Ναταλία Μαυρομουστάκη: Από τα καλλιστεία… στην Ειδομένη

Αναδείχθηκε Face of the Globe σε καλλιστεία της Ουαλίας απ’ όπου κατάγεται η μητέρα της και πήρε το εισιτήριο για τον παγκόσμιο διαγωνισμό που θα γίνει τον Απρίλη στο Παρίσι. Μόλις στα 23 της έχει να επιδείξει έντονο φιλανθρωπικό έργο και ένα δυνατό βιογραφικό στον χώρο του modelling. Η Ναταλία Μαυρομουστάκη ταξίδεψε στην Ειδομένη για να βρεθεί δίπλα στους πρόσφυγες και μιλά για την εμπειρία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη της.

 
Tης Πράξιας Αρέστη
Φωτογραφία Emma Charalambous

Πρόσφατα αναδείχθηκες Face of the Globe σε καλλιστεία της Ουαλίας. Αλήθεια τι προετοιμασία χρειάζεται για έναν τόσο σημαντικό διαγωνισμό;
Χρειάζεται μια προετοιμασία αρκετών ημερών. Βρήκα τα φορέματά μου, ετοίμασα σε βίντεο το ταλέντο που θ’ αναδείξω, στο οποίο ερμηνεύω ένα κομμάτι στη νοηματική, και φυσικά πέρασα αρκετές ώρες στο γυμναστήριο για να προετοιμάσω και το σώμα μου κατάλληλα.
 
Τι σε έκανε να πεις ένα τραγούδι στη νοηματική;
Είχα κάνει κάποια μαθήματα νοηματικής, λόγω και των σπουδών μου ως κοινωνική λειτουργός, οπότε γνωρίζω αρκετά πράγματα. Είναι σημαντικό για μένα όλοι οι άνθρωποι να έχουν ίσες ευκαιρίες. Κι αυτό είναι το μήνυμα που ήθελα να περάσω.
 
Πώς πήρες την απόφαση να συμμετάσχεις σε καλλιστεία της Ουαλίας και όχι της Κύπρου;
Για αρκετούς λόγους πήρα την απόφαση αυτή. Μου αρέσει πιο πολύ ο τρόπος που κάνουν την αξιολόγηση στην Ουαλία. Είναι πιο σοβαρός και αξιοκρατικός. Δεν σε ξέρουν, δεν τους ξέρεις, οπότε θα βγεις με την αξία σου και επειδή δούλεψες σκληρά. Πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι η διαδικασία κρατάει μόνο δύο μέρες και όχι όπως το έκαναν τώρα στην Κύπρο, σε στιλ reality. Δίνουν ιδιαίτερη σημασία στον χαρακτήρα και όχι τόσο στην εμφάνιση. Για παράδειγμα, το ύψος σε αυτούς δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο. Και για μένα προσωπικά, δεν είναι το ύψος και το βάρος στην κάθε γυναίκα που μετράει τόσο, όσο ο χαρακτήρας και το πόσο δούλεψες για να φτάσεις ως εκεί. Με αυτό τον τρόπο δίνουν το δικαίωμα σε όλες τις γυναίκες να συμμετέχουν. Εξίσου πολύ μετρά επίσης το πόσο κοινωνικά δραστήρια είσαι και το πόσο ασχολείσαι με τον εθελοντισμό.
 
Εσύ πώς δραστηριοποιείσαι στα πλαίσια του εθελοντισμού;
Έμαθα από μικρή από τη μητέρα μου, η οποία κατάγεται από την Ουαλία, ότι ο εθελοντισμός είναι σημαντικός και πάντα βοηθούσα διάφορες οργανώσεις ως εθελόντρια. Τα τελευταία χρόνια είμαι μέλος του Ερυθρού Σταυρού στην Κύπρο και συμμετέχω σε σεμινάρια για τον εκφοβισμό στα σχολεία. Επίσης, είμαι μέλος του Συνδέσμου Πρόληψης Βίας στην Οικογένεια και συμμετέχω στα σεμινάρια που κάνουν στην Πάφο και είμαι και ενεργή στον Σύνδεσμο Αυτισμού, όπου βοηθώ στα διάφορα παζαράκια που διοργανώνουν.

 
Στα πλαίσια της εθελοντικής σου εργασίας, ταξίδεψες και στην Ειδομένη, όπου υπάρχουν τεράστιοι προσφυγικοί καταυλισμοί. Μίλα μας για αυτή την εμπειρία.
Η Ειδομένη είναι η μοναδική έξοδος από την Ελλάδα προς την Ευρώπη. Είναι στα σύνορα με τα Σκόπια και έχει έναν τεράστιο προσφυγικό καταυλισμό. Οι δύο χώρες χωρίζονται με συρματοπλέγματα, και από τη μια μεριά είναι η ελληνική αστυνομία κι από την άλλη οι Σκοπιανοί. Εμείς ήμασταν στην ελληνική πλευρά και πήγα με το Erasmus Plus του πανεπιστημίου. Όσο ήμουν εκεί, παρείχα συμβουλευτικές υπηρεσίες στους πρόσφυγες, που είναι πολύ αγχωμένοι και λυπημένοι. Το πιο συχνό όμως που κάναμε ήταν να μοιράζουμε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, ρούχα και άλλα, από τα φορτηγά που έφταναν στον χώρο από εθελοντικές οργανώσεις.
 
