Γιάννης Μπέζος: Η ευαισθησία στις μέρες μας θεωρείται μειονέκτημα
12:40 - 16 Οκτωβρίου 2015
Ο Γιάννης Μπέζος σε μία συνέντευξή του στο οneman.gr μιλάει για το θέατρο και την τηλεόραση του σήμερα και για το πως οι άνθρωποι λειτουργούν σήμερα! Διαβάστε απόσπασμα από αυτήν στο Celebrity!
Ίσως τελικά, να έχουμε χάσει τους ορισμούς ως άνθρωποι;
"Δεν έχουμε χάσει τίποτα. Έτσι είναι η ζωή. Δυστυχώς, λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά. Ίσα ίσα ειδικά με το σχολικό bullying οφείλουμε να ασχοληθούμε γιατί τα παιδιά δεν μπορούν εύκολα να τα διαχειριστούν αυτά. Πιστεύω ότι το κακό παράδειγμα έρχεται από τον κοινωνικό περίγυρο και όχι από την τηλεόραση. Ο πυρήνας είναι η οικογένεια. Είναι μία μικρή κοινωνία. Όταν το κλίμα ενός σπιτιού δεν αποκαλύπτει κάτι στο παιδί, δεν το βοηθάει δηλαδή να αναπτύξει την αισθητική και την ευαισθησία του, τότε αυτό θα καταφύγει σε άλλες λύσεις. Θα προσπαθήσει να δείξει τη δύναμή του".
"Η ευαισθησία στις μέρες μας είναι για κυνηγητό. Θεωρείται μειονέκτημα ενώ για μένα είναι μεγάλο πλεονέκτημα".
Πάντως μιας και πιάσαμε το θέμα των ορισμών, βλέπουμε αρκετούς συναδέλφους σας το τελευταίο διάστημα να ανεβάζουν παραστάσεις 'πειραγμένες', αποδομημένες. Δεν θυμάμαι να το έχετε κάνει ποτέ.
"Γιατί δεν ξέρω να το κάνω".
"Δεν έχουμε χάσει τίποτα. Έτσι είναι η ζωή. Δυστυχώς, λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτά. Ίσα ίσα ειδικά με το σχολικό bullying οφείλουμε να ασχοληθούμε γιατί τα παιδιά δεν μπορούν εύκολα να τα διαχειριστούν αυτά. Πιστεύω ότι το κακό παράδειγμα έρχεται από τον κοινωνικό περίγυρο και όχι από την τηλεόραση. Ο πυρήνας είναι η οικογένεια. Είναι μία μικρή κοινωνία. Όταν το κλίμα ενός σπιτιού δεν αποκαλύπτει κάτι στο παιδί, δεν το βοηθάει δηλαδή να αναπτύξει την αισθητική και την ευαισθησία του, τότε αυτό θα καταφύγει σε άλλες λύσεις. Θα προσπαθήσει να δείξει τη δύναμή του".
"Η ευαισθησία στις μέρες μας είναι για κυνηγητό. Θεωρείται μειονέκτημα ενώ για μένα είναι μεγάλο πλεονέκτημα".
Πάντως μιας και πιάσαμε το θέμα των ορισμών, βλέπουμε αρκετούς συναδέλφους σας το τελευταίο διάστημα να ανεβάζουν παραστάσεις 'πειραγμένες', αποδομημένες. Δεν θυμάμαι να το έχετε κάνει ποτέ.
"Γιατί δεν ξέρω να το κάνω".
Πώς σας φαίνεται λοιπόν αυτή η τάση;
"Και αυτός ένας αρχοντοχωριατισμός είναι. Στους Έλληνες δεν αρκεί το μοντέρνο, θέλουν το μεταμοντέρνο. Βέβαια το μοντέρνο, έχει μία ιδιότητα: Πεθαίνει νωρίς. Η μόδα γενικά πεθαίνει νωρίς αυτή είναι η μοίρα της. Αλλιώς δεν είναι μόδα".
"Και αυτός ένας αρχοντοχωριατισμός είναι. Στους Έλληνες δεν αρκεί το μοντέρνο, θέλουν το μεταμοντέρνο. Βέβαια το μοντέρνο, έχει μία ιδιότητα: Πεθαίνει νωρίς. Η μόδα γενικά πεθαίνει νωρίς αυτή είναι η μοίρα της. Αλλιώς δεν είναι μόδα".
