Ο Δάκης σε συνέντευξη του στον Ρεπόρτερ μιλά για όλα…

Μπροστά του ένα φλιτζάνι τσάι, χωρίς λεμόνι, αυτή τη φορά. Χαμογελαστός, άμεσος και ξεκάθαρος στον λόγο του, όπως και στην τέχνη του, ευγενής, οικείος όχι για να είναι αρεστός, αλλά γιατί έτσι του βγαίνει. Προσγειωμένος, παρά την πετυχημένη πορεία του, μοιράζεται μαζί μας στιγμές από τη ζωή και την καριέρα του, αποκαλύπτει τις «ρωγμές» του και «σκιαγραφεί» το καλό τραγούδι που τον αφορά, μέσω των απόψεων, αλλά και των επιλογών του. Αναμφίβολα, ένας από τους πιο δημοφιλείς τραγουδιστές της δεκαετίας του ’70, με τη χαρακτηριστική ερωτική φωνή, έχει πολλά να πει.
 

Του Χρίστου Λαζανιά

Νοερά στην Αλεξάνδρεια
Όταν του ζήτησα να μου περιγράψει μια εικόνα από τη ζωή του, που γυροφέρνει συχνά το μυαλό του, δεν δυσκολεύτηκε: «Η Αλεξάνδρεια είναι μόνιμα στο μυαλό μου. Ταξιδεύω διαρκώς εκεί νοερά, είναι στα όνειρά μου. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί τα παιδικά μου χρόνια ήταν ανέμελα και αγνά». Ήταν καλοκαίρι του 1943, 26 Αυγούστου, όταν η ζωή του ανέτελλε στην κοσμοπολιτική Αλεξάνδρεια. «Μεγάλωσα πολύ καλά. Είχα φοιτήσει στο φημισμένο Πατριαρχικό Αλεξανδρινό Λύκειο, του οποίου διευθύντρια ήταν η Ευγενία Παλαιολόγου Πετρώνδα. Μικρός ήμουν πολύ άτακτος που η μάνα μου έλεγε: ‘‘Δεν κάνω άλλο παιδί’’».
 
Ξάδελφος του Ντέμη
Τα πρώτα μουσικά του ακούσματα ήταν ο Γιάννης Βογιατζής, η Τζένη Βάνου, η Μούσχουρη αλλά και τραγούδια από το διεθνές ρεπερτόριο.
«Στον πατέρα μου δεν άρεσε καθόλου η μουσική. Αν έπαιζε το ραδιόφωνο όταν έμπαινε στο σπίτι, το έκλεινε. Αντίθετα, στο σόι της μητέρας μου υπήρχαν τραγουδιστές και ηθοποιοί, ο Ντέμης Ρούσσος ήταν δεύτερός μου ξάδελφος». Από μικρός είχε αναγνωρίσει τη σχέση του με το τραγούδι, χωρίς ωστόσο να έχει στο μυαλό του κάτι συγκεκριμένο. «Είχα μια τάση ν’ ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς, ηθοποιός ή τραγουδιστής. Ήξερα όμως ότι τραγουδούσα καλά. Εκτός από το τραγούδι, τίποτα άλλο δεν μου άρεσε. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω γιατρός ή λογιστής που ήταν και ο ίδιος. Βέβαια, δεν είχα καμία σχέση με αυτά. Αν ήταν διορατικοί οι γονείς μου θα με κατεύθυναν να γίνω πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας. Από μικρός σχεδίαζα, με ευκολία, κατόψεις σπιτιών, θεάτρων, κτλ. Τελικά όμως, βρήκα τον δρόμο μου μόνος μου».
 
Η γνωριμία με την Ουμ Καλσούμ
Μια από τις ωραίες στιγμές στη ζωή του ήταν η γνωριμία του με τη σπουδαία φωνή του αραβικού κόσμου, την Ουμ Καλσούμ. «Σε ηλικία 17 ετών, τραγουδούσα ερασιτεχνικά σε έναν χώρο στην Αλεξάνδρεια. Στο τέλος της βραδιάς έρχεται μια κυρία και μου λέει στα γαλλικά: «συγχαρητήρια, είστε πολύ καλός». Όλοι, κοινό και μουσικοί, είχαν παγώσει!
 
