Τόνια Σωτηροπούλου: Η απώλεια παιδιού από την οικογένειά της

Ήταν μόλις 19 όταν έφυγε στο εξωτερικό και έζησε μόνη της.

Η Τόνια Σωτηροπούλου εξηγεί το καλό που της έκανε το γεγονός πως πήρε τη ζωή της στα χέρια της από νωρίς και μιλά για την εσωτερική ανάγκη που την έσπρωξε να αποκτήσει κοινωνική δράση.

Αυτό ταίριαξε στη mentalite σου και εξαιτίας της φυγής σου στο εξωτερικό από μικρή ηλικία;

Μπορεί. Είναι διαφορετικό το σύστημα έξω, σε σκληραγωγεί, μαθαίνεις να σέβεσαι με το δύσκολο τρόπο. Εδώ περνάμε δύσκολα, αλλά έχουμε την ευκολία της οικογένειας, δεν βγαίνεις εύκολα από το κιγκλίδωμα της ασφάλειας. Οπότε μπορείς να πιάσεις ταβάνι στα επαγγελματικά. Δεν χρειάζεται να ζοριστείς, προσαρμόζεσαι σε ένα σύστημα, όπου όλοι μιλάνε για όλους, αλλά και όλοι κάνουν παρέα με όλους. Το γεγονός πως έζησα από τα 19 μου έξω με οχύρωσε διαφορετικά. Όταν γύρισα έπειτα από ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα, αισθανόμουν εξωγήινη. Σκεφτόμουν «μα με τι ασχολούνται;». Παράλληλα, αυτό το κομμάτι της Ελλάδας μού αρέσει. Δεν είναι όλα «πολιτικά ορθά». Έχει ψυχή, αρκεί να φεύγεις συχνά. Αλλιώς μπορεί να γίνει ανυπόφορο. Μια μικρογραφία αυτού που λέω είναι και η ελληνική οικογένεια, όπου γίνεται χαμός στην καθημερινότητα, αλλά έχει πάντα τόσο μεγάλη αγάπη!

Έχεις αναπτύξει μια πλούσια κοινωνική δράση. Είναι μια ανάγκη σου ιδεολογική ή συναισθηματική;

Καταρχάς, δεν είναι κάτι μαρκετινίστικο από μεριάς μου. Θεωρώ πως όταν έχεις την ευλογία να σου πηγαίνουν τα πράγματα καλά και όταν είσαι σε ένα επάγγελμα που εκτίθεσαι στα Μέσα, πρέπει ένα κομμάτι από αυτή την έκθεση να την αφιερώνεις αφιλοκερδώς σε δραστηριότητες για το κοινό καλό. Ιδίως όταν οι δραστηριότητες αυτές είναι και πεποίθησή σου. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα ζώα, πάντοτε θα τα αγαπώ. Θα φροντίζω να αφήνω νερό για τα αδέσποτα, φαγητό… Είναι μια ενέργεια που θα γυρίσει πίσω. Όλοι μπορούμε να κάνουμε πολλά για τους γύρω μας, απλά δεν μπαίνουμε στη διαδικασία. Πριν από τρία χρόνια ξεκίνησα κάτι απλό: Είπα πως θα κάνω κάτι καλό για έναν άνθρωπο κάθε μέρα. Το επέβαλλα στον εαυτό μου ώστε να γίνει ρουτίνα. Και αποκομίζω πάρα πολλά. Δεν λέω να δίνεις χρήματα στα φανάρια, είναι εντελώς λάθος αυτό, γιατί εκμεταλλεύονται αυτούς τους ανθρώπους, ιδίως τα παιδάκια. Αλλά ο καθένας μπορεί να αφιερώσει δύο λεπτά, όταν είναι στο δρόμο, και να πάρει σε έναν άνθρωπο κάτι να φάει. Μόλις με δύο ευρώ μπορείς να το κάνεις. Και μια βοήθεια δεν εξαντλείται στο φιλανθρωπικό κομμάτι. Μπορείς απλά να βοηθήσεις ένα φίλο, με το να τον διευκολύνεις σε μια δουλειά του, δίνοντάς του, για παράδειγμα, το τηλέφωνο ενός γνωστού σου που μπορεί να τον βοηθήσει σε κάτι που ψάχνει. Πρέπει να εμπλακούμε σε καταστάσεις βοηθώντας. Με κάνει να νιώθω καλά όταν το κάνω.

Υπήρξε κάποιο γεγονός που σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση;

Ναι, κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως είμαι αγνώμων. Προσπαθούσα πάντα να βοηθάω, αλλά με αυτή τη συνέπεια ξεκίνησα να το κάνω πριν από πέντε χρόνια, όταν «χάσαμε» ένα παιδί του ευρύτερου οικογενειακού μας κύκλου. Σκεφτόμουν τα δικά μου προβλήματα κι αναρωτιόμουν: «Τι κάθεσαι και μιζεριάζεις ενώ όλα πηγαίνουν καλά;». Κάπως έτσι μου έσκασε και είπα «από σήμερα θα το κάνω». Και το έβαλα στη ρουτίνα μου.