NULL
12:54 - 20 Μαΐου 2016
Είναι νομίζω η πρώτη φορά που το παραδέχομαι τόσο ανοιχτά. Στον εαυτό μου το παραδέχτηκα εδώ και καιρό... από τους άλλους προσπαθούσα να το κρύψω, όμως οι πρώτες ρυτίδες άρχιζαν να φαίνονται γύρω από τα μάτια και ο καθρέφτης μου είναι σαν να μου λέει "πάψε πια να κρύβεσαι, δεν σε παίρνει άλλο". Γραμμές σοφίας τις λέω πια κι ας λέει ο χρόνος άλλα.
Λοιπόν, μαμά σου λέω τώρα ενώπιον όλων ότι μεγάλωσα και το αναγνωρίζω κι ας πίστευες το αντίθετο χτες το απόγευμα που με έβλεπες να χορεύω το «Can’t stop the feeling» του Justin Timberlake. Ναι, ακόμη μου αρέσει ο Justin. Είναι κι αυτός μια χαρούμενη νότα της όχι και τόσο ήρεμης εφηβείας μου.
Γιατί τα σκέφτομαι τώρα όλα αυτά; Επειδή έρχονται ξανά τα γενέθλιά μου και πλέον κάθε χρόνος που περνά είναι πολύτιμος και θέλω να είναι γεματός. Γεμάτος από συναισθήματα και όμορφες στιγμές. Όσο μεγαλώνω νιώθω τον χρόνο να προχωράει ακόμη πιο γρήγορα. Γι’ αυτό σου γράφω κι αυτό το γράμμα. Εξάλλου όταν γράφω, εκφράζομαι πάντα καλύτερα. Κι ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα, που πολλές φορές δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι είναι καλύτερο για μένα και αν εδώ που τώρα βρίσκομαι είμαι ευτυχισμένη.
Το ξέρω ότι ανησυχείς μαμά. Όμως, στο είπα ξανά. Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, τις χαρές και τις λύπες της. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος με τα λάθη και τα πάθη μου, με τα σωστά και τα καλά μου, με τα πάνω και τα κάτω μου. Μακάρι να μπορούσα να χαμογελώ κάθε μέρα και όλη μέρα μόνο και μόνο για να σε κάνω να νιώθεις καλύτερα. Αλλά να που κάποιος ή κάτι θα βαλθεί να μου χαλάσει τη διάθεση κάποιες μέρες με ανάδρομο Ερμή. Ναι, εννοείται ότι θα συνεχίσω να χορεύω αστεία στο σπίτι κι εσύ θα γελάς, όμως κάποιες μέρες απλά θα θέλω να κλειστώ στο σκοτεινό μου δωμάτιο, χωρίς να βλέπω κανέναν.
Και να σου πω, πώς κατάλαβα επιτέλους ότι μεγάλωσα; Όχι δεν είναι από την ηλικία, ούτε από τα κοκαλάκια μου που άρχισαν να τρίζουν. Το κατάλαβα γιατί αυτή η θολούρα του μυαλού χάθηκε. Τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα και τα μεγάλα ερωτήματα λύθηκαν. Είμαι βέβαιη πια για τα πιστεύω μου, για τα θέλω μου και μπορώ να σκεφτώ απάντηση για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι και τόσο καλά. Αντίθετα, η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή απ’ ότι φανταζόμουν. Όμως, έχω πλέον την ωριμότητα να τη δεχτώ, χωρίς να μου προκαλεί τέτοια θλίψη που να επηρεάζει την καθημερινότητά μου ή τη συμπεριφορά μου προς τους άλλους.
Μεγάλωσα γιατί κατάλαβα τι σημαίνει ο έρωτας και η αγάπη. Νόμιζα ήξερα. Ιδέα δεν είχα. Μέχρι που τον γνώρισα και για πρώτη φορά είχα αφήσει άνθρωπο να με πατήσει και να με εξευτελίσει ξανά και ξανά. Έμαθα να παραμερίζω τα νεύρα και τον εγωισμό, να πέφτω στα πατώματα και να παρακαλώ, να βάζω πάνω από την περηφάνια και τα θέλω μου κάποιον άλλον. Έμαθα να λέω για «πάντα» και να το νιώθω.
Μεγάλωσα γιατί έμαθα τι σημαίνει οικογένεια και ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι. Μπορώ να επιλέξω ποιους να κρατήσω στη ζωή μου, αυτούς που μου κάνουν καλό και να αφήνω, όσο δύσκολο κι αν είναι, αυτούς που μου πίνουν το αίμα.
Μεγάλωσα γιατί σταμάτησα να πετάω όσα γράφω για να μην τα δει κανένα μάτι και τα μοιράζομαι πρώτα με φίλους και μετά με όποιον γουστάρει.
Και μπορεί να μεγάλωσα, όμως, είμαι ακόμη παιδί. Πάντα θα είμαι παιδί, πιο πολύ και από τότε που ήμουν όντως παιδί. Γιατί, πλέον, δεν αφήνω τίποτα άσχημο να με σκληρύνει. Γιατί θα πω αυτά που νιώθω και μετά θα χαμογελάσω σε αυτούς που με πληγώνουν ή φεύγουν από τη ζωή μου και μετά θα πέρνω τον σκύλο και το ποδήλατό μου για να χαθώ στα γνώριμα παιδικά μου λημέρια. Γιατί πάντα θα ζητάω μία αγκαλιά σου και πάντα θα τρέχω πίσω από τον έρωτα με το πρώτο του νεύμα.
Μεγάλωσα γιατί τώρα ξέρω μαμά. Σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
