Αλεξία Ρόιτερ: Μια καλλιτέχνης που ξέρει τι θέλει, τι φοβάται, και τι θέλει να πετύχει
09:59 - 07 Νοεμβρίου 2015
Αν έπρεπε να την χαρακτηρίσω θα έλεγα ότι είναι μια καλλιτέχνης που ξέρει τι θέλει, τι φοβάται, και τι θέλει να πετύχει. Η πρόεδρος της Ένωσης Σκηνοθετών Κύπρου, Αλεξία Ρόιτερ απαντά ειλικρινά, προβληματίζεται για o,τι συμβαίνει γύρω της και επιλέγει να το εκφράσει μέσα από την τέχνη της και την δουλειά της.
Πιστεύεις ότι οι γυναίκες παραγκωνίζονται στο χώρο της σκηνοθεσίας;
Γενικά ο τομέας μας είναι ένα ως επί το πλείστον ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Υπάρχουν μεγάλες σύγχρονες στατιστικές έρευνες που γίνονται στο εξωτερικό που αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες σε αυτό το τομέα είναι η μειοψηφία. Αλλά από την άλλη βλέπουμε ότι οι γυναίκες όταν ασχολούνται με αυτό τον τομέα είναι και πολύ επιτυχημένες. Εγώ προσωπικά δεν έχω αισθανθεί καμία φορά στην Κύπρο που είναι και μια πιο μικρή κοινωνία, ότι υπάρχει κάποια προκατάληψη. Νομίζω πρέπει να την αισθάνεσαι μέσα σου την προκατάληψη για να την δημιουργείς κιόλας.
Υπάρχει χώρος ανέλιξης για σκηνοθέτες στην Κύπρο;
Σίγουρα και βλέπουμε ότι υπάρχει και μεγάλη εξέλιξη αν το συγκρίνουμε με το πως ήταν πριν 10 χρόνια γιατί ο Κυπριακός κινηματογράφος είναι κάτι το πολύ φρέσκο. Για μας ξεκίνησε η κινηματογραφική παραγωγή δειλά τη δεκαετία του ’60 μέσα από κάποιες παραγωγές του ΡΙΚ καθώς δεν υπήρχε η ανεξάρτητη κινηματογραφική παραγωγή και εξελίχτηκε το ’70. Παρόλες τις αντίξοες συνθήκες και την έλλειψη κρατικής χρηματοδότησης λόγω της κρίσης, γίνονται πολλές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Όταν τελείωσα το Conveyor Belt είχαν τελειώσει στη Κύπρο 4 μεγάλου μήκους ταινίες που συμμετείχαν στο Cyprus film days. Φέτος είχαμε 30 συμμετοχές για κυπριακές ταινίες. Αν αναλογιστούμε ότι παλιά το φεστιβάλ γινόταν μόνο σε τοπικό επίπεδο, κάθε δυο χρόνια γιατί δεν υπήρχε αρκετή παραγωγή σε ταινίες μικρού μήκους, τώρα προβάλλονται 20 - 25 ή και 30.
Τί είναι αυτό που σε γοητεύει στην φωτογραφία;
Νομίζω είναι η δύναμη της εικόνας να καταγράψει μια στιγμή μέσα στο χρόνο και να την παγώσει. Είναι πολύ κλισέ να λες μια εικόνα 1000 λέξεις αλλά έτσι είναι. Πολλές φορές όταν απομονώσεις με το φακό σου μια στιγμή και την δεις μετά, μπορείς να δεις πράγματα που πριν δεν είχες προσέξει. Είναι η απομόνωση, το ότι επιλέγω να παγώσω, να καταγράψω μια συγκεκριμένη στιγμή. Και στον κινηματογράφο να το ντύσω και με ήχο που είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι κάτι που μένει στο χρόνο και μπορεί να μιλήσει με διαφορετικό τρόπο σε πολύ κόσμο.
