Από τα καμπαρέ στα καφενεία
14:49 - 14 Δεκεμβρίου 2015
Η Κύπρος εξακολουθεί να αποτελεί μεγάλο κόμβο διακίνησης προσώπων, αναφέρει στον «Ρεπόρτερ» η πρόεδρος του Cyprus Stop Trafficking και πρωτοστάτης στον αγώνα κατά της παράνομης διακίνησης και εμπορίας προσώπων στη χώρα μας, Ανδρούλλα Χριστοφίδου. Το «προϊόν», ωστόσο, έχει πλέον διαφοροποιηθεί, όπως σημειώνει, κάνοντας ταυτόχρονα έναν απολογισμό από το 2007 – χρονολογία σταθμός για την πάταξη της διακίνησης και εμπορίας προσώπων στη χώρα μας. Ήταν τότε που ένα άρθρο με τίτλο «Κύπρος, Καταραμένη Νήσος» δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό Nouvel Observateur, καταγγέλλοντας ότι η χώρα μας δίνει 6.000 άδειες εισόδου τον χρόνο σε νεαρές κοπέλες, προκειμένου να δουλεύουν ως «καλλιτέχνιδες» και να παίρνουν τα χρήματα οι ιδιοκτήτες των καμπαρέ. Αυτό το άρθρο αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία της οργάνωσης Cyprus Stop Trafficking. «Από τότε που έχει καταργηθεί η ‘‘visa artist’’ (άδεια εισόδου καλλιτέχνιδος), τα περισσότερα καμπαρέ έχουν κλείσει. Το 2007, όταν συστάθηκε η οργάνωση, υπήρχαν 108 καμπαρέ και κάθε χρόνο, με την ευλογία της κυβέρνησης –αυτό κι αν είναι συνενοχή–, ερχόντουσαν στην Κύπρο έξι χιλιάδες νεαρές κοπέλες, ιδίως από τις ανατολικές χώρες της Ευρώπης (σ.σ. μαστίζονταν από τη φτώχεια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων), για να δουλέψουν σαν ‘‘χορεύτριες’’ στα νυχτερινά κέντρα. Όλος ο κόσμος ήξερε ότι τις πουλούσαν και ότι η εκπόρνευση ήταν αναγκαστική. Τώρα, λειτουργούν μόνο 18 καμπαρέ. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι υπολειτουργούν», υπογραμμίζει. Τώρα, συνεχίζει, η πώληση γίνεται σε μπιραρίες, καφενεία –ακόμα και χωριών– και σε ιδιωτικά διαμερίσματα. «Οι περισσότερες κοπέλες έρχονται από ευρωπαϊκές χώρες (Ρουμανία, Βουλγαρία). Ο αριθμός αναγνωρισμένων, από την Αστυνομία, θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης (“σεξυπηρέτησης”, όπως το αποκαλώ εγώ), έχει ελαττωθεί κατά πολύ», συμπληρώνει.
Κάτι αλλάζει
Σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των θυμάτων, το διεφθαρμένο –όπως χαρακτηριζόταν κάποτε– σύστημα της Κύπρου, παρουσίασε μεγάλη πρόοδο, σύμφωνα με την Ανδρούλλα Χριστοφίδου. «Ενώ μέχρι το 2014 χάναμε σχεδόν όλες τις δίκες και οι δικαστές προτιμούσαν να βγάζουν τα θύματα - μάρτυρες της Αστυνομίας ως αναξιόπιστα, τα δύο τελευταία χρόνια οι δίκες κερδίζονται και οι ποινές είναι μάλλον ικανοποιητικές. Σας φέρνω ως παράδειγμα την τελευταία δίκη που διεξήχθη στη Λεμεσό, εναντίον επτά καμπαρέ στην Πάφο και τη Λεμεσό. Η καταδικαστική απόφαση εξεδόθη στις 24 Ιουλίου 2015. Δεκατρείς από τους δεκαπέντε κατηγορούμενους εκτίουν ποινή φυλάκισης. Κερδήθηκαν κι άλλες δίκες», αναφέρει η κ. Χριστοφίδου, τονίζοντας ότι υπάρχει πια πολιτική θέληση για να παταχθεί το φαινόμενο της εμπορίας προσώπων, διότι δεν συμφέρει σε κανένα να συνεχίσει η Κύπρος να έχει την κάκιστη φήμη που είχε σε αυτό το θέμα.
