reporter-logo inbusiness-news-logo omada-logo

Γιούλη Τσαγκαράκη: «Ελευθερία δεν ένιωσα ποτέ, ήμουν πάντα φυλακισμένη στα παιδικά μου τραύματα»

«Mετά από χρόνια αποφάσισα να πάω σε ειδικό, παλιά ήταν ταμπού. Η κατάθλιψη ούτως ή άλλως είναι αυτοκαταστροφική, σε μουτζουρώνει. Ένιωθα ανεπαρκής όπως η «θεία Σταματίνα». Ένιωθα πάρα πολύ λίγη, στα πάντα, ένιωθα ότι δεν αξίζω, δεν είχα καθόλου αυτοεκτίμηση, πώς να έχω;»

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus

Η Γιούλη Τσαγκαράκη είναι ευρύτερα γνωστή για τον εμβληματικό ρόλο της ως «θεία Σταματίνα» στην επιτυχημένη σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη #Σέρρες.

Η ερμηνεία της ως ίντερσεξ χαρακτήρας, η «θεία Σταματίνα», απέσπασε θετικές κριτικές και έσπασε ταμπού, ανοίγοντας συζητήσεις για θέματα φύλου και ταυτότητας.

Σε συνεντεύξεις της, έχει μιλήσει ανοιχτά για προσωπικές εμπειρίες, όπως ο κακοποιητικός πατέρας της, και για την απόφασή της να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, καθώς ένιωθε ανεπαρκής.

Η Γιούλη Τσαγκαράκη, η iconic πρωταγωνίστρια της σειράς #Σέρρες το Γιώργου Καπουτζίδη φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του Παντελή Τουτουντζή στο #Youtube και εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή.

Ελευθερία δεν ένιωσα ποτέ, γιατί ήμουν πάντα φυλακισμένη στα παιδικά μου τραύματα. Με πήγε στο κατώφλι του ψυχολόγου πάρα πολλά άλυτα πράγματα, πολλές καταθλίψεις που πάθαινα, με δικά μου πράγματα, που τα πυροδοτούσαν οι αφορμές, τα πολλά άγχη και οι φοβίες που είχα ήταν αυτά που με οδήγησαν ευτυχώς στην ψυχοθεραπεία. Η μεγάλη διάσπαση που είχα, να αναγνωρίσεις το τραύμα και να αρχίσεις να το διαχειρίζεσαι.

Ήταν πολύ δύσκολο και έπρεπε να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Ήρθε αργά, μετά από χρόνια αποφάσισα να πάω σε ειδικό, δεν έγινε αμέσως, παλιά ήταν και λίγο ταμπού. Η κατάθλιψη ούτως ή άλλως είναι αυτοκαταστροφική, σε μουτζουρώνει.

Ένιωθα ανεπαρκής και λίγη όπως η θεία Σταματίνα. Ένιωθα πάρα πολύ λίγη, στα πάντα, ένιωθα ότι δεν αξίζω, δεν είχα καθόλου αυτοεκτίμηση, πώς να έχω; Πήρα αυτό που μπόρεσαν και αυτοί να μου δώσουν, δεν άκουγα συχνά “μπράβο”, αυτό όμως δεν με πήγε πίσω

 

 

 

;