Η αρχή στην Αθήνα
Τo 1964 πήγε στην Αθήνα για διακοπές με έναν φίλο του πιανίστα, τον Σταύρο Μιχαλάκη, τον οποίο θεωρούσε μέντορά του. Ένα βράδυ, λοιπόν, είχαν πάει σε ένα κλαμπ στην Κηφισιά. Ο φίλος του ήξερε κάποιους από τους μουσικούς, τον σύστησε, και του πρότειναν να πει ένα τραγούδι. «Τραγούδησα ένα γαλλικό τραγούδι του Aznavour, το ‘‘La boheme’’. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να με ακούσει ο ιδιοκτήτης, ο οποίος ακολούθως μου έκανε πρόταση να είμαι στο μαγαζί που θα άνοιγε στη Βουλιαγμένη. Έτσι, το 1964 ξεκίνησα στην ‘‘Αργώ’’ μαζί με τους Play Boys. Στο μαγαζί αυτό σύχναζαν όλοι οι σταρ της εποχής, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Λάσκαρη κ.ά. Το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι».
Ακολούθησαν εμφανίσεις σε διάφορα μαγαζιά στην Ελλάδα, ενώ την ίδια εποχή ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο στα αγγλικά με τίτλο, «Deep in the heart of Athens», και το 1968 το πρώτο του τραγούδι στα ελληνικά με τίτλο, «Γεια σου σ’ ευχαριστώ». Ταυτόχρονα, του εμπιστεύεται ο Μίμης Πλέσσας, τραγούδια όπως το «Τόσα Καλοκαίρια». Η ανοδική του πορεία είχε αρχίσει, και το όνομά του αναβόσβηνε με μεγάλα γράμματα στα καλύτερα μαγαζιά της Αθήνας. Συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα όπως Χατζής, Χατζηνάσιος, Κατσαρός, Λαβράνος, Θεοδοσιάδης, Μαρινέλλα, Πάριος, Αλεξίου, αδελφές Μπρόγιερ, κ.ά.
 
«Είχα ψωνιστεί»
«Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή είχα ξεφύγει. Ξέρεις, είσαι νέος, βλέπεις την επιτυχία, παρασύρεσαι. Μόνο στη σκέψη όμως. Δεν έκανα κάτι για το οποίο μετανιώνω. Είχα ψωνιστεί αλλά δεν το είχα εκδηλώσει. Δεν έμπλεξα με ναρκωτικά, αλκοόλ, ρουλέτες κτλ. Ούτε χαρτιά ξέρω να παίζω. Θυμάμαι, μου είχε πει η Νινή Ζαχά: ‘‘Παιδάκι μου μάθε μπιρίμπα γιατί θα έχεις άσχημα γεράματα. Όταν θα πάψεις να τραγουδάς δεν θα έχεις με τι ν’ ασχοληθείς’’. Και πράγματι, δεν έχω τίποτε άλλο στον κόσμο εκτός από το τραγούδι. Έκανα λεφτά, έφαγα πολλά λεφτά, πέρασα πολύ ωραία τη ζωή μου. Ήμουν και είμαι σπάταλος με πράγματα τα οποία με ικανοποιούν. Έκανα πολλά ταξίδια, μου άρεσε να ζω σε ωραίο περιβάλλον στο σπίτι μου, όχι για να το βλέπουν οι άλλοι, αλλά για μένα. Θα μπορούσα να πάρω όχι μία μερσεντές αλλά δύο, όμως δεν πήρα. Πάντα είχα μικρά αμάξια ώστε να περνάω απαρατήρητος».
 
