NULL

Με πήρε τηλέφωνο ο Ανδρέας, φίλος των παιδιών μου από τα φοιτητικά και από τα νέα παιδιά που ιδιαίτερα εκτιμώ για το ήθος και τη ζωντάνια τους, με την παράκληση να δημοσιεύσουμε «κάτι» στον Ρεπόρτερ για την εκδήλωση που διοργανώνει το Ίδρυμα Χριστίνα Α. Αποστόλου - 11 του μήνα αυτού στη Λάρνακα - με την ευκαιρία των δέκα χρόνων από την ίδρυσή του.              
             
Οι συνάδελφοι του Ρεπόρτερ, έντυπου και διαδικτυακού, ασφαλώς και ανταποκρίθηκαν αμέσως, γνωρίζοντας τη δράση του ιδρύματος που πρώτιστο στόχο έχει την «οικονομική βοήθεια παιδιών και νέων με χρόνιες παθήσεις στην προσπάθειά τους να προσφέρουν στον εαυτό τους ένα καλύτερο μέλλον», όπως λίγα λεπτά μετά το τηλεφώνημα του Ανδρέα διάβαζα στο διαδικτυακό του προφίλ.
 
Η Χριστίνα έφυγε πριν από δέκα ακριβώς χρόνια και μάλιστα με την αυγή του νέου έτους, 1η Ιανουαρίου του 2006. Λίγους μόνο μήνες μετά είχε ήδη συσταθεί και το ίδρυμα που «δεν έγινε για τη Χριστίνα αλλά με τη Χριστίνα. Μας  πήρε από το χέρι και μέσα από αυτό μας παίρνει στα μονοπάτια της αγάπης, της προσφοράς και της ανθρωπιάς», συνεχίζω να διαβάζω στο προφίλ του και σκέφτομαι φωνακτά, όταν σε λίγο μιλώ και πάλι με τον Ανδρέα τον γιο της, πως «η μαμά σου, Ανδρέα, δεν έφυγε, το ίδρυμα, εσείς, οι άνθρωποί του και οι εθελοντές καταφέρατε να την κρατάτε εδώ. Συμφωνείς;» κι εκείνος είπε: «Έτσι είναι όπως τα λες».
Κι εγώ με τη σειρά μου αισθάνομαι χαρούμενη και «τυχερή». Γιατί προτού κτυπήσει το τηλέφωνο στις 11 το πρωί, να είναι ο Ανδρέας, να μου πει για την εκδήλωση και να μου δώσει την έμπνευση, δεν έβρισκα εκείνο «το κάτι» για το αρθράκι του Celebrity που ήθελα να γράψω, αμφιταλαντευόμουν, δεν αποφάσιζα ακριβώς «τι».
 
Ο Ανδρέας μου έδωσε τη λύση εν είδει πρόκλησης, αλλά περισσότερο τον ευχαριστώ όχι γι’ αυτό αλλά για τη δυνατότητα που δίνει σε σένα, σε μένα, σε όλους ένα ίδρυμα σαν κι αυτό, που έχει το όνομα της μητέρας του, να αντλούμε δύναμη τόση ώστε να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε από έναν οξύμωρο, θα μπορούσε κανείς να πει, συνδυασμό λέξεων και πραγματικοτήτων σε ένα τιτλάκι του τύπου «όταν ο καρκίνος ‘δίνει ζωή’».            
    
Ό,τι πιο πολύ οι περισσότεροι από μας φοβούνται σ’ αυτή τη ζωή ως πιθανότητα να τους συμβεί, ενώ αρκετοί δεν τολμούν καν να τον πουν με τ’ όνομά του, τον «καρκίνο που θερίζει» κατά το επί σειρά δεκαετιών κοινότοπο των δημοσιευμάτων, από πρώτη - δεύτερη αιτία θανάτου μπορεί να σπείρει, σ’ ένα άλλο επίπεδο,  τη δυνατότητα ανάδειξης των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Της δύναμης που έχει ο άνθρωπος να μετατρέπει ακόμα κι ό,τι περισσότερο τον πονά σε ζωοδότρα πηγή για τον ίδιο και πιο πολύ για τους γύρω του. Αυτό είναι το θαυμαστό! Άλλοι θα την πουν την πηγή ελπίδα κι ανθρωπιά, άλλοι στήριξη ηθική και οικονομική, εγώ, επιτρέψτε μου, να την αποκαλέσω «μεγαλείο της ζωής».

Με το Ίδρυμα Χριστίνα Αποστόλου επικοινωνείτε στο 99795052 ή στο info@andreasapostolou.com
 

Δειτε Επισης

Υλικό από κάμερα ασφαλείας δείχνει τον Liam Payne να είναι λιπόθυμος πριν τη μοιραία πτώση του
Ο Ivan Greko τραμπουκίζει 15χρονο που του πέταξε παγάκια σε συναυλία του - Σοκάρουν τα βίντεο στο TikTok
Δημήτρης Σαμόλης: «Θα ήθελα ο πατέρας μου να με έχει αποδεχθεί & χωρίς να έχω παίξει στις #ΆγριεςΜέλισσες»
Σταύρος Ζαλμάς: «Η μεγαλύτερη ψευδής φήμη για μένα ήταν ότι έχω AIDS, μου έκανε μεγάλη ζημιά»
Δύο χρόνια μετά, το Κέντρο Βρεφών «Μητέρα», ακόμα περιμένει τη δωρεά του Νίκου Κοκλώνη από το #J2US
Νατάσσα Μποφίλιου: «Υπάρχει σάτιρα, υπάρχει και χυδαιότητα. Εμείς είμαστε ενάντια στη χυδαιότητα»
Κωνσταντίνα Σωτηρίου: «Άρχισαν να γκρεμίζονται τα πάντα, έπεσε η οροφή του σταδίου, ήμουν σε σοκ καθηλωμένη»
Μάρω Κοντού: «Χρειαζόμουν βοήθεια στο θάνατο της μητέρας μου και στο διαζύγιο, έκανα ψυχανάλυση στα 50»
Η Ζέτα Δούκα για τη στιγμή που εξομολογήθηκε δημόσια την κακοποίηση που υπέστη από τον Γιώργο Κιμούλη
Κατερίνα Γερονικολού: «Ο θάνατος του πατέρα μου, ήταν η καθοριστική στιγμή της ζωής μου και πάντα θα είναι»