Nίκος και Ίτα Κόσιη: Τετ α τετ εξομολογήσεις
10:15 - 20 Δεκεμβρίου 2015
Η Ίτα δεν συνηθίζει να ανοίγεται εύκολα, τα προσωπικά του καθενός αφορούν τον ίδιο, λέει, και αν σ’ αυτή τη συνέντευξη συγκατένευσε να κάνει μερικώς την υπέρβαση είναι γιατί το θέμα φαίνεται να άγγιξε ευαίσθητες χορδές. «Θα μιλήσουμε για τη σχέση πατέρα και κόρης. Νίκος και Ίτα Κόση μαζί», είπαμε, προτείνοντας πως καλό θα ήταν να επεκταθούμε μερικώς και στη σχέση της με τον γιο της. Δεν έφερε ένσταση, αν και προβληματίστηκε αρκετά. Κάτι ήξερε ο Νίκος Κόσης, όταν πρώτα απευθυνθήκαμε σ’ εκείνον: «Πάρε την Ίτα κι αν αυτή θέλει εγώ είμαι δεκτός», είπε. Και η εξήγηση δόθηκε μέσα από την κουβέντα μας: «Η Ίτα είναι λιγομίλητη. Μιλά όταν πρέπει».
Της Μαρίας Θεμιστοκλέους
Μιλήσαμε αρκετά και περάσαμε όμορφα. Ήταν η ατμόσφαιρα, ήδη χριστουγεννιάτικη, το τζάκι που έκαιε, το δέντρο που θύμιζε παραμύθι για παιδιά, το αχνιστό χαμομήλι στο φλιτζάνι με τις διακριτικές γιορτινές φιγούρες. Μα ήταν πρώτα οι άνθρωποι. Η κυρία Λουίζα Κόση και ας μας επιτραπεί η προτεραιότητα στην αναφορά. Έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της ιδιότητας που έχει να σε κάνει να νιώθεις «σαν στο σπίτι σου» - χάρη στην εκ φύσεως εκλεπτυσμένη της συμπεριφορά - ακόμα κι αν έχεις χρόνια να τη δεις ή τη συναντάς για πρώτη φορά. Μας προσφέρει το ένα, προτείνει μετά κάτι άλλο, ρωτά αν υπάρχει κάτι που θα μας έκανε να νιώθουμε πιο άνετα, ώστε να κάνουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας. Μα ήλθε κι αυτό από μόνο του. Εκείνο το «καλωσορίσατε» του Νίκου Κόση και το αγκάλιασμα δεν θα μπορούσε να ήταν πιο αληθινό και οικείο, όπως και η προθυμία της Ίτας φανερή «να μετακινηθούν έπιπλα», «ν’ αλλάξουμε και διαρρύθμιση αν χρειαστεί, φτάνει να σας βολεύει», όταν λίγη ώρα αργότερα ήταν μαζί μας και η Jo, η φωτογράφος, με όλο της τον εξοπλισμό. Στο μεταξύ, μέχρι να έλθει το τσάι, να βρούμε γωνιά βολική για τη συνέντευξη, να πούμε κι εκείνο κι ετούτο, φυλλομετράμε το άλμπουμ της βάφτισης του Ιωάννη, που βρίσκουμε στο κεντρικό τραπεζάκι του καθιστικού. Και έτσι η αφορμή έρχεται από μόνη της για ν’ αρχίσουμε…
Ίτα, περίγραψέ μας τη μέρα σου ως επιχειρηματία και μητέρας.
Το να δουλεύει μία μάνα και ειδικά όταν το παιδί είναι μικρό, σίγουρα, δεν είναι εύκολο. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να κρατώ κάποιες ισορροπίες. Η μέρα μας καθημερινά ξεκινά μ’ ένα πολύ ξεχωριστό και γλυκό τρόπο. Ο γιος μου ξυπνά και έρχεται στο δωμάτιό μου, τρυπώνει στο κρεβάτι μου και αγκαλιαζόμαστε. Προγευματίζουμε παρέα, τον παίρνω σχολείο και συνεχίζω για δουλειά. Τα απογεύματα κάνουμε βόλτες στο πάρκο, ποδηλασία, πηγαίνουμε επισκέψεις σε φίλους. Το βράδυ, προτού κοιμηθεί, μιλάμε για τη μέρα του, τους προβληματισμούς που πιθανόν έχει και διαβάζουμε παραμύθια.
Έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες η σχέση μάνας και γιου;
Είναι σίγουρα μοναδική. Η ζωή μου έχει αλλάξει 100% προς το καλύτερο από τη γέννηση του γιου μου κι έπειτα. Αν δεν το βιώσει κάποιος δεν περιγράφεται με λόγια αυτό το συναίσθημα. Αν πρέπει όμως να χρησιμοποιήσω μία λέξη, θα έλεγα «λατρεία». Υπάρχει ένα έρωτας μεγάλος, αυτή την εποχή που είναι στα φόρτε του, λόγω του ότι είναι στη ηλικία που πιστεύει ότι εγώ είμαι η γυναίκα της ζωής του.
Τι δίνετε και τι παίρνετε οι δυο σας από τη σχέση αυτή;
Απεριόριστη αγάπη. Αυτό παίρνουμε και δίνουμε ο ένας στον άλλο. Είναι το «φάρμακό» μου όταν είμαι ζορισμένη. Όταν μπαίνω στο σπίτι και αντικρίζω το χαμόγελό του και τρέχει να με υποδεχτεί αγκαλιάζοντάς με, τότε όλα τα αρνητικά από το μυαλό μου εξαφανίζονται.
Τι συνηθίζετε να κάνετε μαζί όταν υπάρχει περισσότερος χρόνος, για παράδειγμα, τα Σαββατοκύριακα;
Με τον Ιωάννη προσπαθώ να περνώ όσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο μπορώ. Τον παίρνω εκδρομές με παρέα, όταν ευκαιρήσω πηγαίνουμε εκτός πόλεως τα Σαββατοκύριακα, κάποιες φορές σε ξενοδοχεία που του αρέσουν. Επίσης, μια φορά την εβδομάδα βγαίνουμε για δείπνο νωρίς σε ταβέρνα. Είναι καλοφαγάς και απολαμβάνει το φαγητό.
Πώς είσαι ως μητέρα;
Το πώς είμαι ως μητέρα δεν ξέρω ακριβώς να το απαντήσω και ίσως να μην είμαι το κατάλληλο άτομο να ρωτήσετε. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως περίμενα να είμαι πιο κουλ και χαλαρή μάνα, όπως είμαι και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου. Ανακάλυψα, όμως, πως στο θέμα του παιδιού αγχώνομαι υπερβολικά, μέσα μου πάντα και χωρίς να το δείχνω, ασφαλώς, στο παιδί.
Ο Ιωάννης είναι τώρα κοντά στα πέντε;
Για την ακρίβεια τεσσεράμισι χρόνων.
Μίλησέ μας λίγο για τον χαρακτήρα του, τις κλίσεις, τα παιδικά του ενδιαφέροντα.
Θα τον χαρακτήριζα ευαίσθητο, εύθυμο, χαμογελαστό, πεισματάρη, περίεργο και κοινωνικό. Είναι αξιολάτρευτος! Πηγαίνει στο νηπιαγωγείο, τα απογεύματα κάνει κολύμπι και μπάσκετ, αγαπά τη μουσική, γι’ αυτό σύντομα θ’ αρχίσουμε μουσική προπαίδεια.
Είσαι επιχειρηματίας και πολυάσχολη. Ποιοι είναι δίπλα σου στο μεγάλωμα και την καθημερινότητα του Ιωάννη;
Το να δουλεύεις και να έχεις μικρό παιδί ασφαλώς και δεν είναι εύκολο, όμως νοιώθω τυχερή που έχω δίπλα μου την οικογένειά μου, όποτε τη χρειαστώ, ενώ υπάρχει και η νταντά, η οποία είναι άψογη και τη νοιώθουμε όλοι σαν μέλος της οικογένειας.
Ποιες είναι οι βασικές αρχές που θέλεις να δώσεις στον γιο σου;
Πρώτη αρχή να μάθει να σέβεται τους γύρω του και ειδικά τις γυναίκες. Να εκτιμά, να είναι ειλικρινής, ευγενικός, γενναιόδωρος και πάνω απ’ όλα προσγειωμένος.