Επαναλαμβάνεται όμως.
"Επαναλαμβάνεται γιατί οι συμπατριώτες μας αργούν να καταλάβουν λίγο. Αλλά, όταν καταλάβουν, δεν γλιτώνεις. Καταλαβαίνουν μία και καλή. Δεν τους ξεγελάς μετά".
"Επειδή είμαστε λαός του αισθήματος, ξεγελιόμαστε λίγο εύκολα. Αλλά δεν μπορούμε να ξεγελιόμαστε για πάντα".
Μήπως τελικά αυτά τα παραμύθια να είναι ο λόγος που ο κόσμος, παρά την οικονομική στενότητα στηρίζει το θέατρο;
Χάνεται λίγο και κοιτά προς τις άδειες θέσεις κοινού μπροστά του. Δευτερόλεπτα αργότερα και σαν να αντάλλαξε μερικές συνθηματικές κουβέντες με τις κόκκινες βελούδινες πλάτες τους, γύρισε απότομα προς το μέρος μου.
"Βλέπουμε ότι ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο στο θέατρο σε δύσκολες περιόδους. Όπως αυτή που διανύουμε τώρα. Αν ανατρέξει κάποιος στο παρελθόν που δεν ζήσαμε εμείς, στην περίοδο του πολέμου, του εμφυλίου, των καταστροφών για παράδειγμα, θα δει ότι πάντοτε υπήρχε μία τάση των ανθρώπων να συνευρίσκονται σε ένα χώρο και να συμμερίζονται ένα χρόνο με τον κόσμο που βρίσκεται επί σκηνής. Και αυτό συμβαίνει μόνο στο θέατρο. Δεν συμβαίνει στις συναυλίες. Γιατί οι συναυλίες είναι πιο εκτονωτικές".
"Το θέατρο είναι άλλη επικοινωνία, είναι χρόνος ζωής".
"Επαναλαμβάνεται γιατί οι συμπατριώτες μας αργούν να καταλάβουν λίγο. Αλλά, όταν καταλάβουν, δεν γλιτώνεις. Καταλαβαίνουν μία και καλή. Δεν τους ξεγελάς μετά".
"Επειδή είμαστε λαός του αισθήματος, ξεγελιόμαστε λίγο εύκολα. Αλλά δεν μπορούμε να ξεγελιόμαστε για πάντα".
Μήπως τελικά αυτά τα παραμύθια να είναι ο λόγος που ο κόσμος, παρά την οικονομική στενότητα στηρίζει το θέατρο;
Χάνεται λίγο και κοιτά προς τις άδειες θέσεις κοινού μπροστά του. Δευτερόλεπτα αργότερα και σαν να αντάλλαξε μερικές συνθηματικές κουβέντες με τις κόκκινες βελούδινες πλάτες τους, γύρισε απότομα προς το μέρος μου.
"Βλέπουμε ότι ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο στο θέατρο σε δύσκολες περιόδους. Όπως αυτή που διανύουμε τώρα. Αν ανατρέξει κάποιος στο παρελθόν που δεν ζήσαμε εμείς, στην περίοδο του πολέμου, του εμφυλίου, των καταστροφών για παράδειγμα, θα δει ότι πάντοτε υπήρχε μία τάση των ανθρώπων να συνευρίσκονται σε ένα χώρο και να συμμερίζονται ένα χρόνο με τον κόσμο που βρίσκεται επί σκηνής. Και αυτό συμβαίνει μόνο στο θέατρο. Δεν συμβαίνει στις συναυλίες. Γιατί οι συναυλίες είναι πιο εκτονωτικές".
"Το θέατρο είναι άλλη επικοινωνία, είναι χρόνος ζωής".
Το θέατρο πιστεύετε ότι θα μπορούσε όπως τόσα άλλα αγαθά, να ηττηθεί από τη συνήθεια;
"Δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι ανάγκη του ανθρώπου. Όλοι μας, και εσείς αυτή τη στιγμή θέατρο παίζετε και εγώ απέναντί σας το ίδιο κάνω. Είναι μία ανάγκη σύμφυτη με τον άνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν τη μεταμφίεση. Θέλουν να αλλάξουν. Αλλά το κυριότερο είναι ότι υποδύονται ότι είναι κάτι άλλο όσο ζουν. Ο Πιραντέλλο έχει αναλώσει τη ζωή του πάνω σε αυτά".
