Mαρία Α. Ιωάννου: Ένα Καζάνι γεμάτο εκρηκτικές λέξεις!

H Μαρία Α. Ιωάννου, καθηγήτρια Aγγλικής γλώσσας, λογοτεχνίας και δημιουργικής γραφής και συγγραφέας, σε μία διαφορετική από τις άλλες συνέντευξη, μας μιλάει για το αγαπημένο της παιδικό βιβλίο και λογοτεχνικό ήρωα και για το φρεσκοκυκλοφορημένο συγγραφικό της έργο, το Καζάνι. 

Μαρία, πώς αποφάσισες να γίνεις συγγραφέας; Ποια η σχέση σου με την ελληνική γλώσσα;
Ήταν κάτι που μπήκε στη ζωή μου μετά τις σπουδές μου στη Λογοτεχνία. Για χρόνια διάβαζα βιβλία στο Πανεπιστήμιο αλλά δεν είχα γράψει σχεδόν τίποτα. Μόλις, όμως, επέστρεψα από τις σπουδές μου κάτι έγινε, ξεχείλισαν οι λέξεις, μάλλον μαζεύονταν για πολύ καιρό και δεν άντεχαν άλλο. Γράφω και στα αγγλικά και στα ελληνικά. Μου αρέσει να χειρίζομαι συγγραφικά και τις δύο γλώσσες. Αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί κάθε γλώσσα σου δίνει άλλα πράγματα και σε οδηγεί σε διαφορετικούς δρόμους και πειραματισμούς.

Όταν ήσουν παιδί ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο;
Μου έρχονται στο μυαλό τα λογοτεχνικά βιβλία που χρησιμοποιούσαμε στο σχολείο ή που είχαμε στο σπίτι αλλά δεν θυμάμαι κάποιο να με είχε στιγματίσει τότε. Όμως, κάποια στιγμή αργότερα, γύρω στα 15, ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα δύο βιβλία, τη Φάρμα των Ζώων του Όργουελ και τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη.  

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου λογοτεχνικός ήρωας και γιατί;
Εκείνος που δεν μου τα προσφέρει όλα στο πιάτο αλλά με αφήνει να τα ανακαλύπτω σιγά σιγά μέσα από την ανάγνωση, αλλά και μέσα από την σκέψη. Ο λογοτεχνικός ήρωας που δεν είναι τέλειος ούτε προβλέψιμος. 

Πώς ξεκίνησες να γράφεις το πρώτο σου βιβλίο και ποιο ήταν;
Το πρώτο μου βιβλίο, Η γιγαντιαία πτώση μιας βλεφαρίδας, εκδόθηκε το 2011 από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη στην Αθήνα. Ξεκίνησε από μια βλεφαρίδα στο μαξιλάρι μου και μετά από την ομώνυμη ιστορία της συλλογής, γράφτηκαν και οι υπόλοιπες.

Μίλησέ μας λίγο για το καινούριο σου βιβλίο, «Καζάνι». Από πού εμπνεύστηκες για να το γράψεις; 
Το Καζάνι κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Εκδόσεις Νεφέλη, πάλι στην Αθήνα. Ήθελα να γράψω για την ωμότητα στις ζωές καθημερινών ανθρώπων, μέσα από έναν ελαφρώς σουρεαλιστικό τρόπο. Κάποιες φορές μοιάζουμε να έχουμε συνηθίσειτην σκληρότητά της ζωής, σαν να ναρκωνόμαστε. Είναι σημαντικό κάποιες φορές η λογοτεχνία να μας την ξαναθυμίζει, για να ξυπνάμε και ως άνθρωποι και ως αναγνώστες. Το Καζάνι το έγραψα γι’ αυτούς που κοχλάζουν μέσα τους, γεμίζοντας τον τόπο πιτσιλιές.

Πώς βρίσκεις το αναγνωστικό κοινό της Κύπρου; Οι Κύπριοι διαβάζουν γενικά; Τι προτιμούν περισσότερο να διαβάζουν; 
Νομίζω οι Κύπριοι ξεκίνησαν να διαβάζουν περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Αν και είναι δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς ότι μεγαλώνουμε και γερνάμε σε ένα νησί που δεν μας προσφέρει ιδιαίτερα ερεθίσματα, ώστε να έρθουμε πιο κοντά στη λογοτεχνία. Πιστεύω ότι ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό αναγνωστών δεν μπορεί να διακρίνει τι είναι καλή λογοτεχνία και τι όχι, γι’ αυτό όμως φταίει η κουλτούρα μας, το σύστημα, δεν φταίνε οι αναγνώστες.

