Ρένια Λουιζίδου: «Θέλω πολύ να κάνω λίφτινγκ, αλλά φοβάμαι μήπως βγω σαν τον Φρανκενστάιν»

Τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ ότι το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι που έχουν συνδέσει οι άνθρωποι τη ζωή σου μαζί σου. Όταν είσαι στην τηλεόραση ή στη δουλειά αυτή.

Τώρα σε αυτή την ηλικία πια, αρχίζω να καταλαβαίνω που έρχονται διαφόρων ηλικιών άνθρωποι να μου πουν μεγάλωσα μαζί σας και καταλαβαίνω ανάλογα με την ηλικία. Ποιο σήριαλ έβλεπε ο καθένας.

Ξέρω ποιος έβλεπε #Aπαράδεκτους, ποιος έβλεπε #ΠαντρεμένοιΕχουνΨυχή, ποιος #ΚαφέΤηςΧαράς, ποιος #ΤοΣόι και λέω ήτανε πιο μεγάλη ευθύνη. Ευτυχώς δεν το κατάλαβα αυτό στην πορεία.

Επ’ ουδενί δεν μπορούσα να έχω φανταστεί, ας πούμε, ότι θα είμαι μέρος της αναμνήσης ανθρώπων από την παιδική τους ηλικία φερ’ ειπείν, και δεν το καταλάβαινα και την ώρα που συνέβαινε, ακριβώς γιατί είναι τώρα, σ’ αυτή την ηλικία το αντιλαμβάνομαι σαν πολύ μεγάλη ευθύνη πια.

Δεν λέω ότι ήμουν ένας άνθρωπος που δυσκολεύτηκε με την εμφάνιση του, αλλά δεν ήμουν ποτέ κάτι exceptional που δεν το είχαμε ξαναδεί. Στην αρχή της καριέρας μας είχα δυσκολία, γιατί δεν ήμουν η καλλονή από τα Καλλιστεία, οπότε να μην μπορεί κανένας να με αμφισβητήσει. Όλοι συνδέουν τη νεότητα και την ομορφιά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εγώ, επειδή έγινα και γνωστή από τους #Απαράδεκτους που ήμουν η χαζή γκόμενα με την τσίχλα κλπ, αλλά αυτό δεν μου έφερνε τα πράγματα που ήθελα να μου φέρει επαγγελματικά αμέσως μετά.

Και δεν είχε άδικο ο χώρος, γιατί δεν είχαν καμία άλλη πληροφορία, κανένα στίγμα από μένα, ούτε το κοινό. Δικαίως δηλαδή συνέβαινε.

Ήθελε απλά υπομονή, να πεις ότι για τα επόμενα χρόνια θα επιμείνω να μην ξανακάνω κάτι ακριβώς παρόμοιο. Μπορούσα να έχω πάει πιο γρήγορα, να παίζω πιο πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αυτά ήταν παρόμοια πράγματα. Και είχα πάντα την ιδέα ότι άμα το κάνω αυτό μπορεί να μου αποφέρει τώρα, αλλά δεν θα μου αποφέρει μακροπρόθεσμα

Ο κόσμος μιλάει και αναρωτιέται είναι αυτή, δεν είναι. Άλλη φορά λένε είναι ψηλή, χοντρή, λεπτή, α πιο γριά, πιο νέα.

Μια μέρα, μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ κατάλαβα όλη την γκάμα των σχολίων. Είμαι στην αρχή του διαδρόμου, με το καρότσι και είναι μια κυρία η οποία πέφτει κάτω με το που με βλέπει. “Σας αγαπώ, σας λατρεύω, με φιλάει”, όλο αυτό σε σημείο αμηχανίας. Ήταν πρωί, ήμουν με φόρμα, μόνο με το μαξιλάρι μου δεν είχα πάει. Η κυρία ωστόσο με έβλεπε πεντάμορφη. Της λέω ευχαριστώ πολύ και συνεχίζω με το καρότσι.

