Σταμάτης Κραουνάκης: Μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του
08:31 - 28 Νοεμβρίου 2015
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας ανήσυχος καλλιτέχνης που δεν σταματά ποτέ να γράφει μουσική και να λέει την άποψή του για το καλώς και τα κακώς έχοντας της Ελλάδας. Δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις, όμως όταν το κάνει μιλάει για όλα. Δείτε απόσπασμά του από τη συνέντευξη που έδωσε στο tospirto.net.
Μια φράση για να χωρέσει τη διαδρομή σας;
Γιορτή κάθε μέρα. Ποτέ δεν είπα «δουλειά», ποτέ δεν είπα «κουράστηκα».
Για τίποτα δεν μετανιώνετε;
Δεν πρόλαβα να μετανιώσω. Ίσως να μετανιώνω για κάτι που δεν πρόσεξα ενώ θα έπρεπε αλλά η ζωή μου το έφερε μπροστά μου, αργά ή γρήγορα. Ή θα το φέρει... Δεν γλιτώνει κανείς από αυτό που είναι γραφτό να συναντήσει.
Άρα δεν πιστεύετε ότι εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας;
Πιστεύω πως ερχόμαστε με αποστολή. Να εκτελέσουμε κάτι. Κι όταν ξεφεύγουμε μας γίνονται «διορθωτικές».
Τι σημαίνει ξεφεύγω;
Χάνω το στόχο, μετατοπίζω τη ματιά μου στη ροή της ζωής.
Γνωρίσατε μεγάλη επιτυχία εκεί που δεν το περιμένατε;
Κοιτάξτε, είμαι εργάτης. Ποτέ δεν αναγνωρίζω την επιτυχία. Με ενημέρωναν για να με βραβεύσουν και απορούσα. Μάθαινα για πωλήσεις και πάλι απορούσα. Ποτέ δεν ρωτάω πόσους θεατές έχουμε σήμερα – δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει να ξέρω ότι πληρώθηκαν οι συνεργάτες μου. Δεν φροντίζω τα λεφτά μου, τα δικαιώματα μου• παρά μόνο όταν ξεμείνω, κάνω κάτι τσαμπουκάδες. Και μετά πάλι ξεχνιέμαι στα έργα.
Πώς είναι μια μέρα δουλειάς;
Θα ξυπνήσω και θα γράψω μια μελωδία, θα βάλω ένα σπόρο, δεν είμαι σίγουρος ότι θα πιάσει. Δεν ξέρω ποιο δεντράκι θα ριζώσει. Όμως θα το σκάψω το χωράφι, βρέξει-χιονίσει! Κι ύστερα ενημερώνομαι καθημερινά για τα καλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω από τη δουλειά μου. Είμαι γκατζετάκιας, γράφω συνέχεια. Ευλογημένο όπιο αυτό.
Και πώς προέκυψε η τελευταία παράσταση; Ήρθε η ώρα του απολογισμού;
Χρωστούσα στον εαυτό μου αυτό το έργο. Από τους «Αχαρνής» μέχρι και πέρσι, υπηρέτησα την αντιμνημονιακή δράση πολύ δυνατά τρώγοντας, όπως όλοι, την ήττα του τρίτου μνημονίου. Αντί λοιπόν, να μπω στη γκρίνια αποφάσισα να γυρίσω στο αθάνατο ρεπερτόριο μου. Εκεί με συνάντησε η διαχρονικότητα και το τραγούδισμα που χρόνια μοιράζομαι με τους ανθρώπους. Κι ενώ μέχρι πέρυσι δούλευα σαν συμπληρωματικός στις παραστάσεις της Σπείρας, φέτος αποφάσισα να φτιάξω μια ιστορία με τον Κραουνάκη που αγάπησαν τρεις γενιές. Και συνειδητοποίησα πως όλα τα τραγούδια μου έχουν γίνει μεγάλο τραγούδι.
Πώς νιώθετε ανεβαίνοντας στη σκηνή;
Καταφέρνω και γίνομαι οι απέναντι μου. Νιώθω ότι είμαι άδειος, απρόοπτος.
