Λάκης Παπαδόπουλος: Μουσική, θάλασσα, γυναίκα (συνέντευξη)

 

Της Πράξιας Αρέστη
 
Κάθε πόσο έρχεστε Κύπρο;
Έρχομαι κατά καιρούς εδώ.
 
Tι σας αρέσει περισσότερο στην Κύπρο;
Οι Κύπριες. Και να σας πω γιατί. Είναι έξυπνα κορίτσια και έχουν γλυκά μάτια. Είναι πολιτισμένα κορίτσια. Και όταν έλθουν στην Αθήνα, πρωταγωνιστούν στο τραγούδι τουλάχιστον. Έχετε ωραίες φωνές εδώ στην Κύπρο και είστε πολιτισμένοι. Επίσης, μου αρέσει μία φωταύγεια που έχει εδώ. Μόλις κατεβώ από το αεροπλάνο δεν χορταίνει το μάτι το φως και τον αέρα.  

Από τη δεκαετία του ’60 που ξεκίνησες μέχρι σήμερα έχεις αυτή την αστείρευτη ενέργεια. Από πού την αντλείς;
Από τη γυναίκα.
 
Έχεις γράψει και κάποιο τραγούδι που να αφορά τη γυναίκα;
Ναι, το «Έφυγε η γυναίκα μου απ’ το σπίτι». Αλλά δυστυχώς μετά επέστρεψε (γέλια).

Ποια ήταν η χρυσή εποχή για σένα στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τη μουσική;
Από τα 14 – 16 που ξεκίνησα ως ερασιτέχνης να τραγουδώ – γιατί ποτέ δεν έγινα επαγγελματίας – μου άρεσε να τραγουδώ αγγλόφωνα τραγούδια.  Ήταν οι Beatles, οι Rolling Stones κλπ, και μου άρεσε πάρα πολύ. Προσπαθούσα θυμάμαι να τραγουδήσω το Yesterday στον ίδιο τόνο με τον Paul. Τότε δεν πληρωνόμασταν, εκτός από κάτι ψιλά. Μας κορόιδευαν τα μαγαζιά. Μετά τα 30 όταν έγινα ο Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ μπορώ να πω ότι άρχισα να μην το χαίρομαι όσο τότε. Γιατί ο καθένας σε πιο μικρή ηλικία αυτό που ζει είναι ένα όνειρο. Ήταν γεμάτη μουσική η ζωή και τα όνειρά μας.
 
Έχεις γράψει τραγούδια σε rock αλλά και pop καλλιτέχνες . Aπό τον B. Παπακωνσταντίνου, τον Δάντη μέχρι και τον Σάκη Ρουβά. Τελικά για σας η μουσική διαχωρίζεται σε είδη;
Όχι, νομίζω φαίνεται ότι δεν διαχωρίζω την μουσική. Για τους άλλους μπορεί να υπάρχουν, για μένα όχι. Θεωρώ πως  η μουσική είναι ένα βοσκοτόπι, ένας απέραντος παράδεισος που διαλέγεις αυτό που δεν παίρνουν οι άλλοι. Να μπεις εκεί που απαγορεύεται και να κόψεις το καλύτερο λουλούδι που θα σου γεμίσει τη ζωή.
 
Έμπνευση δηλαδή για σένα μπορεί να αποτελέσει οτιδήποτε από τη μουσική.
Ναι, η μουσική είναι η έμπνευσή μου που για μένα είναι μία θρησκεία παγκόσμια χωρίς σύνορα και είδη.
 
Και τι σε ευαισθητοποιεί περισσότερο;
Η αγριάδα της ανθρωπότητας σήμερα. Έχουμε ξεφύγει. 
 
Ο περισσότερος κόσμος σας εντάσσει στο rock κίνημα.
Προς τα κει κλίνω, όμως θέλω να μένω ανέντακτος. Θα χαρώ περισσότερο να με ονομάσει κάποιος οπαδό και ακροατή της παγκόσμιας μουσικής. Και κάποιες μουσικές μου βγαίνουν χωρίς να πιέζω τα πράγματα. Από μόνες τους. Τα γεύομαι κι εγώ τα φρούτα της ροκ μουσικής όμως δεν συμπράττω με άτομα από το χώρο που είναι μονόχνοτοι ή στο ντύσιμο ή στο φέρσιμο ή στη σοβαρότητα. Για παράδειγμα γελούσα σε μία φωτογραφία για εξώφυλλο και ένας μάνατζερ μου λέει «τι γελάς; Είσαι ροκ». Και του λέω: «γιατί να μην γελώ, θα μου απαγορεύσεις»;
Σήμερα, πιστεύω ο κόσμος στην Ελλάδα έχει λυθεί και εκτιμάει τους αληθινούς ανθρώπους. Καταλαβαίνει αυτούς που υποκρίνονται.
 