Άρωμα κόλασης
Κανένα θύμα δεν είναι το ίδιο με άλλα θύματα, εξηγεί η κ. Χριστοφίδου. «Τα θύματα δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Όσο και να έχουμε την τάση να τα χωρίζουμε σε ομάδες, π.χ. νεαρές και λιγότερο νεαρές, αμόρφωτες και λιγότερο αμόρφωτες, δειλές ή θαρραλέες, κάθε θύμα έχει βιώσει την τρομακτική αυτή εμπειρία με τον δικό του τρόπο», προσθέτει. Στο βιβλίο της, με τίτλο «Άρωμα Κόλασης», η Ανδρούλλα Χριστοφίδου καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίες γυναικών - θυμάτων σωματεμπορίας. «Η κόλαση έχει διαμερίσματα τρομακτικά και λιγότερο τρομακτικά. Ένας ομαδικός βιασμός, ο οποίος σου άφησε όχι μόνο ψυχικά, αλλά και σωματικά τραύματα, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη εμπειρία βιασμού, όσο δραματικός κι αν είναι ένας βιασμός για μια γυναίκα, ιδίως όταν είναι παρθένα. Όταν καταφέρνεις να ξεφύγεις μετά από ένα ή δύο μήνες από το καμπαρέ όπου σε εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά, δεν είναι το ίδιο με το να σε έκλειναν για χρόνια σε ένα δωμάτιο και να σου έστελναν πενήντα πελάτες την ημέρα. Αλλά, όπως και να έχει το πράγμα, κανένα από τα θύματα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όσα του συνέβησαν και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Μπορεί κατά τη διάρκεια της ημέρας να ξεχνάς και να ζεις σαν όλους τους άλλους, αλλά οι νύχτες σου είναι στοιχειωμένες από εφιάλτες. Διερωτώμαι πόσα χρόνια ειδικής ψυχολογικής στήριξης μπορούν να βοηθήσουν ένα θύμα να ζήσει υποφερτά», είπε η Ανδρούλλα Χριστοφίδου.
Κάτι αλλάζει
Σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των θυμάτων, το διεφθαρμένο –όπως χαρακτηριζόταν κάποτε– σύστημα της Κύπρου, παρουσίασε μεγάλη πρόοδο, σύμφωνα με την Ανδρούλλα Χριστοφίδου. «Ενώ μέχρι το 2014 χάναμε σχεδόν όλες τις δίκες και οι δικαστές προτιμούσαν να βγάζουν τα θύματα - μάρτυρες της Αστυνομίας ως αναξιόπιστα, τα δύο τελευταία χρόνια οι δίκες κερδίζονται και οι ποινές είναι μάλλον ικανοποιητικές. Σας φέρνω ως παράδειγμα την τελευταία δίκη που διεξήχθη στη Λεμεσό, εναντίον επτά καμπαρέ στην Πάφο και τη Λεμεσό. Η καταδικαστική απόφαση εξεδόθη στις 24 Ιουλίου 2015. Δεκατρείς από τους δεκαπέντε κατηγορούμενους εκτίουν ποινή φυλάκισης. Κερδήθηκαν κι άλλες δίκες», αναφέρει η κ. Χριστοφίδου, τονίζοντας ότι υπάρχει πια πολιτική θέληση για να παταχθεί το φαινόμενο της εμπορίας προσώπων, διότι δεν συμφέρει σε κανένα να συνεχίσει η Κύπρος να έχει την κάκιστη φήμη που είχε σε αυτό το θέμα.
Άρωμα κόλασης
Κανένα θύμα δεν είναι το ίδιο με άλλα θύματα, εξηγεί η κ. Χριστοφίδου. «Τα θύματα δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Όσο και να έχουμε την τάση να τα χωρίζουμε σε ομάδες, π.χ. νεαρές και λιγότερο νεαρές, αμόρφωτες και λιγότερο αμόρφωτες, δειλές ή θαρραλέες, κάθε θύμα έχει βιώσει την τρομακτική αυτή εμπειρία με τον δικό του τρόπο», προσθέτει. Στο βιβλίο της, με τίτλο «Άρωμα Κόλασης», η Ανδρούλλα Χριστοφίδου καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίες γυναικών - θυμάτων σωματεμπορίας. «Η κόλαση έχει διαμερίσματα τρομακτικά και λιγότερο τρομακτικά. Ένας ομαδικός βιασμός, ο οποίος σου άφησε όχι μόνο ψυχικά, αλλά και σωματικά τραύματα, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη εμπειρία βιασμού, όσο δραματικός κι αν είναι ένας βιασμός για μια γυναίκα, ιδίως όταν είναι παρθένα. Όταν καταφέρνεις να ξεφύγεις μετά από ένα ή δύο μήνες από το καμπαρέ όπου σε εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά, δεν είναι το ίδιο με το να σε έκλειναν για χρόνια σε ένα δωμάτιο και να σου έστελναν πενήντα πελάτες την ημέρα. Αλλά, όπως και να έχει το πράγμα, κανένα από τα θύματα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όσα του συνέβησαν και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Μπορεί κατά τη διάρκεια της ημέρας να ξεχνάς και να ζεις σαν όλους τους άλλους, αλλά οι νύχτες σου είναι στοιχειωμένες από εφιάλτες. Διερωτώμαι πόσα χρόνια ειδικής ψυχολογικής στήριξης μπορούν να βοηθήσουν ένα θύμα να ζήσει υποφερτά», είπε η Ανδρούλλα Χριστοφίδου.
