Γιώργος Αναγιωτός: Όλα στον Αέρα!

Γιώργο, ήσουν 8 χρόνια στην Αθήνα όπου συμμετείχες σε διάφορες παραστάσεις. Πώς αποφάσισες να έλθεις μόνιμα Κύπρο;
Βασικά για κάποια περίοδο πηγαινοερχόμουν για δουλειές, μέχρι που μου έγινε η πρώτη τηλεοπτική πρόταση για την σειρά «Ελένη, η Πόρνη» και αποφάσισα να έλθω. Συμμετείχα σε περίπου 15 επεισόδια.

Ήταν εύκολο για σένα το πέρασμα από το θέατρο στη τηλεόραση;
Εντάξει την πρώτη φορά ήταν κάπως περίεργα τα πράγματα. Όμως λειτουργώ  σαν σφουγγάρι. Δηλαδή ακούω, προσέχω τι γίνεται γύρω μου. Την ώρα που παίζω για παράδειγμα μπορεί να παρακολουθώ και τον σκηνοθέτη και τον υπεύθυνο φωτογραφίας. Ακούω για να μαθαίνω και ας μην τα λένε σε μένα.

Έχεις δηλαδή έντονο το στοιχείο της παρατηρητικότητας…
Ναι και αυτό ισχύει γενικά στη ζωή μου. Όχι από άποψη περιεργείας ή για κουτσομπολιό. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς ανθρώπινες συμπεριφορές και σχέσεις και νομίζω με βοηθάει πολύ και στη δουλειά μου.

Πόσα χρόνια είσαι στην τηλεόραση;
Ίσως 7 – 8 χρόνια…

Και από τότε κάνεις συνέχεια δουλειές. Πολλοί ηθοποιοί δεν έχουν αυτό το προνόμιο ή αυτή την «τύχη». Εσύ πώς τα κατάφερες;
Σίγουρα για τους άνδρες είναι πιο εύκολο, γιατί είμαστε πολύ πιο λίγοι οι ηθοποιοί στην Κύπρο. Δεν σημαίνει βέβαια ότι δουλεύουν όλοι κάθε χρόνο. Δεν το έχω ψάξει αυτό που με ρωτάς, όμως θέλω να πιστεύω ότι κάνω σωστά τη δουλειά μου. Όχι ότι είμαι καλός, απλά κάνω σωστά τη δουλειά μου. Η τηλεόραση βέβαια έχει ημερομηνία λήξης.

Οι ρόλοι που σε έχουμε δει στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια είναι αυτοί του καλού παιδιού κυρίως. Μετά από δική σου επιλογή γίνεται αυτό;
Ναι, μοιάζουν λίγοι οι ρόλοι που μου δίνονται. Τώρα στα «Λόγια του Αέρα» παίζω ένα ήρεμο άνθρωπο που έχει κάποια ξεσπάσματα και αυτά τα ξεσπάσματα γίνονται κάποτε κωμικά. Νομίζω αυτό οφείλεται στη φυσιογνωμία μου και γενικά οι άλλοι μου λένε ότι είμαι ένας άνθρωπος που βγάζει ηρεμία. Έτσι μου λένε τουλάχιστον.

Υπάρχει ένας ρόλος που θα ήθελες να παίξεις;
Θα ήθελα να παίξω διάφορους ρόλους, διάφορους χαρακτήρες δηλαδή. Για παράδειγμα, θα ήθελα να κάνω τον «κακό» ή τον «ψυχάκια». Στο θέατρο έχω ήδη κάνει έτσι ρόλους. Τον πρώτο μου μεγάλο ρόλο τον έκανα με τον Νίκο Θεοφάνους στο Τρίτο Σημάδι. Ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα γιατί είχα διπλό ρόλο. Έπαιζα και τους δύο δίδυμους που δεν συναντήθηκαν ποτέ και ήταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες.