Το Conveyor Belt, η πρώτη σου μεγάλου μήκους ταινία ήταν μια ιστορία μοναξιάς. Γιατί επέλεξες αυτό το σενάριο και αυτό το θέμα;
Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου νομίζω είναι ένα θέμα που απασχολεί πάρα πολλούς δημιουργούς στην τέχνη. Είναι ένα θέμα το οποίο βλέπουμε ότι είναι όλο και πιο επίκαιρο ειδικά στις μεγάλες και ανεπτυγμένες κοινωνίες που οι άνθρωποι είναι πιο μόνοι. Σε αντίθεση με όλη την επικοινωνία και την επαφή που μπορεί να δημιουργείται μέσα από τα social media βλέπουμε ότι αντίθετα οι διαπροσωπικές σχέσεις πάσχουν. Το άλλο σκέλος είναι το θέμα της ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Με απασχολούσαν αυτά τα δυο θέματα τα οποία πάντρεψα μέσα από το conveyor belt. Ποιοι είμαστε και πως μπορείς να καθορίσεις την ταυτότητα ενός ανθρώπου που στη σημερινή κοινωνία ταυτίζεται πολύ με αυτό το οποίο δείχνουμε και αυτά που κουβαλάμε, τα οποία είναι υλικά.
Η όλη ιδέα ξεκίνησε από κάτι πάρα πολύ απλό και χειροπιαστό. Ήμουν στο αεροδρόμιο του Heathrow πριν χρόνια και χάθηκε η αποσκευή μου. Έβλεπα τις αποσκευές στους ιμάντες και αναρωτήθηκα αν κάποιος που δεν με ξέρει ανοίξει την αποσκευή μου θα μπορούσε από το περιεχόμενο της να σχηματίσει το χαρακτήρα μου; Και σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον είναι αυτό.
Καταρχήν δημιουργείς την εξωτερική εικόνα κάποιου γιατί βλέπεις τα ρούχα. Σε δεύτερο επίπεδο όμως βλέποντας άλλες μικρές λεπτομέρειες, τον τρόπο που είναι πακεταρισμένη η αποσκευή καταλαβαίνεις διάφορα για το χαρακτήρα κάποιου. Είναι άνθρωπος που διαβάζει βιβλία, έχει πολλά χάπια μαζί του άρα είναι υποχόνδριος ή άρρωστος; Έχει κάποιο κοινωνικό στάτους, αυτά που έχει είναι ακριβά; Η ταινία είναι ένα πείραμα γιατί δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία. Δεν είναι μια αφήγηση, δεν έχει διαλόγους, είναι η μελέτη ενός χαρακτήρα. Είχα ετοιμάσει χαρακτήρες τους οποίους πακέταρα στις αποσκευές και ο ηθοποιός Μάριος Ιωάννου δεν ήξερε τι περιείχαν γιατί ήθελα να αυτοσχεδιάσει, να μπορέσει να τις εξερευνήσει μόνος.
Η όλη ιδέα ξεκίνησε από κάτι πάρα πολύ απλό και χειροπιαστό. Ήμουν στο αεροδρόμιο του Heathrow πριν χρόνια και χάθηκε η αποσκευή μου. Έβλεπα τις αποσκευές στους ιμάντες και αναρωτήθηκα αν κάποιος που δεν με ξέρει ανοίξει την αποσκευή μου θα μπορούσε από το περιεχόμενο της να σχηματίσει το χαρακτήρα μου; Και σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον είναι αυτό.
Καταρχήν δημιουργείς την εξωτερική εικόνα κάποιου γιατί βλέπεις τα ρούχα. Σε δεύτερο επίπεδο όμως βλέποντας άλλες μικρές λεπτομέρειες, τον τρόπο που είναι πακεταρισμένη η αποσκευή καταλαβαίνεις διάφορα για το χαρακτήρα κάποιου. Είναι άνθρωπος που διαβάζει βιβλία, έχει πολλά χάπια μαζί του άρα είναι υποχόνδριος ή άρρωστος; Έχει κάποιο κοινωνικό στάτους, αυτά που έχει είναι ακριβά; Η ταινία είναι ένα πείραμα γιατί δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία. Δεν είναι μια αφήγηση, δεν έχει διαλόγους, είναι η μελέτη ενός χαρακτήρα. Είχα ετοιμάσει χαρακτήρες τους οποίους πακέταρα στις αποσκευές και ο ηθοποιός Μάριος Ιωάννου δεν ήξερε τι περιείχαν γιατί ήθελα να αυτοσχεδιάσει, να μπορέσει να τις εξερευνήσει μόνος.
Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Τον εαυτό μου. Νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει πρώτα να φοβάται τον εαυτό του γιατί είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να σε περιορίσει και να σε επηρεάσει πραγματικά. Αν μπορείς να ξεπεράσεις αυτό το φόβο, δεν υπάρχει κάτι άλλο να σε σταματήσει.
Μαριάννα Νικολάου