"Δεν είμαστε αυτό που είμαστε όταν είμαστε μόνοι μας, έτσι δεν είναι; Εσείς τώρα έχετε έρθει εδώ με ένα προσωπείο. Εγώ που αντιμετωπίζω εσάς, έχω ένα άλλο".
"Δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι ανάγκη του ανθρώπου. Όλοι μας, και εσείς αυτή τη στιγμή θέατρο παίζετε και εγώ απέναντί σας το ίδιο κάνω. Είναι μία ανάγκη σύμφυτη με τον άνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν τη μεταμφίεση. Θέλουν να αλλάξουν. Αλλά το κυριότερο είναι ότι υποδύονται ότι είναι κάτι άλλο όσο ζουν. Ο Πιραντέλλο έχει αναλώσει τη ζωή του πάνω σε αυτά".
"Δεν είμαστε αυτό που είμαστε όταν είμαστε μόνοι μας, έτσι δεν είναι; Εσείς τώρα έχετε έρθει εδώ με ένα προσωπείο. Εγώ που αντιμετωπίζω εσάς, έχω ένα άλλο".
Το κοινό, συγχωρεί;
"Συγχωρούμε με την έννοια ότι κατανοούμε την πρόθεση του άλλου. Δεν συγχωρούμε τον άνθρωπο που προσπαθεί να μας ξεγελάσει".
Άρα μήπως τελικά δεν είναι θέμα λήθης αλλά συγχώρεσης;
"Δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ακριβώς. Το παιχνίδι της Δημοκρατίας είναι πολύ μεγάλη τέχνη. Η Δημοκρατία είναι γέννημα πνευματικών ανθρώπων".
Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε δημοκρατία.
"Και μόνο το γεγονός ότι το υποστηρίζουν και ακούγονται σημαίνει ότι έχουμε. Θα πρέπει να ζήσουν την εποχή που δεν είχαμε. Γιατί εγώ τα έζησα και κατάλαβα τη διαφορά".
"Δημοκρατία είναι το να μπορείς να λες ότι δεν έχουμε Δημοκρατία".
Και τα υψηλά ποσοστά ενός ακροδεξιού κόμματος, πώς τα εξηγείτε; Αλήθεια, σας αγχώνουν;
"Δεν με αγχώνει τίποτα από όλα αυτά. Μου δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι, κάπου υπήρξαν. Δεν αναφέρομαι στα στελέχη αλλά στους ψηφοφόρους. Ξέρετε ο φασισμός και ο δεσποτισμός είναι προσωπικό θέμα, δεν είναι πολιτικό. Μπορείς να το πετύχεις ακόμα και σε μία οικογένεια που είναι πολύ δημοκρατική".
Μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός ανακούφισης ενώ εκείνος πείραζε για μία ακόμη φορά την ξεχειλωμένη σχισμή του καναπέ. Ετοιμαζόμουν να του κάνω την επόμενη ερώτηση όταν άθελά μου, κοίταξα και εγώ προς τις άδειες θέσεις. Προς μεγάλη μου έκπληξη, παρατήρησα ότι δεν ήμασταν τόσο μόνοι. Μέλη του θιάσου με γλυκά κουλουράκια στα χέρια μας παρακολουθούσαν. Αθόρυβοι. Έκανα λίγο πιο πίσω να ακουμπήσω το χερούλι του καναπέ και άνοιξα -επιτέλους- το στόμα μου.
"Συγχωρούμε με την έννοια ότι κατανοούμε την πρόθεση του άλλου. Δεν συγχωρούμε τον άνθρωπο που προσπαθεί να μας ξεγελάσει".
Άρα μήπως τελικά δεν είναι θέμα λήθης αλλά συγχώρεσης;
"Δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ακριβώς. Το παιχνίδι της Δημοκρατίας είναι πολύ μεγάλη τέχνη. Η Δημοκρατία είναι γέννημα πνευματικών ανθρώπων".
Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε δημοκρατία.
