«Αισθάνομαι ότι τα τρία χρόνια έχουν περάσει ανέλπιστα γρήγορα γιατί θεωρούσα ότι ο χρόνος, και η εξέλιξή μας μέσα στον χρόνο και ως οικογένεια, θα είναι βασανιστικός, γιατί εμείς ζούμε στιγμές, μεγαλώνουμε, αλλά εκεί ο χρόνος έχει σταματήσει»
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: Όλα τα νέα των celebrities με ένα κλικ στο #CelebrityNewsCyprus
Η Δώρα Τσαμπάζη ήταν η σύζυγος του αείμνηστου Ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο, Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
Η δεκαετής κοινή τους πορεία ζωής έληξε με τον θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη τον Οκτώβριο του 2022, μετά από μια σπάνια μορφή καρκίνου.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης και η Δώρα Τσαμπάζη απέκτησαν δύο παιδιά, την Ελεάννα και τον Γιώργο.
Μετά τον θάνατο του συζύγου της, έχει μιλήσει ανοιχτά για τη μάχη του με την ασθένεια και τη ζωή τους μαζί, ενώ συνεχίζει να ασχολείται με τη δημοσιογραφία και να αναδεικνύει το έργο και την παρακαταθήκη του Νικολαΐδη.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν διακεκριμένος Έλληνας αθλητής του τάε κβον ντο, δύο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης (Αθήνα 2004 και Πεκίνο 2008). Ήταν επίσης αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος και είχε διατελέσει αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο θάνατός του σε ηλικία 43 ετών προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση.
Στην κάμερα της εκπομπής #Buongiorno μιλά η Δώρα Τσαμπάζη, καθώς συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τον θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
Στη συνέντευξή της, αναφέρει τις δύσκολες στιγμές που βίωσε μετά τον θάνατο του συζύγου της και πατέρα των παιδιών της.
Αισθάνομαι ότι τα τρία χρόνια έχουν περάσει ανέλπιστα γρήγορα γιατί θεωρούσα ότι ο χρόνος, και η εξέλιξή μας μέσα στον χρόνο και ως οικογένεια, θα είναι βασανιστικός, γιατί εμείς ζούμε στιγμές, μεγαλώνουμε, αλλά εκεί ο χρόνος έχει σταματήσει.
Έχω δημιουργήσει σε όλους γύρω μου την εικόνα ότι το έχω, και είναι μία παγίδα στην οποία πέφτω και εγώ η ίδια.
Τώρα τη δύναμη την έχω κάνει κτήμα μου με πάρα πολλή δουλειά. Η ζωή πρέπει να κερδίζει τον θάνατο.
Την πρώτη χρονιά ήμουν ένα φύλλο στον άνεμο, ένα κλαράκι που απλώς προσπαθούσε να σταθεί. Έχω δημιουργήσει σε όλους γύρω μου την εικόνα ότι το ‘χω, αλλά είναι μία παγίδα στην οποία πέφτω και εγώ η ίδια. Πλέον δεν προσποιούμαι, τώρα τη δύναμη την έχω κάνει κτήμα μου με πάρα πολλή δουλειά.
Είναι τόσο βαθιά συγκλονιστικό αυτό που σου συμβαίνει, ειδικά όταν υπάρχει μια χρόνια νόσος, βλέπεις τον άνθρωπό σου σταδιακά να αργοσβήνει κι εμένα “έφυγε” και στην αγκαλιά μου. Εμένα αυτό με τάραξε συθέμελα.
Τον πρώτο καιρό τον έβλεπα διαρκώς άρρωστο στον ύπνο μου και ξυπνούσα έντρομη, εφιάλτης! Είναι έξι μήνες τώρα που τον βλέπω καλά και χαμογελαστό.
