Ιωάννης & Τζοάννα Κασουλίδη: Σχέση τρυφερή κι αγαπησιάρικη

«Αυτοί οι δυο είναι ερωτευμένοι», λέει η Έμη Κασουλίδου και γελά, προλαβαίνοντας και τους δυο όταν τους ζητάμε να περιγράψουν με δυο λόγια τη μεταξύ τους σχέση. «Τρυφερή» απαντά ο υπουργός, «αγαπησιάρικη», πετάγεται η Τζοάννα και παραδέχεται πως του έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Και μιας και είναι η μαμά μπροστά η Τζοάννα σπεύδει να κάνει τη διευκρίνιση πως ανέκαθεν και ειδικά ως παιδί μοιραζόταν πιο πολλά με τη μητέρα της, αφού ο μπαμπάς συχνά απουσίαζε λόγω κομματικών και πολιτικών υποχρεώσεων. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ήταν εκεί, οι ατζέντες έκλειναν και το ρολόι σταματούσε. Ήταν η δικιά τους ώρα.

Της Μαρίας Θεμιστοκλέους
Φωτογραφίες Emma Louise Charalambous
Styling Σοφία Χαραλάμπους

Από την απομαγνητοφώνηση πρέπει να επιλέξω το πολύ 3.000 λέξεις για το κείμενο αυτό. Τι να κρατήσουμε και τι ν’ αφήσουμε! Γιατί είπαμε πολλά και όμορφα με τον Ιωάννη και την Τζοάννα Κασουλίδου, χώρια που και η κυρία Έμη, μεσ’ το πήγαινε - έλα από το σαλόνι στον κήπο για να μας προλάβει όλους- στιλίστρια, φωτογράφο, κάμεραμαν, μακιγιέζ, δημοσιογράφο - «τι θα πάρετε, καφέ, τσάι, κάτι κρύο, σερβιριστείτε», έριχνε τις ατάκες της, με χιούμορ κυρίως, και με τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει, συνήθως, μια βέρα Λεμεσιανή όπως η ίδια και τον οποίο κληροδότησε στην Τζοάννα. Εξού και στο αυθόρμητο βγήκαν στην απομαγνητοφώνηση 6.000 και βάλε οι λέξεις, η Τζοάννα δεν αποδείχθηκε φειδωλή, αλλά ούτε και ο κύριος υπουργός, αν και εκ φύσεως πιο συγκρατημένος ως βέρος Λευκωσιάτης.                    
Όσο για την Τζοάννα, εδώ τα γονίδια είναι φανερό πως δούλεψαν επί ίσοις όροις: «Από τη μαμά μου πήρα, κυρίως, τον δυναμισμό, την ‘τρέλα’ τη λεμεσιανή, τον ‘έξω καρδιά’ χαρακτήρα. Από τον μπαμπά μου, μεταξύ άλλων, το ήθος του, την υπομονή, την ψυχραιμία και τη διπλωματικότητα».

