NULL
09:56 - 04 Απριλίου 2016
Την Παρασκευή 25 Μαρτίου βρέθηκα με τον γιο μου στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Το βασιλόπουλο με τα γαϊδουρένια αυτιά», από το θέατρο Βεστιάριο. Επρόκειτο για μια πολύ παράσταση με πολύ όμορφα μηνύματα για το μπούλινγκ, την απληστία και την αχαριστία.
Η παράσταση ήταν ομολογουμένως πολύ ωραία, με μουσική, τραγούδι και χορό και μηνύματα που αφορούν όλους.
Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν η έλλειψη σεβασμού... από το κοινό. Κι εξηγούμαι: Συνήθως στις παραστάσεις και ιδιαίτερα από μικρά θεατρικά σχήματα, πωλούνται διάφορα είδη καντίνας για να ενισχύσουν το ταμείο της ομάδας: Τσιπς, σιταροπούλες, σοκολάτες, χυμοί και άλλα. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε και ασεβείς τόσο προς τους ηθοποιούς όσο και προς τους διπλανούς μας! Η ηχορύπανση που γινόταν από τα σακουλάκια των τσιπς ήταν αδιανόητη. Αν είναι δυνατόν, μιάμισι περίπου ώρα παράσταση και να αποκτάς πονοκέφαλο απ’ αυτό! Πραγματικά δεν ξέρω αν οι ηθοποιοί μπορούσαν να συγκεντρωθούν στο έργο τους. Εγώ πάντως σε αρκετά σημεία δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω όταν πίσω μου έκαναν τόσο θόρυβο. Το χειρότερο όμως, δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι οι ίδιοι οι γονείς παρότρυναν τα παιδιά τους να φάνε και να πιουν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όντας νηστικά τα καημένα, έπρεπε να φάνε οπωσδήποτε!
Πριν από χρόνια, όταν ασχολούμουν με το πολιτιστικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Σημερινή» είχα κάνει πολλές συνεντεύξεις με Ελλαδίτες και Κύπριους ηθοποιούς. Από τις συνομιλίες αυτές κράτησα πολλά, εξάλλου μιλάμε για ανθρώπους που βάθος σκέψης. Μεταξύ αυτών που κράτησα λοιπόν, ήταν και η ασέβεια που επιδεικνύεις όταν τρως και κάνεις φασαρία την ώρα που αυτά τα υπέροχα πλάσματα, καταβάλλουν όλο τους το είναι για να ικανοποιήσουν τη δική σου θεατρική πείνα. Ρωτώ λοιπόν, εσύ φίλη του θεάτρου, που προσπαθείς να καλλιεργήσεις τη θεατρική παιδεία στα παιδιά σου, γιατί αντιδράς με τόση ασέβεια;
Πρέπει οι Κύπριοι να καταλάβουν ότι στο θέατρο πας για να ταΐσεις το πνεύμα σου και όχι το στόμα σου. Είναι ένας χώρος όπου μπορείς να εισχωρήσεις στο φανταστικό κόσμο του παραμυθιού, ένας χώρος που μπορείς να ταξιδέψεις και να βιώσεις αυτά που δεν μπορείς στην πραγματικότητα. Καλείσαι εσύ πρώτα ως γονέας να διαπαιδαγωγήσεις σωστά τα παιδιά σου και να τους δείξεις το μονοπάτι που οδηγεί στη μαγεία των χρωμάτων και στο ταξίδι του παραμυθένιου πλανήτη.
Και σίγουρα δεν είναι χώρος για να καταναλώσουν ό,τι βρουν μπροστά τους! Αλλά κι αυτό να γίνει, μάθε στα παιδιά σου να είναι διακριτικά, να τρώνε χωρίς φασαρία για να μην ενοχλούν. Όταν οι ίδιοι οι γονείς δίνουν αυτό το παράδειγμα, τι περιμένουμε από τα παιδιά μας; Μπήκαμε σε μια αίθουσα που βασίλευε η αταξία. Και λογικά ευγενικά ζήτησε κι ο γιος μου να φάει κάτι. Του εξήγησα λοιπόν, ότι αυτό είναι ασέβεια τόσο προς τον ηθοποιό όσο και προς τον διπλανό μας. Του ζήτησα να κάνει υπομονή κι όταν τελειώσει η παράσταση να αγοράσουμε ό,τι θέλει. Και κατάλαβε. Δεν θέλει και πολλά άλλωστε να το καταλάβει κάποιος. Μόνο λίγη παιδεία χρειάζεται, λίγη βοήθεια από το σχολείο και πολύ περισσότερη από το σπίτι.