Με τους Rolling Stones
Θυμάται τη συμμετοχή του στην επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, στις 17 Απριλίου του 1967, λίγο πριν από την επιβολή της δικτατορίας. «Είμαι τελείως άσχετος από πολιτικά και αθλητικά. Οι οργανωτές της συναυλίας, μου είχαν προτείνει να τραγουδήσω στην έναρξη. Οι Rolling Stones δεν μου άρεσαν, ήταν τα κακά παιδιά για μένα. Είχα τελειώσει με το τραγούδι μου και τους είδα να έρχονται, ο Μικ Τζάγκερ με ένα παιδί στον ώμο. Ευτυχώς, δεν κάθισα να τους ακούσω γιατί έγινε χαμός μετά». Σημειώνεται ότι τη συναυλία παρακολουθούσαν αστυνομικοί, οι οποίοι περίμεναν μια αφορμή για να χτυπήσουν. Την αφορμή έδωσε ο ίδιος ο Μικ Τζάγκερ όταν τραγουδούσε το «Satisfaction». Κάποιος του έδωσε ένα μπουκέτο με κόκκινα γαρίφαλα και τα πέταξε πίσω στον κόσμο. Ο Τζάγκερ αγνοούσε τον διχασμό της χώρας σε δεξιούς και αριστερούς, και τη σημασία του κόκκινου γαρίφαλου. Η κίνησή του ερμηνεύτηκε πολιτικά και μέσα σε λίγα λεπτά, διακόπηκε η συναυλία και επικράτησε πανδαιμόνιο.
 
Η οικογένεια Λεβέντη
Το 1971 ήρθε για πρώτη φορά στην Κύπρο, για εμφανίσεις. Έκτοτε έρχεται συχνά για δουλειά και διακοπές. Μάλιστα, πριν από χρόνια έχει αποκτήσει το δικό του διαμέρισμα ακούγοντας τη συμβουλή του καλού του φίλου, Κώστα Σχοινιού. «Θυμάμαι, είχα δώσει μια απογευματινή παράσταση για τη νεολαία στο Mont Parnasse στη Λευκωσία. Είχε τόσο κόσμο που δεν μας χωρούσε ο τόπος. Μάλιστα, με είχανε ανεβάσει σ’ ένα τραπέζι για να τραγουδήσω και κάποια στιγμή κάτι γίνεται, σπρώχνουν το τραπέζι και πέφτουν όλοι από πάνω μου. Οι θαυμάστριες μού τραβούσανε τα πουκάμισα και τα μαλλιά, δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Όταν κατάφερα να σηκωθώ, έφυγα τρέχοντας ενώ με κυνηγούσανε... Ξαφνικά, βλέπω μια άσπρη μερσεντές να έρχεται κατά πάνω μου, νόμιζα ότι θα με πατούσε. Ανοίγει η πόρτα, πετάγομαι μέσα και φεύγουμε. Ήταν η ανιψιά του Λεβέντη, η Φώφη, ξαδέλφη της Φωτεινής Παπαδοπούλου. Έτσι γνωρίστηκα με την οικογένεια Λεβέντη με την οποία έχουμε επαφές μέχρι σήμερα».
 
Οι δύσκολες στιγμές
Δεν ξεχνά μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο στη ζωή του. «Τραγουδούσα ένα ντουέτο, ‘‘Tο μίλα μου’’, θυμάμαι είχα κάνει φινάλε και ξαφνικά πέφτω λιπόθυμος στην πίστα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήμουν στο νοσοκομείο. Μετά από σειρά εξετάσεων φάνηκε πως από τα φώτα και τα λέιζερ πειράχτηκε ένα κύτταρο του εγκεφάλου μου. Πέρασα πολύ δύσκολα. Έπαιρνα κάποια φάρμακα που μου είχαν προκαλέσει και κατάθλιψη, έτσι πήρα και αντικαταθλιπτικά. Ευτυχώς πέρασε και αυτό».
 