Και παίρνουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο νυν Υπουργός Εξωτερικών στη Λυών για σπουδές ιατρικής και η νεαρή Έμη στο Μομπελιέ του Παρισιού, για ιατρική επίσης, τρεις ώρες απόσταση, αλλά κοινοί οι αγώνες στο φοιτητικό κίνημα, αμοιβαία και τα αισθήματα που δεν είχαν και λόγο να κρύβονται. Οι μεταξύ τους αποστάσεις μηδενίζονται, αλλά το κοντέρ δεν παύει να μετρά χιλιόμετρα, καθώς απόφοιτοι πια, ο ένας βρίσκει δουλειά στο Παρίσι κι ο άλλος στο Λονδίνο, μέχρι που να καταλήξουν στην Κύπρο και να… νοικοκυρευτούν, επιτέλους, στο σπίτι όπου ζουν μέχρι σήμερα στην Ακρόπολη, οι δυο τους, αφού η Τζοάννα έχει από καιρό το δικό της διαμέρισμα. Εξάλλου, «ήταν πάντοτε ανεξάρτητη», λέει ο πατέρας της, και πώς να μην ήταν, αφού ως μοναχοπαίδι ενός πολιτικού και μιας γιατρού, νωρίς - νωρίς έμαθε να αναλαμβάνει τις ευθύνες της, όταν οι γονείς της είχαν πάντοτε τις δικές τους, που δεν ήταν ποτέ λίγες, ως απόρροια των απαιτητικών τους επαγγελματικών δραστηριοτήτων και ενασχολήσεων: «Ωρίμασε γρήγορα. Έμαθε από πολύ μικρή να τα βγάζει πέρα μόνη της, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που ακολουθούσε αναγκαστικά τη μαμά της στην κλινική και καθόταν φρόνιμη μέχρι να τελειώσουν τα χειρουργεία, διότι δεν υπήρχε κάποιος να την προσέχει στο σπίτι. Γενικά ήταν ήρεμο μωρό, πειθαρχημένη, περνούσε ώρες ολόκληρες να παίζει μόνη με τις κούκλες της, χωρίς να ενοχλεί κανένα. Στο σχολείο ήταν συνεπής, αν και δεν πολυδιάβαζε, και ήταν ανέκαθεν αγαπητή, με πολλούς φίλους».

Πατέρας και κόρη

Πώς ήταν οι γονείς σου, Τζοάννα, απέναντί σου, πώς σε μεγάλωσαν;

Τζοάννα: Με αρχές και πολύ πειθαρχημένα. Με έμαθαν να ζω απλά και να σέβομαι τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι, όποιος κι αν είναι, όποιο κι αν είναι το στάτους του.  

Δεν ήσασταν, κύριε Κασουλίδη, αυστηρός μαζί της ή υπερπροστατευτικός, ως μοναχοπαίδι που ήταν;

Ιωάννης Κασουλίδης: Όχι, γιατί της είχα εμπιστοσύνη. Δεν ανησυχούσα για τις παρέες της, ήταν καλά παιδιά, και η ίδια ήταν ώριμη. Ήξερα ότι δεν θα παρασυρόταν ποτέ. Πιο αυστηρή ήταν, ίσως, η μαμά της. Εγώ δεν της θύμωνα, γιατί την έβλεπα λίγο. Όταν βρισκόμασταν θέλαμε να τα λέμε οι δυο μας και να περνάμε όμορφα, έτσι είχα τον ρολό του… καλού της παρέας.

Μοιραζόταν μαζί σας και τα μυστικά της;                            

Ι.Κ.: Δεν επεδίωκα να μαθαίνω μυστικά, αυτή ήταν «δουλειά» της μαμάς της, παρόλο που σε πολλά θέματα εμπιστευόταν εμένα περισσότερο.Τζοάννα, παρόλο που προέρχεσαι από μια επώνυμη οικογένεια και εύκολα θα μπορούσες να καβαλήσεις το καλάμι, σε βλέπουμε απλή, αυθόρμητη και αυθεντική.

Τζ.: Είναι, πιστεύω, θέμα ανατροφής. Με αυτό τον τρόπο μεγάλωσα, σ’ ένα σπίτι ανοικτό σε φίλους και με δυο γονιούς τους οποίους χαρακτηρίζουν οι αυθεντικές κοινωνικές συναναστροφές με τον κόσμο, το ήθος και η απλότητά τους.

Φαντάζομαι ότι ανήκεις στα παιδιά που «δεν τους έλειψε τίποτα».

Τζ.: Κοίτα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι γονείς μου, σίγουρα, φρόντισαν να μη μου λείψει τίποτα, από μόρφωση, παιχνίδια, ταξίδια, πάντα φυσικά με μέτρο. Μου έλειψαν, όμως, άλλα πράγματα, που για τα περισσότερα παιδιά είναι δεδομένα, όπως το να είσαι με τη μαμά στο πάρκο και να μην κτυπήσει στη μισή ώρα το τηλέφωνο για έκτακτο περιστατικό στην κλινική ή να πας με τον μπαμπά μια βόλτα στα μαγαζιά ή στη θάλασσα ή οπουδήποτε αλλού και να μην τον σταματήσουν για να τον χαιρετήσουν και να κάτσουν μαζί μας με τις ώρες, για να του πουν τα δικά τους.