Στη μέση του διαδρόμου, είναι μια κυρία από αυτές που μας έδιναν να δοκιμάσουμε κάτι ένα σαλάμι, μια γαλοπούλα, ένα κάτι. Και το κρατάω εγώ τώρα με την οδοντογλυφίδα. Είναι πάρα πολύ πρωί και δεν θέλω να φάω ακόμα και σπρώχνω το καρότσι με το σαλάμι εδώ. Και σπρώχνω, σπρώχνω. Στο τέλος λοιπόν του διαδρόμου με βρίσκει μια άλλη κυρία, η οποία λέει: “ε, μα τρως, τρως γι' αυτό παχαίνεις”.

Και λέω, παιδιά, είναι ο ίδιος διάδρομος. Από την αποθέωση στην αποκαθήλωση. Πάντως ούτε η μία κυρία είχε δίκιο, ούτε η άλλη, δηλαδή ούτε πεντάμορφη ήμουν, ούτε για κράξιμο.

Με έχει διευκολύνει πάρα πολύ ο άντρας μου στο να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι γερνάω. Του χρωστάω ένα πολύ μεγάλο μέρος της όποιας ψυχραιμίας έχω στο θέμα. Δεν μου λέει ότι είμαι κούκλα, απλώς μου κατεβάζει τον βαθμό του στρες και του άγχους ότι συνεχίζει να με αγαπάει, συνεχίζει να ενδιαφέρεται για μένα, υπάρχει μια αποδοχή ότι μαζί πηγαίνουμε προς μια άλλη φάση.

Θέλω πάρα πολύ να κάνω λίφτινγκ σε ορισμένα πράγματα, αλλά δεν το κάνω γιατί αναρωτιέμαι αν μετά από αυτό θα είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου ή θα αρχίσει να μου φταίει το ένα και το άλλο και στο τέλος θα βγω σαν τον Φρανκενστάιν. Βλέπω ότι λειτουργεί σαν ένα βαρέλι χωρίς πάτο που δημιουργεί ανθρώπους με μια ουδέτερη ηλικία και το αντιμετωπίζουμε και στη δουλειά μερικές φορές αυτό. Δηλαδή ψάχνεις ανθρώπους από 50 μέχρι 70 και είναι ένα σχέδιο, δεν διαβαθμίζεται και μετά ξαφνικά γινόμαστε 80.

Και λες τώρα δημιουργείται μια φυλή με άλλα χαρακτηριστικά και εγώ αν μπω σε αυτή τη φυλή θα ησυχάσω στα αλήθεια, θα μου φύγει ο φόβος; Γιατί τη μέση μου που πονάει το πρωί όταν ξυπνάω ποιος θα την κοροϊδέψει; Αυτό που θα γίνω απέξω πρέπει να το υποστηρίξω μετά και από μέσα. Δεν γερνάει μόνο το δέρμα. Γερνάς, μεγαλώνεις όλος μαζί.

Είναι καθαρά θέμα προσωπικότητας, είναι one of a kind. Δεν σου θυμίζει κανέναν άλλον που ξέρεις. Κανένας άλλος που ξέρεις δεν είχε αυτόν τον συγκεκριμένο συνδυασμό. Ο Βλάσσης είχε πράγματα που μπορούσαν να σε βγάλουν από τα ρούχα σου και το επόμενο δευτερόλεπτο να τον λατρεύεις. Ήταν τρομερή ψυχή και πολύ καλός άνθρωπος, αλλά με τρέλα που δεν μπορούσες να την παρακολουθήσεις. Εγώ δηλαδή, φαντάσου, ούσα τόσο νεότερή του τότε, ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω τον ρυθμό του. Με φώναζε μούχλα. Ήμουν 22 χρόνων τότε και εγώ ήμουν η μούχλα.

Όταν έφυγε ο Βλάσσης πιο πολύ με φρίκαρε το πώς μπορεί η ζωή να τα φέρνει έτσι που να φεύγει αυτός που ξέρει να τη ζήσει πιο καλά από όλους μας. Αυτός που την εκτιμά και την απολαμβάνει, που ξέρει να την πάει στο τέρμα. Μπορεί βέβαια ένας τέτοιος άνθρωπος να πρέπει να φύγει όταν είναι με το γκάζι πατημένο. Δεν μπορώ να τον φανταστώ και γέρο από την άλλη, ενώ τον εαυτό μου τον φαντάζομαι μια χαρά γριά..