NULL
12:09 - 20 Νοεμβρίου 2015
H κυρία στον τρίτο πέρασε τα 75. Ούτε άντρα, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά. Μένει μόνη. Χήρα; Χωρισμένη; Αυτό δεν το ξέρω κι ούτε μου κάνει διαφορά. Εκείνο που ξέρω είναι πως ο χρόνος της έχει εμφανώς χαριστεί, δεν φαίνεται καν 65, με το τζινάκι της, τις ασορτί μπαλαρίνες, τα παραπανίσια κιλάκια της που ουδόλως φαίνεται να την απασχολούν, την τσαντούλα στο χέρι, το smartάκι παρκαρισμένο στην είσοδο της πολυκατοικίας, τρεις η ώρα το απόγευμα, τέσσερις, σούρουπο, τσουπ και μην την είδατε. Είναι πάλι πίσω δυο - τρεις ώρες μετά, παρκάρει στην είσοδο ακριβώς, το smartάκι σε ετοιμότητα για τον επόμενο γύρο, φουλ το πρόγραμμα και στην πρίζα η Μαιρούλα, έτσι τη λένε οι γείτονες στην πολυκατοικία. Ούτε Μαίρη, ούτε Μαρία. Είναι η Μαιρούλα, όπως ήταν όταν πρωτομετακόμισε τρεις δεκαετίες πίσω και βάλε στο φλατ 33. Ετών 75, μόνη και μοναδική.
Προχθές ήμουν μόνη κι εγώ. Ήπιαμε μαζί τον καφέ μας. Για την ακρίβεια σκέτο φραπέ εγώ, light αναψυκτικό εκείνη και γελά και αυτοσαρκάζεται που πίνει διαίτης την ώρα που οι θερμίδες κτυπάνε κόκκινο στο πλούσιο κομμάτι το κέικ με το ferrero γλάσο. Μετά, κόβει ένα λεπτούλι ακόμα, δεν το παίζει διακριτική, πρώτη φορά που ήλθε στο σπίτι μου, κάθε άλλο, είναι ο εαυτός της και σ’ όποιον αρέσει.
Γι’ αυτό μ’ αρέσει. Που κάνει αυτό που της αρέσει. Γιατί στο πέρασμα της ώρας, πέρασαν κάπου δυο χωρίς να το καταλάβω, της άρεσε που εμβρόντητη εγώ και με ανοικτό το στόμα δεν προλάβαινα να τη ρωτώ και το ένα και το άλλο «πώς τα προλαβαίνεις κυρία Μαιρούλα», «βρίσκεις άκρη με τα τόσα που κάνεις;», «μια γραμματέα χρειάζεσαι να σου κρατάει ατζέντα», «μα πότε, επιτέλους, ξεκουράζεσαι;».
Στο τελευταίο δεν μου απάντησε. Με άφησε να καταλάβω. Μεγάλη υπόθεση η Μαιρούλα και η φιλοσοφία της. Δεν είναι που ο χρόνος της χαρίστηκε. Τέτοια χατίρια δεν κάνει εύκολα. Η Μαιρούλα είναι που τον τιθάσευσε και τον έβαλε τιμωρία στη γωνιά. Όχι με μπότοξ και πλαστικές. Με δράση, όρεξη, κέφι και χαμόγελο. Και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται. Και το φιλοσοφεί και αντεπεξέρχεται. Γι’ αυτό και το προσωπάκι της λάμπει. Γι’ αυτό και τα προλαβαίνει όλα. Γι’ αυτό μένει μονάχη, αλλά δεν είναι ποτέ μόνη. Δευτέρα γιόγκα και ικεπάνα, Τρίτη ζωγραφική και πιλάτες, Τετάρτη μπιρίμπα με τις φιλενάδες, την Πέμπτη… έχασα τον λογαριασμό και όχι άδικα. Εδώ ο χρόνος την έχει χάσει από τα μάτια του και θα καθόταν να τη βρω εγώ; Σιγά μην καθόταν να μοιρολατρεί και να μετρά, ένα, δυο, τρία, δέκα, ίσα με τα 75 και κάτι.
Μου ζήτησε ένα ποτηράκι νερό ακόμα, κοίταξε το ρολόι της, «ουπς, πάλι θ’ αργήσω στο μάθημα και θα με πειράζουν», είπε, σηκώθηκε, πήρε την τσαντούλα της, έβαλε μπρος το smart και μην την είδατε. «Γεια σου Μαιρούλα», είπα, «να έρχεσαι να τα λέμε όταν βρίσκεις λίγο χρόνο». Και μου την είπε: «Ακόμα κι αν δεν έχουμε βρίσκουμε, φτάνει να κάνουμε αυτό που μας αρέσει και να περνάμε καλά». Της ευχήθηκα να είναι πάντα καλά και να μας εμπνέει…