Μιλάς με πικρία γι’ αυτό;

Τζ.: Όχι, καθόλου, εξάλλου αυτή ήταν η ζωή μας. Έτσι έμαθα και με αυτά τα δεδομένα μεγάλωσα, λόγω των συνεχών και απαιτητικών κομματικών και πολιτικών υποχρεώσεων του πατέρα μου.

Υπήρξαν περιπτώσεις που συγκρουστήκατε ή διαφωνήσατε έντονα;

Ι.Κ.: Με την κόρη μου ποτέ μέχρι σήμερα. Της έχω εμπιστοσύνη, στηρίζω τις επιλογές της και ξέρει ότι ο παπάς της είναι και θα είναι το «ποκούμπι» της.

Στη δύσκολη στιγμή θα έλθει κοντά σας;

Ι.Κ.: Ναι, στη δύσκολη στιγμή ή σε σημαντικές αποφάσεις που θα πρέπει να πάρει ξέρει πως θα τη βοηθήσω.

Τζ.: Μπορεί να μη βρισκόμαστε κάθε μέρα, αλλά όταν προκύπτουν σοβαρά θέματα πάντοτε τον αναζητώ, για να του μιλήσω για τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου. Ξέρω ότι θα με βοηθήσει μέσα από τις συμβουλές του να βρω τις δικές μου λύσεις. Δεν θα μου υποβάλει ποτέ κάτι. Όταν χρειάζεται είναι πάντα εκεί. Μέχρι και λογαριασμό ΜSN έκανε, για να τα λέμε όταν ήμουν φοιτήτρια και περνούσα μια δύσκολη φάση, ενώ δεν είχε ιδέα από τεχνολογία τότε.

Πώς θα περιγράφατε την Τζοάννα, κύριε Κασουλίδη;

Ι.Κ.: Είναι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος, δυνατός και ώριμος για να χειρίζεται τα δικά της, είναι αφοσιωμένη επαγγελματίας και πιστή στις φιλίες της, που κρατάει χρόνια.

Ειδικά μαζί σας πώς είναι;

Ι.Κ.: Χαδιάρα, ναζιάρα, εκδηλωτική.

Κακά δεν έχει;

Ι.Κ.: Έχει, πώς δεν έχει. Έχει τα κακά που έχω κι εγώ. Αμελούμε κάποτε κάποια πράγματα και στηριζόμαστε, μερικές φορές, στους άλλους για διάφορα που πρέπει να γίνουν. Για παράδειγμα στην Έμη, η οποία στηρίζει και τους δυο μας, μας φροντίζει, είναι ο στύλος του σπιτιού μας.

Και τα κακά του μπαμπά;
Τζ.: Η υπερβολική καλοσύνη. Δεν μπορεί να είναι τόσο καλός και να μην κρατά λίγη, έστω, κακία σε κανένα…
Σας κάνει, κύριε υπουργέ, η κόρη κριτική για το έργο σας;

Ι.Κ.: Η Τζοάννα όχι, αυτή είναι «δουλειά» της γυναίκας μου, η οποία είναι εξαιρετικά αντικειμενική. Η Τζοάννα μεροληπτεί υπέρ μου!