Κι ο κόσμος που έρχεται στο θέατρο;
Ήρθε μια γυναίκα στο καμαρίνι, με πρόβλημα όρασης και μου είπε «με κάνατε απόψε να δω μέσα από το κόκκινο χρώμα». Εκείνο το βράδυ έκλαψα πάρα πολύ. Είναι από τις φορές που καταλαβαίνεις την ευθύνη σου.
Ευθύνη; Πώς το εννοείτε;
Έχω ευθύνες στη διατύπωση της αλήθειας για τις ζωές μας. Μου το έμαθε ο Χατζιδάκις και πάντα το θυμάμαι. Κι έτσι, ακόμα και πριν βγω στο ραδιόφωνο ζητώ δύναμη από το Θεό για να επικοινωνήσω τα πράγματα με τον πιο χρήσιμο τρόπο.
Μετά την ήττα του τρίτου μνημονίου, όπως είπατε, εξακολουθεί να σας εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Θυμάστε κάποτε να είπα ότι με εκπροσωπεί κάτι; Ακόμα κι από το ραδιόφωνο που εργάζομαι – του Σύριζα – μιλάω για το δικαίωμα του πολίτη. Για την Αριστερά και το σύνολο της. Εκτιμώ ανθρώπους, όχι κόμματα. Μην τα απλοποιούμε όλα! Πάλεψα με κάθε τρόπο να απαλλαγούμε από τα μέχρι τούδε μιάσματα. Είμαι ενάντιος σε οποιαδήποτε εξουσία δεν κάνει τη δουλειά της προς όφελος του λαού. Δεν θα μου πάρετε εύκολα καμία απάντηση που να με τοποθετεί σε κάποιο κόμμα. Κι εκτός αυτού δεν πιστεύω ότι τα κόμματα μπορούν ν' αλλάξουν κάτι. Τους βλέπω όλους φοβισμένους και πολύ παράθυρο στας tv. Υπέγραψαν μνημόνιο, λογοδοτούν κάθε τόσο στ' αφεντικά, εξακολουθούμε να είμαστε υπόδουλοι. Η τέχνη είναι πάντα απέναντι από την εξουσία – κι όποτε την συνέτρεξε δεν έκανε καλά τη δουλειά της ως τέχνη. Πιστεύω ότι ο λαός έχει ένα αίσθημα βαθιάς δικαιοσύνης στις αποφάσεις του. Τους ακούω, έχω το αυτί μου στην καρδιά των ανθρώπων. Αυτό και τίποτε άλλο.
Γιορτή κάθε μέρα. Ποτέ δεν είπα «δουλειά», ποτέ δεν είπα «κουράστηκα».
Για τίποτα δεν μετανιώνετε;
Δεν πρόλαβα να μετανιώσω. Ίσως να μετανιώνω για κάτι που δεν πρόσεξα ενώ θα έπρεπε αλλά η ζωή μου το έφερε μπροστά μου, αργά ή γρήγορα. Ή θα το φέρει... Δεν γλιτώνει κανείς από αυτό που είναι γραφτό να συναντήσει.
Άρα δεν πιστεύετε ότι εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας;
Πιστεύω πως ερχόμαστε με αποστολή. Να εκτελέσουμε κάτι. Κι όταν ξεφεύγουμε μας γίνονται «διορθωτικές».
Τι σημαίνει ξεφεύγω;
Χάνω το στόχο, μετατοπίζω τη ματιά μου στη ροή της ζωής.
Γνωρίσατε μεγάλη επιτυχία εκεί που δεν το περιμένατε;
Κοιτάξτε, είμαι εργάτης. Ποτέ δεν αναγνωρίζω την επιτυχία. Με ενημέρωναν για να με βραβεύσουν και απορούσα. Μάθαινα για πωλήσεις και πάλι απορούσα. Ποτέ δεν ρωτάω πόσους θεατές έχουμε σήμερα – δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει να ξέρω ότι πληρώθηκαν οι συνεργάτες μου. Δεν φροντίζω τα λεφτά μου, τα δικαιώματα μου• παρά μόνο όταν ξεμείνω, κάνω κάτι τσαμπουκάδες. Και μετά πάλι ξεχνιέμαι στα έργα.
