Δανδουλάκη, Στυλιανοπούλου, Βαλσάμη και Τάκης Βουγιουκλάκης εξιστορούν άγνωστες προσωπικές στιγμές της απόλυτης εθνικής σταρ!

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι πλέον μύθος. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Η ηθοποιός καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας της κέρδισε πολλά χρήματα, τα οποία και επένδυσε. 

Δημοσιεύματα του παρελθόντος ήθελαν την Αλίκη να έχει καταθέσεις σε τράπεζες που αγγίζανε το 1,2 δις δραχμές, έχοντας στην ιδιοκτησία της άδειες για ταξί σε Αθήνα και σε Νέα Υόρκη. Ωστόσο όλα αυτά, όπως ισχυρίζεται ο αγαπημένος της αδερφός Τάκης Βουγιουκλάκης, απέχουν χιλιόμετρα από την πραγματικότητα.

Αν και δεν είχε άδειες από ταξί, στενοί φίλοι της Βουγιουκλάκη παραδέχονται πως είχε πολλά χρήματα τόσο σε ελληνικές όσο και σε ελβετικές τράπεζες. «Το μόνο που είναι αλήθεια είναι ότι εκτός από τις καταθέσεις σε ελληνικές τράπεζες, είχε 80 εκατομμύρια δραχμές (220.000 ευρώ) σε ελβετική τράπεζα», αναφέρει πρόσωπο από το περιβάλλον της.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1962 αγόρασε το σπίτι της στον τέταρτο όροφο της οδού Στησιχόρου. Πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως το διαμέρισμα δόθηκε στη Βουγιουκλάκη από την Φρειδερίκη ως αντάλλαγμα, προκειμένου να χωρίσει με τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο.

Αν και όλοι περίμεναν πως το σπίτι αυτό θα έμενε στην κατοχή του γιου της Γιάννη Παπαμιχαήλ, εκείνος αποφάσισε να το πουλήσει. Παρότι άνθρωποι από το περιβάλλον της διέψευσαν κατηγορηματικά πως είχε μαγαζιά στην Ερμού και γραφεία στο Σύνταγμα, όλοι γνωρίζουν πως είχε ένα τριώροφο στην οδό Καλλιρόης που σήμερα έχει γίνει μαγαζί ελαστικών. Αυτό ωστόσο που αποτελούσε τη μεγάλη της επένδυση είναι το σπίτι της στον Θεολόγο, ένα τριώροφο οίκημα που εκτείνονταν σε έκταση 14στρεμμάτων, με ιδιωτική παραλία.

Στο Down Town Κύπρου και τον Γιώργο Πράσινο μίλησαν 12 άνθρωποι για τη σχέση τους και τη συνεργασία τους με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Κάτια Δανδουλάκη, μάλιστα, αποκάλυψε άγνωστα περιστατικά από την φιλία τους.

«Την αγαπούσα πάρα πολύ! Για μένα, η Αλίκη ήταν ένα παραμύθι -από εκείνα τα σπάνια παραμύθια που συντροφεύουν τους νέους κάθε ηλικίας της ψυχής μας. Ήταν πολύ καλή φίλη. Σε στιγμές δύσκολες, η πρώτη που θα έτρεχε ήταν η Αλίκη. “Εγώ είμαι εδώ!”, σου έλεγε -ακόμα κι όταν βρισκόσουν σε δύσκολη θέση επαγγελματικά. Σπάνιο να το πει άνθρωπος του χώρου με τόση απλοχεριά… Περνούσαμε πολλές ώρες, σε δείπνα, με πολλά γέλια, λέγαμε πάντα τις ίδιες ιστορίες και γελάγαμε, μικρά πράγματα που λένε οι ηθοποιοί μεταξύ τους, για δουλειές και άλλους συναδέλφους.

Η μεγαλύτερη χαρά της ήταν να καλεί κόσμο σπίτι, να μαγειρεύει η ίδια πολλές φορές. Τρελαινόταν για ψαρόσουπα και ψάρι, ήταν εξαιρετική οικοδέσποινα! Της άρεσε να ευχαριστιόνται οι καλεσμένοι της. Θυμάμαι όταν ήταν να ανεβάσει το “Βίκτωρ-Βικτώρια”, προσπαθούσαμε να την πείσουμε να κόψει τα μαλλιά της. Δεν ήθελε με τίποτα, δεν άκουγε κανένα! Κάποια στιγμή, είπε “εντάξει, θα το κάνω!”. Στο σπίτι της, ήμασταν με μια φίλη μου, κομμώτρια. Την κούρεψε, κι ενώ ήταν κουκλάκι, με το που είδε τον εαυτό της με κοντά μαλλιά, είχαμε πολλά κλάματα, δεν της άρεσε με τίποτα.

