NULL
16:02 - 17 Φεβρουαρίου 2016
Οι πρώτες ρυτίδες άρχισαν να αχνοφαίνονται… Το πρόσωπο άρχισε να δείχνει κάπως τα σημάδια του χρόνου… κουρασμένα μάτια, η επιδερμίδα δεν λάμπει όπως παλιά… Κι όμως, η ηλικία δεν κρίνεται από τον χρόνο, έτσι τουλάχιστον λέω εγώ. Η ηλικία κρίνεται από το μέσα σου, την ψυχή σου, το πως νιώθεις εσύ. Κι εγώ νιώθω τουλάχιστον 25! Έτσι λέω τα τελευταία χρόνια και γελώ. Αυτό που έχει σημασία είναι η ψυχή να είναι παραμένει νέα. Να δραστηριοποιείται, να κάνει αυτά που αγαπά, να ξανανιώνει.
Περπατάς στο δρόμο της ζωής και βλέπεις από τη μια, 25χρονα κουρασμένα από τη μιζέρια και το μοιρολόι νιάτα, γερασμένα μυαλά μέσα σε όμορφα νεαρά κεφάλια. Και στην αντίπερα όχθη, ηλικιωμένα πρόσωπα - ηλικιωμένα στην όψη μόνο - που ξέρουν ακόμα να ζουν, να παλεύουν, αλλά και να διασκεδάζουν. Ποιό στρατόπεδο διαλέγεις εσύ;
Τα χρόνια περνούν, φεύγουν και τι μένει πίσω; Η ανυπαρξία του μυαλού; Τα ρυτιδιασμένα μας, χωρίς ιστορία, πρόσωπα; Ο μαρασμός της ψυχής μας; Όλα, μα όλα, είναι μέσα στο κεφάλι μας. Αν μαραζώνουμε γιατί μεγαλώσαμε και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε αυτά που θέλουμε, τότε γινόμαστε έρμαια της μοίρας μας. Μιας μοίρας που μπλέκεται στο γαϊτανάκι της απελπισίας, της μοναξιάς, της αδράνειας, της απραξίας. Στην τελική δεν έχουμε χρόνο για τίποτε. Δουλειά, σπίτι, παιδιά, υποχρεώσεις. Ούτε χρόνο για φίλους ούτε για μας. Ξεχνάμε την ουσία της ζωής κι αφηνόμαστε. Κι ο χρόνος είναι ανελέητος σ’ αυτό.
Είναι τρομερό όμως, τι μπορούμε να κάνουμε όταν υπάρχει θέληση, θέληση για ζωή. Ο χρόνος λοιπόν, που περνά δεν με αγγίζει, δεν του επιτρέπω να με αγγίξει. Θέλω να είμαι ελεύθερη να κάνω αυτά που αγαπώ χωρίς περιορισμούς. Θέλω να ταξιδεύω, να γνωρίζω κόσμο, να μαθαίνω για τη ζωή, τις σχέσεις, τους ανθρώπους, να διδάσκομαι και να παίρνω μαθήματα από τις ίδιες τις εμπειρίες της ζωής. Κι αυτό το ταξίδι στο χρόνο είναι τελικά αυτό που μετρά.