Η Τζοάννα

Είσαι μια επιτυχημένη επαγγελματίαςστον χώρο σου. Πρόσφατα άλλαξες, μάλιστα, επαγγελματική στέγη. Πώς προέκυψε η αλλαγή;

Δίνοντας παραίτηση όλοι νόμιζαν πως είχα κάποιο πλάνο. Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε. Ένιωσα απλώς πως δεν με γέμιζε πια. Και επειδή είμαι άνθρωπος που ό,τι κάνω το κάνω με πάθος, όταν χάσω αυτό το πάθος ή όταν μου το πάρεις, δεν αποδίδω όσο καλά θέλω. Αντιλήφτηκα πως έκλεισε ο κύκλος μου και έπρεπε να σταματήσω. Περισσότερο για μένα. Έφυγα, φυσικά, με τα καλυτέρα αισθήματα και τις πιο όμορφες εμπειρίες, προσωπικές και επαγγελματικές.

Και μετά;

Την αμέσως επομένη ημέρα της παραίτησής μου το τηλέφωνό μου δεν έπαψε να κτυπά από εταιρείες που θα ήθελαν είτε να συνεργαστούμε είτε να με εργοδοτήσουν. Αυτό με έκανε να νιώσω απίστευτα όμορφα για τον εαυτό μου. Χρειαζόμουν, όμως, ένα διάλειμμα για να ξεκουραστώ, να σκεφτώ και μετά να μελετήσω προσεκτικά όλες τις προτάσεις. Έτσι, μετά από πολλή σκέψη και συζητήσεις με τον μπαμπά, ο οποίος είναι ο καλύτερος για συμβουλές σε τέτοια θέματα, αποφάσισα να ενταχθώ στο δυναμικό της pr:partners. H pr:partners έχει πολυετή πήρα στην παροχή υψηλού επιπέδου καινοτόμων και δημιουργικών υπηρεσιών επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων. Εγώ ήρθα να ενισχύσω την ομάδα με τις γνώσεις και την εμπειρία μου στον συγκεκριμένο τομέα. Είναι μια πολύ διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία, με αλλιώτικη γκάμα πελατών και innovative marketing tools της σύγχρονης εποχής.

Πώς είσαι ως επαγγελματίας, εργαζόμενη και μάνατζερ;

Παθιάζομαι με τη δουλειά μου. Και όταν αγαπάς κάτι  νοιάζεσαι γι’ αυτό, βάζεις όλο σου το κέφι και τη δημιουργικότητα, στοχεύοντας στο τέλειο αποτέλεσμα. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για κάθε project που αναλαμβάνω και το οποίο θέλω να μεταδίδω στην ομάδα μου. Το βρίσκω πολύ σημαντικό. Διότι, όταν γουστάρεις κάτι δεν σε νοιάζει ούτε ο χρόνος ούτε η κούραση ούτε αν ξέχασες να φας!
 

Είσαι γυναίκα καριέρας;

Θα μπορούσε να πεις πως τώρα είμαι. Η δουλεία μου είναι έρωτας. Τη γουστάρω πάρα πολύ, όμως δεν θα θυσίαζα την οικογένεια για την καριέρα ούτε θα ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν με νταντάδες. Πρέπει να υπάρχουν σωστές ισορροπίες και ελπίζω αυτό να το τηρήσω.

Ποια θέση έχει ο έρωτας στη ζωή σου;

Ο έρωτας είναι κάτι μαγικό

Έχεις βρει τη… δική σου μαγεία; Eίσαι, εξ όσων γνωρίζουμε, σε κάποια σχέση.

Ναι, βρήκα στο πρόσωπο του Ανδρέα τον άνθρωπο που με αγαπά και με στηρίζει. Περνάμε καλά σε όλα τα επίπεδα και είμαστε διαφορετικοί τόσο που να συμπληρώνουμε αρμονικά ο ένας τον άλλον.

Να περιμένουμε κάποια ανακοίνωση σύντομα;

Δεν γνωρίζω αν πρέπει να αναμένουμε κάτι σύντομα, εξάλλου δεν νιώθω πως χρειαζόμαστε τα δεσμά του γάμου για να είμαστε καλά. Αυτό που έχουμε είναι ήδη δυνατό και με γερές βάσεις. Στον Αντρέα βρήκα αυτό που έψαχνα. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια. Με κάνει χαρούμενη, με ηρεμεί, με καταλαβαίνει και όπως λένε και οι… ρομαντικοί, με έκανε να πιστέψω ότι υπάρχει τελικά αληθινή αγάπη.