Φύγαμε για να μπορέσει να ηρεμήσει, μας έλεγε ότι θέλαμε το κακό της, κι ότι εμείς φταίγαμε (γέλια). Έπρεπε να απομονωθεί για να το δει και να ησυχάσει. Την επομένη ξύπνησε μια χαρά, της άρεσε, οπότε έληξε το θέμα. Μέσα σ’ όλα αυτά, 2-3 μέρες αργότερα, είχαμε ένα ραντεβού με πολλούς ηθοποιούς του Σωματείου. Η Αλίκη ήταν πρόεδρος εναλλάξ με τον Νίκο Κούρκουλο κι εγώ ήμουν ταμίας. Ενώ ήταν πάντα ακριβής στα ραντεβού της, και έχοντας συγκεντρωθεί όλοι στις 11 το πρωί, όπως είχε οριστεί, η Αλίκη ήταν άφαντη. Περνάει η ώρα, 11:30, 11:45, πουθενά η Αλίκη…

Μέχρι που στις 12 η ώρα εμφανίζεται έξαλλη. “Εσείς φταίτε!”, μας είπε. Ο λόγος ήταν ότι συνήθιζε να κάνει οτοστόπ και ταξιτζήδες ή ακόμα και απλός κόσμος, την έπαιρνε στο αυτοκίνητό του και την πήγαινε στον προορισμό της. Αλλά με τα κοντά μαλλιά δεν την γνώριζαν με την πρώτη ματιά, κι έτσι καθυστέρησε στην συνάντησή μας, “βάζοντάς τα” μαζί μας! Μια άλλη φορά, θυμάμαι, είχαμε πάει στο Υπουργείο όλοι οι θιασάρχες, ο Κούρκουλος, η Λάσκαρη, η Γαληνέα…

Είχε ο Κούρκουλος μια πολύ μεγάλη, δυνατή μηχανή. Τελειώνοντας τη συνάντηση, κάτω στον δρόμο, λέει ο Κούρκουλος: “Θέλει κάποια κυρία να την πάω κάπου;”. Η Αλίκη φορούσε φούστα, οπότε δεν γινόταν να ανέβει στη μηχανή κι έτσι ο Νίκος πήγε εμένα που φορούσα παντελόνι, μέχρι το σπίτι μου.

Στη διαδρομή, γυρίζει και μου λέει: “Την άλλη φορά που θα συναντηθούμε, να μου το θυμηθείς, η Αλίκη θα βάλει παντελόνι!”. Στο επόμενο ραντεβού, η Αλίκη πράγματι φόρεσε παντελόνι. “Δεν έχεις λόγο να μου πεις ότι δεν θα με πας με τη μηχανή σου!”, γύρισε και είπε γελώντας στον Νίκο. Αυτή η μεριά της Αλίκης ήταν αξιολάτρευτη. Αυτές οι μικρές ζήλιες και τα πείσματα, που ήταν ανώδυνα, την έκαναν ακόμα πιο αξιαγάπητη. Γιατί, ξέραμε καλά ότι στα ουσιαστικά πράγματα είχε μεγάλη καρδιά!».

Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη μίλησε η Δέσποινα Στυλιανοπούλου στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον Γιώργο Πράσινο.

«Ο Ιούλιος είναι ένας “πικρός” μήνας. Τον Ιούλιο είχε τα γενέθλιά της η Αλίκη, τον ίδιο μήνα έφυγε. Κατά τη διάρκειά της παραμονής της στο Ιατρικό Κέντρο, ζητούσε επίμονα από τους δικούς της, να την πάνε στον Θεολόγο να δει το ηλιοβασίλεμα από το σπίτι της. Εγώ γνώρισα μαζί της το χωριό όταν κάναμε τα γυρίσματα για την ταινία “Η αγάπη μας”.

