NULL

Λένε πως οι όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν γίνονται σκληροί. Ναι, σκληροί και κάποτε τιμωροί. Σπουδαίοι, αλλά μόνοι. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η περίπτωση του Κώστα. Στα 50 του σήμερα, χωρισμένος τρεις φορές, με έξι παιδιά και τέσσερα εγγόνια, πασκίζει να ξεπεράσει τη μοναξιά του τιμωρώντας κάθε γυναίκα, επειδή οι δικές του τον πλήγωσαν. Tον πλήγωσαν τόσο, που χάθηκε πια η ψυχική του ηρεμία.
Και τι κάνει γι’ αυτό; Κλείνεται στο γραφείο του ολημερίς κι ολονυχτίς και προσπαθεί να αποπλανήσει βαριεστημένες ψυχές μέσα από το facebook. Αντί να βγει έξω να αντικρίσει τη ζωή, να σταθεί δίπλα στα παιδιά και τα εγγόνια του, βρίσκει διέξοδο στις πονεμένες ψυχές κάποιων παντρεμένων κυρίως γυναικών που ψάχνουν να βρουν μια αχτίδα φωτός στους κορεσμένους από τα χρόνια γάμους τους. Απ’ ότι φαίνεται δεν είναι μόνο τα διαζύγια που αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, αλλά και οι στάσιμοι, σε μια ρουτίνα, γάμοι. Ένας γλυκός λόγος κι είναι αρκετός για να τους ανυψώσει το ηθικό, έστω κι από έναν άγνωστο, παρόλο που γνωρίζουν τους κινδύνους που εγκυμονούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Κώστας λοιπόν, επέλεξε αυτή την οδό για να λυτρωθεί. Να λυτρωθεί ή να γίνει ακόμα πιο δέσμιος στη μοναξιά του, αυτό θα πρέπει να το κατανοήσει ο ίδιος. Και στο κάτω – κάτω μπορεί να ευθύνεται κι ο ίδιος για την εγκατάλειψη που βίωσε από τις τρεις συζύγους του. Ποιος ξέρει; Τα τελευταία τρία χρόνια μπορεί να γνώρισε και 20 και 30 και 40 γυναίκες μέσω facebook. Αλλάξανε τηλέφωνα, μιλήσανε για τη μίζερη ζωή τους και συναντήθηκαν για μία και μοναδική φορά για να ανταλλάξουν περισσότερες εμπειρίες. Και μετά; Και μετά μην τον είδατε τον Κώστα, ούτε που απάντησε ποτέ ξανά στα μηνύματά τους. Γοητευτικός άντρας από τα λεγόμενά τους, αλλά ως εκεί. Γιατί αυτή η μοναξιά τον πνίγει. Αυτή η ανούσια ζωή, του κατατρώει τα σωθικά αργά και βασανιστικά. Αυτό το λάγνο βλέμμα των γυναικών τον κάνουν να πιστεύει και να σκέφτεται πως όλος ο κόσμος του ανήκει. Τόσο απλά μα τόσο μάταια. Και στην πορεία, να πνίγει τον πόνο του στο αλκοόλ. Μια συντροφιά, που όπως λέει, δεν τον εγκαταλείπει ποτέ. Έτσι είναι όμως; Με τον καιρό ζωτικά όργανα επηρεάζονται από την κατανάλωση ποτού με όλα τα γνωστά επακόλουθα.

Που είναι η ευτυχία; Πουθενά δεν την βρίσκει. Γιατί του λείπει η ουσία, ο άνθρωπος που θα τον κάνει να επικοινωνήσει, να νιώσει, να αγαπήσει. Γιατί δεν ξέρει πώς να αγαπήσει, απαιτεί κι αυτό που απαιτεί το θέλει. Δεν ρωτάει, απλώς θέλει. Κι εκεί τα χάνει όλα. Η μοναξιά τον πληγώνει, τον σκοτώνει. Η αυταρέσκειά του τον κάνει να πιστεύει ότι θα έχει όποια γυναίκα θέλει στα πόδια του. Μα η ουσία δεν κρύβεται ούτε στα δύο πράσινα, μαύρα ή γαλάζια μάτια, αλλά στην καρδιά. Εκεί είναι το μυστικό. Κι αν δεν το βρει, θα είναι για πάντα δέσμιος της μοναξιάς του. Η ζωή, ο ήλιος, η αγάπη, το φως, η ευτυχία, η γαλήνη, η ηρεμία, όλα, μα όλα είναι εκεί έξω και μας κλείνουν το μάτι. Φτάνει εμείς να το θέλουμε. Γιατί όλα, τα πάντα, εξαρτώνται από μας… άντε να συνωμοτήσει και λίγο το σύμπαν υπέρ μας.
Αυτό που πρέπει να κρατήσει ο Κώστας και ο κάθε Κώστας. Είναι πάντα γιορτή όταν η αγάπη σου κρατά το χέρι. Βγες λοιπόν, από το καβούκι σου, κλείσε το μάτι στη ζωή, χαμογέλα στον ήλιο και προχώρα μπροστά. Η ζωή σε περιμένει.