Από τις φωτογραφίες σου στο facebook, αλλά και σε περιοδικά, βγάζεις την εικόνα ενός ατόμου «των κοσμικών», των πάρτι, της παρέας…

Το κορίτσι των πάρτι ήμουν κάποτε. Όχι πια. Αλλάζουμε βλέπεις, όπως αλλάζουν και οι προτεραιότητές μας, αλλά καιο τρόπος που διασκεδάζουμε. Δεν θα έλεγα, όμως, πως είμαι «κοσμικιά». Το βρίσκω αστείο. Κοινωνική, ναι είμαι. Επώνυμη, λόγω του επίθετου, ναι, αλλά όχι «κοσμικιά». Νομίζω πως δεν έχω τίποτα κοινό με τις «κοσμικές» ή με αυτές που θεωρούνται «κοσμικές». Δεν έχω χρόνο, σίγουρα, να πηγαίνω στα κοσμικά events που με προσκαλούν, εκτός κι αν πρέπει, διότι είναι κάποιου πελάτη, φίλου ή συνεργάτη. Και όταν πάω, τρέμω στη ιδέα των φωτογραφίσεων. Εκτός του ότι ποζάρω εντελώς άτσαλα βγαίνω και χάλια στις φωτογραφίες. Καμιά σχέση με τις «κοσμικές», δηλαδή, που ζουν γι’ αυτά τα πάρτι και τις πόζες στα περιοδικά.

Τζοάννα, έχεις ζήσει τα τελευταία χρόνια μια πολύ δυνατή προσωπική εμπειρία. Αδυνάτισες απίστευτα! Πες μας γι’ αυτό.

Δεν θα έλεγα πως ήταν κάτι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Ήταν μια πολύ αργή καθημερινή αλλαγή, η οποία έγινε σταδιακά μέσα από τη γενικότερη επανάσταση που η ίδια επεδίωξα στο προσωπικό μου lifestyle. Δεν έγινε από τη μια ημέρα στην άλλη, δεν με άγχωσε, συνεπώς δεν με κούρασε και γι’ αυτό μάλλον άντεξα. Δεν είχα στόχους ή deadlines για να με πιέζουν. Έγινε με σωστή διατροφή και καθημερινή γυμναστική. Είναι, πλέον, τρόπος ζωής τα τελευταία τρία - τέσσερα χρόνια.

Από πού έπαιρνες δύναμη για να τα καταφέρεις;

Στήριγμα μου ήταν ο εαυτός μου και αντλούσα δύναμη από μένα και μόνο. Το έκανα για μένα και για κανέναν  άλλο και νομίζω έτσι πρέπει να γίνεται πάντα. Δεν μπορεί να περιμένουμε από άλλους να μας στηρίζουν σε στοιχήματα που βάζουμε με τον εαυτό μας.

Έχεις επιτύχει τον πιο πάνω μεγάλο στόχο. Τώρα, έχεις κάποιους άλλους μεγάλους ή μικρότερους στόχους;

Δεν ήταν στόχος, αλλά ένα απλό στοίχημα. Οι στόχοι της ζωής μου είναι πολύ πιο ουσιαστικοί και σοβαροί. Να ζω την κάθε μέρα όμορφα. Να είμαι ευτυχισμένη με αυτά που κάνω. Να έχω ανθρώπους γύρω μου αληθινούς και θετικούς που να είναι καλά. Να έχω χρόνο να χαίρομαι τη ζωή και να την απολαμβάνω.
 