__________________________
 
Χρήμα, δημόσιες σχέσεις
και ορμόνες ορίζουν το τραγούδι
«Οι εταιρείες και τα οικονομικά συμφέροντα χαλάσανε τη μουσική. Τώρα γράφουν τραγούδια για να κάνουν επιτυχία, τότε ήταν τραγούδια από καρδιάς - δεν ήταν ‘‘άντε να κάνουμε σουξέ, να βγάλουμε λεφτά’’. Βλέπω συναδέλφους μου που η έγνοια τους είναι πόσες φορές θ’ ακουστούν από τα ραδιόφωνα. Δεν με ένοιαξε ποτέ αυτό. Δεν είμαι παθιασμένος με τη δόξα, αν είμαι γνωστός ή όχι. Αντίθετα, με ενδιέφερε η κάθε δουλειά που θα κάνω να με ικανοποιεί, να είναι σωστή και τα τραγούδια να έχουν αξιοπρεπή στίχο. Ένας τραγουδιστής κάνει μεγάλη επιτυχία και δεν αξίζει, και το αντίθετο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Σήμερα, πρέπει να πληρώσει κάποιος για να κάνει δίσκους ή πρέπει να είναι μέσα στις δημόσιες σχέσεις - που εγώ τις ονομάζω σχέσεις συμφέροντος. Επίσης, το τραγούδι είναι θέμα ορμονών. Είναι αξιοσημείωτο πως για να παίξει τους δίσκους ενός καλλιτέχνη το τότε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έπρεπε να περάσει από εξετάσεις ο καλλιτέχνης. «Υπήρχε μια επιτροπή, κρυμμένη πίσω από ένα τζάμι, και με τη συνοδεία ενός πιάνου τραγουδούσαμε ένα - δυο τραγούδια. Μετά από λίγες μέρες, μας ειδοποιούσαν αν περάσαμε ή όχι. Την πρώτη φορά κόπηκα γιατί το ‘‘ρ’’ ήταν λίγο ξενικό. Έκανα μαθήματα ορθοφωνίας, έδωσα εξετάσεις δεύτερη φορά, και πάλι δεν πέρασα. Είχα απελπιστεί. Μετά από έξι μήνες έδωσα τρίτη φορά εξετάσεις, και μιλώντας με την κυρία στη γραμματεία, της έλεγα πόσο στεναχωρημένος είμαι που δεν με περνούσαν. ‘‘Νεαρέ μου μην απελπίζεσαι γιατί η Μούσχουρη πέρασε την πέμπτη φορά, η Βάνου τη δεύτερη’’. Σήμερα, όποιος έχει λεφτά, γνωριμίες, κοιλιακούς, όποια φοράει μίνι κάνει ένα δίσκο και προωθείται ανάλογα με τις δημόσιες σχέσεις που έχει και τα λεφτά που δίνει».
 
__________________________________________
 
Μόνος από επιλογή
«Είχα αρραβωνιαστεί μια κοπέλα, που δεν ήταν γνωστή, και χωρίσαμε γιατί δεν είχαμε χρόνο ο ένας για τον άλλο. Έπειτα, είχα μια πεντάχρονη σχέση με τη Μαργαρίτα Μπρόγιερ. Ερωτεύτηκα πολλές φορές, έκανα σχέσεις, δεν παντρεύτηκα όμως γιατί θεωρώ ότι ήταν αδύνατο να κάνω οικογένεια με τη δουλειά που κάνω, και ειδικά τότε. Δούλευα βράδυ, τη μέρα κοιμόμουνα, έπειτα θέατρο, συνεντεύξεις, ραδιόφωνα, τηλεόραση και το βράδυ πάλι δουλειά. Με τέτοια δεδομένα ή χαλάει η καριέρα σου ή χαλάει ο γάμος σου. Είμαι λιγάκι δύσκολος άνθρωπος, θέλω την ησυχία μου. Όσο ερωτευμένος και να είμαι, θέλω να κοιμάμαι μόνος. Από μικρός είχα τέτοιες ιδιοτροπίες. Επιπλέον, άμα ερωτευτείς, στην αρχή, κάνεις μερικές υποχωρήσεις. Μετά περνάει λιγάκι ο έρωτας, δεν κάνεις υποχωρήσεις και αρχίζουν τα προβλήματα. Αν είχα παιδιά δεν σημαίνει ότι θα με φρόντιζαν, παρόλο που στάθηκα πολύ στη μητέρα μου. Προς το παρόν είμαι μια χαρά, δεν νιώθω μοναξιά, περνώ καλά με τους λίγους φίλους, φίλες που έχω.