Νικολίνα Παπαγεωργίου: Η καλή νεράιδα των γηπέδων

Συνεργάστηκε με μεγάλες ομάδες του κυπριακού ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Βοήθησε μερικούς από τους καλύτερους αθλητές να επανέλθουν μετά από σοβαρούς τραυματισμούς. Η Νικολίνα Παπαγεωργίου εκτός από πολύ καλή επαγγελματίας, είναι μία μοντέρνα γυναίκα…
 
Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τη φυσιοθεραπεία;
Στο τελευταίο έτος των σχολικών μου χρόνων, έτυχε να επισκεφτούμε ένα φυσιοθεραπευτήριο με τη μητέρα μου για ένα μικρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη γνωριμία με ένα επάγγελμα σχετικά καινούργιο. Παρακολούθησα όλη τη σειρά των θεραπειών ενθουσιασμένη. Είχα ήδη «κολλήσει» το μικρόβιο.
 
Πότε ξεκίνησες ν’ ασχολείσαι με τις αθλητικές κακώσεις;
Με το που αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο το 1991, εντάχθηκα στην ιατρική ομάδα του Πανιωνίου. Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της φυσιοθεραπείας στις αθλητικές κακώσεις και όχι μόνο.
 
Με ποιες ομάδες συνεργάστηκες μέχρι στιγμής;
Συνεργάστηκα με πολλές ομάδες, αρχίζοντας από την ποδοσφαιρική ομάδα του Πανιωνίου, με τις ομάδες ποδοσφαίρου και πετόσφαιρας στην Ανόρθωση, με τις ποδοσφαιρικές ομάδες του ΑΠΟΕΛ, του Ολυμπιακού, της Ομόνοιας, του Διγενή και του Εθνικού Άσσιας και με τις εθνικές ομάδες πετόσφαιρας και καλαθόσφαιρας. Επίσης, συμμετείχα δύο φορές ως φυσιοθεραπεύτρια όλων των γυναικείων αθλημάτων στους Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης.
 
Είναι διαφορετικό το αίσθημα να δουλεύεις με τις εθνικές ομάδες απ’ ό,τι με τις τοπικές;
Σίγουρα, γιατί με τις εθνικές ομάδες ταυτίζεσαι με τη χώρα σου, η πίεση είναι περισσότερη, καθώς αντιπροσωπεύεις ολόκληρη τη χώρα, και το πάθος για τη νίκη είναι πολύ μεγαλύτερο.
 
Ποιος ήταν ο τραυματισμός που σου έμεινε αξέχαστος;
Εκτός από τις αθλητικές κακώσεις, ασχολήθηκα και με νευρολογικά προβλήματα. Γύρω στο 1992 εργαζόμουν ως εξωτερική φυσιοθεραπεύτρια στο νευροχειρουργικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας και ως υπάλληλος στην πολυκλινική Αγγελή. Εκεί είχα συναντήσει σοβαρότατους τραυματισμούς που χαράχτηκαν βαθιά στη μνήμη μου. Αυτές οι εμπειρίες όμως με ώθησαν στο να συνεχίσω να θέλω να προσφέρω στους ανθρώπους που υποφέρουν από τέτοιου είδους προβλήματα.

Ποια ήταν η καλύτερη χρονιά για σένα από επαγγελματική άποψη και γιατί;
Κάθε χρονιά υπήρχαν διαφορετικοί και καινούργιοι στόχοι. Με την επίτευξη των στόχων αυτών, η κάθε χρονιά ήταν ξεχωριστή αλλά και ιδιαίτερη. Όμως το 2004, πραγματοποιώντας το όνειρό μου με την απόκτηση ενός ιδιόκτητου φυσιοθεραπευτικού κέντρου, έγινε αυτή η πιο σημαντική χρονιά της ζωής μου.
 
Ποιος προπονητής που συνεργάστηκες μαζί του, σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.
Η συνεργασία μου ήταν άψογη με όλους τους προπονητές. Η κάθε συνεργασία μού έδωσε εμπειρίες και εφόδια τα οποία κουβαλώ μέχρι και σήμερα μαζί μου και με βοηθούν στην επαγγελματική μου πορεία.

Υπάρχει κάποιος αθλητής ή αθλήτρια με τον οποίο ήλθες πιο κοντά;
Δεν ξεχωρίζω κάποιο αθλητή αλλά σίγουρα η συνεργασία μου με την Εθνική πετόσφαιρας γυναικών θα μου μείνει αξέχαστη. Το κλίμα που επικρατούσε σε προπονήσεις και παιχνίδια ήταν εξαιρετικό. Ήμασταν δεμένες σαν μια οικογένεια.
 
Απ’ όσο γνωρίζουμε βρίσκεσαι σε κάποια σχέση. Σκέφτεσαι τον γάμο στα άμεσα σχέδιά σου;
Βρίσκομαι σε σχέση και είμαι πολύ καλά (γέλια). Όσον αφορά τον γάμο, δεν μπορώ να πω κάτι με σιγουριά τώρα. Θα αρκεστώ στο ποτέ μη λες ποτέ.
 
Πώς χαλαρώνεις στον ελεύθερό σου χρόνο;
Όσος ελεύθερος χρόνος μού απομένει, τον αφιερώνω αποκλειστικά στον γιο μου Ανδρέα αλλά και στον σύντροφό μου.
 
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου ως μητέρα και ποια είναι η σχέση σου με τον γιο σου;
Είμαι αυστηρή και απαιτητική ως γονιός και μερικές φορές υπερπροστατευτική. Η ανάπτυξή του σε επίπεδο ακαδημαϊκής και κοινωνικής μόρφωσης είναι προτεραιότητα για μένα. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί καθώς και η τελευταία με το κλείσιμο της κάθε μέρας. Όπως πάντα του αναφέρω, εγώ είμαι το δέντρο και αυτός οι ρίζες μου και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο.
 
Φοβάσαι τον χρόνο που κυλά;
Ο χρόνος δυστυχώς δεν σταματά ποτέ. Η κοινωνία κινείται με πολύ γοργούς ρυθμούς και κάποιες φορές οι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια, προσπαθώντας να φανταστούν τον προορισμό του ταξιδιού τους, με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνουν τις στιγμές που περνούν, και ξαφνικά φθάνουν στον προορισμό τους αντιλαμβανόμενοι ότι έχασαν πολύτιμο χρόνο. Με τον καιρό έμαθα να απολαμβάνω τις στιγμές και αντί να φοβάμαι τον χρόνο, απολαμβάνω την κάθε μέρα και κάθε στιγμή ξεχωριστά.
 
Είχες ποτέ εμμονή με την εμφάνιση και τα κιλά σου;
Μόνο κατά καιρούς. Πολλές φορές παθιάστηκα με τη γυμναστική, με εγγραφές σε διάφορα προγράμματα εκγύμνασης, αλλά μόλις πετύχαινα τους στόχους μου σταματούσα.