"Και μόνο το γεγονός ότι το υποστηρίζουν και ακούγονται σημαίνει ότι έχουμε. Θα πρέπει να ζήσουν την εποχή που δεν είχαμε. Γιατί εγώ τα έζησα και κατάλαβα τη διαφορά".
"Δημοκρατία είναι το να μπορείς να λες ότι δεν έχουμε Δημοκρατία".
Και τα υψηλά ποσοστά ενός ακροδεξιού κόμματος, πώς τα εξηγείτε; Αλήθεια, σας αγχώνουν;
"Δεν με αγχώνει τίποτα από όλα αυτά. Μου δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι, κάπου υπήρξαν. Δεν αναφέρομαι στα στελέχη αλλά στους ψηφοφόρους. Ξέρετε ο φασισμός και ο δεσποτισμός είναι προσωπικό θέμα, δεν είναι πολιτικό. Μπορείς να το πετύχεις ακόμα και σε μία οικογένεια που είναι πολύ δημοκρατική".
Μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός ανακούφισης ενώ εκείνος πείραζε για μία ακόμη φορά την ξεχειλωμένη σχισμή του καναπέ. Ετοιμαζόμουν να του κάνω την επόμενη ερώτηση όταν άθελά μου, κοίταξα και εγώ προς τις άδειες θέσεις. Προς μεγάλη μου έκπληξη, παρατήρησα ότι δεν ήμασταν τόσο μόνοι. Μέλη του θιάσου με γλυκά κουλουράκια στα χέρια μας παρακολουθούσαν. Αθόρυβοι. Έκανα λίγο πιο πίσω να ακουμπήσω το χερούλι του καναπέ και άνοιξα -επιτέλους- το στόμα μου.
Επιστρέφω στο κομμάτι της ανόδου του θεάτρου για να την αντιπαραβάλλω με την αντίστοιχη ας την πούμε στασιμότητα με ροπή προς τα κάτω της τηλεόρασης. Σας προβληματίζει το γεγονός ότι ένας από τους δύο χώρους, φθίνει;
"Η τηλεόραση βρίσκεται στα κανονικά της επίπεδα. Τα προηγούμενα 'ανεβασμένα', ήταν γελοία. Όλες αυτές οι ανοησίες που είχε. Όλη αυτή η τρομερή παραγωγή που ούτε στις ΗΠΑ δεν υπήρχε. Δεν μπορεί μία τόσο μικρή χώρα να αντέξει τέτοια παραγωγή. Είχαμε φτάσει τις 40 σειρές και δεν ξέρω πόσες εκπομπές. Πρώτα πρώτα δεν υπάρχουν στελέχη να τα κάνουν όλα αυτά και δεύτερον δεν υπάρχει κοινό και αγορά να τα απορροφήσει όλα αυτά. Κάποιοι θα πούνε ότι δεν έχουν δουλειά".
"Ναι, γιατί όταν υπήρχαν όλη αυτή η δουλειά, όλες αυτές οι ευκαιρίες κάτι δεν κάναμε καλά. Κάτι δεν έγινε καλά".
"Η τηλεόραση βρίσκεται στα κανονικά της επίπεδα. Τα προηγούμενα 'ανεβασμένα', ήταν γελοία. Όλες αυτές οι ανοησίες που είχε. Όλη αυτή η τρομερή παραγωγή που ούτε στις ΗΠΑ δεν υπήρχε. Δεν μπορεί μία τόσο μικρή χώρα να αντέξει τέτοια παραγωγή. Είχαμε φτάσει τις 40 σειρές και δεν ξέρω πόσες εκπομπές. Πρώτα πρώτα δεν υπάρχουν στελέχη να τα κάνουν όλα αυτά και δεύτερον δεν υπάρχει κοινό και αγορά να τα απορροφήσει όλα αυτά. Κάποιοι θα πούνε ότι δεν έχουν δουλειά".
"Ναι, γιατί όταν υπήρχαν όλη αυτή η δουλειά, όλες αυτές οι ευκαιρίες κάτι δεν κάναμε καλά. Κάτι δεν έγινε καλά".
Με την ίδια λογική και στο θέατρο τώρα, γίνονται πάρα πολλές δουλειές.