Αγάπες χωρίς όρια
Ζητήσαμε από τον παππού Κόση να περιγράψει τη δική του σχέση με τον Ιωάννη. Περιμέναμε ότι θ’ ακούγαμε πολλά και διάφορα όμορφα και δεν πέσαμε έξω: «Αγάπη χωρίς όρια.Ο παππούς κατεβαίνει στην ηλικία του Ιωάννη. Μαζί παίζουμε ξιφομαχία, κρυφτό, ποδόσφαιρο, κλαδεύουμε τα δέντρα, μαζεύουμε φρούτα από το περβόλι και αυγά από το κοτέτσι, τρώμε σούπα τραχανά και αυγολέμονο, χορεύουμε ζεϊμπέκικο - τον Αετό του Σφακιανάκη - και κάποτε, βέβαια, τσακωνόμαστε. Είπαμε, αγάπη χωρίς όρια». Για να προσθέσει η Ίτα: «Μια σχέση χωρίς όρια, θα έλεγα, καλύτερα. Ό,τι χτίζω εγώ το χαλούν στο δευτερόλεπτο. Ό,τι κανόνα βάλω τον καταπατούν. Ό,τι απαγορεύω, το επιτρέπει ο παππούς. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν οι παππούδες…». Και για να μην αδικήσει κανέναν ο παππούς, δεν παραλείπει να συμπληρώσει: «Από τα εγγόνια μου δεν ξεχωρίζω κανένα. Η αγάπη είναι η ίδια για όλα. Για τον Νικόλα του Κωνσταντίνου, που είναι τώρα τριάμισι χρόνων, για τον νεογέννητο αδελφό του που μας έφερε ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία, για την τρίχρονη Λουίζα του Λεωνίδα, που για χάρη της έχουμε… μικρύνει τις αποστάσεις Λάρνακας - Αθηνών, αφού ζει εκεί με τους γονείς της».
Ζητήσαμε από τον παππού Κόση να περιγράψει τη δική του σχέση με τον Ιωάννη. Περιμέναμε ότι θ’ ακούγαμε πολλά και διάφορα όμορφα και δεν πέσαμε έξω: «Αγάπη χωρίς όρια.Ο παππούς κατεβαίνει στην ηλικία του Ιωάννη. Μαζί παίζουμε ξιφομαχία, κρυφτό, ποδόσφαιρο, κλαδεύουμε τα δέντρα, μαζεύουμε φρούτα από το περβόλι και αυγά από το κοτέτσι, τρώμε σούπα τραχανά και αυγολέμονο, χορεύουμε ζεϊμπέκικο - τον Αετό του Σφακιανάκη - και κάποτε, βέβαια, τσακωνόμαστε. Είπαμε, αγάπη χωρίς όρια». Για να προσθέσει η Ίτα: «Μια σχέση χωρίς όρια, θα έλεγα, καλύτερα. Ό,τι χτίζω εγώ το χαλούν στο δευτερόλεπτο. Ό,τι κανόνα βάλω τον καταπατούν. Ό,τι απαγορεύω, το επιτρέπει ο παππούς. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν οι παππούδες…». Και για να μην αδικήσει κανέναν ο παππούς, δεν παραλείπει να συμπληρώσει: «Από τα εγγόνια μου δεν ξεχωρίζω κανένα. Η αγάπη είναι η ίδια για όλα. Για τον Νικόλα του Κωνσταντίνου, που είναι τώρα τριάμισι χρόνων, για τον νεογέννητο αδελφό του που μας έφερε ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία, για την τρίχρονη Λουίζα του Λεωνίδα, που για χάρη της έχουμε… μικρύνει τις αποστάσεις Λάρνακας - Αθηνών, αφού ζει εκεί με τους γονείς της».