"H εμπειρία που μας άλλαξε…"

Είχατε στο σπίτι μια δύσκολη δυνατή εμπειρία με την υγεία της μαμάς. Πώς την αντιμετωπίσατε πατέρας και κόρη;

Τζ.: Ήταν, σίγουρα, μια εμπειρία δύσκολη, ειδικά για την ίδια τη μαμά μου. Ήταν, όμως, πολύ δυνατή και πρέπει να ομολογήσω πως τόσο ο πατέρας μου όσο κι εγώ αντλούσαμε δύναμη από αυτήν. Ως γιατροί και οι δυο γνώριζαν τι σήμαινε όλο αυτό.  Έζησαν πολλές φορές την εμπειρία, αλλά από τη πλευρά του γιατρού, όχι του ασθενούς ή του συζύγου. Ήξεραν τα ποσοστά επιτυχίας και πόσο μακριά και δύσκολη θα ήταν η διαδρομή.
 Εγώ το είχα δει πολύ διαφορετικά. Πίστευα μέσα μου πως θα καταφέρει να νικήσει τον καρκίνο και με αυτή τη θετική σκέψη ζούσα κάθε μέρα. Την επαναλάμβανα στον εαυτό μου συνέχεα και προσπαθούσα να της περάσω και της ίδιας αυτή τη θετικότητα. Ευτυχώς η μητέρα μου ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έπιασαν στα πράσα τον καρκίνο όσο ήταν ακόμα νωρίς, αποδεικνύοντας πως η πρόληψη είναι η καλύτερη άμυνα.
 
Ι.Κ.: Ο πρώτος δυνατός αυτής της εμπειρίας ήταν η ίδια η Έμη. Την αντιμετώπισε στωικά, λέγοντας «ό,τι έλθει». Εγώ, πάλι, μελετούσα τα δεδομένα και τα ενδεχόμενα ως γιατρός. Ήμουν αισιόδοξος, γιατί ήξερα ότι και στις δυο περιπτώσεις ο καρκίνος είχε διαγνωστεί έγκαιρα, άρα οι προοπτικές ήταν καλές. Ταλαιπωρήθηκε, όμως, πολύ. Η χημειοθεραπεία την έριχνε, αλλά δεν τα έβαζε κάτω. Για να καταλάβεις δεν έχασε ούτε και μια ημέρα από τη δουλεία της, η οποία της έδινε δύναμη. Η Τζοάννα, επίσης, αντιμετώπισε με δύναμη την εμπειρία αυτή. Αρνιόταν να σκεφτεί αρνητικά. Ήταν η πιο θετική από όλους μας ή τουλάχιστον έτσι μας έδειχνε. Έβλεπε τα πράγματα με αισιοδοξία, πιστεύοντας ότι ήταν κάτι που θα περνούσε.
Τι σας έχει αφήσει η εμπειρία; Άλλαξε τη στάση σας απέναντι στη ζωή ή τις μεταξύ σας σχέσεις;
Τζ.: Εμένα σίγουρα με έχει αλλάξει. Κατάλαβα πόσο μικρή είναι η ζωή μας. Είναι μικρή για να χάνεις όμορφες στιγμές, να θυμώνεις, να είσαι στενοχωρημένος, να αφήνεις καταστάσεις να σε χαλάνε και να μη διαμαρτύρεσαι και να βλέπεις τη ζωή να κυλά χωρίς να διεκδικείς το δίκαιό σου, τη χαρά σου. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που έκανα τη δίκη μου επανάσταση και έφερα τα πάνω - κάτω σε όλους τους τομείς της ζωής μου.
 
Ι.Κ.: Με έκανε να επιταχύνω την απόφασή μου ότι με την πρώτη επιτρεπόμενη ευκαιρία θα εγκαταλείψω πια την πολιτική. Με τη λήξη της θητείας μου θα την αφήσω. Κατάλαβα ότι η ζωή φεύγει πάρα πολύ γρήγορα και θέλω να ζήσω κάποια χρόνια ήσυχος με τη γυναίκα μου, να κάνουμε και άλλα πράγματα μαζί, χωρίς να κοιτάω το ρολόι και δίχως να με εξουσιάζει ο χρόνος.