NULL
12:13 - 09 Μαΐου 2016
Ζητείται Υπομονή γιατί η Ελπίς μας εγκατέλειψε εδώ και καιρό. Τουλάχιστον σε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα, έχω πλέον πειστεί πως τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο.
Αυτό σημαίνει ότι παύεις να αγωνίζεσαι; Ότι ξαφνικά θυμάσαι ότι πρέπει να ταΐσεις το ψαράκι της γυάλας και αντί να βγεις στο πεδίο μάχης, κλείνεσαι στο σπίτι σου; Όχι. Σε καμία περίπτωση. Ναι, το επαναστατικό πνεύμα που σε διακατείχε τω καιρώ εκείνω έχει χαθεί μαζί με την εφηβεία σου, όμως πώς είσαι σίγουρος ότι τότε πολεμούσες με τα σωστά όπλα και για τα σωστά πράγματα; Ή μήπως επανάσταση για σένα ήταν να κοροϊδεύεις την καθηγήτριά σου, που πιθανόν να ήταν απλά μία βαριεστημένη δημόσια υπάλληλος και να κολλάς τσίχλες κάτω από το θρανίο σου;
Αν έμαθα κάτι στα λίγα χρόνια ζωής μου είναι ότι η βία δεν αντιμετωπίζεται με βία, η κοροϊδία δεν μας τελειώνει με κοροϊδία και η ηλιθιότητα δεν χάνεται με την ηλιθιότητα. Πρέπει κάποιος να κάνει την υπέρβαση για να μπορεί να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του και μετά τον κόσμο. Γιατί τον κόσμο όσο κι αν θέλουμε δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να κάνουμε τον εαυτό μας και τον δικό μας κόσμο με αυτούς τους λίγους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας, καλύτερο.
Με πράξεις κι όχι μόνο με συνθήματα στους διαδικτυακούς μας τοίχους. Τι βολικό! Να κρύβεσαι πίσω από ένα υπολογιστή και να γράφεις συνθήματα κατά της τρομοκρατίας, κατά των ΗΠΑ, κατά των πολιτικών, κατά των δημοσιογράφων, κατά των άξεστων συμπολιτών σου και γενικά κατά των πάντων, ενώ παράλληλα περνάς την ώρα σου προσπαθώντας να ρίξεις γκομενάκια στο chat, καταβροχθίζεις ένα big mag και βλέπεις ασταμάτητα Kardashians.
Θα μου πεις και τι κάνεις; Από τον τρόπο που ζεις καθημερινά, από τα μικρά πράγματα μέχρι και τα πιο μεγάλα, είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε. Από την ανακύκλωση, από την σωστή συμπεριφορά μας στο δρόμο και προς τους άλλους, από την αγάπη μας προς τον πιο αδύναμο, προς τη φύση, προς τον τόπο μας και προς τα ζώα.
Αν ισχύει είναι πράγματι τραγικό, το γεγονός ότι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν και ασχολούνται με το Game of Thrones παρά με τον πόλεμο στη Συρία. Είναι επίσης, τραγικό το ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν γίνει φανατικοί με αυτή τη βίαιη, σεξιστική σειρά που δεν είναι τίποτα άλλο παρά κλεμμένη μυθολογία διάφορων πολιτισμών, σμιλευμένη απίστευτα καλά από τον σκηνοθέτη (δική μου ταπεινή άποψη).
Σε συμπεράσματα δεν μπορώ να καταλήξω, μπορώ όμως να θέσω κάποια ερωτήματα: Πώς γίνεται όλοι να απεχθάνονται τα troll sites όταν την ίδια ώρα αυτά βρίσκονται πρώτα σε επισκεψιμότητα; Πώς γίνονται όλοι να αγαπάνε τα σκυλιά όταν την ίδια ώρα τα καταφύγια εκλιπαρούν για εθελοντές; Πώς γίνεται όλοι ρε παιδί μου στο facebook να νοιάζονται τόσο πολύ και τα ιδρύματα να δέχονται επισκέψεις μόνο από πολιτικούς λίγο πριν τις εκλογές; Πώς γίνεται όλοι να είναι καλοί πολιτικοί, όταν αυτός ο τόπος κατρακυλά όλο και πιο βαθιά στην κρίση; Πώς γίνεται κύριε αρμόδιε Υπουργέ η ανεργία να έχει μειωθεί όταν περίπου 10000 νέοι έχουν βρει δουλειά στο εξωτερικό; Πώς γίνεται όλοι να εκτιμούν την τέχνη και τα θέατρα να είναι άδεια; Πώς γίνεται να έχουν όλοι βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια στην τηλεόραση και να δίνουν νούμερα στα talent shows (που σήμερα γίνονται περισσότερο για να προωθηθούν οι κριτές παρά οι διαγωνιζόμενοι) και στις τόσο κλισέ κυπριακές σειρές με τους πλούσιους μπαμπάδες με τα μεγάλα μυστικά και τα κρυμμένα παιδιά τους. Πώς γίνεται οι νέες γενιές να μην μπορούν να γράψουν ελληνικά, αφού τα σχολεία κάνουν καλή δουλειά;
Είναι όλα θέμα παιδείας και ποιότητας ζωής! Οφείλουμε να γινόμαστε καλύτεροι για τα παιδιά και τον πλανήτη μας.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να προσφέρουμε βοήθεια. Δεν χρειάζεται ούτε να δώσουμε πολλά λεφτά ή να διαθέσουμε πολύ χρόνο. Μπορούμε να το κάνουμε με όσα έχουμε και με ανθρώπους που βρίσκονται καθημερινά στη ζωή μας ή συναντάμε τυχαία στο δρόμο μας. Ακόμη και με ζώα. Και αν δεν θέλουμε να τα βοηθήσουμε, τουλάχιστον δεν τους κάνουμε κακό, σε μία προσπάθεια να επιδείξουμε τον χαμένο ανδρισμό μας. Μόνο ηλιθιότητα μπορεί να δείχνει μία πράξη βίας σε ένα αβοήθητο πλάσμα, τετράποδο ή δίποδο.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να προσφέρουμε βοήθεια. Δεν χρειάζεται ούτε να δώσουμε πολλά λεφτά ή να διαθέσουμε πολύ χρόνο. Μπορούμε να το κάνουμε με όσα έχουμε και με ανθρώπους που βρίσκονται καθημερινά στη ζωή μας ή συναντάμε τυχαία στο δρόμο μας. Ακόμη και με ζώα. Και αν δεν θέλουμε να τα βοηθήσουμε, τουλάχιστον δεν τους κάνουμε κακό, σε μία προσπάθεια να επιδείξουμε τον χαμένο ανδρισμό μας. Μόνο ηλιθιότητα μπορεί να δείχνει μία πράξη βίας σε ένα αβοήθητο πλάσμα, τετράποδο ή δίποδο.
Ζητείται υπομονή, λοιπόν, για να μπορεί κανείς να αντέξει στα παράλογα γύρω του. Ζητείται υπομονή για να μπορεί να συμβιβάζεται, όσο του επιτρέπει η αξιοπρέπειά του και να επιβιώνει. Ζητείται υπομονή, μα πάνω από όλα ζητείται ειλικρίνεια. Να κοιτάξει ο καθένας μέσα του και να ρωτήσει τον εαυτό του. Αυτά για τα οποία φωνάζω, αυτά τα οποία κατηγορώ, μήπως τελικά είμαι εγώ;