Πατέρας και κόρη μαζί
Πατέρας και κόρη είναι μαζί καθημερινά. Αν και στο σπίτι τους στον Κόρνο ο κύριος και η κυρία Κόση τις μισές μέρες της βδομάδας και μόνο τις υπόλοιπες στη Λευκωσία, πατέρας και κόρη βλέπονται σχεδόν κάθε μέρα, καθώς συν τοις άλλοις τους ενώνει και η οικογενειακή τους επιχείρηση. Τη Δαλίκο ίδρυσε ο Νίκος Κόσης το 1976 και σήμερα, με διαχωρισμένα τα καθήκοντα, έχουν αναλάβει τα ηνία τα παιδιά του Ίτα και Κωνσταντίνος. Η Ίτα ασχολείται με το μάρκετινγκ και την προώθηση των προϊόντων, ενώ ο Κωνσταντίνος περισσότερο με τους συνεργάτες του εξωτερικού και τις εισαγωγές νέων ειδών. Ο μεγαλύτερος υιός Κόση, Λεωνίδας, ζει στην Αθήνα, αλλά βοηθά επί μηνιαίας βάσεως στους τομείς του μάρκετινγκ, αναλύοντας, επίσης, τις αναφορές των αποτελεσμάτων της εταιρείας. Ο πατέρας είναι δίπλα στα παιδιά του που τον έχουν διαδεχθεί: «Έχουν άψογη μεταξύ τους συνεργασία και τους χαίρομαι. Τα παιδιά μου είναι… βελτιωμένες εκδόσεις μου». Ο ίδιος επικεντρώνεται στις δημόσιες σχέσεις, καθώς ανέκαθεν ήταν και ασφαλώς παραμένει άνθρωπος της επικοινωνίας με ευρύτατο κύκλο φίλων και εκτιμητών, ενώ επίσης συμβάλλει, εάν και εφόσον χρειάζεται, σε οικονομικούς χειρισμούς.
Eίναι καλή μάνατζερ η Ίτα, κύριε Κόση;
Ν.Κ.: Η Ίτα είναι πάρα πολύ καλή μάνατζερ και το λέω αυτό χωρίς να επηρεάζομαι επειδή είναι κόρη μου. Μπήκε στην εταιρεία όταν ήμουν υπουργός και δεν είχα καμία ανάμειξη στις επιχειρήσεις μου. Τα κατάφερε μια χαρά και μαζί με τον αδελφό της, Κωνσταντίνο, ανέβασαν το κύρος και τις δραστηριότητες της Δαλίκο σε αξιοζήλευτα ύψη.
Είναι καλός μέντορας ο κύριος Κόσης, Ίτα;
Ι.Κ.: Ο καλύτερος, διότι έχει επιχειρηματική εμπειρία και χρησιμεύει ως ένας έμπιστος και εχέμυθος συνομιλητής. Είναι, επίσης, πολύ αισιόδοξος. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές λέει αυτά που πρέπει, μας ηρεμεί και μας βγάζει από το αδιέξοδο. Εάν πρέπει να αναφέρω και κάτι αρνητικό, αυτό δεν είναι άλλο από το πείσμα του.
Ν.Κ.: Σ’ αυτό, πάντως, μοιάζουμε! Μην ξεχνάς, όμως, ότι είμαστε δυο γενιές με δυο διαφορετικές νοοτροπίες. Η πείρα του γονιού χρειάζεται, όμως από την άλλη πλευρά και ο ίδιος πρέπει να προσεγγίσει το σκεπτικό των παιδιών του, ώστε να το κατανοήσει. Εκείνα έχουν το μέλλον μπροστά τους. Αυτός έκανε ό,τι έκανε.
Είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτεί αυτό ένας γονιός. Βλέπεις επιχειρηματίες που μέχρι την τελευταία στιγμή, στην ουσία, δεν παραδίδουν τη σκυτάλη, θέλουν να διοικούν.
Ν.Κ.: Πλείστες επιχειρήσεις όπου ο πατέρας θέλει να ρυθμίζει τα πάντα μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του έχουν τέλος, γιατί εκείνος δεν φρόντισε να υπάρξει συνέχεια ή πολύ περισσότερο να είναι καλύτερη η διάδοχη κατάσταση.
Είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτεί αυτό ένας γονιός. Βλέπεις επιχειρηματίες που μέχρι την τελευταία στιγμή, στην ουσία, δεν παραδίδουν τη σκυτάλη, θέλουν να διοικούν.