"Το θέατρο είναι άλλη ιστορία. Το θέατρο θα έχει πάντα άλλη δυναμική. Η τηλεόραση είναι μία οικιακή συσκευή. Εμείς την έχουμε κάνει το άστρο της Βηθλεέμ. Δεν είναι. Μία οικιακή συσκευή είναι που την ανοίγουμε όποτε θέλουμε εμείς".
"Η τηλεόραση είναι πολύ απρόσωπο πράγμα. Γι αυτό είναι πολύ δύσκολο".
"Το θέατρο είναι άλλη ιστορία. Το θέατρο θα έχει πάντα άλλη δυναμική. Η τηλεόραση είναι μία οικιακή συσκευή. Εμείς την έχουμε κάνει το άστρο της Βηθλεέμ. Δεν είναι. Μία οικιακή συσκευή είναι που την ανοίγουμε όποτε θέλουμε εμείς".
"Η τηλεόραση είναι πολύ απρόσωπο πράγμα. Γι αυτό είναι πολύ δύσκολο".
Δηλαδή δεν τις επισκέπτεστε;
"Τακτικά. Αν χωράω κάπου να κάτσω και έχει ενδιαφέρον, μου αρέσει πολύ να τις παρακολουθώ. Αλλιώς, δεινοπαθώ. Είναι 1000 παραστάσεις το χρόνο. Η παράσταση πια είναι ανταμοιβή όχι αμοιβή. Το βρίσκω συναρπαστικό ένας άνθρωπος να επιλέγει να κάνει αυτό με την ελπίδα ότι κάποιος θα τον δει από το να κάνει διάσπαρτες συμμετοχές και να γίνεται μπάρμαν για να βγάλει τα προς το ζην, αλλά είναι και ψυχοφθόρο".
Πάνω σε αυτό και στην προσπάθεια που αναφέρατε και είναι πράγματι αξιοθαύμαστη θα ήθελα να μου σχολιάσετε την άποψη ότι κάποιος γίνεται ηθοποιός για να μπορεί να λέει ότι είναι ηθοποιός.
"Εδώ γίνονται πολιτικοί για να λένε ότι είναι πολιτικοί. Η πολιτική είναι μεγάλη τέχνη. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι θα πεις ψέμματα οπωσδήποτε".
Η πρόσφατη μικρή εμπειρία σας στην πολιτική με την υποψηφιότητα στο κόμμα της ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται να σας έκανε και πολύ φίλο της πολιτικής.
Μου τονίζει ότι ήταν ιδιαιτέρως μικρή, και επιστρέφει στο κομμάτι της πολιτικής. Γενικά.
"Η πολιτική δεν έχει επίπεδα ηθικής δικαίου, είναι θέμα τι συμφέρει κάθε φορά τον τόπο μου. Εδώ έκανε συμμαχία ο Στάλιν με το Χίτλερ τι μου λέτε τώρα".
"Πρέπει να έχεις πέτρινο στομάχι. Εγώ δεν κάνω για αυτήν τη δουλειά. Εγώ είμαι μονίμως μειοψηφία".
Επιτρέψτε μου μία χαζή μάλλον, απορία: Πώς γίνεται οι πολιτικοί να πρέπει να λένε ψέμματα, οι ηθοποιοί να είναι δουλειά τους να λένε ψέμματα και παρόλα αυτά η όποια προσπάθεια των δεύτερων να αποκτήσουν την ιδιότητα των πρώτων να μην τους έχει βγει;
"Η δική μας η δουλειά είναι να λες το μεγάλο ψέμα με μεγάλη αλήθεια. Είναι άλλο πράγμα από την πολιτική που λέει ο άλλος θα κάνω κάτι γνωρίζοντας μέσα του ότι λέει ψέμματα. Και το διαστροφικό είναι ότι και ο ψηφοφόρος ξέρει ότι του λέει ψέμματα. Γι αυτό και βλέπεται ότι δεν υπάρχει και λύση. Σε καμιά πενηνταριά χρόνια, θα ξεφύγει η κοινωνία από αυτό το σαράκι. Λέει δεν υπάρχει άλλη λύση. Υπάρχει πάντα λύση, αλλά ο κόσμος έχει πάθει μία λοβοτομή και δίνει απίστευτες διαστάσεις στο ασήμαντο. Σε αυτό φταίνε και ο Τύπος και η Τηλεόραση".