Έχεις συμμετάσχει και σε σκετς παλαιότερα. Ποια είναι η γνώμη σου για τα σκετς; Σ’ αρέσουν;
Ναι! Πιστεύω ότι οι Κύπριοι το κάνουν πάρα πολύ καλά αυτό το πράγμα, γιατί είναι κάτι δικό μας. Και γούσταρα πάρα πολύ που το έκανα. Προτιμώ να βλέπω ένα σκετς παρά να βλέπω μία κυπριακή σειρά που οι ηθοποιοί μιλούν ελληνικά και δεν μπορούν να «καλαμαρίσουν». Είναι η παράδοση μας. Και μέτριους προς κακούς ηθοποιούς να βάλεις στα σκετς θα βγουν καλοί, γιατί είναι η κουλτούρα μας, η γλώσσα μας. Είναι πιο κοντά σε μας και πιο κοντά στον κόσμο.

Έχεις μετανιώσει ποτέ για κάποια κυπριακή σειρά που είχες πρόταση και δεν συμμετείχες τελικά;
Η αλήθεια είναι πως ναι. Δεν θα σου πω ποια είναι η σειρά για ευνόητους λόγους, όμως ναι το έχω νιώσει αυτό το αίσθημα γιατί η συγκεκριμένη σειρά είχε κάνει τεράστια επιτυχία και στην Κύπρο αλλά και στις χώρες τους εξωτερικού που προβαλλόταν. Και για 6 μήνες το σκεφτόμουν, όμως μετά είπα όλα γίνονται για κάποιο λόγο και δεν θέλω να μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Εξάλλου, εμένα αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι το θέατρο.

Άρα προτιμάς το θέατρο ως ηθοποιός αν κατάλαβα καλά;
Ναι, το καθένα έχει τη χάρη του. Και η τηλεόραση και το θέατρο και ο κινηματογράφος. Όμως στο θέατρο είναι η αμεσότητα με τον κόσμο, η επικοινωνία, η αύρα που παίρνεις. Είναι απίστευτο συναίσθημα και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο.

Aν δεν ήσουν ηθοποιός τι άλλη δουλειά θα έκανες;
Προσπαθώ πολύ καιρό να βρω μία απάντηση σε αυτό και δεν βρίσκω. Κάποιος φίλος μου για πλάκα, που είναι και ο ίδιος ηθοποιός, μου είχε πει, «Ρε Γιώργο αν δεν ήσουν ηθοποιός, θα ήσουν δάσκαλος αλλά για παιδιά μέχρι την γ’ δημοτικού». Ίσως να το εννοούσε από άποψη ευθυνών. Δεν ξέρω (γέλια). Πάντως μου αρέσει πάρα πολύ η φύση, η γη.

Τώρα με παίρνεις εκεί που θέλω να πάω. Στο μικρό χωριό σου, στη Βαβατσινιά. Εκεί που μεγάλωσες. Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;
Στο χωριό δεν είχαμε και τίποτα. Έχει 90 κατοίκους σήμερα. Η μισή μου ζωή ήταν στα Λεύκαρα. Εκεί ήταν το σχολείο μας. Το ίντερνετ δεν το ξέραμε και δεν το χρειαζόμασταν. Δεν καθόμασταν μπροστά από μια οθόνη για ώρες. Η έννοια μας ήταν να βγούμε έξω να παίξουμε με τους φίλους μας. Να χτυπήσουμε, να λερωθούμε, να μυρίσουμε τα λουλούδια... Έζησα ωραία, αληθινά χρόνια. Δεν είναι όπως σήμερα που τα παιδιά κάθονται συνέχεια μπροστά από μια οθόνη. Δεν ζουν αυτά που ζήσαμε εμείς.
Σήμερα χάθηκε η επικοινωνία. Και στις προσωπικές σχέσεις ισχύει αυτό το πράγμα. Για παράδειγμα, άμα κάποιος ξεκινάει κουβέντα μέσω του facebook με κάποιαν και μιλάνε για μέρες και βλέπει τις φωτογραφίες της και την μαθαίνει μέσω του υπολογιστή και μετά βγαίνουν ραντεβού και ξέρουν ο ένας τον άλλο, τι θα πουν; Πού είναι η μαγεία της ανθρώπινης επαφής, της γνωριμίας; Παλιά υπήρχε η μαγεία του να γνωρίσεις τον άλλο, το φλερτ με τα μάτια, το πρώτο φιλί.