Ν.Κ.: Πλείστες επιχειρήσεις όπου ο πατέρας θέλει να ρυθμίζει τα πάντα μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του έχουν τέλος, γιατί εκείνος δεν φρόντισε να υπάρξει συνέχεια ή πολύ περισσότερο να είναι καλύτερη η διάδοχη κατάσταση.
Συγκρούεστε πότε - πότε για θέματα της εταιρείας;
Ι.Κ.: Ασφαλώς και συγκρουόμαστε στα επαγγελματικά και συνήθως για θέματα που αφορούν αγοραπωλησίες περιουσιών. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που είμαστε όλοι πιο πιεσμένοι λόγω των όσων συνέβησαν με την οικονομική κρίση, εμείς - τα παιδιά του - είμαστε πιο θετικοί στο να πουλήσουμε περιουσία σε χαμηλότερες τιμές, ώστε να μειώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Συνήθως δεν τα βρίσκουμε στην τιμή ή στο τι θα διαθέσουμε προς πώληση.
Ίτα, εσύ δεν είχες σπουδάσει απ’ ό,τι θυμάμαι διοίκηση επιχειρήσεων ή κάτι συναφές. Τι σπούδασες και γιατί δεν το ακολούθησες, προτιμώντας τη Δαλίκο;
Ι.Κ.: Έχω σπουδάσει ψυχολογία στην Αγγλία. Όταν πήρα το πτυχίο μου ήρθα στην Κύπρο με στόχο να αποκτήσω ένα χρόνο επαγγελματική εμπειρία και να πάω πίσω ξανά για ειδίκευση στην κλινική ψυχολογία. Την εμπειρία μου την πήρα μεν, τις αιτήσεις, όμως, για την ειδίκευση δεν πρόλαβα να τις συμπληρώσω. Ο πατέρας μου ζήτησε να έρθω στην Δαλίκο δοκιμαστικά, όπως κι έγινε. Είκοσι χρόνια μετά ακόμα δοκιμάζομαι! Οι συνθήκες στη Δαλίκο ήταν άψογες, η δουλειά στα ύψη κι αυτό με έκανε να μείνω, χωρίς ποτέ να το μετανιώσω.
Κύριε Κόση, η Ίτα έχει στην αγορά τη φήμη ιδιαίτερα δυναμικής επαγγελματία. Πώς εσείς συμβάλατε στο να αποκτήσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της;
Ν.Κ.: Κάθε παιδί πρέπει να έχει τη δική του προσωπικότητα, να μπορεί να επιβιώσει και μόνο του, χωρίς να εξαρτιέται από τους γονείς. Αν ο γονιός θέλει να το βοηθήσει αποτελεσματικά σ’ αυτό, ο μόνος τρόπος είναι να έχει καλή σχέση μαζί του, να το βοηθά εκεί που χρειάζεται, αλλά να μην είναι η σκιά του. Να δίνει τη συμβουλή του, αλλά να μην επιμένει και οπωσδήποτε να μη θέλει να το φέρει στα δικά του μέτρα.
Πώς εσύ εισέπραττες, Ίτα, στην πράξη τη φιλοσοφία αυτή του πατέρα σου;
Ι.Κ.: Ένιωθα πάντα ότι ήταν ο προστάτης και η ασφάλειά μου, με συμβούλευε όταν το ζητούσα, αλλά χωρίς να μου λέει ποτέ τι να κάνω και δίχως να μου επιβάλλεται. Δεν ήλθατε ποτέ σε σύγκρουση για θέματα προσωπικών επιλογών;
Ι.Κ.: Για θέματα επιλογών που έχουν να κάνουν με την προσωπική ζωή, όχι, ουδέποτε.