Την Αλίκη τη γνώρισα σε μια περίοδο που ήμουν πολύ πικραμένη, στενοχωρημένη, γιατί μόλις είχα χάσει τη μητέρα μου. Εκείνες τις μέρες δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον παραγωγό, Τάκη Μακρίδη, του “Θεάτρου Κεντρικόν”, για να μου προτείνει να συνεργαστώ μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Νόμιζα πως θα μου έπεφτε το τηλέφωνο από το χέρι! Μέσα στον προσωπικό μου πόνο, μου χάρισε την αγάπη και τη φιλία της, δίνοντάς μου παράλληλα την ευκαιρία, να συνεργαστούμε στο έργο “Αχ, αυτή η γυναίκα μου”. Αυτός ο ρόλος με καθιέρωσε και συνεργαστήκαμε για πολλές ακόμα σεζόν μαζί.

Ήμασταν σιαμαίες. Ήξερα τα πάντα της. Η Αλίκη ήταν ένας προβολέας όπου έμπαινε μέσα, φώτιζε! Πιστεύω ότι η Αλίκη είχε το φως μέσα της! Ήταν εργασιομανής, τελειομανής, ήταν για ώρες -θυμάμαι- στα γυρίσματα της ταινίας “Αχ, αυτή η γυναίκα μου”, κάτω από καταρρακτώδη βροχή κι έλεγε “συνεχίστε το γύρισμα” – η περίφημη σκηνή με το ταξί. Και μετά έμπαινε στο σπίτι βρεγμένη!

Νομίζω πως η Αλίκη ήταν λίγο ανασφαλής. Και το λέω για πρώτη φορά. Για ό,τι έκανε, ρωτούσε τους πάντες “πώς σου φάνηκε αυτό;”. Ήταν ένα λαμπρό κορίτσι, ένας άνθρωπος που θα μείνει στην ιστορία. Για πολλά χρόνια ακόμα, κοριτσάκια θα την αντιγράφουν, για να γίνουν σαν εκείνη.

Να, τώρα που μιλάμε για την Αλίκη, με πήρε η Ροζίτα Σώκου και μου θύμισε ότι όταν η Αλίκη έπαιξε τη “Φιλουμένα” δεν πήγε καλά η παράσταση, γιατί την είχαν συνηθίσει ως ένα νιαου-νιάου κορίτσι και όχι ως μια καστανή μεσήλικη γυναίκα. Είχε πολλά δραματικά στοιχεία η Αλίκη, αλλά δεν την άφησαν ν’ αγιάσει… Γιατί “δεν έπρεπε να αλλάξει τον τύπο της”.

Μετά από κάθε παράσταση, πηγαίναμε με τους φίλους ηθοποιούς στο σπίτι της, στην οδό Στησιχόρου 3. “Εσύ στην κουζίνα, ψίψινα, κι εγώ θα στρώσω τραπέζι”, μου έλεγε. Συνήθιζε να με φωνάζει “Ψιψίνα” και, όσοι μας άκουγαν, κοίταγαν να δουν μια ψίψινα (γελάει). Τις Δευτέρες που είχαμε ρεπό, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στον Θεολόγο, οι δυο μας. Κάναμε μπάνιο, πηγαίναμε για ψάρι σε ταβερνάκια, λέγαμε ιστορίες και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια.

Την τελευταία φορά που την είδα ήταν στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Καθώς με είδε, μου κάνει την ερώτηση: “Ψιψίνα μου, γιατί να πεθάνω;”, απαντώντας της “εσύ δεν θα πεθάνεις ποτέ!”.  Εκείνη την ώρα μπαίνει ο γιατρός, ρωτώντας την αν ήθελε κάτι άλλο, και η Αλίκη είπε αποφασιστικά: “Ναι, γιατρέ, θέλω να ζήσω!”…».

Η Νόρα Βαλσάμη, μάλιστα, αποκάλυψε άγνωστα περιστατικά από την φιλία τους.

«Τη γνώρισα ουσιαστικά την πρώτη μέρα της “Λυσιστράτης”, το 1986. Πιο πριν, την ήξερα μόνο κοινωνικά, μέσα από τις κοσμικές εκδηλώσεις. Με τη “Λυσιστράτη”, όπου εγώ έκανα τη Μυρίνη, παίξαμε στην Επίδαυρο για δύο μέρες -εκεί έγινε η πρεμιέρα- μετά περιοδεία και Ηρώδειο. Θυμάμαι πολλές διακοπές, στο σπίτι της, στον Θεολόγο.

