NULL
15:07 - 17 Μαρτίου 2016
Τους τελευταίους μήνες περνάω αρκετό χρόνο στο αυτοκίνητο κάθε μέρα. Έχει γίνει το τρίτο μου σπίτι ένα πράγμα. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι αν το μικρό μου μαύρο Toyota ήταν ένα πολυτελές τροχόσπιτο θα βόλευε πολύ όλη μου τη ζωή. Άσε που θα μπορούσα να μένω όπου θέλω. Σήμερα βαριέμαι να οδηγήσω για να επιστρέψω στο σπίτι; Κοιμάμαι στο parking της δουλειάς. Πεθύμησα θάλασσα; Βουνό; Παίρνω το σπίτι μου στην αμμουδιά ή ανάμεσα στα δέντρα.
Ένα αίσθημα ελευθερίας στη δίνει το αυτοκίνητο, πόσο μάλλον αν αυτό μπορεί να γίνει το «σπίτι» σου. Γιατί το σπίτι σου δεν έχει τη δυνατότητα να μετακινηθεί εκεί που εσύ θες ή εκεί που σε συμφέρει. Το αγοράζεις, το χρωστάς και πρέπει να κτίσεις και όλη σου τη ζωή γύρω απ’ αυτό. Δεν μπορείς να το φέρεις λίγο πιο κοντά στη δουλειά σου, λίγο πιο κοντά στο σουπερμάρκετ ή λίγο πιο κοντά στη φύση και λίγο μακριά από τον κόσμο όταν σε πιάνουν οι ιδιοτροπίες σου.
Όταν οδηγάς μακρινές αποστάσεις, έχεις χρόνο να σκεφτείς. Και σκέφτεσαι πολλά. Κάνεις και περίεργες σκέψεις, όπως είναι οι πιο πάνω. Ώρες ώρες νομίζεις ότι το χάνεις το μυαλό σου, όμως με το που φτάνεις στον προορισμό σου και πατάς έδαφος, επανέρχεσαι. Και επανέρχεσαι και στην πραγματικότητα...
Στην ενάμιση περίπου που οδηγάς κάθε μέρα μπορείς να κάνεις πολλά και άλλα τόσα μπορούν να συμβούν. Καταρχάς, στους κυπριακούς δρόμους η ζωή σου είναι συνεχώς σε κίνδυνο. Οι δρόμοι είναι χάλια και πολλές φορές επικίνδυνοι, οι οδηγοί νευρικοί και ασυνείδητοι. Δεν είναι τυχαίο που κάθε χρόνο έχουμε αύξηση στα ατυχήματα. Κάποιοι πάνε επικίνδυνα γρήγορα και κάποιοι εκνευριστικά αργά. Άλλοι νομίζουν ότι οι δρόμοι τους ανήκουν, ειδικά οι ταξιτζήδες και χωρικοί και το πιο σπαστικό είναι ότι οι μπάτσοι είναι παντού. Θες να κλαις όταν το αυτοκίνητο του βουλευτή σε προσπερνά με 200 χιλιόμετρα και ο μπάτσος τον χαιρετά, ενώ εσένα σε σταματά με ύφος επειδή άγγιξες χωρίς να το καταλάβεις τα 125.
Ναι, στο δρόμο θα βρίσεις και θα σε βρίσουν. Θα σου κορνάρουν και θα κορνάρεις. Δεν είναι τίποτα που πρέπει να πάρεις προσωπικά. Συμβαίνει σε όλους.
Και τι κάνεις όταν οδηγάς; Σκέφτεσαι… Πρώτα απ’ όλα. Σκέφτεσαι τα πάντα όμως. Από τα επόμενα σχέδιά σου για το μέλλον μέχρι το τι φαγητό άραγε να μαγείρεψε η μαμά στο σπίτι ή αν θα κλείσεις επιτέλους εκείνο το ραντεβού για μασάζ που τόσο χρειάζεσαι.
Ανά διαστήματα οι σκέψεις διακόπτονται από εξωτερικές παρεμβολές. Χτυπάει το τηλέφωνο, λούζεσαι λίγο τον καφέ ή καις τη γλώσσα σου, σου πέφτει το τσιγάρο ανάμεσα στα πόδια και καις την πολυθρόνα ή πρέπει ν’ αλλάξεις σταθμό γιατί ξαφνικά από ελληνικά, ακούς τούρκικα.
Δυστυχώς, δεν σκέφτεσαι μόνο ωραία πράγματα, σκέφτεσαι και τα άσχημα. Κάποτε σε πιάνουν και τα κλάματα, όμως είναι εντάξει γιατί φοράς γυαλιά ηλίου. Και ο ήλιος που σου χτυπάει στο πρόσωπο συνέχεια, όταν νευριάζεις, γίνεται σπαστικός. Και προσπαθείς να κρυφτείς απ’ αυτόν λες και θα κρυφτείς απ’ όλα όσα σε πόνεσαν και τον βρίζεις.
Το πολύ καλό είναι ότι είσαι ευτυχώς αποκομμένος για λίγη ώρα από όλους και όλα και ειδικότερα από το ίντερνετ και τα social media. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Είσαι εσύ και το μυαλό σου. Καθόλου καλή ιδέα να βγάζεις συνεχώς σέλφι καθώς οδηγείς… Άστο το ρημάδι το κινητό για λίγο να καθαρίσει ο εγκέφαλος σου από τα βομβαρδισμό άσχημων ειδήσεων και ανούσιων ιντερνετικών σχέσεων.
Το πολύ κακό είναι ότι σε σκέφτομαι και σένα. Βασικά από τα 40 λεπτά που μπορεί να είμαι στο αυτοκίνητο, τα 30 συνήθως είναι δικά σου. Και αν με παρακολουθούσες θα έλεγες πάει αυτή τα ‘χασε. Μια να γελώ, μια να χτυπώ το κεφάλι μου στο τιμόνι, μια να κοιτάζω αφηρημένα το δρόμο (επικίνδυνο), μια να φωνάζω ή να κλαίω. Κανονικό ξέσπασμα. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Όχι αυτήν του γράφειν… αυτήν του οδηγείν.