Το 'κοινό' μας πλέον, μετριέται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Δύο από τους θεατές μας μιλούν σιγανά και εκείνος τους κοιτά κάπως αγριεμένα. Σταματούν στο δευτερόλεπτο.
Ο κόσμος που σας συναντά στο δρόμο, πώς εκδηλώνει το θαυμασμό του;
"Δεν ασχολείται κανείς μαζί μου στο δρόμο. Ασχολούνται μαζί σου όταν θέλεις εσύ να ασχοληθούν. Για έναν παράδοξο τρόπο σου δίνουν σημασία και σε βλέπουν όταν εσύ προκαλείς κάτι. Ο κόσμος έχει τόσα δικά του προβλήματα που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου πώς κυκλοφορώ εγώ".
"Το πολύ πολύ να μου ζητήσουν να βγάλουμε μία φωτογραφία, γεγονός που δεν με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Δεν μου αρέσει ούτε να τραβάω ούτε να με τραβάνε φωτογραφίες".
Συνήθως στους σκηνοθέτες αρέσει να τους τραβάνε φωτογραφίες.
"Δεν είμαι σκηνοθέτης. Δεν θεωρώ τόσο τιμητικό αυτόν τον τίτλο. Εγώ είμαι ένας λαϊκός θεατρίνος και αυτή είναι η μεγάλη μου αγάπη και επιθυμία να με θυμούνται έτσι. Αφήνω τον τίτλο σε άλλους πιο πνευματικούς ανθρώπους".
Τελικά, τι χρειάζεται ένας ηθοποιός για να κάνει αυτό που λέμε γκελ επί σκηνής;
"Ταλέντο και πάθος. Δυστυχώς και τα δύο δεν εξηγούνται. Απλώς τα καταλαβαίνεις".
"Δεν λέγεται εύκολα σε κάποιον ότι δεν το χει. Και δεν λέγεται εύκολα γιατί όλοι νομίζουν ότι το ελληνικό θέατρο περιμένει αυτούς. Βγαίνουν κάθε χρόνο από τις Σχολές 300-400 παιδιά. Είναι φρίκη".
"Στη σχολή είσαι σε ένα μικρόκοσμο, μόλις βγεις εάν βρεις δουλειά σου λένε πήγαινε εκεί πες καλημέρα και φύγε. Και συνήθως δεν μπορείς να κάνεις ούτε αυτό".
"Τακτικά. Αν χωράω κάπου να κάτσω και έχει ενδιαφέρον, μου αρέσει πολύ να τις παρακολουθώ. Αλλιώς, δεινοπαθώ. Είναι 1000 παραστάσεις το χρόνο. Η παράσταση πια είναι ανταμοιβή όχι αμοιβή. Το βρίσκω συναρπαστικό ένας άνθρωπος να επιλέγει να κάνει αυτό με την ελπίδα ότι κάποιος θα τον δει από το να κάνει διάσπαρτες συμμετοχές και να γίνεται μπάρμαν για να βγάλει τα προς το ζην, αλλά είναι και ψυχοφθόρο".
Πάνω σε αυτό και στην προσπάθεια που αναφέρατε και είναι πράγματι αξιοθαύμαστη θα ήθελα να μου σχολιάσετε την άποψη ότι κάποιος γίνεται ηθοποιός για να μπορεί να λέει ότι είναι ηθοποιός.
"Εδώ γίνονται πολιτικοί για να λένε ότι είναι πολιτικοί. Η πολιτική είναι μεγάλη τέχνη. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι θα πεις ψέμματα οπωσδήποτε".
Η πρόσφατη μικρή εμπειρία σας στην πολιτική με την υποψηφιότητα στο κόμμα της ΔΗΜΑΡ δεν φαίνεται να σας έκανε και πολύ φίλο της πολιτικής.
Μου τονίζει ότι ήταν ιδιαιτέρως μικρή, και επιστρέφει στο κομμάτι της πολιτικής. Γενικά.
"Η πολιτική δεν έχει επίπεδα ηθικής δικαίου, είναι θέμα τι συμφέρει κάθε φορά τον τόπο μου. Εδώ έκανε συμμαχία ο Στάλιν με το Χίτλερ τι μου λέτε τώρα".
"Πρέπει να έχεις πέτρινο στομάχι. Εγώ δεν κάνω για αυτήν τη δουλειά. Εγώ είμαι μονίμως μειοψηφία".