Ζώντας από κοντά όλη αυτή την κατάσταση, μπορείς να μας περιγράψεις ακριβώς πώς είναι εκεί τα πράγματα; Υπάρχει σωστός συντονισμός και βοήθεια;
Ο κόσμος θέλει να βοηθήσει και πολλοί είναι οι εθελοντές που πάνε εκεί για να βοηθήσουν, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά κι από άλλες χώρες του κόσμου. Το πρόβλημα στο campus είναι πιστεύω η έλλειψη συντονισμού μεταξύ των ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται εκεί. Ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο, όμως δεν βοηθούν ο ένας τον άλλο και πολλές φορές συγκρούονται κιόλας κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου. Ιδιαίτερα την ώρα της πίεσης. Υπήρχαν φορές που έρχονταν 5.000 με 6.000 άτομα μέσα σε μία ώρα.
 
Τι σου έχει μείνει αξέχαστο από αυτή την εμπειρία;
Θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η εικόνα των χιλιάδων ανθρώπων που έβλεπα. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσα άτομα μαζεμένα σε έναν τόσο μικρό χώρο. Θυμάμαι μια μέρα είχαμε 10.000 άτομα, πολύ περισσότερα απ’ όσα χωράει το campus, και ήταν ο ένας κολλημένος πάνω στον άλλο. Ήταν ένα χάος. Ο ένας έκλαιγε, ο άλλος γελούσε, άλλος ήταν εκνευρισμένος ή ήταν λυπημένος. Ήταν πολλοί άνθρωποι με πολλά διαφορετικά συναισθήματα μπροστά μου κι αυτό μου έκανε εντύπωση.
 
Τι περίμενες να δεις δηλαδή πριν πας;

Περίμενα ότι οι Σύριοι, λόγω και του πολέμου και των δύσκολων συνθηκών που έχουν βιώσει, θα είναι πολύ δυστυχισμένοι και σοκαρισμένοι. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Ίσως επειδή εκεί στην Ειδομένη ένιωθαν ότι είναι πιο κοντά στον προορισμό τους, ότι τα κατάφεραν. Φαντάζομαι ότι στη Λέσβο, και γενικά στα σημεία εισόδου των προσφύγων, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Επίσης, συνήθως ταξίδευαν όλοι μαζί, οικογενειακώς.

Θα ξαναπήγαινες αν σου δινόταν η ευκαιρία;
Ναι, θα ήθελα να ξαναπάω, όμως θα επέλεγα να πάω σε νησιά αυτή τη φορά. Δεν θα με πείραζε να πάω και για ολόκληρους μήνες.
 
Θα ήθελες να συνεχίσεις επαγγελματικά το modelling;
Όχι. Για μένα ο παγκόσμιος αυτός διαγωνισμός είναι το τέλος. Ξεκίνησα από το 2010 το modelling, σ’ ένα πρακτορείο στην Ουαλία. Συμμετείχα στο Bristol Fashion Week, στο Whales Fashion Week και σε άλλα μεγάλα shows, και έκανα και στην Κύπρο πολλές δουλειές με φωτογραφίσεις και περιοδικά, και μετά λόγω και του τίτλου έκανα ακόμη περισσότερα. Για μένα όμως ο Απρίλης είναι το τέλος του modelling, γιατί ολοκλήρωσα και όλους τους στόχους που είχα θέσει σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής μου.
 
Ο σύντροφός σου σε στηρίζει σε όλο αυτό;
Ναι, είχα πάντα τη στήριξή του. Ο σύντροφός μου ήταν πάντα δίπλα μου και στο modelling και σε ό,τι άλλο έκανα.
 
Όταν το κεφάλαιο αυτό του modelling κλείσει λοιπόν, με τι άλλο θα ήθελες ν’ ασχοληθείς;
Στόχος και ελπίδα μου είναι ν’ ασχοληθώ με την κοινωνική εργασία, στην οποία θέλω να αφοσιωθώ αποκλειστικά.
 
Στην Κύπρο ή στο εξωτερικό;
Δεν με ενοχλεί, όπου βρω δουλειά. Αν βρω δουλειά στην Κύπρο ως κοινωνική λειτουργός θα μείνω, γιατί εδώ είναι το σπίτι και οι φίλοι μου. Αν δεν βρίσκω όμως, ίσως και να φύγω στο εξωτερικό. Αγαπώ αυτή τη δουλειά και δεν θέλω να κάνω κάτι άλλο. Είμαι πολύ παθιασμένη με τη δουλειά μου και δεν θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Δουλεύουμε με ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, απ’
όπου κι αν προέρχονται αυτοί, και μας έχουν τόσο ανάγκη.
 
Tι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Το όνειρό μου είναι σίγουρα να βρω δουλειά στον κλάδο της κοινωνικής εργασίας και να κάνω ένα master στην ψυχική υγεία. Βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέροντα τον τρόπο που ο ανθρώπινος εγκέφαλος αλλάζει, λόγω κάποιων καταστάσεων που το άτομο βιώνει στη ζωή του. Και φυσικά θέλω να συνεχίσω να είμαι εθελόντρια σε διάφορες οργανώσεις της Κύπρου.