Πολλά τραγούδια σου έχουν έντονο το αληθινό αυτό στοιχείο, το χιούμορ και τον σαρκασμό. Είναι στάση ζωής για σένα;
Μπορείς να ρωτήσεις τους φίλους μου που με ξέρουν κιόλας. Νομίζω είναι τρόπος ζωής για μένα, ναι.
 
Υπάρχουν πολλά τραγούδια που έγιναν τεράστιες επιτυχίες και πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι τα έγραψες εσύ. Σεενοχλεί αυτό;
Θα το μάθουν σιγά σιγά (γέλια). Δεν με πειράζει. Ποτέ δεν με πείραξε. Ο κόσμος δεν νοιάζεται ποιος γράφει ένα τραγούδι και καλά κάνει. Γι’ αυτό είμαστε κι εμείς εδώ να κάνουμε το αντίθετο.
 
Υπάρχουν καλλιτέχνες νέοι που σου αρέσει να ακούς;
Η Amy Winehouse μου άρεσε πάρα πολύ. Οι U2 δεν μου αρέσουν….
 
Όταν χαλαρώνεις τι ακούς;
Έχω μία σελίδα στο Facebook κι εκεί βάζω τραγούδια που αγαπάω. Όχι μόνο δικά μου. Έχω, πιστεύω, υποχρέωση να βάζω τραγούδια για τους πιο νέους ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους, για να τα μάθουν. Γι’ αυτό και έχω κάνει τρεις δίσκους στην Ελλάδα, ο ένας λέγεται «Ευγενικά Τραγούδια» και περιέχει παλιά, ελληνικά τραγούδια, ο δεύτερος έχει γαλλικά τραγούδια του ’60 και λέγεται «Rendezvous» και έναν τρίτο λέγεται Πικ – απ που θα κυκλοφορήσει τώρα και συμμετέχουν οι Παπακωνσταντίνου, Δάντης, Δεληβοριάς, Ζιώγαλας, Τζόρτζια από Μπλε, Θοδωρής από Ονιράμα και τον δικό σας τον Δώρο Δημοσθένους. Δεν έχει σημασία δηλαδή αν είναι ένα τραγούδι παλιό αλλά το ποιος θα το τραγουδήσει ξανά και πώς.
 
Θα βγάλεις και ένα live άλμπουμ σωστά;
Ναι, θα κυκλοφορήσει το Live που έκανα στο Ηρώδειο αυτές τις μέρες. Τον Ιούνιο θα βγει από την εφημερίδα το «Θέμα». Είναι ένα διπλό άλμπουμ όπου τραγουδάνε διάφοροι καλλιτέχνες.
 
Πολύ συχνά συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες  και δίνεις ευκαιρία στους νέους . Είναι οι φίλοι σου όλοι αυτοί;
Όχι, δεν είναι φίλοι μου. Θα ήθελα αλλά ο καθένας ζει στο δικό του χώρο (γέλια).
 
Εγώ, πάντως βλέπω ότι σ’ αγαπάνε όλοι αυτοί.
Ναι, με αγαπάνε και τους αγαπάω. Δεν σημαίνει ότι είμαστε φίλοι όμως. Διαλέγω λαρύγγια.
 
Περισσότερο τι σε δυσκολεύει ως συνθέτη; Να γράφεις στίχους ή μουσική;
Η δουλειά μου είναι να γράφω μουσική. Παραδόξως γράφω και κάτι στίχους. Μου αρέσουν οι ιστορίες. Όταν όμως βρίσκω έτοιμα τραγούδια -αριστουργήματα θα προτιμήσω να ψωνίσω για παράδειγμα το «Παλιό μου Παλτό» από την Σάνυ Μπαλτζή.
 
Με κιθάρα ή με πιάνο γράφεις;
Με το στόμα, με το μυαλό, με μουσικά όργανα ή ακόμα και με όνειρο. Το Παράξενη Γιορτή για παράδειγμα, που τραγούδησε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης το είχα ονειρευτεί και μετά το έγραψα.
 
Έχω διαβάσει για την αδυναμία που έχεις για τα κρουαζιερόπλοια. Ισχύει αυτό;
Ναι, όταν κάνω διακοπές θέλω πάντα να τις κάνω με κρουαζιερόπλοιο.
 
Δεν σ’ αρέσουν δηλαδή τα αεροπλάνα;
Όχι, καθόλου. Έχω και υψοφοβία, αλλά δεν μου αρέσουν κιόλας τα αεροπλάνα. Τα πλοία είναι της χαράς, της αγάπης. Κάθε χρόνο αφιερώνω 20 – 25 μέρες για να ταξιδεύω σε διάφορες χώρες με κρουαζιερόπλοιο. Μέχρι και στη Λατινική Αμερική έχω φτάσει!
 
Άρα, σου αρέσει και η θάλασσα;
Ναι, είμαι θαλασσινός τύπος. Έχουμε πολύ ωραίες θάλασσες και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

 

Τηλ. 25341010