μου είπε "Ο Στέλιος είναι στα Λατσιά, μέσα στη χωραφιά". Επρόκειτο για μια περιοχή έξω από τη Λευκωσία. Παίρνω τον αδελφό του και τρέχω. Είχα ντύσει τον γιο μου στα κόκκινα, επίτηδες, για να τον μαρκάρω. Τον βλέπει ο άνδρας μου και τον φωνάζει. Είχε προλάβει ο καημένος να γράψει το τηλέφωνο του σπιτιού μας πάνω στη σκόνη ενός φορτηγού που περνούσε, και έτσι ο οδηγός του με ειδοποίησε. Ήταν σε ημιάγρια κατάσταση. Τι είχαν δει τα μάτια τους! Αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοικτή για την Κύπρο.
Τι θυμάστε πιο έντονα από τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα στη Νέα Σμύρνη, παιδί της Κατοχής. Κάθε Κυριακή πήγαινα με τον πατέρα μου στην εκκλησία, ήταν εξαίσιος ψάλτης. Όταν είσαι παιδί, το μυαλό σου ρουφάει σαν στυπόχαρτο. Γνώριζα απέξω το τυπικό της κυριακάτικης λειτουργίας, των βαπτίσεων, των γάμων. Και έτσι έμαθα την ελληνική γλώσσα. Ήμουν καλή μαθήτρια. Στο δημοτικό κέρδισα υποτροφία και γράφτηκα στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Πίστευα ότι θα γινόμουν καθηγήτρια γαλλικών.
και το θέατρο;
Οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι. Δεν χάναμε πρεμιέρα στο Εθνικό. Δεκαέξι ετών είδα τους "Βρικόλακες" του Ιψεν με την Παξινού και τον Μινιωτή. Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος και ζήτησα να τους δω. Ως εκ θαύματος, ένας ταξιθέτης με πήρε από το χέρι και με πήγε. Την Παξινού δεν την είδα. Ο Μινωτής όμως με δέχτηκε. "Γιατί θέλεις να γίνεις ηθοποιός;" ρώτησε. "Γιατί αγαπώ το θέατρο" είπα. "Άκου να σου πω. Να τελειώσεις το σχολείο. Να μορφωθείς. Και έπειτα βλέπεις. Γιατί το θέατρο θέλει μόρφωση και καλλιέργεια". Αυτές ήταν οι "προίκες" μου από τον Μινωτή.
Έπειτα;
Βρέθηκα στη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Περίφημος δάσκαλος. Τον πρώτο χρόνο κάναμε δημοτικό τραγούδι. Επέμενε στο ρυθμό του δεκαπεντασύλλαβου. Ο Πέτρος Λοχαίτης μας ξεθέωνε στην ορθοφωνία. Όταν μπήκα στη σχολή είχα μια φωνή σαν γατάκι, λεπτή. Ο Κατσέλης με σκηνοθέτησε και στην πρώτη μου παράσταση στο "Τραγούδι του νεκρού αδελφού" με τον Μάνο Κατράκη. Και ύστερα έκανα ακρόαση στο Θέατρο Τέχνης.
Στο Θέατρο Τέχνης γνωριστήκαμε με τον σύζυγο μου, τον Στέλιο Καυκαρίδη. Είχε έρθει με μια ομάδα Κύπριων ηθοποιών. Ερωτευτήκαμε. Ο έρωτας δεν ρωτάει. Αλλά το πήραν είδηση και εκεί μέσα αυτό ήταν απαγορευτικό. Δεν πειράζει. Όταν παντρευτήκαμε, ο Κουν ήρθε στο γάμο και μας έφερε ένα πανάκριβο δώρο, το οποίο ακόμη κρατώ ως κόρην οφθαλμού.
Από την μέρα της εισβολής τι θυμάστε;
Ημέρα Σάββατο. Ο άνδρας μου στις 6:30 έφυγε. Επιστράτευση. Έμεινα με τα παιδιά πίσω. Δεν είχα νέα. Αποδεκατίστηκαν, έτρεχαν σαν τα αρνιά να γλιτώσουν. Χτύπησε το τηλέφωνο. Μια άγνωστη φωνή μου είπε "Ο Στέλιος είναι στα Λατσιά, μέσα στη χωραφιά". Επρόκειτο για μια περιοχή έξω από τη Λευκωσία. Παίρνω τον αδελφό του και τρέχω. Είχα ντύσει τον γιο μου στα κόκκινα, επίτηδες, για να τον μαρκάρω. Τον βλέπει ο άνδρας μου και τον φωνάζει. Είχε προλάβει ο καημένος να γράψει το τηλέφωνο του σπιτιού μας πάνω στη σκόνη ενός φορτηγού που περνούσε, και έτσι ο οδηγός του με ειδοποίησε. Ήταν σε ημιάγρια κατάσταση. Τι είχαν δει τα μάτια τους! Αυτή η πληγή είναι ακόμα ανοικτή για την Κύπρο.
Διαβάστε επίσης:
- Ποιος πρώην σύζυγος Κύπριας τραγουδίστριας μπαίνει στο Nomads;
- Η αγγελική φωνή της 17χρονης ξανθιάς γαλανομάτας που ξελόγιασε τους κριτές!