Μια αγαπημένη μας συνήθεια ήταν να ανεβαίνουμε στα κεραμίδια, να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα, να τραγουδάμε Μητροπάνο και μετά να κλαίμε… Τι να πρωτοθυμηθώ; Τραπέζια στο σπίτι της, όπου έπαιζαν με τις ώρες χαρτιά, με τον Λεμπέση και πολλούς άλλους φίλους… Μου έδινε 5000 δραχμές τότε, για να παίζω εγώ πόκα, “παίξε εσύ για μένα” έλεγε, και πάντα τα έχανα. Και μετά μου έδινε άλλες 5000 δραχμές για να ξαναπαίξω.

Μια άλλη φορά, που δεν θα ξεχάσω, έκανε το τραπέζι μόνο για τις δυο μας. Μαγείρεψε μακαρόνια με γαρίδες: “Απόψε είναι μόνο για μας, δεν θέλουμε κανένα!”, είπε. Με λάτρευε και τη λάτρευα, η μια τιμούσε την άλλη και υπήρχε σεβασμός. Είμαι τόσο τυχερή που έζησα μια τέτοια φιλία», είπε η Νόρα Βαλσάμη.

Μια άγνωστη ιστορία για την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο αποκάλυψε στο περιοδικό Down Town και τον Πάνο Ζόγκα ο αδερφός της, ο Τάκης Βουγιουκλάκης.

«Όταν είχε έρθει στο θέατρο ο πρίγκιπας, όλοι σηκωθήκαμε όρθιοι, εκτός από την Αλίκη. Της λέει η Βλάχου: “Σήκω, θα γίνει επεισόδιο” και η Αλίκη απαντάει: “Δεν υποκλίνεται ποτέ μια βασίλισσα σε έναν διάδοχο”», εξομολογήθηκε ο Τάκης Βουγιουκλάκης.

«Όταν ήμασταν στο Ιατρικό Κέντρο, έπρεπε να πάμε σ’ ένα άλλο διαγνωστικό κέντρο στην Κηφισιά, για μια συγκεκριμένη εξέταση. Η Αλίκη, όμως, λόγω της νόσου δεν μπορούσε να περπατήσει εύκολα, γιατί ένιωθε μια τρομακτική κούραση. Γνωρίζοντας ότι έξω από το Ιατρικό, υπήρχαν δημοσιογράφοι και κάμερες για μια φωτογραφία της ή δήλωση, αποφασίσαμε να τη “φυγαδεύσουμε” από το γκαράζ. Βγαίνοντας από το δωμάτιό της, εκείνη “σερνόταν” οπότε την έπιασα εγώ από το ένα χέρι και ο αδελφός μας, ο Αντώνης, από το άλλο. Μόλις βγήκαμε από το δωμάτιο και βλέποντάς την, πολύς κόσμος ήρθε κοντά της για να της μιλήσει. Εκείνη, δίνει μία σε μας, τραβάει τα χέρια της, στήνεται αγέρωχη, χαμογελαστή, τους χαιρετάει όλους, και περπατάει προς το ασανσέρ, όπου μόλις μπήκαμε κι έκλεισε η πόρτα, σωριάστηκε στο καροτσάκι».

Ο Τάκης Βουγιουκλάκης εξομολογήθηκε επίσης: «Θα θυμάμαι για πάντα τις μέρες που ήμασταν παιδιά, οι τρεις μας με τη μητέρα μας. Πάντα αντιμετωπίζαμε την Αλίκη σαν την παιδούλα μας. Κι εκείνη, στο σπίτι της αλλά και στον Θεολόγο, απαγόρευε στη γυναίκα μου να με περιποιείται γιατί ήθελε να το κάνει εκείνη, να μου φέρει την μπίρα μου, να με σερβίρει. Μαζί μας πάντα ήταν απλή. Της άρεσε πολύ η πανσέληνος κι όταν ερχόταν σπίτι μας, με πανσέληνο, καθόμασταν στο μπαλκόνι μέχρι το ξημέρωμα και τραγουδούσαμε τραγούδια της αγαπημένα, από τη “Μανταλένα”. Είναι τόσο έντονη η παρουσία της που, ακόμα και τώρα, όταν έχει πανσέληνο, κάθομαι και σιγοτραγουδάω αυτά τα τραγούδια που λέγαμε τότε, όπως το “Θάλασσα Πλατειά”».