NULL

Με πήρε τηλέφωνο ο Ανδρέας, φίλος των παιδιών μου από τα φοιτητικά και από τα νέα παιδιά που ιδιαίτερα εκτιμώ για το ήθος και τη ζωντάνια τους, με την παράκληση να δημοσιεύσουμε «κάτι» στον Ρεπόρτερ για την εκδήλωση που διοργανώνει το Ίδρυμα Χριστίνα Α. Αποστόλου - 11 του μήνα αυτού στη Λάρνακα - με την ευκαιρία των δέκα χρόνων από την ίδρυσή του.              
             
Οι συνάδελφοι του Ρεπόρτερ, έντυπου και διαδικτυακού, ασφαλώς και ανταποκρίθηκαν αμέσως, γνωρίζοντας τη δράση του ιδρύματος που πρώτιστο στόχο έχει την «οικονομική βοήθεια παιδιών και νέων με χρόνιες παθήσεις στην προσπάθειά τους να προσφέρουν στον εαυτό τους ένα καλύτερο μέλλον», όπως λίγα λεπτά μετά το τηλεφώνημα του Ανδρέα διάβαζα στο διαδικτυακό του προφίλ.
 
Η Χριστίνα έφυγε πριν από δέκα ακριβώς χρόνια και μάλιστα με την αυγή του νέου έτους, 1η Ιανουαρίου του 2006. Λίγους μόνο μήνες μετά είχε ήδη συσταθεί και το ίδρυμα που «δεν έγινε για τη Χριστίνα αλλά με τη Χριστίνα. Μας  πήρε από το χέρι και μέσα από αυτό μας παίρνει στα μονοπάτια της αγάπης, της προσφοράς και της ανθρωπιάς», συνεχίζω να διαβάζω στο προφίλ του και σκέφτομαι φωνακτά, όταν σε λίγο μιλώ και πάλι με τον Ανδρέα τον γιο της, πως «η μαμά σου, Ανδρέα, δεν έφυγε, το ίδρυμα, εσείς, οι άνθρωποί του και οι εθελοντές καταφέρατε να την κρατάτε εδώ. Συμφωνείς;» κι εκείνος είπε: «Έτσι είναι όπως τα λες».
Κι εγώ με τη σειρά μου αισθάνομαι χαρούμενη και «τυχερή». Γιατί προτού κτυπήσει το τηλέφωνο στις 11 το πρωί, να είναι ο Ανδρέας, να μου πει για την εκδήλωση και να μου δώσει την έμπνευση, δεν έβρισκα εκείνο «το κάτι» για το αρθράκι του Celebrity που ήθελα να γράψω, αμφιταλαντευόμουν, δεν αποφάσιζα ακριβώς «τι».
 
Ο Ανδρέας μου έδωσε τη λύση εν είδει πρόκλησης, αλλά περισσότερο τον ευχαριστώ όχι γι’ αυτό αλλά για τη δυνατότητα που δίνει σε σένα, σε μένα, σε όλους ένα ίδρυμα σαν κι αυτό, που έχει το όνομα της μητέρας του, να αντλούμε δύναμη τόση ώστε να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε από έναν οξύμωρο, θα μπορούσε κανείς να πει, συνδυασμό λέξεων και πραγματικοτήτων σε ένα τιτλάκι του τύπου «όταν ο καρκίνος ‘δίνει ζωή’».            
    
Ό,τι πιο πολύ οι περισσότεροι από μας φοβούνται σ’ αυτή τη ζωή ως πιθανότητα να τους συμβεί, ενώ αρκετοί δεν τολμούν καν να τον πουν με τ’ όνομά του, τον «καρκίνο που θερίζει» κατά το επί σειρά δεκαετιών κοινότοπο των δημοσιευμάτων, από πρώτη - δεύτερη αιτία θανάτου μπορεί να σπείρει, σ’ ένα άλλο επίπεδο,  τη δυνατότητα ανάδειξης των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Της δύναμης που έχει ο άνθρωπος να μετατρέπει ακόμα κι ό,τι περισσότερο τον πονά σε ζωοδότρα πηγή για τον ίδιο και πιο πολύ για τους γύρω του. Αυτό είναι το θαυμαστό! Άλλοι θα την πουν την πηγή ελπίδα κι ανθρωπιά, άλλοι στήριξη ηθική και οικονομική, εγώ, επιτρέψτε μου, να την αποκαλέσω «μεγαλείο της ζωής».

Με το Ίδρυμα Χριστίνα Αποστόλου επικοινωνείτε στο 99795052 ή στο info@andreasapostolou.com
 

Δειτε Επισης

Σατίρισαν ποιητή στο #RadioArvyla και απάντησε: «Αρκούντως διαπομπευτικό. Ξεπερασμένη, ανίατη νουμερολογία»
Καίτη Φίνου: «Πρέπει να έφυγα για λίγο από τη ζωή, θυμάμαι ότι έπεσα στη μέση του διαδρόμου του νοσοκομείου»
Μιμή Ντενίση: «Δέχθηκε μπούλινγκ η κόρη μου! Tης έλεγαν: η μάνα σου σού ανοίγει όλες τις πόρτες»
Βικυ Βολιώτη: «Πυροδοτήθηκαν από μια κρίση πανικού και άρχισαν τα προβλήματα για περίπου καμία δεκαετία»
Αντώνης Παπαηλίας: «Του είπα: Μπαμπά, είμαι γυναίκα! και μου απάντησε… Ολυμπιακός να μην γίνεις!»
Σε δίκη o Πρίγκιπας Harry για την υπόθεση συκοφαντικής δυσφήμισης κατά της #MailOnSunday
Γιώργος Αλκαίος: «Έκανα ελεύθερη πτώση, έσπασε η ουρά μου, χτύπησε στο νευρικό σωλήνα, έμεινα παράλυτος»
Μαριάννα Τουμασάτου: «Είχα φάει πολύ ξύλο, με παράτησε αιμόφυρτη και λιπόθυμη στο αμάξι πεταμένη»
Δανάη Μπάρκα: «Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω με κλάματα, που δεν δεν μπορώ να ανασάνω»
Χάρις Αλεξίου για την περιπέτεια με τον καρκίνο: «Το πώς βγήκε αυτό έξω και πώς επικοινωνήθηκε είναι άλλο»