Επιτρέψτε μου μία χαζή μάλλον, απορία: Πώς γίνεται οι πολιτικοί να πρέπει να λένε ψέμματα, οι ηθοποιοί να είναι δουλειά τους να λένε ψέμματα και παρόλα αυτά η όποια προσπάθεια των δεύτερων να αποκτήσουν την ιδιότητα των πρώτων να μην τους έχει βγει;
"Η δική μας η δουλειά είναι να λες το μεγάλο ψέμα με μεγάλη αλήθεια. Είναι άλλο πράγμα από την πολιτική που λέει ο άλλος θα κάνω κάτι γνωρίζοντας μέσα του ότι λέει ψέμματα. Και το διαστροφικό είναι ότι και ο ψηφοφόρος ξέρει ότι του λέει ψέμματα. Γι αυτό και βλέπεται ότι δεν υπάρχει και λύση. Σε καμιά πενηνταριά χρόνια, θα ξεφύγει η κοινωνία από αυτό το σαράκι. Λέει δεν υπάρχει άλλη λύση. Υπάρχει πάντα λύση, αλλά ο κόσμος έχει πάθει μία λοβοτομή και δίνει απίστευτες διαστάσεις στο ασήμαντο. Σε αυτό φταίνε και ο Τύπος και η Τηλεόραση".
Το 'κοινό' μας πλέον, μετριέται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Δύο από τους θεατές μας μιλούν σιγανά και εκείνος τους κοιτά κάπως αγριεμένα. Σταματούν στο δευτερόλεπτο.
Ο κόσμος που σας συναντά στο δρόμο, πώς εκδηλώνει το θαυμασμό του;
"Δεν ασχολείται κανείς μαζί μου στο δρόμο. Ασχολούνται μαζί σου όταν θέλεις εσύ να ασχοληθούν. Για έναν παράδοξο τρόπο σου δίνουν σημασία και σε βλέπουν όταν εσύ προκαλείς κάτι. Ο κόσμος έχει τόσα δικά του προβλήματα που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου πώς κυκλοφορώ εγώ".
"Το πολύ πολύ να μου ζητήσουν να βγάλουμε μία φωτογραφία, γεγονός που δεν με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Δεν μου αρέσει ούτε να τραβάω ούτε να με τραβάνε φωτογραφίες".
Συνήθως στους σκηνοθέτες αρέσει να τους τραβάνε φωτογραφίες.
"Δεν είμαι σκηνοθέτης. Δεν θεωρώ τόσο τιμητικό αυτόν τον τίτλο. Εγώ είμαι ένας λαϊκός θεατρίνος και αυτή είναι η μεγάλη μου αγάπη και επιθυμία να με θυμούνται έτσι. Αφήνω τον τίτλο σε άλλους πιο πνευματικούς ανθρώπους".
Τελικά, τι χρειάζεται ένας ηθοποιός για να κάνει αυτό που λέμε γκελ επί σκηνής;
"Ταλέντο και πάθος. Δυστυχώς και τα δύο δεν εξηγούνται. Απλώς τα καταλαβαίνεις".
"Δεν λέγεται εύκολα σε κάποιον ότι δεν το χει. Και δεν λέγεται εύκολα γιατί όλοι νομίζουν ότι το ελληνικό θέατρο περιμένει αυτούς. Βγαίνουν κάθε χρόνο από τις Σχολές 300-400 παιδιά. Είναι φρίκη".
"Στη σχολή είσαι σε ένα μικρόκοσμο, μόλις βγεις εάν βρεις δουλειά σου λένε πήγαινε εκεί πες καλημέρα και φύγε. Και συνήθως δεν μπορείς να κάνεις ούτε αυτό".
Αν αναλαμβάνατε την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός θεάτρου, του Εθνικού για παράδειγμα με ποιο ρεπερτόριο θα θέλατε να ασχοληθείτε; Πιο κλασικό, πιο μοντέρνο, και τα δύο;
"Θα ακολουθούσα την τακτική που πολύ ορθά ακολουθεί η τωρινή Διεύθυνση του Εθνικού και έχει μία βεντάλια ενδιαφερόντων. Αυτή είναι η αποστολή του Εθνικού. Δεν μπορεί να περιχαρακώνεται".