Πώς είναι μια μέρα δουλειάς;
Θα ξυπνήσω και θα γράψω μια μελωδία, θα βάλω ένα σπόρο, δεν είμαι σίγουρος ότι θα πιάσει. Δεν ξέρω ποιο δεντράκι θα ριζώσει. Όμως θα το σκάψω το χωράφι, βρέξει-χιονίσει! Κι ύστερα ενημερώνομαι καθημερινά για τα καλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω από τη δουλειά μου. Είμαι γκατζετάκιας, γράφω συνέχεια. Ευλογημένο όπιο αυτό.
Και πώς προέκυψε η τελευταία παράσταση; Ήρθε η ώρα του απολογισμού;
Χρωστούσα στον εαυτό μου αυτό το έργο. Από τους «Αχαρνής» μέχρι και πέρσι, υπηρέτησα την αντιμνημονιακή δράση πολύ δυνατά τρώγοντας, όπως όλοι, την ήττα του τρίτου μνημονίου. Αντί λοιπόν, να μπω στη γκρίνια αποφάσισα να γυρίσω στο αθάνατο ρεπερτόριο μου. Εκεί με συνάντησε η διαχρονικότητα και το τραγούδισμα που χρόνια μοιράζομαι με τους ανθρώπους. Κι ενώ μέχρι πέρυσι δούλευα σαν συμπληρωματικός στις παραστάσεις της Σπείρας, φέτος αποφάσισα να φτιάξω μια ιστορία με τον Κραουνάκη που αγάπησαν τρεις γενιές. Και συνειδητοποίησα πως όλα τα τραγούδια μου έχουν γίνει μεγάλο τραγούδι.
Πώς νιώθετε ανεβαίνοντας στη σκηνή;
Καταφέρνω και γίνομαι οι απέναντι μου. Νιώθω ότι είμαι άδειος, απρόοπτος.
Κι ο κόσμος που έρχεται στο θέατρο;
Ήρθε μια γυναίκα στο καμαρίνι, με πρόβλημα όρασης και μου είπε «με κάνατε απόψε να δω μέσα από το κόκκινο χρώμα». Εκείνο το βράδυ έκλαψα πάρα πολύ. Είναι από τις φορές που καταλαβαίνεις την ευθύνη σου.
Ευθύνη; Πώς το εννοείτε;
Έχω ευθύνες στη διατύπωση της αλήθειας για τις ζωές μας. Μου το έμαθε ο Χατζιδάκις και πάντα το θυμάμαι. Κι έτσι, ακόμα και πριν βγω στο ραδιόφωνο ζητώ δύναμη από το Θεό για να επικοινωνήσω τα πράγματα με τον πιο χρήσιμο τρόπο.
Μετά την ήττα του τρίτου μνημονίου, όπως είπατε, εξακολουθεί να σας εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Θυμάστε κάποτε να είπα ότι με εκπροσωπεί κάτι; Ακόμα κι από το ραδιόφωνο που εργάζομαι – του Σύριζα – μιλάω για το δικαίωμα του πολίτη. Για την Αριστερά και το σύνολο της. Εκτιμώ ανθρώπους, όχι κόμματα. Μην τα απλοποιούμε όλα! Πάλεψα με κάθε τρόπο να απαλλαγούμε από τα μέχρι τούδε μιάσματα. Είμαι ενάντιος σε οποιαδήποτε εξουσία δεν κάνει τη δουλειά της προς όφελος του λαού. Δεν θα μου πάρετε εύκολα καμία απάντηση που να με τοποθετεί σε κάποιο κόμμα. Κι εκτός αυτού δεν πιστεύω ότι τα κόμματα μπορούν ν' αλλάξουν κάτι. Τους βλέπω όλους φοβισμένους και πολύ παράθυρο στας tv. Υπέγραψαν μνημόνιο, λογοδοτούν κάθε τόσο στ' αφεντικά, εξακολουθούμε να είμαστε υπόδουλοι. Η τέχνη είναι πάντα απέναντι από την εξουσία – κι όποτε την συνέτρεξε δεν έκανε καλά τη δουλειά της ως τέχνη. Πιστεύω ότι ο λαός έχει ένα αίσθημα βαθιάς δικαιοσύνης στις αποφάσεις του. Τους ακούω, έχω το αυτί μου στην καρδιά των ανθρώπων. Αυτό και τίποτε άλλο.