Ν.Κ.: Το καλό με την Ίτα είναι ότι ξέρει τι θέλει. Ισχύει, όμως, για τον κάθε άνθρωπο ότι ο καλύτερος σύμβουλός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός, φτάνει να μην παραλείπει να κάνει αυτοκριτική όταν είναι να πάρει ή να αλλάξει κάποια απόφαση. Ως γονιός δεν επιμένω, ακόμα κι αν θεωρώ ότι κάτι μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένο, γνωρίζοντας ότι το παιδί μου κάτι περισσότερο γνωρίζει, εφόσον ξέρει τον εαυτό του καλύτερα από κάθε άλλον. Ο γονιός δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται αυθεντία. «Να μη θεοποιείς κανένα και πολύ περισσότερο εμένα», είχε γράψει ο διάσημος συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής, Χόρχεϊ Μπουκάι, απευθυνόμενος στην κόρη του...
Ν.Κ.: Συμφωνώ απόλυτα. Το να θέλει ο γονιός να τον έχουν τα παιδιά ίνδαλμά τους είναι, για μένα, εγωισμός του χειρίστου είδους. Επιτυχία είναι να βρεις τον τρόπο να κάνεις τα παιδιά σου ικανά να παραδειγματίζονται από τα θετικά σου στοιχεία, αλλά και να αποφεύγουν τα δικά σου λάθη.
Ίτα, θα θέλαμε ν’ ακούσουμε τα καλά και τα κακά του μπαμπά σου.
Ι.Κ.: Αν πρέπει να αναφέρω μερικά από τα καλά του τότε θα έλεγα πως διακατέχεται πάντα από μεγάλη αισιοδοξία, είναι σχεδόν πάντα ήρεμος και πολύ υπομονετικός, εκπέμπει ένα φοβερό αίσθημα ασφάλειας. Νομίζω έχει τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά που θα μπορούσε να είχε ως πατέρας.
Ι.Κ.: Για θέματα επιλογών που έχουν να κάνουν με την προσωπική ζωή, όχι, ουδέποτε.
Ν.Κ.: Το καλό με την Ίτα είναι ότι ξέρει τι θέλει. Ισχύει, όμως, για τον κάθε άνθρωπο ότι ο καλύτερος σύμβουλός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός, φτάνει να μην παραλείπει να κάνει αυτοκριτική όταν είναι να πάρει ή να αλλάξει κάποια απόφαση. Ως γονιός δεν επιμένω, ακόμα κι αν θεωρώ ότι κάτι μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένο, γνωρίζοντας ότι το παιδί μου κάτι περισσότερο γνωρίζει, εφόσον ξέρει τον εαυτό του καλύτερα από κάθε άλλον. Ο γονιός δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται αυθεντία. «Να μη θεοποιείς κανένα και πολύ περισσότερο εμένα», είχε γράψει ο διάσημος συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής, Χόρχεϊ Μπουκάι, απευθυνόμενος στην κόρη του...
Ν.Κ.: Συμφωνώ απόλυτα. Το να θέλει ο γονιός να τον έχουν τα παιδιά ίνδαλμά τους είναι, για μένα, εγωισμός του χειρίστου είδους. Επιτυχία είναι να βρεις τον τρόπο να κάνεις τα παιδιά σου ικανά να παραδειγματίζονται από τα θετικά σου στοιχεία, αλλά και να αποφεύγουν τα δικά σου λάθη.
Ίτα, θα θέλαμε ν’ ακούσουμε τα καλά και τα κακά του μπαμπά σου.
Ι.Κ.: Αν πρέπει να αναφέρω μερικά από τα καλά του τότε θα έλεγα πως διακατέχεται πάντα από μεγάλη αισιοδοξία, είναι σχεδόν πάντα ήρεμος και πολύ υπομονετικός, εκπέμπει ένα φοβερό αίσθημα ασφάλειας. Νομίζω έχει τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά που θα μπορούσε να είχε ως πατέρας.
Κύριε Κόση, πώς θα περιγράφατε την κόρη σας;
Ν.Κ.: Η Ίτα είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, ξέρει να αγαπά, να εκτιμά και να σέβεται τους συνανθρώπους της. Είναι λιγομίλητη και θα έλεγα ότι μιλάει όταν πρέπει. Δεν κρατά κακία και είναι πιστή στις σχέσεις της. Είναι όμως πολύ ισχυρογνώμων και έχει πολύ γινάτι. Είναι, νομίζω, πιστό αντίγραφο του πατέρα της.