Κατά καιρούς, το Εθνικό το κατηγορούν ότι στους κόλπους του ευδοκιμούν οι μεγαλύτερες κλίκες.
"Δεν βαριέστε. Είναι θέμα συγκυρίας. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι μονίμως δυσαρεστημένοι".
"Θα ακολουθούσα την τακτική που πολύ ορθά ακολουθεί η τωρινή Διεύθυνση του Εθνικού και έχει μία βεντάλια ενδιαφερόντων. Αυτή είναι η αποστολή του Εθνικού. Δεν μπορεί να περιχαρακώνεται".
Κατά καιρούς, το Εθνικό το κατηγορούν ότι στους κόλπους του ευδοκιμούν οι μεγαλύτερες κλίκες.
"Δεν βαριέστε. Είναι θέμα συγκυρίας. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι μονίμως δυσαρεστημένοι".
Ίσως επειδή δεν βρίσκουν δουλειά.
"Μα, στη δουλειά αυτή πάντοτε υπήρχε ανεργία 90%".
Πώς ήταν η αίσθηση από την πρώτη σας παράσταση;
"Την πρώτη παράστασή μου, δεν τη θυμάμαι. Δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά. Θυμάμαι ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή εμπειρία αλλά δεν θυμάμαι την επαφή με το κοινό. Όταν είμαστε νέοι, είμαστε και πιο τολμηροί. Όσο περνάνε τα χρόνια, η ευθύνη μεγαλώνει και αισθάνεσαι ανυπεράσπιστος".
"Μα, στη δουλειά αυτή πάντοτε υπήρχε ανεργία 90%".
Πώς ήταν η αίσθηση από την πρώτη σας παράσταση;
"Την πρώτη παράστασή μου, δεν τη θυμάμαι. Δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά. Θυμάμαι ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή εμπειρία αλλά δεν θυμάμαι την επαφή με το κοινό. Όταν είμαστε νέοι, είμαστε και πιο τολμηροί. Όσο περνάνε τα χρόνια, η ευθύνη μεγαλώνει και αισθάνεσαι ανυπεράσπιστος".
Πληροφορίες Παράστασης
Κάθε Τετ., Κυρ. 7.15 μ.μ., Σάβ. 6.15 μ.μ. και κάθε Πέμ.-Σάβ. 9 μ.μ. στο Θέατρο Βρετάνια
Συντελεστές: Γιάννης Μπέζος (Μετάφραση - Διασκευή – Σκηνοθεσία), Ιωάννα Πανταζοπούλου (Σκηνικά – Κοστούμια), Χρήστος Τσιόγκας (Φωτισμοί), Ντένια Στασινοπούλου (Βοηθός σκηνοθέτη), Κάρολος Παυλάκης (Παραγωγή)
Παίζουν: Γιάννης Μπέζος, Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους, Τάσος Γιαννόπουλος, Κώστας Φλωκατούλας, Δημήτρης Κανέλλος, Αλμπέρτο Φάις, Δημήτρης Λιόλιος, Αμαλία Νίνου, Θανάσης Ισιδώρου, Ντένια Στασινοπούλου, Ελένη Τσιμπρικίδου, Φιλιώ Φωτιάδη
Κάθε Τετ., Κυρ. 7.15 μ.μ., Σάβ. 6.15 μ.μ. και κάθε Πέμ.-Σάβ. 9 μ.μ. στο Θέατρο Βρετάνια
Συντελεστές: Γιάννης Μπέζος (Μετάφραση - Διασκευή – Σκηνοθεσία), Ιωάννα Πανταζοπούλου (Σκηνικά – Κοστούμια), Χρήστος Τσιόγκας (Φωτισμοί), Ντένια Στασινοπούλου (Βοηθός σκηνοθέτη), Κάρολος Παυλάκης (Παραγωγή)
Παίζουν: Γιάννης Μπέζος, Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους, Τάσος Γιαννόπουλος, Κώστας Φλωκατούλας, Δημήτρης Κανέλλος, Αλμπέρτο Φάις, Δημήτρης Λιόλιος, Αμαλία Νίνου, Θανάσης Ισιδώρου, Ντένια Στασινοπούλου, Ελένη Τσιμπρικίδου, Φιλιώ Φωτιάδη
