Γιώργος Νταλάρας: "Πολλοί τα βάζουν μαζί μου γιατί δεν δούλεψαν και μαζί μου"
10:58 - 23 Δεκεμβρίου 2015
Ο Γιώργος Νταλάρας με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ, έδωσε μία συνέντευξη εφ' όλη της ύλης στη lifo.gr. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο περιστατικό της συναυλίας όπου του πέταγες ο κόσμος σκουπίδια και άλλα αντικείμενα και απάντησε στο γιατί κάποιοι δεν τον συμπαθούν. Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη:
— Θα σας πάω τώρα σε κάτι δυσάρεστο, στην αποδοκιμασία που υποστήκατε σε εκείνη τη συναυλία και στις καρέκλες που έπεσαν από τους «αγανακτισμένους». Εγώ, βέβαια, δημόσια είχα γράψει πως αυτό ήταν ένα πρώτο τρανταχτό δείγμα ότι το αυγό του φιδιού έσκασε...
Επρόκειτο να δώσουμε έξι συναυλίες και τελικά έγιναν τέσσερις. Αυτά δεν συνέβησαν σε όλες τις συναυλίες, μόνο στο Ίλιον και στη Δάφνη. Δεχτήκαμε, πράγματι, καρέκλες και μπουκάλια με νερό, κάποια απ’ τα οποία ήταν γυάλινα και κατέστρεψαν μερικά μουσικά όργανα που είχαμε. Τι μπορούμε να πούμε τώρα γι’ αυτό; Ήταν ένα σοκ, με ξάφνιασε, αλλά δεν με φόβισε. Αγανακτισμένοι, λίγοι μεν, βαλτοί δε, κάνανε καλά τη δουλειά τους. Κέρδισαν τη φωτογραφία της στιγμής και ένα πλάνο στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Το παράδοξο είναι ότι, ενώ εγώ πήγα εκεί για να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω τόσα χρόνια, αυτοί προσπάθησαν να πείσουν εαυτούς και άλλους για το αντίθετο. Δηλαδή ότι πήγα κοντά σε προεκλογική περίοδο να στηρίξω δημάρχους του ΠΑΣΟΚ ή την Άννα που ήταν βουλευτής και είχε τη διάθεση να προσφέρει την 20ετή εμπειρία της στο σοβαρότατο προσφυγικό ζήτημα.
— Μα, γράφτηκαν αυτά, δεν λέτε κάτι άγνωστο.
Με ενέταξαν σ’ ένα δικό τους πρόβλημα, το οποίο δεν ήταν δικό μου. Από το 1974 μέχρι τις αρχές του ’80 δεν έχω σταματήσει να είμαι παρών στα κοινά. Τότε ήμουν καλός; Και για να το κλείσουμε αυτό το θέμα, πιστεύετε ότι δεν έχει παίξει ρόλο το ότι μια ζωή εκφραζόμουν πολιτικά χωρίς γραμμή από κάποιο κόμμα; Θυμάμαι χαρακτηριστικά που, όταν το ’78 ακούστηκαν το «Δέντρο» και η «Τσιμινιέρα» των Λοΐζου-Λάδη, με εγκαλούσαν οι δεξιές εφημερίδες και ρωτούσαν ειρωνικά: «Από πού βλέπει ο Νταλάρας το κόκκινο δέντρο μες στο κέντρο; Απ’ το μπαλκόνι της οδού Μαυρομματαίων;». Έπειτα από τόσα χρόνια, λοιπόν, βρέθηκαν άνθρωποι από το ΚΚΕ να μιλήσουν για αντιλαϊκή πολιτική και στοίχιση. Ομοίως κάποιοι είχαν δυσαρεστηθεί και με την ενασχόλησή μου με το θέμα της Κύπρου, λες και δεν ζουν Έλληνες στην Κύπρο. Τότε μόνο ήμουν καλός; Σας ξαναρωτάω! Θα σας πω μια ιστορία εδώ: Το 1969-70, πολύ μικρός, δούλευα με τη Μαρινέλλα. Μου πήρε, λοιπόν, η Όλγα Μπακομάρου μια συνέντευξη για το «Φαντάζιο», όπου, μεταξύ άλλων, μου είπε «Τώρα, Γιώργο, όλα σου πάνε καλά και βρίσκεσαι σε καλό δρόμο» κι εγώ της απάντησα: «Όχι, πάνε καλά μόνο στο τραγούδι, αλλά το θέμα είναι ότι εγώ παίρνω σε μια βραδιά όσα παίρνει ένας καθηγητής πανεπιστημίου σε έναν μήνα». Ξέρεις τι μου είπε μετά η γυναίκα; «Δεν μπορώ να το βάλω αυτό, θα σου κάνει κακό»! Κατεστημένο με την έννοια της διάρκειας, ναι, είμαι, το δέχομαι. Το πέτυχα μόνο με τη δουλειά μου και με τις δεξιότητές μου, με τίποτε άλλο. Τα περί καπελώματος είναι η αλήθεια παραποιημένη. Όταν ένας 20χρονος μου λέει «κύριε Γιώργο, έχω αυτά τα τραγούδια» κι εγώ του απαντάω «μπράβο, αγόρι μου, έλα να τα παίξουμε», αυτό θεωρείται καπέλωμα;
— Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν άνθρωποι που χάρηκαν με αυτή την καταδικαστέα πράξη εναντίον σας.
Ναι, υπήρξαν λίγοι άνθρωποι στον χώρο που χάρηκαν και πολλοί περισσότεροι που με στήριξαν. Το θεωρώ ανθρώπινο. Εγώ έχω πολλούς γύρω μου που δεν με πολυσυμπαθούν (γέλια), γιατί τους βάζω χέρι με τον τρόπο μου.
— Και πώς βάζετε χέρι σε άλλους ανθρώπους;
Μη συνεργαζόμενος μαζί τους! Πολλοί τα βάζουν μαζί μου γιατί δεν δούλεψαν και μαζί μου.
