NULL
09:26 - 16 Δεκεμβρίου 2015
Η Ντόνα μόλις έχει τελειώσει με τον σχεδιασμό του cover story και φέρνει το θέμα τυπωμένο σε μένα να το δω για κάποιες λεζάντες που υπολείπονται. Νίκος και Ίτα Κόση μαζί.
Τετάρτη κοντά στο μεσημέρι και το Celebrity παίζει με τα λεπτά. Το θέμα πρέπει να φύγει για το τυπογραφείο πάραυτα. Η Ντόνα, χωρίς να το λέει χάριν διακριτικότητας, μου δίνει ελάχιστα χρονικά περιθώρια χάρισμα, από τα λίγα που κι εκείνη διαθέτει. «Στο φέρνω αμέσως», της λέω, φεύγει κι εγώ δεν βάζω τα γυαλιά για ν’ αρχίσω, ως συνήθως, την ανάγνωση, να τσεκάρω τίτλους και λοιπά. Αντ’ αυτού, παίρνω ένα τσιγάρο και βγαίνω στον μπαλκόνι. Πόσο κρατάει ένα τσιγάρο; Τρία λεπτά, τέσσερα; Το τυπογραφείο μπορεί να περιμένει.
Στο μπαλκόνι δυο – τρεις από τους συνήθεις ύποπτους της αμετανόητης συνομοταξίας των καπνιστών συναδέλφων του Ρεπόρτερ. Λένε, απ’ ό,τι παίρνει τ’ αυτί μου, για ένα από τα ρεπορτάζ του αθλητικού. «Καλό», λέει ο ένας, «ναι, αλλά θα μπορούσε να βγει κι αλλιώς», σπεύδει να προτείνει ο άλλος. Πάντοτε κάθε ρεπορτάζ θα μπορούσε να είχε βγει κι αλλιώς, οπωσδήποτε κανένα δεν είναι τέλειο και στα σίγουρα, από όλα όσα ένας δημοσιογράφος δημιουργεί στη ζωή του, κάποια τα ξεχωρίζει ή είναι εκ των πραγμάτων ξεχωριστά.
Ξεχωρίζω από τις τυπωμένες σελίδες της συνέντευξης του Νίκου και της Ίτας Κόση εκείνη που ο «μάστρος» χαμογελάει ακόμα πιο πλατιά απ’ ό,τι το συνηθίζει. Έχει μαζί του την κόρη του σ’ ένα ιδιαίτερα τρυφερό ενσταντανέ.
«Ο μάστρος;», διερωτάται η μικρή Μαριάννα από δίπλα, όταν πέφτει το μάτι της στην οθόνη μου καθώς γράφω το κομμάτι αυτό, που δεν πρέπει να ξεπερνά τις 250 λέξεις, αλλά ήδη είμαι στις 260 και συνεπώς θα πρέπει να περιοριστώ.
Η μικρή Μαριάννα είναι στα 22. Ήμουν στα 21 όταν για πρώτη φορά στάθηκα απέναντι από τον «μάστρο». Είχε σηκωθεί από το γραφείο του για να υποδεχθεί και όχι για να δεχθεί μια πρωτόβγαλτη άρτι αφιχθείσα από την Αθήνα «μικρή» που ζητούσε την πρώτη της ευκαιρία για ν’ αποδείξει στον εαυτό της πρώτα και στον άνθρωπο που την υποδέχθηκε πως μπορεί να τα βγάλει πέρα σ’ αυτό το επάγγελμα. Θέση δημοσιογράφου στην εφημερίδα «Ο Αγών» υπήρχε. Ο «μάστρος» - ιδιοκτήτης, Νίκος Κόσης, χαμογέλασε πλατιά στη «μικρή» που ψαρωμένη έστεκε μπροστά του απαντώντας «ναι, πώς δεν μπορώ…», όταν τη ρώτησε αν μπορούσε να καλύπτει θέματα πολιτισμού.
Στην πραγματικότητα δεν ήξερα τι εννοούσε ακριβώς ούτε κι αν μπορούσα. Ήταν εκείνο, όμως, το χαμόγελο που έφερε το αυθόρμητο «μπορώ» κι εκείνο το ίδιο που με έκανε να μη θέλω να διαψεύσω τον άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε και μου άνοιξε την πρώτη πόρτα στη ζωή μου. Από εργοδότες προτίμησης ή employers of choice δεν ξέραμε πριν από 25 χρόνια. Μάθαμε, όμως, πως ένα πλατύ αυθεντικό χαμόγελο του «μάστρου» είναι αρκετό για να κάνει το ανθρώπινο δυναμικό όσο μπορεί δυναμικότερο. Γι’ αυτό τον ευχαριστούμε!