Τι πιστεύετε ως συγγραφέας και ως μητέρα ότι πρέπει να κάνει ένα παιδί για να έρθει κοντά στα βιβλία;
Θα έλεγα ότι είναι σημαντικό τα παιδιά να διαβάζουν διάφορα βιβλία από νωρίς, όχι μόνο λογοτεχνία. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο την κριτική τους σκέψη. Και πρέπει να υπάρχουν βιβλία στο σπίτι, όσο περισσότερα γίνεται, ώστε όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή το παιδί να έχει πρόσβαση σε αυτά. 

Ποια είναι η θέση του παιδικού βιβλίου στη σημερινή ελληνική κοινωνία της κρίσης;
Πρώτα πρέπει οι γονείς και δάσκαλοι να μπορούν να επιλέγουν τα κατάλληλα παραμύθια / βιβλία για τα παιδιά. Υπάρχουν άσχημα παραδείγματα εκεί έξω, ίσως και επικίνδυνα, που είτε δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα είτε καλλιεργούν μονόπλευρες αντιλήψεις, ταμπού και προκαταλήψεις. Ίσως με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά της νέας γενιάς να αποκτήσουν μια πιο ελεύθερη, πολύπλευρη αντίληψη και να αλλάξουν, πραγματικά, τον κόσμο.

Ενημέρωσέ μας λίγο για τα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής που προσφέρετε. Τι περιλαμβάνουν; Σε ποιους απευθύνονται;
Οι συναντήσεις δημιουργικής γραφής αποσκοπούν στο να εισάξουν τους συμμετέχοντες στον κόσμο της συγγραφής, αλλά και να καλλιεργήσουν περαιτέρω το ταλέντο αυτών που ήδη ασχολούνται με τη συγγραφή, είτε ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά. Το σημαντικό είναι οι συμμετέχοντες να νιώσουν άνετα να μοιραστούν αυτό που γράφουν και μετά σιγά σιγά, μέσα από ασκήσεις, συζητήσεις και διάφορες διαδραστικές δραστηριότητες, να μπορέσουν να εξελίξουν όχι μόνο τη γραφή αλλά και τη γενικότερη αντίληψη που έχουν για τον κόσμο και τους εαυτούς τους. Οι συναντήσεις μας συχνά συνδυάζουν τη λογοτεχνία και με άλλες τέχνες, προσφέροντας έτσι πάρα πολλά ερεθίσματα για έμπνευση και δημιουργία. 

Πώς μπορεί κάποιος να μάθει περισσότερα για τα μαθήματα και να εγγραφεί σε αυτά; 
Αυτή την περίοδο γίνονται προγράμματα δημιουργικής γραφής διάρκειας ενός χρόνου στο Plato Educational Services (μια συνεργασία μου με το Veramand Studio Academy), καθώς και σύντομα εργαστήρια στο Write Cy στη Λευκωσία (διάρκειας 6 βδομάδων). Ανά διαστήματα πραγματοποιούνται και άλλα εργαστήρια, μονοήμερα ή διάρκειας λίγων ημερών, γενικής ή εξειδικευμένης κατεύθυνσης, οπότε αν κάποιος ενδιαφέρεται θα μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μου ώστε να τον/την προσθέσω στη λίστα επαφών μας. 
 
Πράξια Αρέστη
 
 

Δειτε Επισης

Χρήστος Δάντης: «Θα ξαναπαντρευόμουν με μεγάλη χαρά»
Νένα Χρονοπούλου: «Είμαστε 1.500.000 ΑμεΑ. Το 87% είναι μάνες που έχουν εγκαταλειφθεί από συζύγους»
Ηλίας Βαλάσης: «Ήμουν πολλά χρόνια στρατιωτικός, υπάρχουν σιχάματα στις Ένοπλες Δυνάμεις σαν τον Βλάσση»
Κατερίνα Καινούργιου: «Μην παρκάρετε σε ράμπες αναπήρων, τι δεν καταλαβαίνετε; Ζώα όλοι σας!»
Χάρης Ρώμας: «Έχω σχέση και είμαι καλά. Δεν είμαι για να δίνω τα ρέστα μου και να πέφτω κάτω. Μεγάλωσα»
Ναταλία Δραγούμη: «Ένα ψυχολογικό πρόβλημα που έχω είναι αυτό. Έχω φοβία και ψύχωση»
Θλίψη στον καλλιτεχνικό – και όχι μόνο – κόσμο έχει σκορπίσει ο θάνατος του Μανούσου Μανουσάκη
Βάνα Πεφάνη: «Oι γυναίκες μετά τα 45 με 60 είναι πραγματικά σαν να μην έχουν θέση στο επάγγελμα»
Λάκης Γαβαλάς: «Δεν δέχτηκα κάποιο τηλεφώνημα από την αδελφή μου, μετά τα όσα είπα για τη σχέση μας»
«Κόλαφος» η Πηνελόπη Αναστασοπούλου για Ηλιάνα Παπαγεωργίου: «Λυπηρό, δεν μου άρεσε καθόλου»