Μήπως πλέον οι άνδρες προτιμούν το φλερτ μέσω κοινωνικών δικτύων;
Ναι, γιατί νιώθουν πιο ασφαλείς. Κρύβονται πίσω από ένα υπολογιστή. Άμα σου ρίξουν χυλόπιτα μέσω του facebook δεν θα σε νοιάξει καν. Είναι κρίμα. Γιατί χάθηκε όλη αυτή η επικοινωνία και ο αληθινός άνθρωπος. Ήμασταν νομίζω η τελευταία γενιά που βιώσαμε τις αλάνες και τον παλιό τρόπο ζωής.

Τώρα μένεις στη Λάρνακα;
Ναι, μένω με την κοπέλα μου, την Βαλεντίνα, στη Λάρνακα. Περνάμε πάρα πολύ καλά…

Θα ήθελες κάποια στιγμή όταν κάνεις οικογένεια να πας πίσω στο χωριό σου;
Εγώ θα ήθελα κάποια στιγμή να πάω πίσω ναι, όμως όταν με το καλό φτάσω σε μία ηλικία. Πλέον για τα παιδιά είναι δύσκολο όμως, να μένουν σε ένα τόσο μικρό χωριό. Είναι τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί και η τεχνολογία που θα ένιωθαν αποκομμένοι. Όπως όλοι θεωρώ κι εγώ ότι το χωριό μου είναι το καλύτερο (γέλια). Είναι μέσα στα πεύκα, μέσα στη φύση κι εκεί θα καταλήξω κάποια στιγμή.

Η σύντροφός σου που είναι και εκτός του χώρου, πώς νιώθει για τη δουλειά σου; Για τις πιο προκλητικές σκηνές για παράδειγμα;
Κοίτα είναι δύσκολο κάποιες φορές, όμως γενικά το έχει αποδεχτεί. Είμαι από τους ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να αποφύγουν να κάνουν μία προκλητική σκηνή, ειδικά όταν είναι αχρείαστη. Στο θέατρο θα το έκανα πολύ πιο εύκολα, αφού μου εξηγήσει ο σκηνοθέτης τη χρησιμότητα της σκηνής και τι εξυπηρετεί αυτή. Θα έβγαινα και γυμνός αν μπορούσε να το δικαιολογήσει ο σκηνοθέτης σε μένα και στον κόσμο.

Θα έκανες σχέση με κάποιαν από τον χώρο σου;
Όχι, νομίζω. Γιατί όταν κάνεις την ίδια δουλειά με την σύντροφό σου, και δεν ισχύει μόνο στην υποκριτική αυτό, υπάρχει ανταγωνισμός και ίσως και ζήλια. Όμως, στη σύντροφό μου αρέσει το θέατρο και ασχολείται με τον χώρο.

Και για να κλείσουμε… Αυτή την περίοδο σε ποια παράσταση σε βρίσκουμε στο θέατρο;
Συμμετέχω στην θεατρική παράσταση «Μαντάμ Σουσού», στο θέατρο Παλλάς. Το έργο θα παίζει μέχρι τις 14 του Νοέμβρη. Μετά θα ξεκινήσω πρόβες για μία παράσταση του ΘΟΚ. Που θα ανεβεί μετά τον Γενάρη. Σκηνοθέτης της θα είναι ο Καλαβριανός. Είναι ένα πολωνικό έργο που λέγεται «Η Τάξη μας» και έχει να κάνει με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, αρκετά σκληρό και είναι πολύ ενδιαφέρον.

Πράξια Αρέστη

Φωτογραφία: Ανδρέας Λουκαΐδης